Mirror mirror on the wall, who's the precious one of all?

Er hing een merkwaardige sfeer om dit verlaten hotel heen. En laat het nou net dat soort dingen zijn die haar juist enorm aantrokken, van die creepy plaatsen waar mensen normaal gesproken helemaal niet wilde komen. Dat gold echter niet voor Arianna, want die werd juist aangetrokken door dit soort plaatsen. Zoals een Beedrill door honing werd aangetrokken. Daarmee kon je het nog het beste vergelijken. De jonge vrouw was al een keertje om het hotel heengelopen, maar nergens had ze iemand anders gezien. Uiteindelijk was ze weer beland bij de ingang, waar een grote deur te zien was. Haar hand ging naar de deurknop en ze rammelde er een paar keer aan, maar de deur zat dicht. Wie weet had iemand het van binnen af wel gesloten, of was er wel iets binnen wat de deur tegenhield. Een pokémon bijvoorbeeld, zou heel goed kunnen.
Arianna had geen zin om meer moeite te doen en dus begon ze aan haar tweede rondje om het verlaten hotel heen. Een raampje op de begane grond trok haar aandacht, en met een kleine grijns stopte ze daar dus ook. Het zat op een redelijke hoogte, daar moest ze wel bij kunnen, right? Nu had ze het geluk dat dit geen goed beveiligd glas was, waarschijnlijk zat hetzelfde er al in voor jaren. In een vlotte beweging had ze haar linkerbeen opgetild en had ze haar hak in de richting van het raam gestoken. Een zacht rinkelend geluid klonk toen vrijwel al het glas er meteen uit kwam zetten. Sommige scherven vielen voor haar neus neer op het gras, andere waren aan de binnenkant gevallen. Voorzichtig checkte ze of er geen stukjes waren waar ze zich aan kon snijden voordat ze zich behendig naar binnen werkte. Eenmaal in de donkere kamer klopte ze haar donkere, korte jurkje af. Het was maar goed dat er geen scherven hadden gelegen, anders had ze straks nog haar benen beschadigd. Met haar hak draaide ze een beetje rond en ze hoorde hoe kleine stukjes glas werden verpulverd. Een tevreden glimlach verscheen op haar gezicht en liet ze haar ogen wennen aan het duister. Voor de zekerheid liet ze Phobetor maar uit zijn pokéball, want zijn rode ogen gaven een spookachtig licht af waardoor het wat beter zou zijn om door de donkere gangen te lopen. Het licht was echter niet heel sterk en ze kon er niet ver mee kijken, maar het was beter dan niets. Het zachte getik van haar hakken galmde door de gangen heen zodra ze begon te lopen, gevolgd door de Duskull die wat boven haar zweefde en wiens ogen een zacht rood licht afgaven.

Als ze haar ogen lichtjes dichtkneep kon ze ongeveer twee meter voor zich uitkijken. Deze gang was vrijwel helemaal verduisterd, behalve het vage licht wat binnenkwam door het raam wat ze ingetrapt had. Buiten hoorde ze hoe de regen tegen het oude hotel aan kletterde. Het zou haar niets verbazen als het materiaal waarvan dit verlaten hotel gemaakt was op zou gaan in het niets als het weer er iets te veel kracht op zou uitoefenen. Immers was het vast al aardig wat jaren terug dat iemand iets van onderhoud had gepleegd hier. Het rode licht wat uit de ogen van de Duskull kwam bewoog traag over de beschimmelde muren heen. Verder was het enige geluid, naast de regen en de wind buiten, het geluid van haar hakken op de vloer. Net op tijd zag ze dat het rode licht op een muur scheen, blijkbaar zat er hier een bocht in de gang. Soepel draaide ze zich een kwartslag om, om vervolgens de eerste paar stappen in een nieuwe gang te zetten. Haar amberkleurige ogen ontmoette echter iemand anders. Het licht in deze gang was iets beter dan in de vorige, nog steeds slecht verlicht, maar ze kon tenminste iets verder zien dan daarnet. Een man met rood haar en een sigaret, waarschijnlijk een aantal jaar ouder dan zijzelf en met een Houndoom aan zijn zijde sprak haar aan.
"Had je niet verwacht iemand anders tegen te komen dan?" vroeg ze rustig terwijl ze haar armen over elkaar heen sloeg. De ghost type pokémon bleef wat schuin boven haar hoofd zweven, het was een grote vraag waar het naar keek, maar het leek erop dat het naar het onbekende duo was.