Heb je altijd al een Pokémon trainer, coördinator of breeder willen zijn? Of bewandel jij liever het gevaarlijke pad van een Team Rocket Grunt? Samen met andere leden schrijf jij het verhaal van jouw geheel eigen personage. Doorkruis regio's, vang je favoriete Pokémon en maak nieuwe vrienden onderweg. Laat het avontuur beginnen!
Onderwerp: Until you're big enough wo dec 23, 2015 8:42 pm
ALL ALONG THIS WAS LOST BEFORE IT HAD BEGUN.
Om te zeggen dat het goed ging met Sara was een leugen. Ze had ontzettend veel progressie gemaakt met het reizen door Kalos – te veel zelfs – maar de reden was niet positief en ze sloeg vaak trainingssessies over in de hoop dat alleen zijn haar tot rust bracht. Soms werkte het, maar soms ook niet. Het was moeilijk bepalen wat ze moest doen om haar hoofd koel te houden, zeker nadat ze al zo veel dingen had geprobeerd. Behalve technieken om over haar emoties te komen, had ze ook veel bedden gezien de laatste weken. Elke nacht verbleef ze wel in een nieuw hotel, of dat nou in een andere stad was of niet. Het was moeilijk om stil te blijven als je wist dat je ex achter je aan zat. Haar pogingen om het ‘goed te maken’ maakten alles alleen maar erger, daarom moest Sara haar ontwijken koste wat kost. Ze durfde nauwelijks overdag over straat uit angst dat ze de blondine weer tegen het lijf zou lopen. Een deel van haar wilde zich graag over die angst heen zetten – acceptatie was immers deel van het verwerkingsproces – maar daar was ze nog lang niet aan toe. Zelfs contact zoeken met andere mensen was moeilijk de laatste dagen en als ze zichzelf er dan eindelijk toe dwong, moest ze elke keer weer langer er van bijkomen.
Desalniettemin probeerde ze zo langzamerhand een schema vorm te geven om zichzelf weer te laten helen. Ze had in gedachten genomen waar de eerstvolgende gym die ze kon uitdagen zat en was daar nu weer terug naartoe aan het reizen. Ook pakte ze weer een paar trainingen op, met de hulp van een nieuwe aanwinst. Waar de Audino precies vandaan kwam wist Sara niet, maar ze was zeker een aanwezigheid. Ze leek zich enorm te bekommeren om Sara elke keer als ze weer een dipje had – zodanig dat ze daar zelfs zelf haar Pokéball voor open brak en dan met dekens en bloemen en andere dingen aan kwam zetten in de hoop de witharige wat op te vrolijken. Ze scheen ook een liefde te hebben voor dingen die met vuur te maken hadden, waarvan Sara vermoedde dat het kwam door de oorspronkelijke trainer. Ze besloot echter een gegeven Audino maar niet in de bek te kijken, want hoewel ze zich soms enorm kon ergeren aan de aandacht van de Pokémon, leerde ze zo langzamerhand om het te waarderen.
Het nadeel van achter liggen met de trainingen was dat het inmiddels steeds korter dag was en hoewel training in het donker geen kwaad kon, was het een reden voor Sara om haar trainingen nog verder uit te stellen. Ze pushte zichzelf vandaag om dat niet te doen en zo lang mogelijk buiten te blijven, maar rond negen uur ’s avonds ging ze toch liever op zoek naar een hotel. Helaas leek het er op dat het nog wel even duurde voor ze zich weer in een stad of dorp zou begeven en zou ze genoegen moeten nemen met de eerste aangeboden slaapplek die ze tegen kwam. Kamperen was geen optie nu het zo koud was, dus moest ze zich settelen in een herberg in de buurt van de Reflection Cave. De man die haar hielp vertelde dat er vaker trainers kwamen die onderweg waren om de grot door te reizen, maar toch liever eerst wachtten tot het dag werd. Sara vroeg zich af waarom, want of het nou dag of nacht was maakte niet uit in een grot. Daar was het altijd donker.
Na haar korte praatje met de jongeman begaf ze zich naar haar kamer, waar ze zich op het bed liet zakken. Normaalgesproken had ze liever een extra bed voor haar Pokémon, maar dat kon ze zich tegenwoordig nauwelijks meer veroorloven. Haar Pokémon werden ook te groot om met zijn allen één bed te delen, dus dan zou ze zelfs een kamer met drie of zelfs vier bedden moeten betalen. Nee, dan klonk het veel aanlokkelijker om ze wat vaker in de Pokéball te laten slapen. Als het financieel weer wat beter ging, wilde ze hen wel weer verwennen.
De gedachte aan het groeien van haar Pokémon en het verder komen herinnerde haar wel aan iets wat ze al een tijdje van plan was. Rustig haalde Sara haar tas er bij en greep met haar handen naar een vakje achterin waar extra vulling in zat om de inhoud te beschermen. Twee kleine zakjes werden tevoorschijn gehaald – eentje met een groen zakje en eentje met een donkerblauw, bijna zwart zakje. Het groene zakje bevatte een Sun Stone en de blauwe een Razor Claw: items die gebruikt werden voor evolutie. Sara staarde nog een moment naar de twee voorwerpen die nu in haar handen lagen voor ze de Pokéballs er bij pakte van de Pokémon voor wie deze items bedoeld waren.
Cocoa en Tiramisu hadden verschillende reacties op hun herwonnen vrijheid. Cocoa leek al in slaap te zijn gesukkeld en werd nu langzaam weer een beetje wakker. Eenmaal doorhebbend dat ze vrij was, leek dat een stuk sneller te gaan. De Cottonee begon al haast meteen weer te stuiteren door de kamer, maar hield zich in omdat ze Sara zag zitten kijken. Tiramisu keek alleen kort even waakzaam in het rond voor ze in volledige rustmodus ging. De Pokémon was bijna altijd heel kalm, daarom had het Sara enorm verbaasd dat ze ook razendsnel kon zijn tijdens het vechten.
Met de aandacht van de twee Pokémon, was het tijd voor Sara om de laatste twijfels aan de kant te vegen en haar Pokémon de items aan te bieden. Eerst wilde ze ze echter nog informeren wat er gaande was. “Ik denk dat ik jullie inmiddels wel kan vertrouwen met evolutie.” Vertrouwen was wat ze gezocht had, want hoewel ze Cocoa al lang had was ze wat roekeloos en ze wist eerst niet of het veilig was om haar meer kracht te bieden. Tiramisu had ze nog niet lang in haar team zitten en na de verhalen van Ragya over te vroeg uitgevoerde evolutie wilde ze eerst zeker weten dat de Sneasel er klaar voor was. Nu geloofde ze er in. Het woord evolutie bracht in beide Pokémon dezelfde fonkel in hun ogen en dat bracht een kleine glimlach tevoorschijn rond Sara’s lippen. Ze zei verder niks, maar hield gewoon de twee voorwerpen naar voren, zodat de Pokémon ze zelf konden pakken als ze er klaar voor waren.
Cocoa ging natuurlijk als eerste. De Cottonee sprong haast op Sara’s hand en begon direct fel licht te geven. Haar omvang werd groter nadat ze met de steen versmolt en een blije Whimsicott gaf Sara een stevige knuffel toen het licht verdween. Tiramisu pakte het wat rustiger aan door het voorwerp met één van haar klauwen aan te raken en rustig op haar plek te blijven staan tot ze volledig veranderd was. Sara had van allebei niet anders verwacht. Nu haar handen vrij waren kon ze Cocoa’s knuffel beantwoorden door haar armen om haar heen te leggen. Ze wreef zachtjes over de zachte wol op de rug van de Whimsicott. Het voelde net als voor haar evolutie, eigenlijk. Dat er qua karakter niks veranderd was bij beide was een enorme geruststelling. Geen Aldrei’s voor Sara. Alleen een Cocoa en een Tiramisu.
