Ain't got a care in the world. [&TIFFANY MARCHETTI]

Met een snelle sprong ontweek Aqua de Confusion die Psycho op hem afstuurde. ‘Goed, gebruik dan nu je Bubble Beam!’ riep Kaito. De aanval was raak, maar Psycho leek er niet al te veel onder te lijden. Ze waren nu al een poosje bezig en Kaito begon het gevoel te krijgen dat hij Aqua echt tot het uiterste zou moeten pushen eer dat de Pokémon zou evolueren. Dat hij zich in een tuin bevond dat andermans eigendom was kon hem niks schelen. Zolang die eigenaar met zijn lelijke Furfrou hier niet zou komen, was het voor Kaito in orde. Hij verdiende toch al genoeg geld, dus als er iets kapot zou gaan zou dat toch zo erg nou ook weer niet zijn, wel dan? Kaito schudde grijnzend zijn hoofd en richtte zijn goudkleurige ogen op Aqua. ‘Concentreer je, Aqua!’ riep hij, maar het was al te laat. Psycho had onaangekondigd Confusion gebruikt en dat had effect op de Piplup. Woedend kwam de blauwe Pokémon overeind, zijn oogjes boos gericht op de Alakazam. Hij richtte zijn kop naar boven en zijn snavel begon te gloeien. Dat toonde aan dat hij Peck ging gebruiken. Verveeld richtte Kaito zijn blik naar Psycho om te zien wat deze ging doen, maar was verbaasd over het feit dat deze zijn lepels niet voor zich uit hield zoals hij altijd deed als hij een aanval af wilde weren. In plaats daarvan leek hij verwonderd te kijken naar Aqua. Toen Kaito zijn hoofd opzij richtte begreep hij waarom. Aqua was gehuld in wit licht en werd groter. Lichtelijk geamuseerd keek Kaito toe hoe zijn werk eindelijk begon te lonen. Aqua was overduidelijk aan het evolueren. Hij had al twee evoluties van Psycho meegemaakt om te weten dat zijn Pokémon eindelijk naar zijn tweede stadium ging. Het witte licht hield op en in plaats van een Piplup stond daar nu een Prinplup. Hèhè, eindelijk!

Meer dan een goedkeurende blik en een licht tevreden grijnsje liet Kaito niet zien aan zijn Prinplup om aan te tonen dat hij het goed gedaan had. Hij kon zich namelijk nog van een paar weken terug herinneren dat deze Pokémon erg arrogant was op dat vlak. Als Kaito hem te veel bewonderde of te veel liefde gaf, zou hij zeker weer naast zijn poten gaan lopen en dan had hij weer een hoop gezeur als hij ‘nee’ zei tegen de Pokémon. Gelukkig leek de Pokémon zelf ook wel te beseffen dat hij zich moest gedragen in Kaito’s bijzijn en dat er van hem werd verwacht dat hij goed kon presteren. Ook wist hij dat hij niet te arrogant mocht reageren omdat Kaito anders boos werd. De Pokémon begon een serieuzere houding aan te nemen toen zijn blik zowel die van Psycho als van Kaito ontmoette, maar hij kon het niet laten dat hij helemaal begon te glunderen toen hij een complimentje kreeg. Wel, eigenlijk was het voor zijn trainer bedoeld, maar hij nam het ook wel graag in ontvangst. Kaito draaide kort zijn hoofd om te zien wie dat had gezegd tegen hem. Het bleek een dame te zijn van ongeveer zijn leeftijd, misschien iets jonger. ‘Dankjewel,’ zei hij koeltjes tegen haar. ‘Maar roep dat maar niet te luid en ga hem maar niet complimenteren, want dan wordt hij weer arrogant en dat probeer ik hem juist af te leren.’ De Prinplup keek een tikkeltje sip naar zijn trainer, maar glimlachte toegeeflijk toen er een kort kuiltje in Kaito’s wang ontstond ten teken dat de jonge Grunt naar hem probeerde te glimlachen zonder dat de dame dat echt doorhad. Affectie tonen in bijzijn van iemand anders was voor hem altijd een werkpunt geweest. Zijn goudkleurige ogen gingen weer terug naar het meisje. ‘Is dit de eerste keer dat je Parfum Palace bezoekt?’ vroeg hij terwijl hij Aqua terugkeerde in zijn Poké Ball omdat zijn werk hier gedaan was.

Kaito voelde zich lichtelijk gerustgesteld toen hij zijn Pokémon met een lichte glimlach in zijn Poké Ball zag verdwijnen. Gelukkig begreep Aqua dat Kaito niet graag affectie toonde in het openbaar. Al zijn Pokémon begrepen dat tot nu toe. Ghost maakte dat echter niet veel uit, want die had niet veel affectie nodig. Als hij van Kaito grappen mocht uithalen met andere mensen zo nu en dan, was het voor hem al genoeg. En gezien Kaito wel hield van een beetje leedvermaak, liet hij dat maar al te graag toe. En zo zat hij dan soms achter een krant te grinniken terwijl Ghost mensen bang maakte of ze per ongeluk pijn deed door iets doms te doen. Ging hij ooit helpen? Nee. Sprak hij zijn Gastly streng toe? Helemaal niet! Kaito’s gouden ogen gleden naar het meisje toen deze begon te spreken en zijn wenkbrauwen schoten in de lucht bij haar woordkeuze. In zijn oren klonk een ontgroening toch wel heel anders. Maar goed, zijn gedachten schoten dan ook steeds de andere kant op en bovendien was zijn definitie van ontgroening niet eens de echte betekenis van het woord. ‘Ah zo,’ zei hij op zo’n geïnteresseerde toon mogelijk, want eerlijk gezegd boeide het hem geen biet dat ze hier nog maar voor de eerste keer was en dat ze Kalos nog niet zo goed kende. Zijn truc met onbekende mensen was echter om hun vertrouwen te winnen en hun te laten denken dat hij het goed met hun bedoelde, om hun vervolgens te overvallen en hun Pokémon te stelen. Maar dat zou tot een later niveau moeten wachten, want zijn Pokémon waren van een laag niveau. ‘Ja, klopt,’ zei hij. ‘Ik woon hier al praktisch mijn hele leven.’ Hij glimlachte naar haar, eigenlijk iets over zichzelf vertellend dat wel echt waar was. Hij ging echter niet zeggen wat er allemaal gebeurd was in zijn ouderlijk huis, want dan liep ze gillend weg en gaf ze hem misschien nog aan bij de politie ook. En dan zou Allison, zijn baas, vrij pissig op hem worden. En ondanks dat hij niet echt vrees kende, had hij geen ruzie met haar. Niet alleen omdat vrouwen vreselijk pittig konden zijn als ze boos werden, maar ook omdat hij daardoor niet echt in rang zou stijgen en hij was ook niet van plan om voor eeuwig een Grunt te blijven. ‘Ik woon in Lumiose City. Daar ben je vast al wel eens geweest. Dat is die hele grote stad die in verbinding staat met allemaal andere steden en routes,’ legde hij uit. Als ze Lumiose City niet kende, was dat toch echt wel zielig. Maar ze moest dat haast wel kennen, want om naar Parfum Palace te gaan moest je eerst langs Camphrier Town gaan en dat lag heel dicht in de buurt bij Lumiose City. ‘En wat vind je van Kalos tot nu toe?’ besloot hij maar om te vragen.

Het viel hem best wel mee dat ze wist wat Lumiose City was. Het was ook onmogelijk om te missen. Iedereen praatte erover en overal stond het op een kaart wel in het groot aangegeven. Zelfs als je een map op internet zocht was Lumiose City die het grootste gedeelte van de map domineerde met zijn grootte. Hij was redelijk trots op het feit dat hij in Lumiose City geboren was en dat hij er nu ’s avonds de boel mocht controleren als een Grunt. Hij keek op toen ze iets over haarzelf vertelde en fronste toen ze het over de Ranger Academy had. Het was misschien niet de meest belangrijkste informatie die hij kon hebben van haar, maar het was toch al behoorlijk wat dat hij wist dat ze een Ranger was. Ranger’s waren zowat de vijanden van Team Rocket omdat ze hun best deden om de wereld te verbeteren. Ze wilden het beste voor hun Pokémon en wilden alles in harmonie oplossen met zo’n dom ding waarmee ze rondjes om een Pokémon moesten maken zodat deze naar hun zouden luisteren. Wat was het nut daar zelfs van? Je kreeg de Pokémon niet in je team en je moest hem achteraf weer vrijlaten. Dus als je een stoere Rhydon had weten te bemachtigen met dat ding, moest hij algauw weer terug vrijgelaten worden. Dat zou het Kaito niet waard zijn. Hij was veel te blij dat hij een Grunt had. Hij had echter nog niet echt gedacht aan zijn teamuitbreiding. Hij had zijn jonge baby’s gedropt in de Box zodat ze daar irritant konden doen. Hij had ze natuurlijk ook op de Black Market kunnen zetten, maar dat had niet zo’n zin gehad omdat vast niemand geïnteresseerd was in een Litwick, een Snover en een Wooper. Hoewel hij Snover wel een goede Pokémon voor in zijn team had gevonden, stoorde hem het feit dat ze niet naar hem wilden luisteren en dat hij hun onmogelijk discipline bij kon leren. Het laatste van haar opmerking ving hij nog net op en hij draaide zijn hoofd naar haar, een zogenaamde geïnteresseerde blik hebbende. ‘Vloggen?’ vroeg hij. ‘Spreek ik hier toevallig met een internetberoemdheid?’ Hij liet het er plagerig op volgen. Als ze hem vertelde dat ze een Ranger was, zou ze hem vast ook andere dingen over haarzelf vertellen. Dat wilde dus zeggen dat dit zo’n flapuit was waar je makkelijk informatie van kon winnen. Goed om te weten. Dat kon hij in de toekomst zeker nog gebruiken. ‘Zeg dat maar niet tegen die eigenaar hier,’ zei Kaito zuchtend. ‘Die gast is al arrogant genoeg. Ik vind het onzin dat je geld moet betalen om binnen te komen.’ Dat laatste liet hij er geërgerd op volgen en hij rolde met zijn ogen naar het meisje. ‘Maar goed, ik wil je niet het idee geven dat ik enkel kan zeuren. Mijn naam is Kaito. Aangenaam kennismaking,’ sprak hij beleefd en hij stak zijn hand naar de dame uit.

Het was een goed idee om te beginnen over de entreeprijs. Dat leek het ijs toch wel te breken. Ook merkte hij dat zij lang niet zo wantrouwend was als de rest waar hij mee omging. Zelfs Ragya was op sommige momenten wantrouwend tegenover hem. Hij zou echt geen idee hebben waarom, want hij was toch een lieve jongen? Zijn gedachten schoten terug naar de ruzie tussen hem en Nathan en hij probeerde een grijns te verbergen. Nee, hij was alles behalve een lieve jongen, maar dat hoefde dit meisje niet te weten. Ze hoefde niet te weten dat hij bij ’s werelds grootste criminele organisatie aangesloten was en dat hij alleen maar op haar Pokémon uit was. Hoewel ze een Ranger was en dus waarschijnlijk maar een paar Pokémon als partner mocht hebben, moest er toch wel iets interessants tussen zitten voor hem? Het ding was dat hij een band moest opbouwen met dit soort mensen. Ze was naïef aangelegd, dus dat was alvast een pluspunt. Ze leek ongeveer zijn leeftijd te zijn, maar Kaito ging niet proberen om haar te verleiden. Tenzij ze natuurlijk zelf bij hem probeerde, dan zou hij er maar al te graag op ingaan. Want zo’n lelijke dame was ze nu ook weer niet. Hij gaf een bevestigend knikje op haar woorden en deed vervolgens zijn best om haar naam in zijn geheugen op te slaan zodat hij dat later nog eens kon gebruiken als ze dat nodig had. ‘Ik ben benieuwd,’ zei hij lichtelijk uitdagend en hij zond haar ook een knipoog terug. Misschien moest hij toch eens een video van haar opzoeken. Niet omdat hij geïnteresseerd was, maar eerder omdat hij dan iets had om over te praten. Hij was namelijk in veel dingen goed – in problemen raken, haat ontvangen van andere mensen – maar gespreksonderwerpen verzinnen kon hij niet echt. Meestal verzon hij iets stoms, maar het bleek wel te werken. Zoals die entreeprijs dus. Hij besloot om verder door te gaan op haar interesses en haar woordkeuze van daarnet. ‘Ik zal je hulp wel eens oproepen als ik het nodig heb,’ zei hij plagerig. Vervolgens keek hij haar weer lichtelijk serieus aan. ‘Maar over wat voor soort onderwerpen heb je het dan eigenlijk als je een video maakt?’ Hij keek haar nieuwsgierig zijnde aan. Want ook al wilde hij het niet toegeven, zijn interesse werd lichtelijk opgewekt door haar verhaal.