We're going to start a fire {TR Quest}

Rustig keek hij naar het opdrachtenbord dat vlak voor zijn neus stond, de opdrachten een voor een aflezend, maar op het eerste gezicht was er niet echt iets dat hem nou bepaald interesseerde. Alhoewel.. Zijn blik ging naar een van de quests waarop stond om een kudde Tauros op hol te laten slaan, kijk eens aan, toch nog iets dat hem nog wel in de smaak viel en wat gemakkelijk te doen was. Hoe mooier wou je het hebben. Met Deimos zou dit wel makkelijk kunnen gaan lukken, Abby kon ook, maar de kans dat de kudde verbrand zou worden in plaats van op hol gaan worden was veel groter en dat was juist niet was hij sou laten gebeuren. En ook nog eens, dat stond ook niet in de quest, gelukkig was het wel niet beschreven dat ze gewond mochten raken, mank niet leek hem, dus dat kon ook wel lukken. Meestal lukte het wel met een gemak om een kudde op hol te laten slaan met hier en daar wat aanvallen en alsof het leek dat er een gevaar was. Een grijnsje verscheen op zijn gezicht, dit werd zeker zijn quest waar Nathan zich mee bezig ging houden. Morgen wel, het was nu laat en dus bepaald veel zin om het nu te doen had hij niet. Na het geregeld te hebben dat die quest voor zeker een tijdje op zijn naam stond; in andere woorden dat Nathan dit kon uitvoeren in alle tijd die tot zeker maximaal een hele week was. Meer dan genoeg tijd had hij hierdoor, mooi was dat zeker. Want tja, als zijn limiet tot volgende week lag en hij wou het de volgende dag al doen was het enkel beter, nietwaar? Toch kon hij het niet even laten om ook naar de bezette quests te kijken, het viel hem ook nog op dat de namen van de leden eronder stonden die het zouden doen. Niet echt namen die hem bekend voorkwamen, wel die van Riddle maar dat was te verwachten. Die van Floyd waarbij zij blijkbaar een quest mee ging doen 'kende' hij enkel omdat Ciro hem ooit over deze gast had verteld, maar verder was er niet echt iets dat hem bekend voorkwam. Ah, wat maakte het hem dan ook uit. Hij pakte even zijn holo caster uit zijn zak om daarop de tijd te lezen, hm, tien uur. Dat betekende dat hij zich voor nu nog even als de gewone burger kon voordoen, hij zou rond elf uur wel weer terug keren naar de basis, gezien het wel wat te laat zou zijn om nu nog naar Anistar te gaan, of hij had er gewoon geen zin meer om er nu nog rond deze tijd te gaan heen vliegen tenzij het echt nodig was maar die nood was er nu echt absoluut niet. Dus dat betekende maar gewoon lui in Lumiose City blijven, er waarschijnlijk nog wat gaan ronddwalen. Hij liep richting de lift, om vervolgens op het knopje te klikken om naar beneden te gaan en wachtte geduldig af tot de lift op de juist verdieping was aangekomen. Gelukkig maar dat het nou niet bepaald was dat de lift erg sloom was, gezien die er hoogsten vijf seconden over deed en al snel gingen ook de deuren open. Er zaten enkele andere leden binnen, maar zonder hun al teveel aandacht te besteden ging hij het ding in en drukte op het knopje om naar de begane grond te gaan, een enkele tussenstop had hij, betekende het allemaal dat deze hier op dezelfde verdieping eraf moesten? Waarschijnlijk een groepsopdracht of wat dan ook. Het was hem zeker niet ontgaan dat hij van sommige mensen een wat verbaasde blik kreeg, was het zo raar om iemand te zien rondlopen die niet het uniform aanhad? Blijkbaar wel, want de rest had toch wel hun uniform aan. Dit liet hem bedenken, die dingen mochten toch enkel een als er iets groots gebeurde? Dit liet hem toch wel benieuwd maken hoor. Hij zou het eventueel wel zien, of in welk geval, dat hoopte Nathan. Terwijl de lift met een hoog tempo naar beneden ging wachtte de jongen rustig af, ze waren ondertussen op de andere verdieping aangekomen, waar de leden uitstapten en nadat de gehele horde, zonder Nathan natuurlijk, was uitgestapt gingen de deuren weer dicht. Hij zette een stap of twee naar achteren, zodat hij nu tegen de muur stond van de kleine cabine om weer verder even te wachten, zijn lik werd even gevestigd op de nummers op het schermpje, welke steeds lager werden en uiteindelijk op ‘nul’ hadden gestaan toen hij op de begane grond was aangekomen. De deuren schoven weer open, waarna Nathan met snelle stappen de lift uitliep en rechtstreeks naar de uitgang, geen blik bestedend aan de mensen die hij voorbij liep ging hij gewoon wat lopen, maar kon het net laten lijken alsof hij wat nuttigs te doen had die dag, eigenlijk niet nee. Hij had het wel nog gezien dat hij voor de volgende dag patrouille had, geen idee met wie maar hij had wel gelezen waar ze moesten gaan ontmoeten, dat maakte het wel een stuk makkelijker. Het was hem wel zeker opgevallen dat de straten rustiger waren nu hij buiten was, zelfs al hadden ze nog ongeveer een uur -iets dat ondertussen wel natuurlijk minder was geworden, maar dat uurtje was zeg maar een ruim gokje die waarschijnlijk wel ongeveer goed zou zijn. Ach, het was juist goed dat mensen nu al weggingen, betekende dat ze gewoon mooi naar de regels luisterden. Er was nog met een kraampje open die crêpes leek te verkopen, om deze tijd nog? Ach, het was maar waar mensen trek in hadden, nietwaar? Hij moest er niet aan denken om u nog zoiets te gaan eten, misschien wel wat anders, iets kleiners maar dit niet. En trouwens, zo een grote fan van crêpes was hij absoluut niet, dus waarom zou hij die dingen überhaupt nemen? Het was gewoon niet iets waar hij van hield en dat was het gewoon. Na nog even wat rustig te hebben rondgelopen, maar al snel tot de conclusie te zijn gekomen dat er nog vrij weinig te doen was ging hij weer terug naar de basis, als hij het goed wist waren er ook gewoon van die kamers in het hoofdkwartier die je voor even kon gaan gebruiken om te overnachten, zelfs al woonde je ergens anders. Het was dus iets anders dan de normale kamers maar he, hij nam het maar al te graag.

Na een niet al te lange ‘zoektocht’ had hij al zo een kamer gevonden, het had eigenlijk gewoon hetzelfde principe dus dat wel wel lekker, het was namelijk nogal vervelend om soms gebruik te moeten maken van Pokécentra, ja, al had hij daar een groot deel van zijn tijd doorgebracht, vroeger daar overnacht was dit wel een stuk beter. Na een van de kamers binnen te zijn gelopen die onbezet was, nu wel maar dat kwam natuurlijk door de groenharige, maar dat zou wel vanzelfsprekend moeten zijn. Gelukkig maar voor hem dat hij wel wat spullen mee had in zijn rugzak, deze waren meestal enkel ‘voor het geval dat’, dus echt als hij het echt nodig had maar nu kon het wel even geen kwaad leek hem om deze kleding voor de volgende dag te gaan gebruiken En trouwens, het zou toch niet zijn dat de jongen echt zoveel ongeluk zou hebben? Nee joh, dat zou ook wel heel erg veel gaan meevallen. Nadat hij zijn rugzak op de grond had gezet ging de jongen even zitten op het bed, het was een niet al te groot kamertje, met enkel een bed, een bureau en een badkamer. Noemden ze zoiets niet klein en fijn? Nou, hij had liever groot, ruim. Maar voor nu zou je de groenharige echt niet horen klagen, dit was beter dan niets. Hij trok zijn vest en shirt uit, waarna hij even keek naar zijn rechterarm. Ouch, dat zag er nog steeds niet al te mooi uit. Nog wat losse velletjes zaten er, waar het ook even leek dat het op een plek geheel was verschroeid, maar niet zeg maar tot op het bot. Dat was wel te verwachten, want als het echt zo erg was dat zij de jongen er niet zo vrolijk bij hoor. Bij zijn buik, waar Deimos het een tijdje geleden had verbrand toen hij nog in Hoenn zat voor de laatste keer was het ook niet mooier erop geworden. Maar of hij het echt verwachtte dat het ooit zou helen? Nee, absoluut niet. Hij wist dat de wonden van Houndoom nooit heelde door de giftige gassen die vermengd zaten in hun vuur, dus om ook maar enkel te gaan hopen dat het ooit heelde deed hij absoluut niet. Zou toch verspilde tijd zijn, het enige dat waarschijnlijk ooit echt ging helen was de wond op zijn rechterarm, maar zelfs al zou het bij die ooit helen, zou het nog wel voor een klein deel te zien zijn. Hij keek naar zijn polsen, de littekens van jaren geleden zaten er nog even duidelijk als toen, alsof het net de dag van gisteren gebeurd kon zijn, maar dan alsof hij toen het zonder enig druppeltje bloed had kunnen doen. Toen was het alles behalve zonder bloed geweest, de rode, dikke vloeistof was toen echt overal te zien, op zijn gezicht, op zijn handen, op de vloer. Mensen hadden hem maar raar aangekeken, alsof hij een monster had. En weet je wat? Een grijnsje verscheen op zijn gezicht. Ze hadden nog eens mooi gelijk ook. Nathan wist dat maar al te goed, dus waarom het ook maar gaan proberen het te ontkennen? Hij wist van zichzelf dat er een schroefje los zat in zijn brein, maar hadden de meeste mensen dat wel niet. Perfecte mensen, ha! Laat hem niet lachen. Het kon natuurlijk zo zijn dat deze mensen wel normaler waren, maar had iedereen wel niet iets dat hun raar, apart maakte. Maar dan op een eigen manier. De een wat intenser dan de ander, maar dat was wel weer het mooie ertussen. Hij liet zichzelf achterover op het bed vallen, de jongen zou nu maar moeten gaan proberen te slapen, daarna dat hij de volgende dag andere dingen kon doen, die quest als voorbeeld. De jongen ging er wat goed voor liggen, want half op het bed liggen sliep nou niet echt bepaald lekker. Hierna sloot hij zijn ogen en hoelang het ook mocht duren, maar pas na een tijdje had hij het gevoel dat de jongen echt pas slaap zou kunnen vatten. Zijn slaap was diep, maar droomloos, zo voelde het dus niet echt aan alsof de jongen nou bepaald lang had kunnen slapen. Had hij wel geslapen? Nathan zou het niet met zekerheid kunnen zeggen. Maar zodra hij zijn ogen weer had open gedaan was het daglicht al duidelijk te zien, maar hij voelde zich extreem moe, heerlijk was dat zeg. Dus niet, ugh. Hij kwam rustig overeind, even met zijn hand door zijn haren gaande en stond op uit het bed, keek even om zich heen en slofte wat naar de badkamer. Een douche zou hem wel kunnen helpen hierbij hoopte de jongen, even wat meer wakker worden. Zodra hij onder de douche stond en het scherm op de juiste plaats had gezet zodat het water niet overal zo in de badkamer te vinden was draaide hij aan het kraampje, waarna als eerste ijskoud water begon te stromen. Ehm, nee dankje. Hij draaide wat aan he andere kraampje, kijkend wat een goede temperatuur zou zijn. Zoals verwacht was dit loei heet, maar die douches waren gewoon lekker. Hij stapte nu pas volledig onder het hete water. Het was een vrij aangenaam gevoel, waarbij het ook echt voelde alsof hij wat meer wakker werd, na een tijdje gedoucht te hebben, beter bekend als gewoon een kwartier eronder te hebben gestaan draaide hij de kraan weer dicht en vrijwel meteen stopte het water met stromen.

Een handdoek werd gepakt, gelukkig dat deze wel makkelijk binnen handbereik lagen en hij droogde zichzelf ermee af, terwijl hij uit de douche kwam en tegelijk zijn haren nog wat aan het drogen was, hij hoefde het toch niet echt te kammen, voordeel. Op dat gedeelte had hij wel wat geluk, hoefde vaak weinig moeite in zijn haar te stoppen. Hij trok de kleding aan die in zijn rugzak lag, ruimde de andere kleding erin op en legde de handdoek ook ergens neer. Oke, hij zou nu wel weer kunnen gaan. De zwarte rugzak werd om zijn schouder geworpen, schoenen had hij ondertussen ook al natuurlijk aangedaan, dat zou nogal suf zijn zeg, om zonder schoenen naar buiten te gaan. Maar oke, hij had alles en kon nu dus mooi gaan vertrekken. Hij liep de kamer uit, deed de deur achter zich dicht en ging weer richting de uitgang van het hoofdkwartier. Rustig zoals altijd was het, dus dat was wel weer wat beter, niet dat het zoveel verschil zou zijn, maar eerder dat hij gewoon dan waarschijnlijk een stuk minder zou worden aangesproken. Hij werd er bijna nooit aangesproken, wat wel zeker scheelde, maar dat betekende niet dat hij het wou vermijden. Het meest sociale wezen ten aarde, zo kon hij zeker niet worden bestempeld. Op dat geval eerder als iemand die nogal wat mopperde. Het maakte hem wel vrij weinig uit hoe mensen over de groenharige jongen dachten, maar om nog een beetje zijn imago op te houden met de ‘act’ die hij prima kon volhouden zou het niet een al te groot probleem zijn. In een snel tempo liep hij het gebouw uit, route 12 was dus de plek waar hij zich moest bevinden, was het ver? viel vast mee, maar bepaald zin om door die verdomde badlands te gaan had hij absoluut niet. Dat werd maar met Agrona erheen vliegen, want gewoon extreme luiheid was het die hij had. Als hij het goed had zou het ongeveer bij Coumarine City zijn, dat was inderdaad bij die badlands ja. Oke, dat werd maar gewoon vliegen, want waarom lopen als je een stel vleugels beschikbaar had van een pokémon die prima en met gemak een mens kon gaan dragen. Hij pakte de capsule waar de Charizard in zat, gooide het ding op waarna Agrona snel verscheen. ”Coumarine City.” Ze boog wat door, zodat hij makkelijker op haar rug kon gaan zitten en met een paar stevige slagen van haar vleugels waren ze in een hoog tempo aan het vliegen naar het havenstadje. ”Zet me af bij het laagste gedeelte.” in andere woorden, bij het gedeelte waar de haven zelf lang en dus niet bij de badlands. Met snelle vleugelslagen vloog het landschap hem voorbij, waarbij hij al vrij snel in Courmarine City was aangekomen en zoals altijd bruiste de drukken havenstad van het leven. Agrona landde wat aan de rand van de stad, iets dat hij nog wel vrij goed vond ook gezien hij toch die kant op moest. Hij was van de rug van de Charizard afgekomen, gaf haar een liefkozende aai langs haar nek en liet de Flame Pokémon vervolgens terugkeren in haar Poké ball. Deze werd kort daarna opgeborgen en de groenharige pakte de Poké ball van Deimos erbij waar de Houndoom al snel binnen enkele seconden uitwas en even nieuwsgierig om zich heen keek bij het zien van het havenstadje. Nathan zou wel nog eventjes naar het Pokémon center gaan, gezien hij pasgeleden een pokémon had gestolen en het werd maar eens aanzien hoe goed deze diens werk wel niet kon doen, en als dat niet lukte waren er nog meer dan genoeg andere manieren ervoor hoor, Deimos zou niets meer kunnen uitrichten, maar dan had hij nog zeker Aella, Abby en ook natuurlijk nog Agrona. Rustig liep hij richting het Pokémon center, om het daarna naar binnen te stappen. Blijkbaar was het raar om met een Houndoom naar binnen te gaan, want er werden hem wat rare blikken toegeworpen. Zonder er over het algemeen verder teveel aandacht aan te besteden liep Nathan door naar de pc’s, waar hij een van de dingen opstartte en op zijn naam.. ‘inlogde’, om het maar even zo te gaan noemen dan, want ja, dat was wele en beetje de enige goede benaming ervoor. Welke Pokémon zou hij eigenlijk in de box doen in ruil voor de gehumeurde vos? Zeker niet zijn sterkste Pokémon, waaronder Abby en Agrona vielen. Deimos bleef er ook zeker weten, dus dat hield hem bij Dexter, Lugus en Aella. De laatste twee hield hij nu maar even wat liever in zijn team, dus dat was dan Dexter die erin ging. Hij klikte de Poké ball van de Galvantula los die aan zijn riem hing en plaatste het ding in de houder van het apparaat, om het daarna te zien verdwijnen. Nu selecteerde hij de Ninetales, koos de optie om het beest in zijn team te plaatsen en nu was de capsule van het beest te zien, op dezelfde plek als waar hij net de Poké ball van Dexter had neergelegd. Het verschil tussen de twee was wel overduidelijk, de ene het een normale Poké ball, terwijl de ander was gevangen met de Dark Ball, welke natuurlijk het symbool van team rocket; de rode ‘R’ erop had staan en een donkere kleur had. Deze poké ball plaatste hij nu aan zijn riem, om vervolgens rustig het gebouw uit te lopen, oke, op naar route 12 werd dat dan maar, die quest maar eens uitvoeren. Hij liep in een redelijk snel tempo naar de rand van de stad, hij verwachtte het niet echt te zien dat hij meteen al de juiste plek zou vinden: een boerderij waar als het goed was meerdere Tauros moeten staan. Toch keek hij nog even om zich heen, oke, zoeken werd dat dan maar. Alhoewel, zoeken… Zoeken was in dit geval dan wel weer een erg groot woord hoor, hij zou het waarschijnlijk na een tijdje lopen wel vinden. Een boerderij was op zo een plek niet echt iets dat je gemakkelijk mis zou lopen, vooral nog als de weg maar een richting opging, dan zou hij maar gewoon in een rechte lijn kunnen gaan lopen en dan zelfs het met het gemak van een kind kunnen vinden. Hij zou dan niet eens gaan overdrijven als de groenharige dat zou gaan zeggen, nu maar hopen dat hij er gewoon snel kon zijn, dan had de groenharige dit snel gedaan en hoefde hij voorlopig even toch niets meer te doen, alhoewel, dat zou er wel weer aan liggen of er misschien wat interessante quests kwamen, of zo eentje als deze, wat eigenlijk best wel eens leuk kon zijn. Dat werd dan maar afwachten, na deze oest hij toch weer een tijdje gaan wachten voordat het eenmaal zover zou zijn dat hij er weer eentje mocht aannemen, dus in die tijd net zo goed andere dingen gaan doen.

Het belangrijkste begint hier

Na een klein tijdje te hebben gelopen was het duidelijk zichtbaar hoe zijn gezicht wat opklaarde bij het zien van dat de boerderij eindelijk wat in zicht was gekomen, hij overdreef wel, want het lopen had tien minuten gebuurd, waarschijnlijk zelfs nog minder dus dat hij er nu over zeurde was gewoon lekker onzin en dat hij ook nog eens lekker overdreef. Er waren al enkelen Tauros te zien, een tweetal en het leek er dus op dat de rest verderop was. Hm, eens kijken, hoe zou hij het eens moeten voor elkaar krijgen om ze allemaal, misschien wel niet tegelijk, maar wel dat ze allemaal gewoon op hol zouden slaan? ah, natuurlijk. Gewoon door wat aanvallen richting de stieren te gebruiken, dat zou nog wel eens mooi gaan werken. Hij liep richting het hek en bekeek de weide, afspeurend of er een boom te vinden was waar hij zelf even in kon blijven zitten zonder het gevaar te lopen dat hij zou worden omver gerend door de op hol geslagen stieren. Nee, dat was nou niet echt iets dat klonk als het beste plan van het jaar, absoluut niet zelfs en het was zelfs iets dat Nathan maar heel erg graag wou gaan vermijden. Ah, kijk eens aan. Er waren zelfs meerdere bomen te zien, niet da hij er nou meer dan een nodig had maar dat betekende niet dat het onfandig zou zijn. Met gemak tilde hij zichzelf over het hek, de weide in en liep alvast richting de bomen. ”Vuur meerdere meerdere Embers en Flamethrowers op ze af, probeer het te vermijden dat ze worden geraakt.” Hierna pakte hij de Poké ball van de Ninetales, om er maar even naar te blijven kijken. Hij zou het hoopje vacht kunnen inzetten voor de missie, maar de kans dat als deze niet luisterde en het dus zou mislukken was gewoon te groot. Dat werd maar Lugus erbij halen, de Lucario kon er toch prima zijn taak indoen en verstond ook nog eens echt wat Nathan tegen deze sprak, niet dat hij kon terug praten maar he, het was iets. De donkere Poké ball werd weer opgeborgen, waarna Nathan de capsule van de Aura Pokémon pakte en de blauwe Pokémon erbij halen. Lugus keek wat verrast op toen deze er bij stond, alsof deze het niet had verwacht op dit moment eruit zou worden gehaald. Echter kon hij de Lucario niet bepaald serieus nemen, al was het enkel door de hoed die op diens hoofd bevond, ah, het was toch eigenlijk een best wel mooi zicht zo. ”Aura Sphere, Bone Rush en Psychic op die Tauros, zorg ervoor dat ze niet al teveel gewond raken, maar dat ze op hol slaan.” Dit waren eigenlijk nog best wel eens goede Pokémon voor dit taakje, al was het gewoon omdat ze zo goed luisterden en handig met dit soort dingen konden zijn. Hij glimlachte lichtjes toen beiden pokémon ervandoor gingen, elk een andere kant op maar wel de richting op waar de stieren rustig stonden op hun eigen gemakje, niets vermoedend. Oké, nu zichzelf maar even wat meer in veiligheid brengen. Hij zette hij handen zo tegen de boom dat hij wat grip op de stam had, welke gelukkig meer dan genoeg punten had om je aan vast te pakken en niet al te glad was. Nu zette hij een van zijn voeten tegen de stam aan, zette zich wat af en begon het ding te klimmen, he, gelukkig dat hij dat wel nog kon zeg, dat scheelde namelijk wel heel wat. Halverwege van de plek waar hij minimaal wou zijn begin et hem toch wel even wat moeilijker, de stam werd dunner en hij leek meer grip te verliezen, verdomme, niet al te makkelijk was dat meer. Dan werd dat maar gewoon vanaf dit punt stoppen en daar de ‘show’ gaan bekijken die hij binnen de kortste keren zou zien. Hij liet eerst met zijn ene hand los, om met die hand de dichtstbijzijnde tak te pakken, hierna zorgde hij ervoor dat zijn andere arm nu ook die tak vast had, waarna het toch wel een stuk makkelijker maakte om zijn benen van de stam los te krijgen en was nu een beetje gebukt aan het zitten op die tak, gewoon zodat hij in welk geval wat makkelijker zijn evenwicht kon behouden. Voorzichtig liep hij wat verder over de tak, zodat hij nu precies op zo een stukje kon zitten waar hij en gewoon goed zat, en nog eens een mooi zich had van wat er zou gaan gebeuren, al moest hij daardoor wel een tak of twee voor aan de kant duwen, maar dat was natuurlijk niet een al te groot probleem, waarom zou dat het zijn? Geen idee hoe het vanaf de grond eruit zou moeten zien, maar de groenharige jongen was er wel vrij zeker van dat hij niet echt bepaald kon worden gezien door de bedekking van de bladeren, was het toch nog wel even handig zeg, dat het nu nog zomer was.

Zijn ogen bespeurden de omgeving af, waarna al snel zijn blik als eerste viel op Deimos, welke druk bezig was met aanvallen gebruiken richting de Tauros. Misschien dat de stieren een of twee keer werden geraakt, maar echt niet meer dan dat. Een luid geloei klonk ondertussen, waar ook vast wel wat gesnuif van tussen klonk en ineens zette een van de stieren een vaart in en begon wild te rennen, nou, dat was ook gemakkelijk gebeurd ze, niet dat Nathan daar nou een al te groot probleem in had, ergens was het wel eens makkelijk ook nog, want als er een ging, zou de rest wel snel genoeg volgen. Vervolgens keek hij de andere kant op, waar hij verwachtte Lugus te zien, zoals inderdaad het geval was. De Lucario voerde meerdere Aura Spheres uit, waarvan er eentje zeker een van de vele stieren de er stonden raakten, deze even leek te bokken er er toen vandoor schoot. Dit leek een kettingreactie te veroorzaken, want toen de een had gebokt, had deze blijkbaar nummer twee geraakt, deze was daarvan geschrokken geraakt en was toen zelf gaan bokken en er vandoor geschoten, bedenk dat, maar dan nog even heel veel groter en met heel erg veel meer stieren. Dat was gewoon wat er nu gebeurde. Met een licht geamuseerde grijns keek de groenharige toe, dit was eigenlijk nog best wel eens grappig zeg, om gewoon zo naar te kijken. Het leek wel mooi op gang te komen, hoe luidde dat gezegde ook alweer? Als er een schaap over de dam  was, dan volgden er meer. Ja, dat was het. Nou, dit hele gebeuren dat nu voor zijn ogen plaats vond was nou een heel mooi voorbeeld daarvoor. Rustig keek hij naar de op hok geslagen stieren, het was toch wel heel erg makkelijk vergaan hoor, om de Tauros allemaal op hol te krijgen. Zo te zien zijn de stieren gewoon wat schrikkerig, dat ze daarom zo snel ervan waren geschrokken en als kippen, verbetering, stieren zonder koppen gingen rondrennen. Oh? Hij vestigde zijn blik op de groep die het meest dichtste bij het hek was, zouden ze serieus gaan vrijbreken? Ja? Ja hoor, het leek er wel op en oh wat was dat mooi om te zien. En voorste Tauros ramde diens kop tegen het niet al te stevige, houten hek waardoor er daar een stuk van wegvloog. Al snel was er een klein deel val de kudde ontsnapt. Hehe, doei doei~. Hij kwam rustig wat omlaag uit de boom, wel denkend dat ze ver genoeg waren dat het wel veilig genoeg voor de jongen zou zijn. Eenmaal toen hij de grond weer onder zijn voeten had keek hij om zich heen. Het leek veilig te zijn, in andere woorden dat er gewoon geen gestoorde stier op hem kwam afrennen. De groenharige zette zijn vingers tegen zijn lippen, om vervolgens een kort fluitje te laten klinken. Het duurde na dat ene fluitje niet al te lang of Deimos en Lugus kwamen aanrennen, zodra de twee Pokémon voor zijn neus stonden knikte hij kort, iets mompelend dat leek op een 'goed gedaan'. Hij keerde de Lucario terug, liet Deimos zoals gewoonlijk gewoon buiten diens Poké ball en begon richting het hek te lopen, hij was hier mooi klaar en niet anders dat hij hier nu nog had te doen. Of de eigenaars zouden komen? Misschien, het was onwaarschijnlijk dat ze dit niet zouden merken, en anders als ze het nu niet merkten zou dat wel snel genoeg komen. Als het tegen die tijd was hoopte de groenharige jongen maar dar hij als dat zover was, dat hij al op flinke afstand was. Echter, op het moment dat hij het hek had bereikt kwam er een van die stieren meteen op hem afrennen, nou gelukkig maar dat hij Deimos dan maar mooi naast zich had -zoals gewoonlijk. "Flamethrower." een zuil van vuur ontsnapte vrijwel meteen de bek van de Dark Pokémon, recht op de op hol geslagen Tauros en leek deze ook nog eens mooi te raken. Wat hij enkel niet had verwacht, was dat de Tauros in plaats van koers ging veranderen, nu juist met nog meer vaart op hen kwam afstormen. Nathan probeerde snel wat naar achteren te gaan, om vervolgens ergens tegenaan te botsen waarbij hij zich al snel realiseerde dat dit het hek was waar hij nu met zijn rug tegenaan stond. Drie meter afstand had hij nu, hij nam een snelle stap of drie naar links maar voelde toen hij een stak had kunnen weglopen de vacht van de Tauros zowaar. Zo dichtbij was het beest toen deze langs de jongen stormde. Brr, zou hij net ook maar twee seconden later gereageerd te hebben en dan was hij nu, samen met die stier door het hek, geen idee waarheen gaan. Waarschijnlijk zou hij ergens heen geslingerd zijn, een klein maar opgelucht zuchtje verliet zijn mond. Dat had echt heel erg weinig gescheeld ja. Deimos, welke net een vijandelijke houding had aangenomen ontspande enigszins weer toen de Tauros ver genoeg was weggerend. Nu dit was gedaan zou hij wel weer mooi terug kunnen komen naar de basis, melden dat de quest een mooi succes was geworden zonder problemen, dat de higher ups zouden te weten komen over het.. soort van 'ongelukje' dat hem bijna was over komen, dat wou hij liever voorkomen dus hun daar gewoon niet over vertellen zou waarschijnlijk niet een al te groot probleem zijn. En trouwens, er was niets bijzonders gebeurd, bijvoorbeeld dat Nathan was geraakt was en dan waarschijnlijk ook licht gewond was. Nog even keek de jongen de richting op waar de andere stieren waren heen gerend, om daar te zien dat hun nog steeds aan het trippen waren, waren ze er dan niet slim genoeg voor om te gaan realiseren dat het 'gevaar' (beter bekend als Deimos en Lugus in dit geval) wel ondertussen was geweken? Het leek erop, want nu leek het er gewoon op alsof ze voor helemaal niet zo druk waren. Niet meer zijn zorgen, zijn taak hier was klaar. Hij liep de weide uit, om vervolgens rustig richting Coumarine te lopen, eens zien wat hij nog meer ging doen dan maar.