Watchers on the wall

Het was altijd leuker om een patrouille met meerdere te doen. En met meerdere bedoelde ze niet een vreemde. Mensen zoals riddle, der zus, of Nathan. Over Nathan gesproken, ze moesten nog steeds samen een patrouille doen verdomme. Even zuchtte het blondje waarna ze even schuin naar de roodharige naast haar keek. Normaal had ze Lawrence uit voor patrouilles, maar vandaag was het Sachi geweest. De kleine, blauwe vos liep met hooggeven kop vooruit. Echter stopte de ice type al snel en hield ze haar kopje schuin bij het zien van een persoon. Hij was niet van Team Rocket, dus ze keek even naar haar zus en knikte even. Daarna schraapte ze even haar keel. "Wat doen wij zo laat nog op straat?" klonk er kalm. "Denkt meneer misschien stoer te doen?" klonk er even spottend.

Hiro, de hond van haar zussie, had vanaf het begin zitten grommen. Sachi zuchtte even daarop en rolde met haar ogen, duidelijk niet onder de indruk van wat hij deed. Echter zei Riddle al snel dat hij maar beter die kap van Arceus wist welke kleur van haar ie had kon halen. Even grijnsde ze. Yeah. Anders kreeg hij problemen. Heel grote problemen. Echter was de reactie van de ander... Niet zoals ze had verwacht. "Wat in de heilige naam van Arceus.." klonk er. Tawn rolde even met haar ogen, maar bleef grijnzen. "Kom op gast of moeten we het duidelijker ma-" haar ogen werden groot toen zijn kap afviel en zijn rode haren te zien waren. Samen met zijn groene ogen... Een bekend beeld voor der. Ze was even helemaal verstijfd en wist niks uit te brengen... Na een tijdje slikte ze... Help.

Het was even stil geweest.... Arceus, ze moesten echt stoppen met die stomme suprises. Wat gingen ze haar straks wijsmaken? Echter kon ze niks doen. Het was dat prachtige shock effect dat haar aan de grond had genageld. Net zoals haar lippen die stevig op elkaar bleven staan. Haar hersenen stonden ook even stil, voor zover ze dan toch konden bewegen in de eerste instantie. Echter liet het grijnzen van haar zus een beetje terug naar de realiteit komen. Ze klemde haar tanden op elkaar en kreeg duidelijk een moeilijke uitdrukking op haar gezicht. "Dat verklaard veel..." Klonk er, maar Tawn kon niks anders dan met een harde blik naar de jongen te kijken. Wat deed hij hier? Het was hier gevaarlijk voor hem. Verdomme. "Don't..." Het gegrom stierf weg en wel meteen had Sachi een tevreden grijns op haar snuit waarna ze even kalmpjes haar ijzige blik van de hond naar de roodharige verplaatste. Echter besloot de Glaceon al snel in beweging te komen en samen met Riddle benaderde de blauwe Pokémon de ander. Ze deed er nogal makkelijk over, Riddle. Maar voor haar lag het een heel stuk lastiger. Haar hele gedachten waren aan het samenlopen, met andere woorden, geen goed teken. "Uhm... waarom ben je hier eigenlijk? Je weet toch wel dat het niet de bedoeling is om na de avondklok hier rond te lopen" Klonk er enkel redelijk geamuseerd van haar af. Kort balde het blondje haar handen tot vuisten, haar houding was met de seconde meer en meer geslotener geworden, tot je uiteindelijk zelf de spanning en stress in haar uitdrukking kon zien. Het was haar allemaal wel opgevallen, zoals altijd. Elke detail van zijn lichaam. Hij was ook eerst verbaasd geweest. Het was de stap die hij naar achter had gedaan die ervoor had gezorgd dat ze niet alleen een erg vaag herennering in haar kop kreeg, maar ook een soort van... Nood om in te grijpen. En niet in de goede manier. Was ze bang? Ja. Verschrikkelijk bang. Geen idee waarom, want zo eng was het in principe nu ook weer niet. De uitdrukking van de roodharige was ook veranderd. Zijn verbaasde ogen waren hard geworden. Net zoals de rest van zijn gezicht, die nu erg strak erbij lag, alsof geen enkele emotie er ooit kon plaatsvinden. Ze voelde hoe ze met de seconde banger werd. Banger en banger... De nood om uit te schieten... Om maar eens iets te doen... Het was groot, maar ze moest zichzelf inhouden. "Ik maak zelf wel uit waar ik loop, en wanneer. Mijn zaken gaan jullie niks aan." Klonk er van de maar al te bekende. Ze haalde diep adem en moest haar blik afwenden toen zijn samengeknepen ogen haar richting uitgingen. Ze voelde lichtjes haar vuisten trillen... Maar godver, dat kon ze niet maken... Er was geen rede toe en er was nog niks gebeurd. Ze moest gewoon kalm blijven... Niet zoals toen op het strand of toen... In dat vage gebeuren. Ergens iets met een Hyper Beam... In een verre uithoek van haar hersenen... "En ik kan ook wel vragen wat jullie hier doen. Niet dat het nou zo nodig is om het te vragen, trouwens. Je ziet het van een afstand ook al heel goed." Ze sloot even haar ogen en schudde lichtjes haar hoofd. Het duurde echter niet lang voordat de blondine haar bloedrode kijker terug open had. Een erg lege blik in haar ogen. "Laatste waarschuwing," klonk er kalmpjes. "Wat doe je hier?" Haar stem klonk koud, bijna onmenselijk. Maar toch was het beetje angst te horen, net zoals de angst die af te lezen was op de rest van haar gezicht. Alosf ze elk moment in tranen kon uitbarsten of elk woord, elke daad, haar kon laten breken. Echter bleef haar gezicht strak, dus in de mooie licht bange positie. Het was echter duidelijk dat ze geen enkel intentie had om hem te benaderen zoals Riddle had gedaan. Ze probeerde haar trillende vuisten wat in toom te houden door even kalmpjes haar handen te openen en een licht ontvlambare blik naar haar ice type te sturen. Deze knipperde even lichtjes met haar ogen en keek daarna schuin op naar hem. De blik van haar Pokémon was van speels en triomfantelijk naar ijzig gegaan. Het was duidelijk dat ook zij de spanning van haar trainster kon aanvoelen. Het waren deze momenten dat ze het bangst was en dat ze wilde weg gaan. Ze was bang voor de confrontatie aan te gaan en was deze dus altijd gemeden. Maar hier stond ze dan. Ze was er niet voor voorbereid en dat zorgde voor een angst, een angst voor het onbekende... Echter sloot ze al snel haar ogen en schudde ze lichtjes haar hoofd waarna ze even haar handen in elkaar vouwde en ze tegen haar borstkas legde en even zachtjes in haar handen iets murmelde. Toen was ze even stil en bleef ze zo staan... Om daarna haar ogen te openen. Snel schoten haar handen uit elkaar en sloeg ze haar armen over elkaar. "Jouw zaken in deze stad gaan ons wel aan," klonk ze opeens. "Als een lid van Team Rocket is dat onze taak," klonk er even. "En na de avondklok heb jij geen zaken in deze stad," klonk er even. "Wat wij doen is denk ik al heel simpel," Haar stem trilde even. "En hopelijk ook duidelijk genoeg," Ze haalde even trillend adem. "Of moet ik even persoonlijk demonstreren wat wij moeten doen?" klonk er vervolgens. Ze voelde het wel, hoe ze lichtjes trilde. Ze was zo bang... Zo verschrikkelijk bang... En ze wilde het niet... Ze wilde het echt niet... Maar ze was te bang om iets anders te doen. Dan moest ze maar... Die angst verdringen... Ze moest het wegduwen... Ze moest het doen en snel ook, anders had ze problemen. Ze sloot haar ogen en haalde haar armen kalm van elkaar, klaar voor wat er zou komen... Toch vanbuiten. Maar vanbinnen was ze er helemaal niet klaar voor. De kans dat haar woede zou op komen dagen was groot op het moment. En met woede kwam haar andere kant naar boven. Dat had ze intussen al door. En dat alles kwam meestal door die ene... emotie. Angst. Ze schudde haar hoofd weer eens lichtjes. Nee, haar angst was niet op zijn reactie... Het was de angst die ze had voor haar eigen... En wat voor effect het zou hebben op hem... Op diegene waar ze zoveel van hield.

Ze kneep haar ogen toe en hield haar tanden op elkaar. Ze wilde hoe zij het wilde. Waarom kon het niet zo simpel zijn?! Waarom. Kon niet alles perfect zijn zoals zij het had voor zich. Ze wilde dat gewoon en dat kreeg ze niet... Ze kreeg nooit haar zin, nooit een happy ending. Was dit dan een vloek ofzo? Ook Riddle begon haar woordje te doen, waardoor Tawn even haar handen langzaam op haar hoofd zette en even deze schudde. Ze moest gewoon haar werk doen en niet denken aan wat ze vanbinnen wilde... Want vanbinnen wilde ze iets anders... Diep, diep vanbinnen. waarom hier? "Zoals ik al zei, dat gaat jullie niks aan." Woede borrelde op in haar borstkast... Ze voelde nog steeds die angst, maar ook de overduidelijke woede die nu op de loer lag. "Daarnaast... ik hou mij niet in, omdat je toevallig een 'kennis' bent" Klonk er... "Dus... beantwoord gewoon onze vragen en dan komt alles helemaal goed" Ugh... "Ga je gang," Nee verdomme. Ze schudde hevig haar hoofd en voelde hoe ze haar haar steviger vastgreep. Haar tanden ontbloot. Ze wilde niet. "Laat maar zien," Wel meteen sperde ze haar ogen open en keek ze hem fel aan. "Dan zie ik tenminste eindelijk wie je echt bent." Ze vernauwde haar ogen en voelde tranen in haar ogen prikken. waarom dacht iedereen dat ze altijd loog? Waarom was zij diegene die altijd alles misdeed. Goed dan. Dan was het maar zo. De Glaceon keek even kalm naar de roodharige trainer en vernauwde haar ogen toen. Echter tilde Tawn haar hand op toen ze zag dat de ice type haar tanden in diens vlees wilde zetten. Al snel rolde een traan over haar wang. Echter keek ze hem al snel aan. "Doe niet moeilijk om iets onnodigs of doms," klonk er even. "Ik meen het deze keer, ga van de straten of ik ben verplicht je er zelf van te werken." Haar andere hand ging al naar haar riem, waar ze de ball van Saiko losklikte.

Ze mocht hier niet voor janken. Maar waarom jankte ze juist? Juist ja, ze was bang. Van angst kwam verdriet... En van haar verdriet kwam meestal woede. Hoe je het ook draaide of keerde, ze eindigde altijd bij diezelfde emotie, iets dat haar gek kon maken met momenten... zeker momenten zoals deze. "And now what? You are going to attack me?" Klonk er even. Langzaam tilde ze de hand met de Pokéball op en streek ze met de rug van dit lichaamsdeel over haar kaak heen, zodat ze niet langer een gezicht had die bedolven was onder de tranen. "Go ahead." Ze haalde even diep adem en gooide de ball op. Deze klapte open. In een flits verscheen de Metagross ergens mid-air, want ze lande al snel met een luide klap op de grond, een die de aarde liet trillen. Met een simpele beweging had ze de ball terug in der hand. Echter liet de kalme stem van Saiko haar wat tot rust komen. 'Overhaaste beslissingen moeten nu vooral gemeden worden,' Ze knikte echter een keer. "Dat weet ik," klonk er zacht. Daarom had ze juist Saiko gekozen. De steel type zou nooit een commando weigeren, dat was iets dat ze zeker wist. Echter bleef ze wel altijd helder op elke situatie, zoals deze nu. Dus nu stonden ze daar. En ze wachtte af. Ookal was het wachten nogal lastig, wist ze dat een uithaal enkel nadelig zou zijn voor haar.