[Spookhuis] Come On and Rescue Me [+Judah Kana]

Normaal gesproken was Judah niet het type om mee te doen aan Halloween-evenementen, maar voor het spookhuis wilde hij wel een uitzondering maken. Hector was er immers erg nieuwsgierig naar, maar kon de vorige keer niet mee omdat hij de enige was die op de fokkerij kon letten toen Judah met Ragya naar het gebouw waren gegaan voor wat teambuilding. Nu wist de jongeman dus al wel wat hij kon verwachten en wie weet zou hij het ook voor elkaar krijgen om één van de Pokémon te vangen die er ronddwaalden. Dit keer had hij ook maar even een pompoenkroon aangekocht, zodat hij er niet al te casual uit zou zien naast Hector die per se in zijn kostuum van de verkleedwedstrijd wilde rondlopen. Het was twee voor de prijs van één geweest, dus Judah had nog een pompoen-haarband in zijn rugzak zitten. Gewoon, voor het geval dat hij zijn kroon zou verliezen. Toen ze dichtbij het Parfum Palace waren dat nu dienst deed als spookhuis, liep Judah bijna voorbij een bankje. Bíjna, want op het laatste moment herkende hij de blondine die erop zat. “Cecille?” zei hij blij verrast, waarna hij op het bankje af stapte. Hij wilde net vragen of zij ook het spookhuis in zou gaan, maar hield zich in toen hij zag dat ze... huilde? Cecille die huilde? Dat kon alleen maar betekenen dat er iets mis was. De blonde jongen zat naast haar neer op het bankje en keek haar wat ongerust aan. “Hé, gaat het een beetje?”

Cecille's stem klonk heel zacht toen ze antwoordde, maar Judah wist nog net een “nee” te verstaan. Dat alles bij elkaar maakte van haar een zielig hoopje ellende, oftewel het tegenovergestelde van wat Judah van haar gewend was. Wat hij ook niet van haar gewend was, was de vraag die ze hem stelde. Hij had het gevoel dat wat hij ook zou antwoorden, het nooit vergeleken zou kunnen worden met wat Cecille meemaakte. In dit geval maakte het hopelijk ook niet uit wat het precieze antwoord op de vraag zou zijn. “Ooit wel, ja,” zei hij wat aarzelend. Verder gaf hij geen details, want het enige in die trant dat hij ooit had meegemaakt was een beeldje dat kapot was gevallen omdat hij er per ongeluk tegenaan had gestoten. Aan Cecille te zien was dat lang niet zo erg als wat er met haar was gebeurd, maar op dit moment kon ze vast elke vorm van steun gebruiken.

Zoals Judah al had verwacht, had het probleem van Cecille te maken met de vraag die ze hem had gesteld... en zoals hij ook al had verwacht, was het een stuk serieuzer dan een beeldje dat kapot was gevallen. Hij luisterde aandachtig en in stilte naar haar verhaal, dat ze haast in één adem vertelde. Naarmate het einde daarvan naderde, leek Cecille steeds meer moeite te hebben met het vertellen – wat Judah haar natuurlijk niet kwalijk kon nemen. Zoiets was nu eenmaal allesbehalve leuk om te vertellen, laat staan mee te maken. Nu haar verhaal gedaan was, keek Cecille hem eindelijk aan en haar gezicht en ogen bevestigden enkel wat Judah tot nu toe had gezien en gehoord: het was alsof haar leven voor haar in elkaar was gestort. Toen ze zich verontschuldigde voor haar vele gepraat, glimlachte Judah zachtjes en legde hij bemoedigend zijn hand op haar schouder. “Hé, daar heb je vrienden voor,” zei hij in een poging om haar een beetje op te vrolijken. “Heb je het hele verhaal al aan Sara kunnen vertellen?” vroeg hij dan toch maar na een korte aarzeling. Voor zover hij had gehoord klonk dit namelijk allemaal als één groot misverstand en dat mocht gewoon niet blijven voortbestaan, zeker niet als het twee van zijn beste vrienden – of in dit geval vriendinnen – betrof.

Cecille schudde haar hoofd op zo'n verslagen manier dat Judah er bijna zelf verdrietig van werd. Ze vertelde dat Sara niet met haar wilde praten, wat ze ook probeerde. Ze klonk ten einde raad en Judah wist zelf ook niet helemaal goed wat hij kon doen om te helpen. Hij was er even stil van en keek even voor zich uit. Dit was niet iets wat zomaar opgelost kon worden, zeker niet omdat Sara blijkbaar niets meer met Cecille te maken wilde hebben en dus weigerde met haar te praten. Waarschijnlijk zou ze ook weigeren om met iemand te praten die haar aan Cecille deed denken. Wacht... “En wat als ik met haar zou praten?” stelde Judah opgewekt voor, terwijl hij Cecille weer aankeek. Hij kende Sara namelijk al voordat hij wist dat zij en Cecille iets hadden, dus met wat geluk zou ze niet vermoeden dat hij het over Cecille wilde hebben. Het klonk als een briljant plan, maar eerst wilde Judah nog horen wat Cecille daarvan vond.

Jammer genoeg leek Cecille niet erg enthousiast te zijn van zijn idee. Blijkbaar had haar zus ook al geprobeerd om met Sara te praten, maar dat had niets opgeleverd. “Geen zorgen, ik zal wel iets verzinnen,” reageerde Judah. Veel meer kon hij hier niet meer over zeggen, maar hij kon natuurlijk wel een poging doen om Cecille wat op te vrolijken. “Weet je, ik was van plan om naar het spookhuis te gaan. Kom je mee?” vroeg hij, waarna hij zijn rugzak even naast zich neerzette en naar iets zocht. De zak zat niet al te vol, dus hij haalde er al snel de haarband uit waar een pompoen op zat die hij aan Cecille overhandigde. “Ik heb zelfs een kostuum voor je,” zei hij opgewekt.