Something fishy

Gelukkig wist Leah een plekje en hoefde Lori niet diep in haar geheugen te graven of zij nog iets te doen wist in Petalburg City. Natuurlijk wist ze genoeg te doen, maar ze betwijfelde of ze daar nu zo veel zin in had. Even vroeg ze zich af of een bezoekje aan een Pokécenter niet ook een slim idee zou zijn, maar hun Pokémon waren niet zwaar gewond dus kon dat nog wel eventjes wachten. Ze was nieuwsgierig naar wat Leah in gedachten had, want ze zag aan de route al snel dat de rozeharige niet onderweg was naar het Pokécenter. Ze besloot een babbeltje te maken, want anders was het lopen zo saai en ongemakkelijk. “Dus, je Skitty hè? Die heb je zeker niet van Professor Birch, of wel?” Nee, Birch gaf alleen Treecko, Mudkip en Torchic weg. Drie Pokémon waarvan Lori vastberaden was om ze ooit in haar bezit te hebben. Misschien in de nabije toekomst al.

Leah vertelde dat ze Lolly niet van de professor had, maar zelf geld had gespaard en haar uit het asiel had. Lori keek even verwonderd naar het wezen. Dat was niet niks. Het deed haar pijn dat er continu nieuwe Pokémon door hun trainers werden achtergelaten, maar daar tegenover stond dan weer dat mensen als Leah de Pokémon kwamen adopteren. Lori kende het meisje nog niet lang, maar vermoedde wel dat ze goed voor haar Pokémon zorgde. Wie weet hoe ver zij het nog zou schoppen. De vraag waar Lori’s Pokémon vandaan kwamen had ze al verwacht, en ze had dan ook een antwoord al klaar. “Taylor hier heb ik van mijn ma gekregen. Ze wist dat ik van spookjes hou, dus is ze een stukje van huis gegaan om er eentje in de buurt te vangen.” Ze keek met een glimlach naar Taylor, die het vriendelijke gebaar weerspiegelde. “Ik was pas tien toen ik d’r kreeg, maar ben toen niet op reis gegaan. Pas later begon ik de tijd te nemen om wat verder van huis te gaan, en toen ving ik Hayley.” Die had ze inmiddels ook al meer dan een jaar. Misschien zelfs twee. Goh. “Kortgeleden ben ik bij de Petalburg Woods geweest, waar ik Josh heb gevangen. En dat waren ze wel.” Voor iemand van 23 jaar oud had ze eigenlijk best weinig Pokémon. “Misschien dat ik er ook eens eentje uit het asiel haal. Het is zonde dat die beesten daar zo vaak belanden.”

Lori moest toegeven dat Leah’s enthousiasme aanstekelijk was. De zwartharige had eerder ook wel eens overwogen om bij het asiel langs te gaan, maar ze had te weinig kennis over asiels en had het idee uiteindelijk maar gewoon laten varen. Zeker toen ze Taylor kreeg had ze er eigenlijk niet meer over nagedacht. Of ze nu meteen eentje zou adopteren wist ze echter niet, want ze moest ook nog andere dingen betalen en Pokémon uit het asiel konden nog wel eens duur uitvallen. Leah’s argumenten waren echter wel sterk. “Dat klinkt inderdaad logisch,” reageerde Lori. “Ik zal er zeker over nadenken. Misschien dat ik binnenkort vast kijk wat ze hebben.” Met het gevaar dat ze iets tegenkwam wat ze wilde hebben en dan alsnog haar geld uit zou geven. Aan de andere kant kon ze beter haar laatste geld uitgeven aan een Pokémon die ze leuk vond dan later heen gaan met de kans dat er niks leuks te vinden was. Dat geld verdiende ze op den duur toch wel weer terug. “Ik heb wel eens gehoord dat er veel agressieve Pokémon worden achtergelaten, maar met de juiste training krijg je dat er wel uit. Mensen denken soms veel te moeilijk.”

Lori had inderdaad ook wel eens gehoord over beginnende trainers die een veel te moeilijke Pokémon aan hun team probeerden toe te voegen. Jammer was het, want vaak ging het ten koste van een prima Pokémon. Gelukkig bood het asiel soms nog een oplossing, maar ook niet altijd. Pokémon beheren was eigenlijk maar een lastige taak. Lori was blij dat ze er genoeg kennis van had dat ze zich niet al te druk hoefde te maken.

De agender lette eigenlijk niet op waar ze waren en was lichtelijk verrast toen Leah naar een café toe stapte. Ze zag verschillende Pokémon met elk hetzelfde bandje om hun nek, waardoor ze er van uit ging dat ze van dezelfde eigenaar waren. Aan de naam van het café te zien hoorden ze daar thuis. Huh. Interessant. Dit café kende ze nog niet. Ze volgde Leah op rustige pas en bedankte haar toen de deur voor haar open werd gehouden. Ook binnen zag Lori de Pokémon met dezelfde halsbandjes rondlopen. Was dit bedoeld voor mensen die geen Pokémon mochten hebben? Zo ja, dan vond ze het een behoorlijk slimme oplossing. Zijzelf hoefde niet om die reden het café te bezoeken, maar ze was wel benieuwd naar de kwaliteit van het eten en drinken. “Wat vind je van die tafel daar? Zullen we daar zitten?” vroeg ze, wijzend naar een tafel wat verder achterin, niet bij een raam. Lori hield niet van ramen. Dan werd ze te makkelijk bekeken door mensen die haar niks aan gingen.

De keuze van de tafel werd door Leah goedgekeurd en samen liepen de twee er heen. Lori was de rozeharige dankbaar, maar sprak dit niet hardop uit. Ze vond het niet belangrijk genoeg, want respect hebben voor een keuze was heel normaal en Leah wist de oorzaak van deze keuze niet genoeg om er rekening mee te kunnen houden. Lori nam plaats en testte even hoe goed de stoel zat, die tot haar genoegen niet wiebelde. Vervolgens richtte ze haar blik op de kaart – iets wat Leah al gedaan had. Haar keuze voor een drankje was snel gemaakt. Lori was namelijk het soort persoon wat altijd hetzelfde nam als het op de kaart stond. Heel af en toe nam ze iets anders, maar ze vond het leuk om bij verschillende zaakjes te proeven welke haar Cappuccino het lekkerst kon maken. Eten had ze eerst niet over nagedacht, maar toen haar oog op de verschillende namen van cakes viel overwoog ze toch om iets te kiezen. Ze twijfelde nog tussen een stuk hazelnoot cake en de cake van de dag, wat een verrassing zou zijn, toen Leah haar iets vroeg. De vraag liet Lori opkijken en even rondkijken. “Het ziet er tof uit,” antwoordde ze. “Weet je wat voor Pokémon ze hier allemaal hebben?” Ze zag al een Skitty en een Zigzagoon ergens tussen de tafels, en ze werd benieuwd of ze ook een spook-type hier ergens rond hadden hangen. Het zou haar niet verbazen als het een Shuppet was, net als Taylor, want die zagen er minder eng uit dan Duskull.

Leah vertelde dat de Pokémon in het café steeds veranderen omdat ze gekocht konden worden en dat piekte toch wel de interesse van de zwartharige. Ze was altijd op zoek naar koopjes om haar collectie uit te kunnen breiden, want het was haar uiteindelijke doel om alle Hoenn Pokémon te verzamelen – op legendarische Pokémon na natuurlijk. “Enig idee hoeveel ze er voor vragen?” vroeg ze, terwijl ze haar blik nog eens rond liet gaan in de hoop dat ze iets interessants zag. Ze had helemaal geen ruimte voor nog een Pokémon, maar misschien kon ze er eentje reserveren voor de toekomst. Haar blik viel op een Roselia welke ze wel interessant vond, maar het bleek al snel dat deze al een eigenaar had. Jammer. Misschien was het maar beter zo, want ze wilde niet een aankoop doen als ze zich dat helemaal niet kon veroorloven. Eerst de daycare.

Een jongen in een schort met een enorm dienblad op zijn hand verscheen aan de tafel waar Lori en Leah aan zaten en vroeg of ze iets wilden bestellen. Lori keek eerst Leah aan of zij misschien als eerste wil bestellen, en zei toen wat ze zelf wilde hebben. “Een Cappuccino graag, en ik zou graag de cake van de dag willen proberen.” De jongen knikte en noteerde alles wat er besteld werd. “Was dat het?” vroeg hij nog, waarop Lori opnieuw haar blik op Leah richtte. Misschien dat zij er nog iets speciaals bij wilde.

Natuurlijk verschilde de prijs per Pokémon. Dat had Lori kunnen verwachten, want ze had echt wel door dat elke Pokémon anders was en niet alleen in uiterlijk. Pokémon die al meer getraind waren zouden natuurlijk meer kosten omdat hier minder werk nog in gestoken hoefde te worden en misschien kende de Pokémon er wel een bijzondere aanval door. Wel jammer dat Leah geen gemiddelde of minimumprijs noemde, maar dat was nou eenmaal niet waar Lori om had gevraagd. Ze kon het misschien nog wel vragen aan een werknemer binnenkort, al besloot ze dat niet te doen toen hun bestelling werd opgenomen. Misschien was het maar beter als ze niet wist hoe duur de Pokémon waren, want als het een lage prijs was zou ze nog gaan overwegen om er eentje aan te schaffen. Het was beter als ze haar gedachten vestigde op haar bestelling. De man was al weggelopen toen ze zich bedacht dat ze misschien beter ook iets voor Taylor had kunnen bestellen. De Shuppet had waarschijnlijk ook trek. “Hebben ze hier ook eten voor Pokémon?” vroeg Lori zich hardop af terwijl ze de kaart er opnieuw bij pakte en er op keek. Het leek haar heel logisch als ze het toestonden om Pokémon buiten de bal te hebben. Dat het op de kaart stond was dan ook geen verrassing. “Ah, ik zie het hier,” mompelde de zwartharige. “Dan moet ik zo nog maar iets bestellen denk ik…” Taylor kon ook mee eten van de cake, maar liever gaf Lori haar haar eigen eten.

Leah kondigde aan dat zij ook een snack voor haar Pokémon wilde bestellen, waarop Lori de rozeharige aankeek met een glimlach. Goh, wat was ze toch een trendsetter. En dat voor iemand zonder gender. Eigenlijk wel logisch, want dan hadden haar trends ook geen gender en kon iedereen die het wilde het vrijwillig overnemen. Dat vond ze helemaal niet verkeerd klinken. Jammer dat vele anderen er niet zo positief over dachten en haar liever in een donker hoekje wegstopten dan haar de trendsetter te laten zijn die ze was.
Het verbaasde hoe snel de jongeman terug was met het drinken voor de meiden. Deze tent had óf hele goede bediening, óf niks beter te doen. Of de jongen had een oogje op Leah, wat Lori ook niks zou verbazen. Haar blik volgde de cappuccino die voor haar neus werd geplaatst, waar de vorm van een Pikachu in getekend was. Zelfs de drankjes waren fancy. Misschien dat ze in deze zaak nog een flinke fooi weggaf ook.

Ze was zo onder de indruk van het drankje, dat ze bijna vergat om zelf ook nog iets extra’s te bestellen. De jongen keek haar aan en trok daarmee haar aandacht, maar pas toen ze zag dat Leah ook in haar richting keek begreep ze de hint. “Oh! Eh, doe mij maar uw beste Pokéblock. Smaak maakt voor Taylor niet uit, die eet alles wel.” Bij het horen van haar naam kwam de Shuppet naar haar trainer toe gezweefd. De jongen had dit niet gezien, en leek daarom te schrikken toen hij zijn blik weer van zijn notitieblokje haalde. Lori kon het niet helpen om zacht te grinniken en even was ze bang dat hij het verkeerd zou opvatten, maar dat deed hij gelukkig niet, want ook op zijn gezicht stond een glimlach. Hij vroeg of ze nog iets wilden waarop Lori haar hoofd schudde. Met de nieuwe bestelling voor zich verdween de jongen opnieuw naar de keuken. Lori richtte zich weer tot Leah. “Ik moet zeggen: ik ben diep onder de indruk. Het personeel is vriendelijk, de service vlot. En dat terwijl de prijzen niet eens zo heel hoog zijn.”