If [little paw = gone][Open]

Schijnbaar had de aanval van Joule de Luxio wakker geschud. Het scheelde zeker dat de Pokémon weer hersteld was. Lang kon hij erechter niet bij stil staan. Blythe commandeerde haar Pokémon al om zijn Spark en Bite te gebruiken. Na een knik volgde de Luxio deze ook op en had een elektrische lading om zijn lichaam gevormd tijdens een plotselinge sprint richting de Trevant. Nog net had hij kunnen zien hoe de Pokémon met zijn kop neerknalde tegen de Trevant. De Pokémon was er duidelijk van geschrokken en schoot naar achteren. Dus de aanval was mis… of niet? Uit volle verbazing keek hij toe hoe de Luxio op de Trevant sprong en vervolgens zijn tanden in een ander exemplaar zette. Dat was een hele slimme actie, maar de Trevant werkte echter tegen door met zijn armen uit te halen. Het had weinig nut, maar de Luxio liet los en stond na een sprong vlak voor hen. De Trevant werden enkel woester en hun kreten werden luider. Het verwarde deel scheen ook al langzaam helder te worden, dus als ze zouden vluchten.. dan moesten ze snel zijn. “Newton, gebruik je Thunder Punch op het gras voor hen!” commandeerde hij dan gehaast. De Electabuzz had hem met een frons aangekeken, exact zoals die keer toen hij angstig aan hem vroeg om een Mareep te verzwakken die tegenwoordig de naam'Joule' droeg en tevens tweemaal geëvolueerd was. Newton grijnsde echter vermakelijk en liet knetterend elektriciteit rond zijn gebalde vuist verschijnen. Nadat de stroom zich erom heen verzameld had rende hij recht op de laatste paar Trevant af en stootte direct recht de grond in. Een hele hoop aarde vloog recht in hun gezicht, maar ook vloog het gras in de fik door de enorme warmte die van de elektricitet af kwam. Afgeschrikt door de vlammen deinsde ze naar achteren. “Nu moeten we écht gaan!” zei Tore snel, en keerde daarbij al zijn Pokémon terug, behalve Dalton. Die kon hen wel bijbenen en was in het voordeel tegenover die Pokémon. De Pokémon sprong dan ook op zijn lievelingsplek; zijn schouder, en spitste alert met zijn oren. Eenmaal rennend tussen de verwarde en afgeschrikte Pokémon door keek hij Blythe gealarmeerd aan. “Wat is de snelste route naar de stad?”

Ze had hem fronsend aangekeken, maar hij wist geeneens of zijn genomen route de snelste geweest was. Dan leek het hem verstandig haar dat wel te vragen. Schuin naar rechts, was schijnbaar haar antwoord. Verder stond hij er niet bij stil en rende snel die kant op. Het ontging hem niet dat Blythe degelijk zoekend om haar heen keek, al hadden ze amper nog tijd daarvoor. Hij hoorde de weerzinwekkende geluiden van de Trevant achter zich die weer hun kant op kropen. Dalton was er echter vroeg bij en sprong gelijk al van zijn schouder af. 'Emol!' kraamde hij luid, waarna hij een flinke Thunder Shock op het gras voor ze afvuurde. Deze schoot gelijk in de fik, zoals onet Newton gelukt was en vastberaden vloog hij terug naar zijn schouder. De vlammen hielden duidelijk de afgeschrikte Pokémon wat op afstand, dus hadden ze meer tijd om te vluchten. Hij bedankte ook de Emolga niet, maar knikte wel dankbaar naar hem. Als hij gewacht had tot hij zijn mond zou opentrekken om een commando te verzinnen waren ze tellen verder. Hij rende dan ook gestaag verder en hoopte dat Blythe inmiddels de weg gevonden had.

Terwijl hij rende richting de stad had hij niet door gehad dat door zijn toedoen Blythe’s situatie bemoeilijkt had. Dat het resulterende vlammenzee van de Thunder Shock haar weg zou belemmeren, was geeneens in hem opgekomen. Ook niet het feit dat ze ook nog het gevaar liep om als een compost hoop te beëindigen was bij hem komen dagen. Haar voetstappen weerklonken ook niet meer achter hem, maar hij bleef zijn blik op de verschenen contouren van de stad houden. Hij was vergelijkbaar met een kip zonder kop die dus op de automatische piloot stond. Wat kon hij anders met de dreiging vlak achter hem? En om zijn vluchtinstinct te moeten onderdrukken was nou net teveel gevraagd. De vermoeidheid was echter het eerste wat hem deed afremmen, vlak voor de grens van de stad. De adrenaline was weggezakt en zijn benen voelden lam. Spoedig stond hij dan ook stil, voorover gebogen om weer op adem te kunnen komen. K-Kapot…. Dat was een lange sprint geweest. Bezorgd spitste Dalton zijn oren en veegde in een poging om hem te helpe, wat zweet van zijn voorhoofd af. Heh, een klein, maar lief gebaar.

Helaas was hij compleet buiten adem om er iets op te zeggen en dat gold ook op een bekende stem die zijn naam riep. Verrast keerde hij zijn lichaam weer richting het bos en zag een groenharige schim op hem af rennen wat enkel Blythe kon zijn. Ze was in orde, gelukkig. Een moeizame glimlach verscheen op zijn gelaat en hij stak al zijn licht trillende hand – van vermoeidheid- op ter begroeting. Er klopte echter iets niet aan haar; ze keek recht richting een standbeeld wat een jonge Trainer voorstelde. “Be-Ben… je wel… lekker?” vroeg hij hijgend, zonder een al te luide stem op te zetten. Zag ze zojuist echt dat als hém aan? Nou, vermoeidheid had dus meerdere bijwerkingen en hij had liever de kortademigheid. Verder nam hij het nog serieus op, maar Dalton die amper uitgeput was gierde van het lachen. Een standbeeld leek dus veel op Tore, dat was toch gewoon hilarisch?! Afkeurend snoof Tore tegen de Electric type die hem met een ‘onschuldig’ glimlachje aan keek. “Jij bent toevallig geen Furfrou?” Auch. De Emolga verafschuwde zacht gezegd hondachtige en vooral Furfrou, dus die zou hard aan komen. Hij keek hem dan ook met een frons aan en rustte vervolgens verontwaardigd zijn poten op zijn heupen. ‘Emol!’ bracht hij er al tegenin, maar het was al een verloren strijd, dus draaide hij enkel zijn rug naar Tore toe. Hij was een standbeeld en dat as nóg erger dan een hond!