If [little paw = gone][Open]

In het zelfde tempo als stappen van de Luxio jogde het meisje door de bossen. Elke keer dat ze uitademde verscheen er een wit wolkje. Het was redelijk koud, daarom had het meisje een donkergrijze joggingbroek en een wit vest aan. Haar groene haren had ze slordig in een hoge paardestaart gebonden. Ze was nog maar een paar honderd meter onderweg en had inmiddels een fijn tempo gevonden. Colonel jogde naast haar aangezien hij het fijn vond om met haar heen te gaan. General was snel maar zijn conditie was qua rennen niet bijzonder goed. Blythe had er geen zin in om tempo in te houden of om een kleiner stuk te rennen, dan had het niet zo veel zin. Het was haar al opgevallen dat de pokémon iets had gehoort aangezien hij met zijn oren was gaan bewegen. Het verbaasde haar dan ook niets dat hij plotseling een andere kant op begon te rennen. Het was echter meer sprinten dan joggen te noemen, als ze haar tempo niet ook zou verhogen was ze hem zeker kwijt. Je wist nooit wat je kon verwachten als Colonel er vandoor ging. Al snel kwamen er figuren in beeld, een blonde jongen die gevolgd werd door meerdere pokémon. Colonel rende al snel in de buurt bij de jongen en begon naar zijn trainster te blaffen. Schuddend met haar hoofd zette Blythe het op een sprinter. Al snel viel de Luxio haar op, zijn poot zag er alles behalve goed uit. "Wat is er met hem gebeurd?" Riep ze van een afstandje naar de jongen. De vraag was totaal nutteloos maar ze moest íets zeggen.

De jongen stopte kort na haar vraag stil. Haar Luxio maakte een sprongetje en boorde zijn voorpoten de grond in om zo stil te staan. Door haar snelheid zou snel stilstaan echter niet zo gemakkelijk worden. De tennisser in haar besloot dat het een moment was om glijdend tot stilstand te komen. Geen slim plan. Over de bosgrond viel glijden niet mee, daarom verloor ze half haar evenwicht en wist zich nog maar net overeind te houden. Uiteindelijk stond ze wel stil op de plaats waar ze stil wilde staan. De pokémon van de jongen had ze inmiddels al in zich opgenomen. Een Emolga, Ampharos, een Electrivire en de Luxio. “H-Hij..” Begon de jongen terwijl hij de Luxio iets meer haar richting op stak. Het zag er alles behalve goed uit. Er viel bot te zien en een deel was verschroeit. “Een Ditto, vermomd als een Fire type heeft zijn linkervoorpoot… verschroeid,” vertelde hij wat moeilijk. Blythe was gewaarschuwd voor vervelende ditto's in het gebied door een van de inwoners van het dorp. Ze had gedacht dat het gevaar wel mee viel, de pokémon bewees echter het tegendeel. De Luxio in zijn armen maakte een jammerend geluid en trok zich tegen zijn trainer aan. Arme pokémon. Colonel was langzaam dichterbij gekomen en begon licht te grommen naar de pokémon van de trainer. Meteen keek Blythe haar pokémon streng aan en wees schuin achter haar. Meteen stopte de Luxio met zijn gegrom, liet zijn kop zakken en liep achteruit tot hij op de aangewezen plek stond. Daar ging hij zitten met een koppige blik in zijn ogen. “I-Ik.. Ja, ik denk dat het poot eraf moet, kan je mij daarbij helpen?” Zei de jongen. De kans was groot dat hij gelijk had, de poot zou niet zomaar meer gered kunnen worden. Hoogstwaarschijnlijk was het al te laat om de poot te redden. Maar helpen? Hoe was de jongen überhaupt van plan om dat te gaan doen. Ergens vond ze het ook wel weer knap dat hij zo een beslissing durfde te maken op zijn leeftijd, gezien ze hem een stuk jonger dan haar zelf schatte. "Hoe wil je dat gaan doen dan?" Zei ze terwijl ze het kootje van waar wijsvinger tegen haar lip legde. Het was zeker niet makkelijk om een heel ledemaat er af te halen. Er zaten botten in de weg waardoor het niet makkelijker werd en zonder een verdoving zou het ook nog een behoorlijk pijn doen bij de pokémon.

Het was even stil aan beide kanten tot de jongen een geluidje maakte. Het leek er op dat hij ook niet echt een idee had hoe ze het zouden gaan doen. Helemaal naar het pokémoncenter zou misschien wel te lang duren en het was nou niet dat ze iets hadden waarmee ze het restant er uit zouden kunnen halen. “Kan jij proberen zijn poot vlak boven het blootgestelde boot stevig dicht te drukken?” Stelde de blonde jongen plotseling voor. Blythe knikte, het was een goed plan om de bloedtoevoer dicht te drukken. Zo verloor de pokémon een stuk minder bloed en zou hij daar in ieder geval niet aan kunnen sterven. Hij legde zijn pokémon op het gras neer waarna hij hem even streelde. Het viel de groenharige op dat zijn hand trilde. Logisch ook gezien de situatie waar ze in zaten. Nog een paar woorden fluisterde hij in bij de pokémon voor hij zich naar haar omdraaide. “H-Heb je een Fire type om de rest….” Zei hij, zijn zin maakte hij niet af maar de bedoeling was duidelijk. Het was wel een redelijk idee alleen zou het de pokémon's relatie met vuur duidelijk beïnvloeden. "Ik heb alleen electric types, en jij volgens mij ook." Zei ze terwijl ze naast hem neer hurkte. Haar hand hield ze eerst voorzichtig even voor de neus van de pokémon zodat hij er aan kon ruiken. Veel pokémon vonden het fijn om dat eerst even te doen, dan kwam je minder als een bedreiging bij hun over. “Bedankt, trouwens,” zei hij nog tegen haar. Ze had nog niet echt iets gedaan dus van nut kon je haar niet noemen. Alsnog stelde ze het wel op prijs dat de jongen haar bedankte voor het kleine beetje hulp dat ze toch probeerde te geven. Inmiddels had ze gezien waar de ader ongeveer zat en drukte daar op de poot van de pokémon om de bloedtoevoer te stoppen. "Heb je misschien iets waarmee we het dicht kunnen binden?" Een lap stof, een oud shirt, alles zou van pas komen. In het geval dat hij dat niet bij zich had kon ze altijd haar vest nog gebruiken. Ze had er immers een shirt onder aan dus het ergste wat haar zou kunnen gebeuren daarmee was een verkoudheid. Blythe was wel bereid om haar vest op te geven voor het leven van de pokémon. Dat zou iedereen toch doen?

Even was het stil. Blythe's hoofd raasde van binnen echter als een gek. Het was dat ze geen ranger was, dan had ze een pokémon kunnen vangen met een styler. Een pokémon vangen met een pokébal zou te lang duren en zou niet fijn zijn voor de pokémon. Het waren geen dingen en vonden het dus ook niet fijn om als ding behandeld te worden. Ze zou Colonel het er met Bite af kunnen laten bijten. Dat zou echter wat langer duren en behoorlijk pijnlijk zijn voor de andere Luxio. “Thunderpunch, dat zou ook moeten werken,” kwam er, waarschijnlijk iets te vrolijk, uit de mond van de jongen. Thunderpunch? Dat was op zich wel een goed idee. “Dit...” Vervolgde de jongen terwijl hij zijn vest uit deed. “.. Dit zou genoeg moeten zijn,” zei de jongen terwijl hij een afgescheurde mouw van zijn vest aanreek. Dankbaar pakte Blythe het witte stuk stof aan en begon dat strak, maar voorzichtig, om de poot te binden. Zodra het er op leek dat het goed zat en de bloeding tegen hield stond de groenharige op en zette een stap opzij. “J-Joule, gebruik voorzichtig je Thunderpunch op zijn poot. Wees écht heel voorzichtig.” De Ampharos leek zekerder te zijn over de zaak dan de trainer zelf was. Joule duwde de bol op haar staart tegen de snuit van de pokémon. Totdat de bol licht begon te geven reageerde de Luxio er vrijwel niet op. Met een lichte stoot van Thunderpunch verbrijzelde het bot van de Luxio en raakte het stukje weefsel los. De laatste vonken rond de Ampharos' arm lieten het stompje verschroeien. Zodra het allemaal klaar was slaakte Blythe een opgeluchte zucht. De groenharige hurkte weer bij de pokémon neer en streelde die voorzichtig. "Je hebt goed je best gedaan." Fluisterde ze zachtjes tegen de Luxio. Vervolgens stond ze weer op en wendde ze zich tot de Ampharos. "Je trainer mag trots op je zijn Joule." Sprak ze rustig tegen de gele pokémon.

Het was een heel gebeuren geweest, eindelijk was het voorbij. Konden ze rustig adem halen. Uiteindelijk was het ze gelukt om het leven van de Luxio uit de gevarenzone te halen. De blonde jongen drukte de Luxio tegen zich aan. “Ze neemt de woorden uit mijn mond,” zei hij vervolgens tegen de Ampharos. De pokémon leek het compliment te appreciëren en maakte een soort grinnikend geluid. “Mijn naam is trouwens Tore, en jij?” Stelde de jongen zich plotseling voor. De groenharige was helemaal vergeten dat ze zich nog niet aan elkaar hadden voorgesteld door de gehele situatie. Snel floot ze voor amper een seconde een enkele noot. "Aangenaam Tore, ik ben Blythe." Stelde ze zichzelf voor waarna ze met een open hand naast zich wees waar haar Luxio inmiddels was gaan zitten. "En dit is Colonel", vervolgde ze waarop de Luxio een soort blafje maakte bij het horen van zijn naam.

“Aangenaam, de Ampharos heet Joule – maar dat wist je al-, de Electabuzz heet Newton, de Emolga heet Dalton en… Gauss was al bekend,” stelde de jongen vervolgens al zijn pokémon voor. Vier electric type pokémon, één er van de zelfde als zij, één andere een verdere evolutie als een van de hare. "Ik heb ook nog een Elekid, General, maar die is nog op het pokémoncenter." Vertelde Blythe nog even snel over haar andere pokémon. Als hij zou weten dat hij niet was voorgesteld zou hij zeker boos op haar zijn. “Wat is er?” Vroeg Tore aan zijn pokémon die door hadden dat er iets mis was. “Merk jij iets?” Vroeg hij vervolgens aan haar. Licht schudde de groenharige haar hoofd. Colonel daar in tegen begon ook zacht te grommen terwijl hij om zich heen keek. “Wacht ev-” Zei de jongen waarop Blythe meteen naar de zelfde richting als hij keek. Een rood licht verscheen in het midden van een bewegende boom. Wat? De boom kwam hun richting op gelopen wat haar duidelijk maakte dat het een pokémon betrof. Een geluid dat ze ergens eerder zacht had gehoord klonk nu harder. Ze kon niet zeggen dat het een prettig geluid was dat de pokémon maakte. “Is het een Pokémon, Blythe?” Vroeg Tore haar, was dat niet duidelijk voor hem dan? "Uhu het is een... ehm..." Begon ze al denkend over de naam van de pokémon. "Tree, Trev, Trevant." Ze schudde haar hoofd weer licht. Het was iets in die richting maar de precieze naam wist ze niet. Waarschijnlijk omdat de pokémon niet in Sinnoh voor kwam en ze nog niet alle pokémon uit Kalos bij naam kende. Vanuit haar ooghoek zag ze hoe Colonel zich schrap zette voor een sprong. Voor ze kon reageren had hij zich al afgezet en sprong de Luxio op de boompokémon af. Daar ging hun kans om zonder problemen weg te komen. Colonel zette zijn tanden in een van de armen van de pokémon, bite. "Daar gaan we weer." Verzuchtte Blythe, een dergelijk voorval was al veel vaker gebeurd. Zoals verwacht begon de andere pokémon hevig met zijn arm te schudden om de Luxio er af te krijgen. Na enkele seconden lukte dat en werd Colonel een eind weg geslingerd.

“Onee,” hoorde ze Tore zeggen op dat Colonel werd weggeslingerd. De pokémon landde een stukje verderop op zijn rug en rolde nog een klein stukje door. Binnen enkele secondes stond hij echter al weer op zijn poten. Het hoorde er allemaal bij, en als er een pokémon was die dat wist was het Colonel het vechtersbaasje wel. Het akelige geluid van de pokémon klonk nogmaals waarna er meer tevoorschijn kwamen. Geweldig, nog meer pokémon die hun dood wilde. Blythe baalde er van dat ze General op het pokémon center had gelaten en niet had meegenomen. Nu moest ze het met de Luxio als enige pokémon doen. “Joule, C-Confuse Ray, nu!” Zijn pokémon reageerde vrijwel meteen door de opgegeven aanval uit te voeren. Het leek er op dat het effect had, en niet alleen op de spook pokémon. Ook Colonel keek verward naar de lichtjes voor de wilde pokémon. “Newton… Shock Wave de Pokémon voor ons!” De electric type deed zijn aanval die de Trevant raakte, doordat het een electric type aanval was had het niet super veel effect. Door het zien van de elektriciteit kwam Colonel echter ook weer bij zinnen. "Colonel, spark en vervolgens bite." Zei de groenharige met een rustig knikte richting haar pokémon. De Luxio knikte vastberaden terug terwijl vonken zich om zijn lijf verzamelde. Hij begon op de wilde pokémon af te rennen terwijl de elektriciteit rond zijn lichaam heviger werd. Met een sprong kwam zijn kop tegen een van de pokémon aan die daardoor een stap naar achter zette. Wat voor Colonel als een prima opstapje diende om verder te springen naar een volgende pokémon. Zijn tanden kregen een witte kleur voor hij die in het hoofd van de pokémon zette. Met zijn armen begon de pokémon richting de Luxio te zwaaien, zonder veel effect. Na enkele secondes besloot Colonel er zelf af te springen en voor de twee trainers te gaan staan. Alsof hij de enige was die hun zou kunnen beschermen.