[Spookhuis] This is Halloween + Karma [Finished]

Met een lichtelijk verveelde blik wandelde hij door Camphrier town. Hij was net gaan trainen met zijn pokémon en ook was hij zijn nieuwe aanwinst in zijn familie gaan afhalen bij iemand. Deze kleine Torchic genaamd Sugar had hij dan ook in zijn armen. Met zijn ogen gericht op de grond wandelde hij verder want met zijn lengte moest hij toch eerder meer naar de grond kijken dan wat anders. Toen hij een kind kon opzijduwen dat tegen de grond knalde, kreeg hij toch weer een lichte grijns op zijn gelaat. Natuurlijk was iedereen hier voor het evement van het spookhuis en ook Ygor was er lichtelijk nieuwsgierig naar geworden. Het was blijkbaar zo eng dat er mensen gillend naar buiten kwamen of zelfs huilend, zoals nu bijvoorbeeld. Met een geamuseerde grijns keek hij het kind na dat al huilend het kasteel had verlaten. Natuurlijk vond hij huilende kinderen prachtig voor zijn humeur op te krikken, maar ze was gewoon aan het overdrijven, dus hij ging het ook eens een poging wagen, eens zien of ze een man van 2m10 aan het schrikken konden krijgen. Sugar die in zijn armen zat piepte vrolijk terwijl ze haar klauwtjes olijk in zijn armvel aan het zetten was. Echt interesse in een pokémon hier had hij niet, tenzij deze passend genoeg was in zijn team, maar dat betwijfelde Ygor serieus. Hij stond nu aan de deur van het Parfume Palace en bekeek de grote deuren, lichtelijk afgeleid door de versieringen aan de muurwanden die hem deden grijnzen.

Met Sugar nog steeds in zijn armen was hij aan het wachten tot hij uiteindelijk dit ding binnen kon. Niet echt onder de indruk van het huilende meisje dat naar buiten was komen rennen, maar uiteindelijk had hij het toch amusant genoeg gevonden want er was een duidelijke grijns op zijn gelaat ontstaan terwijl zijn ogen het meisje nog voor een luttel aantal seconden volgde. Het kind dat hij daarnet tegen de grond had geflikkerd, was ondertussen toch al weer dapper gaan staan, geen traantje te bespeuren, wat jammer nou. Al en geluk had het huilende meisje zijn dag toch enigszins weer wat opgefleurd met haar tranenwaterval en haar uitgelopen mascara waardoor ze er werkelijk had uitgezien als een of andere pop die slecht was beschildert. Sugar had ondertussen haar klauwtjes olijk in Ygors armvel gezet maar er echt op reageren deed de man niet, buiten dat hij haar een aai gaf met zijn slanke vingers. Afwezig had hij voor de poorten van Parfume Palace gestaan met een grijns die hem kon omschrijven als iemand die ze niet allemaal op een rijtje had. Maar dat kon hem eerlijk gezegd weinig schelen. “We kunnen dit, Coop,” klonk er een vrouwenstem en Ygor keek naast zich, zijn hoofd gedraaid om dan naar beneden te kijken. Daar stond een meisje met haar Gengar, die deze duidelijk aan het aanmoedigen was. Een ghost pokémon, bang van een spookhuis? Even kon Ygor het niet laten een grotere grijns op te zetten dan dat hij al had. “Een ghost pokémon bang van een spookhuis?” sprak hij met nog steeds diezelfde grijns op zijn gelaat, al kon hij de geamuseerde toon in zijn stem maskeren zonder enige problemen. Sugar was ook al nieuwsgierig geworden en ze hief haar kopje van boven de arm waarin ze zich had genesteld om met haar grote kraaloogjes naar de Gengar te kijken.

Ze leek te verstijven toen Ygor die woorden sprak vlak nadat ze haar Gengar had toegesproken over hoe ze niet bang hoefde te zijn. Blijkbaar had hij een gevoelige snaar geraakt of iets in die trant en dat deed hem grijnzen van plezier. Ygor vond het altijd gezellig om mensen hun gevoelige plekken te weten voor later mocht het nodig zijn. Ze leek niet zo geweldig gek te zijn op een praatje slaan met hem en dat vond hij al leuk om te weten, dan was het toch al duidelijk dat zijn uiterlijk afschrikwekkend genoeg was om kleine meisjes al zo te laten verstijven van de schrik. “Nee, zij niet,” antwoordde het meisje en het was duidelijk te zien dat ze beschaamd was, hij likte zijn lippen uiterst geamuseerd door dit hele gebeuren, benieuwd wanneer ze gillend zou gaan wegrennen van hem. “Ik.. Probeerde eerder mezelf aan te moedigen,” hij kreeg haast medelijden met wat ze zei en Sugar maakte een piepgeluidje en Ygor keek naar de kleine Torchic. “Volgens mij is het zelfs alles behalve eng, ik wilde het eens komen bekijken maar volgens mij is er niets engs aan,” sprak hij op een serieuze toon terwijl hij zijn blik weer op de grote deuren richtte. “Ga je met mij mee binnen of wacht je op de volgende?” sprak hij, niet echt wachtend tot de meid met hem mee zou gaan. Hij opende de deuren van het paleis langzaam met zijn vrije hand en wandelde naar binnen.