Mirror, mirror on the wall

Bewonderend keek Dante naar de muur van de grot, haar spiegelbeeld keek met dezelfde uitdrukking terug. Lizzy stond wat verderop en keek aandachtig naar haar holo caster. Daar had ze de kaart op gedownload zodat ze niet verdwaald zou raken. En nu ze ergens in het hart van de Reflection Cave was wilde liever op de goede route blijven. Van Dante had ze geen last, de Riolu was erg onder de indruk van de spiegels en huppelde maar gewoon wat rond. Zolang ze niet per ongeluk weg liep liet Lizzy de Riolu haar gang maar gaan, Dante had teveel energie om dingen te verbieden. Vooral dingen zoals op één plek blijven. "Hier rechts," mompelde het meisje terwijl ze voor haar pokémon uit liep. Vrolijk trippelde Dante haar trainer achterna en speelde ondertussen wat met haar reflectie. Het was leuk om de 'andere Riolu' dingen te laten doen. Terwijl Lizzy ergens voorop liep en naar rechts ging bij een T-splitsing, trippelde Dante rustig na. Toen zij ook bij de T-splitsing kwam bleef ze echter verbaast staan. Links.. was een andere Riolu.. maar deze had geen sjaal aan? Hoe was dat mogelijk? Ze droeg haar sjaal toch zoals gewoonlijk? Er van overtuigd dat de andere pokémon haar spiegelbeeld was liep Dante eropaf. Ze moest en zou dit mysterie oplossen!

& Pam

Dante keek met grote ogen toe hoe haar 'spiegelbeeld' een kant op sprong. Moest zij dat nu nadoen? Zij had haar spiegelbeeld ook rare dingen laten doen, zoals opeens heel hoog springen en stil blijven staan. Was het nu haar beurt om haar spiegelbeeld na te doen? Het leek leuk. Zo goed ze kon begon Dante de bewegingen van de andere pokémon te volgen. Toegegeven, ze was niet geweldig, haar spiegelbeeld had het veel beter gedaan, maar ze kwam in de buurt. Een beetje dan. Het was in elk geval leuk om te doen. Lang duurde het echter niet, Lizzy had na zo'n twee minuten doorgehad dat haar Riolu niet meer bij haar was en kwam aangesneld. "Dante?" begon ze bij het zien bij.. twee Riolu's? Lizzy begon langzamer te lopen dan de snelle pas die ze net gebruikte. Verbaast keek ze verder de grot in en zag een meisje staan. Oh, dat was logischer dan de andere gedachten die ze had gehad. "Uhm.. hallo," begroete ze de trainer, nog steeds wat in de war. Dante draaide zich om naar haar trainer en wees enthousiast naar de ander,sjaalloze Riolu. Zoiets van 'kijk, ik heb mijn levende spiegelbeeld gevonden'. Lizzy kon zich wel voorstellen wat er in haar kop omging, Riolu's waren erg kinderlijke pokémon en Dante had nog nooit een soortgenootje gezien. Ze zag veel dingen voor het eerst. Dat was een nadeel bij het opgroeien in een afgesloten omgeving. Maar Dante leek gelukkig en ze kon nu alles ontdekken, dus het was oké.. als ze uit de grot kwamen dan.

"Elizabeth, maar Lizzy is makkelijker," stelde Lizzy zichzelf voor terwijl ze de hand van Pam schudde. Liever Lizzy, Elizabeth was zo'n lange en ouderwetse naam, wel mooi, maar zo vreselijk ouderwets. In Lizzy's ogen dan. Dante liet een vrolijke 'Riuu' horen en sprong op de andere Riolu af, duidelijk van plan om te spelen met haar soortgenootje. Hoewel ze al zeker een half uur liepen had ze nog energie voor tien.. maar ja, ze zeiden niks voor niks dat Riolu's genoeg uithoudingsvermogen hadden om drie bergen en twee canyons te bereizen in één nacht. Je moest bewondering hebben voor de kleine pokémon, want als je deze twee hier zag.. ze leken niet erg intelligent. Maar dat lag waarschijnlijk in het karakter van Riolu's, Dante was - gelukkig - niet de enige. "Ben je ook op reis om door de grot heen te komen?" vroeg Lizzy aan Pam. Je wist het nooit, misschien wilde ze wel een of andere pokémon vangen. Er konden verschillende redenen zijn voor bewandelen van dit verwarrende doolhof.

Dante keek de andere Riolu geschrokken aan toen die bij haar was aangekomen en herstelde zich. Ryou was duidelijk van plan haar te beschermen, net als de trainer van de pokémon aan het commando te horen. Even was de Riolu van haar stuk gebracht, ze was al tien jaar oud, ze een grote meid. Maar haar leeftijd maakte niet erg veel uit, het was training die ze miste. En automatisch dus ook de kracht. Dus Dante draaide zich om en rende naar achteren, maar bleef op een afstand zodat ze kon helpen als ze moest. Ondanks de bezorgde blik van Lizzy. Ze wilde haar nieuwe vriendje beschermen, ook al was die minstens twee keer zo sterk als zij was.
Ryou was een krachtige pokémon, maar de Ferrothorn was dat ook. Na ongeveer twee aanvallen werd de kleine, blauwe pokémon hard geraakt. Toen de Riolu tegen de muur van de grot sloeg piepte ze bezorgd en rende naar voren. Ze hief haar poot waar nu een wit licht vanaf kwam en met een krachtige Force Palm viel ze de Ferrothorn, aan al had het niet erg veel effect. In elk geval leidde het de pokémon af, want hij draaide zich naar de andere Riolu en sloeg naar die met zijn gevaarlijke poten. Duidelijk niet blij dat iemand tussen hem en zijn prooi kwam. Al wist ze niet zeker of het wel een vleesetend beest was. In elk geval had Pam de tijd om naar haar pokémon te rennen en bemoedigende woorden tegen hem te spreken. Dante deed haar best de aanvallen die op haar af kwamen te ontwijken, maar uiteindelijk werd zij ook geraakt en naar achteren geslagen door de kracht van de aanval. Lizzy, die in het begin vooral geschokt was door de plotselinge aanval van de pokémon, kreeg weer controle over haar lichaam en rende nu ook naar voren. Ze knielde bij Dante neer en onderzocht snel of de Riolu ernstige verwondingen had opgelopen. Dit leek niet het geval te zijn, ze had gewoon schade geleden van de krachtige zet van de Ferrothorn. Dante piepte wel toen haar trainer haar been aanraakte, waarschijnlijk zou ze daar een blauwe plek aan over houden. Gelukkig kwamen er geen verdere aanvallen op hun afgevuurd. De wilde pokémon had meer interesse in Ryou, want hij had zich naar de pokémon gericht en vuurde een Pin Missle af. Lizzy bracht een geschrokken kreetje uit omdat ze zag dat Pam zich over haar pokémon had gebogen als bescherming en mensen waren niet erg bestand tegen aanvallen van de krachtige beesten.
Maar in plaats van een ernstig gewonde trainer gebeurde er iets heel anders. Ryou was begonnen te gloeien, duidelijk evolutie licht, en ging voor zijn trainer staan ter bescherming. Hij groeide en toen het verblindende licht brak was hij veranderd in een echte Lucario. Lizzy was net als Pam onder de indruk van de nieuw geëvolueerde pokémon. 'Lucario the aura Pokémon and the evolved form of Riolu. Lucario is the first combination of a Steel/Fight Pokémon that has been discovered. He can feel the aura and energy from everything and everyone. Lucario also can read the mind of his opponents. He can not see the aura only but has also the power of controling it. The four strands of hair on Lucario his head work like feelers and immediately notice an aura when it is nearby.' Kwam er van Pam’s pokédex. Lizzy keek onder de indruk naar de Lucario, hoewel ze nooit voor een Riolu had gekozen vond ze die en hun evolutie echt prachtige beesten. Het was misschien erg vermoeiend om tien jaar met een Riolu door te brengen, maar het waren fantastische beesten die tot het uiterste gingen voor degene van wie ze hielden. En ze waren krachtig. Lucario’s waren zeker geen Skitty’s, leuke schootpokémon met een liefde voor aandacht. Ryou leek redelijk kalm te zijn en Pam begon weer met het geven van commando’s. De Ferrothorn was geen match voor de nieuw geëvolueerde Ryou en na een serie van krachtige aanvallen was het over. De wilde pokémon was uitgeschakeld en bleef bewegingsloos op de grond liggen.
Lizzy staarde even naar het ding, hoewel het doodeng was hoopte ze niet dat het dood was. Want hoe je het ook zag, sommige pokémon wilden gewoon hun huis beschermen. Dan was het wreed ze daarom helemaal kapot te maken. Maar dit was niet de tijd je daarover zorgen te maken. Ryou werd al stevig geknuffeld door zijn trainer en zij stonden een beetje onbeholpen op een afstandje toe te kijken. De Lucario was de held van het moment, hij verdiende alle aandacht. Dante vond dat duidelijk ook, want toen de pokémon naar haar zocht kwam ze naar hem toe. Op de een of andere manier slaagde de Riolu erin te rennen, al hinkte ze duidelijk, en sloeg ze haar korte poten om het middel van Ryou. Nu was hij zeker een halve meter groter dan zij en dat was een redelijk groot verschil. ‘Ruuuu’ kwam er vrolijk uit haar bek, alsof al het drama van net helemaal niet was gebeurd. Maar hé, dat was Dante. En ook al was Ryou nu een opgegroeide Lucario, zij was nog steeds een Riolu, een babypokémon. Ze was nog maar een ‘kind’ en dat ging alleen veranderen als ook zij haar evolutie had ondergaan. Na een lang moment knuffelen liet Dante weer los en keek ze haar vriendje bewonderend aan. Ze had nog nooit een Lucario gezien, ze kon bijna niet geloven dat zij dat ook ooit zou worden. Lizzy wierp nog een blik op de Ferrothorn en rilde. “Laten we hier weg gaan,” mompelde ze tegen de rest, ze wilde hier geen seconde langer meer blijven. “Het was die kant op,” wees ze terwijl ze een blik wierp op de holo caster die ze de hele tijd in haar hand had gehad. Hopelijk kwamen ze niet nog meer monsters tegen. Want hoewel Ryou was geëvolueerd was de schade die hij had opgelopen niet verdwenen en Dante was nog lang niet sterk genoeg om hem te beschermen.