[Spookhuis] A spoopy situation

Als er één feestdag was waar Manolo genoeg om gaf om er daadwerkelijk aan deel te nemen, dan was het wel Halloween. Hij vond het zelfs zo leuk dat hij het niet kon laten om een kijkje te nemen bij het spookhuis – uiteraard samen met zijn “trouwe” vriend Hades. Het was één van de weinige dingen die ze echt met elkaar deelden, maar Haunters waren spookpokémon, dus het kwam dan ook niet als een verrassing voor Manny. Hij gunde het zijn Haunter wel om met hem mee te komen naar het gegriezel, zeker omdat hij zelf dan ook kon genieten van het getreiter van zijn pokémon. Dit keer was het niet eens op hem gericht, maar op voorbijgangers en deelnemers aan het spookhuis. Manolo hield ervan als anderen schrokken van een tong in hun nek. Hij hield er niet van als Hades hem als slachtoffer uitkoos.

Nadat hij voor de derde keer iemand had horen gillen door toedoen van zijn eigen pokémon, hoorde hij verderop iemand anders schreeuwen van angst. Met een opgetrokken wenkbrauw keek hij op, nieuwsgierig naar wat het veroorzaakt had kunnen hebben. Hij wenkte Hades met zich mee en vond niet veel later een meisje met een andere Haunter. Huh. Was die van haar of had die haar laten schrikken? Wat toevallig. Wacht, dat meisje kwam hem wel bekend voor. Manny kneep zijn ogen tot spleetjes, alsof hij zo beter kon zien, maar het was op het moment niet belicht genoeg om – Zijn ogen sperden zich open van verbazing toen hij wist te plaatsen wie het was. Moest hij zich laten zien? Nah, misschien kon hij wel een grapje met haar uithalen. Hij gebaarde naar Hades dat die zich deze keer gedeisd moest houden en begaf zich voorzichtig naar de achterzijde van het meisje. Vervolgens greep hij haar schouders vast en maakte een krakend keelgeluid.

Hier ging hij geen spijt van krijgen. Toch?

Het ene moment stond hij gemeen te grijnzen, verwachtend weer een gil te horen – het andere moment kromp hij van de pijn ineen omdat hij een steek tussen zijn ribben voelde. Meteen schoot zijn hand naar zijn zij en staarde hij verward voor zich uit. Had Karma hem nou daadwerkelijk een elleboogstoot verkocht? Karma? Manolo keek op, zijn blik zoekend naar die van het meisje, terwijl hij recht overeind kwam en deed alsof er niks aan de hand was. Hij was niet fragiel, nee. Kon wel tegen een stootje. “Wow, kalm aan tijger! Ik ben het maar,” sprak hij vlug, zijn handen omhoog heffend. Hij wilde geen ruzie met... Euh, was die Haunter nou wel van haar? Hij nam aan van wel. “Hades en ik komen alleen even gedag zeggen.” Hij wees met zijn duim over zijn schouder naar zijn eigen Haunter, die het schijnbaar wel grappig vond dat zijn trainers poging was mislukt. Tja, niemand kon aan een spookpokémon tippen.

De realisatie was er al snel en ondanks de pijn kon hij het niet laten om schaapachtig te grijnzen. “De enige echte,” voegde hij er nonchalant aan toe. Inmiddels was de pijn wel langzaam weg aan het ebben, hoewel hij het gezeur van zijn zij niet kon negeren. Damn. Die kracht had hij echt niet achter haar verwacht. Then again, van stille wateren moest je het hebben, hm? “Nah,” ging hij net zo nonchalant verder op haar vraag. “Het was pijnlijker voor mijn ego. Maar die is nog niet hersteld van ons gevecht de vorige keer.” Zijn grijns bleef op zijn gelaat om aan te geven dat hij er eigenlijk niet echt mee zat, zelfs al was er een stemmetje in zijn achterhoofd die hem toch wel duidelijk maakte dat hij als Team Rocket lid niet had mogen verliezen van een Ranger. De stand stond nu zeker zelfs op 2-0, of niet? Shit, hij moest echt beter zijn best gaan doen.

Nooit meer uitdagen voor een gevecht? Dat klonk hem eigenlijk als muziek in de oren. “Ik ben bang dat ik dat aanbod dan maar aan moet nemen, zelfs al doet het mijn tere hart zoveel pijn,” reageerde hij dramatisch. Toen de vreemde Haunter ter sprake kwam, werd hem al duidelijk dat die inderdaad van Karma was. Lag het nou aan hem of had zij een abnormale kleur? Nah, dat kwam vast door het gebrek aan licht. Toch? Of hij zag ze vliegen, want het viel hem ook op dat Karma’s haar niet helemaal roze leek. Then again, in het duister zag alles er anders uit. Manolo floot onder de indruk van haar woorden. “Al een Serperior, huh? Well, dan zoek ik geen ruzie met die Haunter van je,” vertelde Manny nonchalant. Vervolgens wierp hij een waarschuwende blik op Hades. “Dat geldt ook voor mijn eigen Haunter.” Deze was al onderweg naar een nieuw slachtoffer, maar staakte zijn handelingen bij het horen van de waarschuwing.

Manolo’s aandacht werd door Karma’s vraag getrokken en hij lachte even. “Zo zou ik mezelf niet noemen, eigenlijk,” begon hij. “Maar voor Halloween kom ik om vier uur ’s nachts mijn bed nog uit.” Bij wijze van, dan, want je kon er beter vanuit gaan dat hij dan nog wakker was. Hij sliep eigenlijk vaker overdag, al probeerde hij op een redelijke tijd uit bed te rollen. “Ik had eigenlijk niet verwacht jou hier tegen te komen. Ook een fan van Halloween?”

Manolo grijnsde. Het was niet alsof hij daadwerkelijk erg met zijn verlies zat, maar het feit dat hij van het rivaliserende team had verloren, gooide toch wel roet in het eten. “Ja, heel erg,” ging hij net zo nonchalant verder. “Ik ben bang dat ik mijn familie heb beschaamd...” Of hij uit een familie kwam die de instelling van Ba Sing Se China had? Nope. Het liet de Suarez familie waarschijnlijk koud wat hij deed, zolang hij maar niet tussen zes planken naar de regio werd teruggebracht. Typisch, dat was hoe ze het karakter van Hades noemde. Manny schudde lichtjes met zijn hoofd, maar hij kon niet anders dan instemmen. “Ik had het zelf niet beter kunnen zeggen,” sprak hij, zuchtend wanneer hij doorhad dat zijn Haunter was verdwenen. Hades was zo wel weer op te sporen.

Verkleden en nieuwe mensen. Dat was een legit antwoord. Alleen was er iets mis met dat laatste. “Well, ik ben niet echt verkleed, dus je komt geen ‘nieuwe’ Manolo tegen ben ik bang.” Maar, aan de andere kant, elkaar beter leren kennen betekende ook iets nieuws, niet? Al ging hij natuurlijk niet alles aan haar neus hangen. Sommige dingen konden beter een mysterie blijven. “Ik denk ook niet dat de griezels hier hun tijd gaan nemen om je te leren kennen,” voegde hij er lachend aan toe. Dat was of hun werk of het waren wilde pokémon. Geen geschikte kandidaten.