Het was weer zo ver er was weer een evenement in Hoenn, de vorige keer was ze naar Jirachi festival geweest. Waar ze een rood harige jonge man was tegen gekomen, na een gênant incidentje. Maar gelukkig hadden ze daarna al een gezellige dag gehad. Ze had daar ook maar meteen een festival kimono gekocht, aangezien haar eerde kimono niet meer paste. En zo lang ze niet meer bij haar ouders woont, betalen hun dat ook niet meer voor haar. Iets wat ze geen grote ramp vond overigens, maar wat ze wel een ramp vond. Is dat de kermis geen officiële festival was, dus als je dan een feest kimono droeg kon er een vloek over je heen komen. Sip keek de roze harige naar haar kimono, want wat had ze die graag aangetrokken. Hij was mooi zwart met roze bloemen er op, iets wat echt bij haar paste. Maar nu moest ze gewoon bij haar dagelijkse kleding houden, iets dat ze ook niet erg vond.

Terwijl ze aan het ontbijt zat bedacht ze of ze haar pokémon uit de bal zouden halen of er gewoon in. Misschien dat ze er wel een paar er uit konden halen, maar ze twijfelde nog, drie van haar pokémon liepen. En de andere drie vlogen rond, dus op zich kon het geen kwaad. Maar toch was ze nog niet zeker van de zaak, als het net zo druk was als bij het Jirachi festival toen, was het beter om ze gewoon in de bal te houden. Bedenkelijk at ze verder haar brood op, terwijl ze even op haar HoloCaster keek of ze mis nog een berichtje had gehad van Ayako. Aangezien ze hadden afgesproken om samen naar de kermis te gaan. De laatste keer dat ze elkaar zagen was ook al weer lang geleden. Iets wat de roze harige wel jammer vond, want het leek er op dat de twee een goeie klik hadden samen. Daarlangs vond Leah het meisje ook enorm schattig, voor haar leeftijd. Laatst had ze ook al weer een schattige jongen ontmoet, waarschijnlijk had ze gewoon iets met klein kinderen. Wat goed zou kunnen, want van volwassen worden hield ze niet echt van. Aangezien mensen beweerde dat je dan niet meer kon gamen, maar de laatste tijd gamede bijna iedereen. Alleen niet iedereen wou dat toegeven, iets wat de roze harige nogal stom vond.

Toen ze klaar was met eten had ze toch uit eindelijk haar besluit kunnen nemen en besloot ze toch maar om haar pokémon in hun bal te stoppen. En de pokéballen goed verbergen in haar tas, zodat geen gemene Team Rocket lid of een ander soort dief. Haar pokémon konden jatten. Gelukkig waren ze met haar keuze eens, en begrepen als het rustig was dat ze dan inderdaad er uit mochten. Na ze netjes opgeborgen te hebben, liep ze richting de deur om naar buiten te gaan. Ze was enorm blij met haar appartementen woning, het lag mooi centraal. Dus alles was op loop afstand, en natuurlijk kon het soms zo zijn dat ze als nog in een pokécentrum of hotel moest overnachten. Maar echt een ramp was dat nou ook weer niet voor haar. Daarlangs was Mauville ook een mooie plek om te wonen. En als ze net zoals vandaag naar Slatepoort moest was het een makkie, want lang lopen was dat niet. Desnoods pakte ze de fiets er naar toe, maar daar had ze vandaag niet veel behoefte aan. Aangezien ze bang was dat haar fiets anders gestolen zou worden, iets wat niet echt gek zou zijn bij zo’n event. Ze pakte de trappengang naar beneden, want echt zin om op de lift te wachten had ze niet. Daarlangs had ze ook vaak gehoord dat de lift soms stil stond als er iemand in zat. Een van de grote angsten van de roze harige, dus als ze alleen was en niemand wachtte bij de lift. Nam ze altijd de trap naar beneden of naar boven. Niet alleen goed voor het milieu, maar ook goed voor haar benen en conditie.

Eenmaal beneden aangekomen te zijn was het nu alleen nog maar de taak om naar Slatepoort City te lopen, gelukkig was het mooi weer en inderdaad niet ver te lopen. Anders was het nog al een ramp geweest. Tot haar verbazing zag ze er nog niet veel mensen er naar toe lopen, misschien kwam het omdat ze nog te dicht bij Mauville was, in plaats van Slatepoort. Eenmaal verder op de wandel route, zag ze inderdaad meer mensen. Veel zaten nog langs de kant, waarschijnlijk nog bij te komen van de reis. Of ze waren aan het wachten op iemand, waar ze ook nog mee hadden afgesproken. In eerste instantie had Leah daar ook over na gedacht, maar ze wist niet waar de bruinharige vriendin van haar vandaan kwam. Dus leek het haar het slimst om voor de reuzenrad te wachten.

Eenmaal in Slatepoort aangekomen te zijn was de drukte nog erger, veel rennende kinderen maar natuurlijk ook huilende. Gelukkig heeft Leah daar geen last van, en zal er ook niet gauw last van hebben. Ze liep stevig door, terwijl ze mensen ontweek richting het reuzenrad. Terwijl ze op pad was naar de afgesproken plek, zag ze een kraampje vol pokémon knuffels. Ze kon het niet laten om er een te kopen voor Ayako, daarlangs is het leuker om iemand te ontmoeten als je een kado voor die gene had toch. En dan had de bruin harige meteen een leuke herinnering aan de dag en de roze harige. Daarlangs moest Leah sowieso een selfie met haar nemen, zodat zij ook er nog een leuke herinnering aan had. Ze keek even rond in het kraampje en al gauw vielen haar ogen op de Treecko plushie. Want ze kon zich nog herinneren dat de bruin harige zo’n pokémo had. Ze vertelde tegen de man van het kraampje dat zie die graag wou, en ze kreeg er ook nog een strikje er om heen. Beter kon het eigenlijk niet, ze gaf het geld aan de man en liep zo met de knuffel richting het reuzenrad.

De bruin harige zag haar als eerste, iets wat haar ook niks zou verbazen. Ze zwaaide naar het meisje en riep haar naam terug. Helaas zag de bruin harige al gauw dat ze een knuffel al had meegenomen. Ze lachte vriendelijk en vroeg “Vind je hem leuk?” Met en beetje en speelse blik, natuurlijk hoopte ze dat ze het leuk vond. Anders had ze een probleem, niet dat ze zelf niet wou, maar ze had het gekocht voor Ayako en niet voor haar zelf. Daarlangs had ze laatst al een knuffel gekocht voor haar zelf.

Gelukkig reageerde ze enthousiast met een ja op het de vraag of ze de knuffel leuk vond. Dat scheelde al weer een hele boel, dan wist ze tenminste zeker dat ze de bruin harige vrolijk had gemaakt. Ook vertelde ze dat het leek op haar Pokémon toen hij nog schattig was. Iets waar de roze harige wel om kon lachen. “Nou dan heb ik goed nieuws voor u mevrouw Ayako Hasegawa, “ begon ze en liet een serieuze blik en stilte vallen. Ze maakte een draai en ging op een knie zitten “Dan is deze speciale knuffel helemaal voor u,” vertelde ze terwijl ze de knuffel uitstak richting de bruin harige.

De roze harige schrok even toen ze de waterige ogen van de brunette zag, maar gauw had ze door dat het misschien van geluk zou moeten zijn. Dat vond Leah de mooiste tranen de tranen van geluk. Ze ging op de knuffel af en zei iets waar Leah even van verward raakte was, gelukkig duurde het niet lang voor dat de bruin harige nog een nummer aan toe voegde. Want ze was even bang dat de bruin harige de verkeerde idee had gekregen, maar dat was het gelukkig niet. Ze gaf de bruin harige een knuffel en zei “Alsjeblieft,” en liet weer los en voegde nog even aan toe “Ik hoop dat je er blij mee bent,” vervolgde ze verder. En keek met een te vrede glimlach naar de bruin harige en keek even om zich heen. Ze begon te wenen aan de drukte en vroeg “Zullen we een attractie in gaan of wat eten?”

Het meisje bedankte haar enthousiast, waardoor Leah gelukkig werd van binnen. Want wat vond ze haar toch lief en schattig. Wie had dat ooit verwacht, dat ze weer een goede klik kon vinden met iemand in plaats van alleen met haar pokemon. Alleen ze schrok even toen ze de gezichts- uitdrukking van Ayako naar beneden zag gaan, het was een sip gezichtje iets wat ze niet begreep. Hoe kon ze in een korte tijd zo sip zijn, ze had toch een cadeau. Maar gauw bleek dat ze sipjes was, omdat ze niks voor de roze harige had. Iets wat een opluchting was voor haar, want ze was al bang dat de treecko de verkeerde kleur sjaal had of dat het al kapot was. Ze glimlachte en zei “Het is al een cadeau voor me dat ik je weer zie.” Op de voorstel dat ze de roze harige maar moest zegen wat ze wou, en dat ze zou trakteren. Begon ze snel met haar armen een nee beweging te maken en zei ze ook vlug “Nee nee, dankje dat is lief van je maar bewaar je geld maar oke.” Ze vond he niet nodig dat mensen voor haar betaalde, meestal de tijd dat ze bij de gene waren vond ze al goed zat. Aangezien mensen hun tijd vrij maakte voor hoor.

De bruin harige liet merken dat ze er niet mee eens was, ze liet haar wangen opblazen en duiden nog eens aan wat Leah haar net gegeven had. De roze harige wist diep van binnen dat ze er bij neer moest leggen, maar dat kon ze niet. Ze voelde zich er niet goed bij dus tegen stribbelen zou ze, tot dat het echt niet meer kon. Leah keek een beetje verschrikt toen Ayako haar pols had vast gepakt, ze voelde haar wangen rood woorden. Alleen wist ze niet goed wat het betekende. Ze volgde de bruin harige maar, waar ze heen gingen had ze geen idee van. Maar wel wou Leah haar wangen leeg prikken, met haar vrij hand stak ze een vinger uit en prikte dat in de wang van de bruin harige.

De lucht ging uit de wangen van de brunette en kreeg nu een duck face op haar gezicht. Iets wat Leah er al grappig uit vond zien, maar wel zeker mee eens was dat de bollen wangen haar leuker stonden. Het rare geluidje dat ze maakte had ze zeker niet gemist, en lachte dan ook gezellig met Ayako mee. Want man wat was ze schattig, voor zo ver ze wist waren echt niet alle jongen kinderen schattig. De brunette was de eerste die ze tegen was gekomen, die ze zo extreem cute vond. Alleen ze was nog te jong, en daarlangs kende ze haar niet goed genoeg om te zeggen dat ze totally in to her was.

Al gauw werd ze uit haar gedachte gehaald en wees Ayako naar een eetkraam. En ze vroeg al gauw wat ze wou hebben. Toen Leah net wou zeggen dat ze niks hoefde te hebben, hoorde ze haar vertellen dat ze het niet moest proberen omdat te zeggen. Een betrapte glimlach verscheen op het gezicht van de roze harige, maar die verdween al gauw. Aangezien ze de strenge blik van Ayako zag, het maakte niet uit hoe het meisje naar haar keek. maar ze bleef gewoon honderd procent schattig, niks kon daar in veranderen. Al was ze bedekt in Togekiss poep was ze nog steeds schattig.

De roze harige legde het er maar bij neer en ging de kraam goed bestuderen, want ze voelde wel honger in haar buik. Ze zag veel zoette dingen en snoepgoed, het werd een moeilijke keuze. Ze keek Ayako aan en zei “Hmm weet jij al iets? Misschien kunnen we iets delen ofzo,” stelde ze voor. Als uitweg dat ze geen twee dingen hoefde te betalen, want hier en daar zag de roze harige ook al prijzen op de snoepgoed staan.