Something fishy

Leah was schijnbaar niet bang voor de Slakoth, want het aanbod om hem vast te houden nam ze direct aan. Lori had niet anders verwacht eigenlijk. Het roze harige meisje leek haar een heel positief persoon. Lori waardeerde dat soort mensen heel erg, want zonder die mensen zou ze waarschijnlijk zelf het positieve niet meer in zien. Natuurlijk deed ze haar best om van dit soort kleine momenten te genieten, maar bij haar kwam dat nou eenmaal niet van nature. Ze had een extra duwtje in de goede richting nodig. Daarom overhandigde ze haar Pokémon aan Leah, die hem vol vreugde vast hield. Josh scheen haar wel te mogen, want hij hing zichzelf aan haar schouders.

Lang genieten van dit mooie moment kon Lori niet, want net toen ze Leah wilde complimenteren op hoe ze met Pokémon om ging, klonk er een geluid vanaf het meer wat verdacht veel als Hayley klonk. “Niet weer hè,” uitte Lori geïrriteerd, terwijl ze zich in de richting van het water begaf. De Wingull waren schijnbaar teruggekomen, mét vrienden. De donkerharige zuchtte geïrriteerd. Er zat maar één ding op: alle Wingull verslaan. “Hoe goed kan die Skitty van je vechten?” vroeg Lori over haar schouder heen aan Leah. Taylor had ondertussen ook al door wat er gaande was, en nam plaats aan Lori’s zijde. De Shuppet maakte zich al klaar voor een gevecht, maar voor Lori er tegenaan ging, wilde ze weten of Leah haar kon helpen of dat ze de Wingull in haar eentje weg moest jagen. Dat zou namelijk een heel groot verschil van techniek uitmaken.

Als Lori goed telde, dan waren er zo’n negen Wingull die achter Hayley aan vlogen op het moment. Ze vermoedde dat dit nog meer konden worden als ze niet snel reageerden. Hoeveel ervaring met gevechten Leah had wist Lori niet, maar ze gokte dat het niet veel was. Het meisje had immers nog geen badges en maar één Pokémon. Toch had ze haar hulp nodig, want Taylor kon geen negen Pokémon tegelijk aan. Ze moest dit heel slim aanpakken als ze de Wingull zo snel mogelijk weg wilde hebben.

“Uhm…” Lori had niet direct een antwoord klaar voor Leah. Ze was te druk met de scene analyseren. De aanvallen van Lolly wist ze niet, en ze kon niet verwachten dat ze een TM move kende, dus ging ze van het simpelste uit. “Kent je Skitty Fake Out? Want dat zou nu heel handig zijn,” sprak Lori snel. Fake Out zou er voor zorgen dat tenminste één van de Wingulls een aanval minder kon doen. De zwartharige focuste zich zelf ondertussen op het beschadigen en hopelijk afschrikken van een andere Wingull. “Taylor, gebruik Shadow Sneak.” Shadow Sneak was een aanval die altijd als eerste ging, waardoor Lori een klein voordeel had. Hieruit bleek dat de Wingull van een lager level waren dan Lori had ingeschat, want in plaats van hem te verzwakken werd de meeuw direct uitgeschakeld. Ze voelde zich heel kort schuldig toen het beest op het water viel, maar dat trok al snel weg toen ze zich herinnerde waarom ze hem uberhaupt had aangevallen. Hij had Hayley met rust moeten laten. Lori wierp een blik naar achteren om te zien hoe Leah het uithield, waarbij ze er achter kwam dat die Josh nog steeds aan zich had hangen. “Oh! Als hij onhandig is, kan ik hem wel overnemen?” stelde ze voor. Ze wilde echter niet te veel aandacht aan de Slakoth besteden, want haar Carvanha werd nog steeds aangevallen.

Lolly’s Fake Out had het gewenste effect, en de Wingull die ze geraakt had werd naar achteren geblazen, niet in staat om direct weer te aanvallen. De rest van de Wingull konden dat echter wel, en namen voornamelijk Hayley en Taylor als hun slachtoffers. Twee Water Gun werden naar de Shuppet afgevuurd, terwijl een andere Wingull Peck deed op Hayley. Lori besefte zich dat ze snel moest handelen, wilde ze haar Pokémon heelhuids hier van af krijgen. “Hayley, Aqua Jet! Taylor, Night Shade!” Lori wilde zo snel mogelijk van de Wingull af komen, en gebruikte daarom directe aanvallen. Will-O-Wisp was ook een optie die ze had overwogen, maar ze had er voor gekozen om die niet te gebruiken omdat het haar een beurt kostte en ze op deze manier twee Wingull hopelijk kon uitschakelen. Taylor viel als eerste aan, en kreeg inderdaad nog een Wingull neer. Die landde niet ver van zijn vriend af in het water. Hayley was daarna aan de beurt, en schiep een stroom water om zichzelf heen waarmee ze boven het water uit kon komen. Ze zwom zo in een rechte lijn zo hard mogelijk om de Wingull af. Hayley was slim genoeg om een plek tussen twee Wingull in te kiezen, waardoor ze beide een beetje raakte. Het was niet genoeg om ze uit te schakelen, helaas.

Lori wilde graag Leah helpen haar Skitty te beschermen, maar haar eigen Pokémon waren nu net een tikkeltje belangrijker. Wel zag ze vanuit haar ooghoek dat er ook een paar Wingull haar aanvielen. Misschien kon ze alsnog een beetje helpen door Josh ook een aanval te laten doen. “Josh, gebruik een Yawn op één van die Wingull daar,” droeg ze hem op. De Slakoth liet zijn kop ondersteboven hangen, van Leah weg, en gaapte een bubbel tevoorschijn. De bubbel vloog naar een Wingull toe en raakte. Deze meeuw zou in de volgende beurt in slaap vallen en geen last meer zijn voor de twee meiden. Nu de rest nog.

Lolly was een goede hulp, want zodra de Wingull in slaap waren gevallen door Josh zijn Yawn aanval, liet Leah haar weer aanvallen. De Skitty was waarschijnlijk geen hoog level, maar ze kon wel prima vechten. Het beviel Lori zelfs zo erg, dat ze overwoog om Leah te vragen of ze Lolly een keer kon lenen voor het fokken. Zo ver kwam ze nu echter nog niet, want er waren nog Wingull die verslagen moesten worden en hoewel de helft al was afgevallen, was het alsnog niet over. “Taylor, Night Shade! Hayley, Rage!” Beide Pokémon gehoorzaamden trouw. Taylor viel een enkele Wingull aan met de donkere straal van Night Shade en Hayley sprong op uit het water om haar lijf tegen een ander aan te beuken. Even leek het er op dat de Carvanha haar aanval miste, maar ze had de Wingull goed ingeschat en wist hem in zijn vluchtpoging te raken. Ook Taylor raakte, waardoor er weer twee Wingull niet meer in staat waren om te vechten. Dat betekende dat er nu vier in het water lagen, toch? Hoeveel van de Wingull sliepen nog? Lori keek om naar Leah om te zien hoe het er bij haar voor stond.

Ook Leah was klaar met vechten tegen de Wingull. Lori ving nog net een glimp op van de laatste meeuw die uit de lucht viel, in het water bij zijn kameraden. Kort glimlachte de agender, waarna ze zich toch nog even tot Hayley en Taylor richtte. “Hay, Tay, kunnen jullie ze opruimen? Het lijkt me een beetje cru om ze zo te laten liggen.” De Shuppet en Carvanha kniktein beiden en begonnen toen de neergehaalde Pokémon te verzamelen. Oftewijl, Taylor duwde ze het water in en Hayley zorgde er voor dat ze niet wegdreven. Vervolgens duwde Hayley het hoopje meeuw ergens naar de andere kant van het meer. Lori kon niet zien waar, en eerlijk gezegd maakte het haar ook niet veel uit. Het belangrijkste was voor haar dat Hayley deze keer terug kwam zonder Pokémon kwaad te maken, en dat lukte haar. Pas toen kon ze opgelucht adem halen. “Ik denk dat dit het is. We kunnen voor de zekerheid een ander plekje opzoeken om verder te praten?” stelde Lori voor.

Ergens anders heen gaan leek Leah ook een goed idee, alleen ze wist niet waar. Lori had ook nog niet echt over een volgende locatie nagedacht. Ze kende de stad hier niet heel goed, en was eigenlijk niet ergens naar onderweg. Ze hoefde niet perse vanavond thuis te zijn dus was ze van plan om nog even te zien of er iets te doen was. Misschien dat dit haar kans was om er achter te komen of er inderdaad nog leuke dingen te vinden waren in Petalburg City? “We kunnen even in de stad kijken, misschien bij een café gaan zitten ofzo,” stelde ze voor. “Ik had niet echt een bestemming. Was hier gewoon aan het uitrusten. Ik neem aan dat jij onderweg bent naar Rustboro City voor de gym?” Lori’s blik viel op Lolly, de enige Pokémon van Leah. Het zou een interessant gevecht worden als ze met alleen de Skitty naar de gym ging. Lori betwijfelde eerlijk gezegd of ze dat wel zou halen. “Zeg het maar. Ik hoef in elk geval nergens heen.”

Leah vertelde dat ze net klaar was met haar training en daarna een vis op haar gezicht kreeg. Lori lachte ongemakkelijk. De neiging om opnieuw haar excuses aan te bieden was groot, maar daar zouden ze beide niet vele mee opschieten. Bovendien had de rozeharige al gezegd dat het goed zat, dus dan zat het goed, toch?
De stad in gaan vond ze echter een goed idee, dus dat was dan duidelijk. Wat ze daar precies zouden doen zouden ze daar zeker wel zien. “Top!” sprak Lori, terwijl ze de Pokéball van Hayley tevoorschijn haalde en de Pokémon terug liet keren. Ze pakte die van Josh ook maar er bij, want hoewel het er best schattig uit zag toen leah hem om haar nek had, leek het haar beter als hij weer terug ging. Taylor zou ze bij zich houden, want Taylor was heel goed in onopvallend zijn en ze zat nooit in de weg, tenzij ze dat perse wilde. Nou was het wel zo dat ze dat vaak wilde, maar alleen als ze te weinig aandacht van Lori kreeg, dus moest ze er gewoon voor zorgen dat haar Pokémon daar genoeg van kreeg. “Goed, wat mij betreft kunnen we,” zei Lori, nadat ze de nu gevulde Pokéballs weer weg had gestopt. Taylor grijnsde trots. Ze vond het duidelijk niet erg dat zij als enige niet teruggehaald werd. “Weet jij toevallig een leuk plekje in de stad? Dan volg ik jou.”