[Ranger Quest] Fire and Smog

De reis van Fortree City naar Mt. Chimney was eigenlijk nog best wel een klus om te doen. Het was nog niet zo heel erg lang geleden sinds ze haar ouderlijk huis had verlaten, maar tot nu toe ging het haar best wel goed af. Ze had nog geen vreemde, wilde pokémon gezien, maar was gelukkig ook nog niet in de problemen gekomen. Jammer genoeg zat het weer haar minder goed mee. Over het algemeen was het vrij zonnig in Hoenn en hadden ze altijd wel goed weer, maar het zag er naar uit dat de weergoden vandaag niet zo blij waren met wat er dan ook gedaan moest worden om zonnig weer te krijgen, waardoor het al de hele dag leek te regenen. De witblonde meid stond onder een van de grotere bomen te schuilen, kijkend naar de regen die met bakken uit de lucht kwam vallen. Onderste boven aan een van de takken hing een kleine vleermuis achtige pokémon, lila van kleur en met grote oren. Haar blauwe ogen gleden omhoog naar de pokémon en ze stak een hand uit om haar te kunnen aaien. ”Sorry Emi, ik weet niet hoe lang het nog gaat duren voordat het droog wordt,” zei ze zachtjes, terwijl ze de Noibat een aai over d’r kopje gaf. De vleermuis pokémon opende een van d’r grote ogen en liet een geeuw klinken, voordat ze zich beter indommelde in d’r eigen vleugeltjes en weer verder sliep. De witharige zuchtte zachtjes en keek naar de regen die nog steeds naar beneden kwam storten. Waarom moest het altijd regenen als zij iets leuks kon gaan doen. Vandaag had ze haar eerste Ranger Quest geaccepteerd en was nu op weg naar het Fiery Path bij Mt. Chimney om daar in een Koffing te vangen met een Poké Assist. Ergens vroeg ze zich af wat een researcher wilde met een Koffie, maar ze had zichzelf voor genomen daar maar geen vragen over te gaan stellen. Of eigenlijk was het meer dat ze het antwoord gewoon niet wilde weten. Anna stond best wel bekend om het feit dat ze dingen nogal goed kon verbeelden in d’r hoofd, dus wilde ze niet graag weten wat een researcher met een Koffing ging doen. Ze keek eens goed om zich heen, de regen leek al een stuk minder te zijn geworden. Misschien kon ze dit nu wel gebruiken om eindelijk van deze plek weg te gaan. Ze hadden nog een aardige wandeling te gaan voordat ze bij Mt. Chimney waren immers. ”Kom Emi, we gaan maar eens. De regen lijkt al een stuk minder te zijn, dus nu kunnen we makkelijker verder wandelen,” De Noibat keek haar eventjes vreemd aan, eigenlijk hing ze best wel lekker hier. Toch sloeg ze haar vleugeltjes uit en liet zichzelf vallen. Halverwege de val draaide ze zich om en fladderde vrolijk in de richting van haar trainster. Anna glimlachte eventjes en gaf de pokémon een aai over d’r kopje heen, waarna de Noibat op haar hoofd probeerde te gaan zitten. ”Emi,” lachtte het meisje vrolijk. ”Je weet dat dit niet kan, je bent te zwaar ervoor.” Een Noibat was maar 8 kilo zwaar, maar op je hoofd kon dat best wel een gewicht zijn. De pokémon blies beledigd haar wangetjes op, maar steeg toch maar weer op van het hoofd van haar trainster. Ze had geen zin om ruzie te gaan maken, al wist ze dat Anna niet snel kwaad zou worden om zo iets. De band tussen haar en d’r trainster was eigenlijk best wel goed daarvoor. ”Kom, dan gaan we,” zei ze op een rustig toon en terwijl de Noibat voor haar uit fladderde, vervolgde ze hun weg naar Mt. Chimney, daar waar ze haar eerste ranger quest zou gaan uitvoeren.

Goed, de regen was weer in alle hevigheid teruggekomen, al was het maar een buitje van nog geen vijf minuten. Toch waren al haar kleren doorweekt en was haar zilverkleurige haar gaan pluizen. Ze zuchtte zachtjes en keek naar de vulkaan die voor hen uitdoemde. Daar moest ze naar toe, daar was de Koffing die ze moest vangen voor de quest. Haar pokémon fladderde om haar heen en deed een verwoede poging om haar vleugeltjes droog te krijgen door de regenbui waardoor ze verrast werden. Haar trainster keek eventjes naar haar pokémon en liet haar tas van d’r rug op de grond zakken. Ze pakte een handdoek en plukte de Noibat uit de lucht. Rustig begon ze de vleugeltjes en de rest van het lichaampje van haar partner pokémon droog te maken, die haar eventjes aankeek, maar zich daarna in de handdoek wikkelde en weer in slaap wilde vallen. ”Oh nee, niet weer gaan slapen. Ik maakte je alleen maar droog,” zei Anna daarna en ze hing de Noibat weer terug in de lucht, die meteen weer begon te fladderen om niet naar beneden te donderen.
”Kijk, daar heb je er een,” zei ze zachtjes, terwijl ze weer op de paarse … bal? die rustig op z’n plek aan het zweven was. Eventjes bleef Anna kijken, zich bedenkend wat ze nou eigenlijk moest doen. Ze wist dat een trainer, zoals haar ouders waren geweest, een pokémon eerst zouden verzwakken voordat ze ‘m zouden vangen met een pokéball. Maar zij was een Ranger en ze zou de pokémon met een Poké-assist moeten “vangen”, ze had alleen geen idee of ze ‘m eerst moest verzwakken of niet. Eigenlijk klonk dat nog wel het logische, want dan kon ze meer geluk hebben met de poké-assist. Ze keek eventjes naar de Noibat, die naast haar op de grond zat en knikte. ”Let’s do this, Emi,” zei ze zachtjes en de Noibat knikte eventjes.

”Wing Attack!” riep ze, waarmee ze een surprise-round kon krijgen op de Koffing. De paarse pokémon schrok van de plotselinge Noibat die tegen hem aan knalde met de Wing Attack aanval en kaatste de bal meteen weer terug met een Tackle aanval. De Noibat kreeg een rake klap en schoot door de lucht heen, voordat ze zich weer recht wist te krijgen en met haar kopje schudden. ”Gebruik Supersonic en daarna Gust!” riep Anna daarna, terwijl ze zag dat de Koffing wit begon op te kleuren. Ze wist, uit ervaring helaas, dat dit een Self-Destruct aanval was en als ze die niet wist te onderscheppen was de hele missie in het honderd gelopen. Gelukkig was Emi vrij snel en wist ze de Supersonic aanval op te tijd te casten, waardoor de Koffing eventjes verbaast en bijna dom uit zijn ogen begon te staren. Anna haalde opgelucht aanval, ze hadden alvast één bedreiging uit de lucht gehaald, nu moest ze alleen nog die Koffing genoeg zien uit te putten zodat ze ‘m tenminste met een poké-assist kon vangen. De koffing boeide het blijkbaar niet eens meer dat er nog een Gust aanval achteraan kwam, waardoor hij in de rondte begon te tollen en met moeite dichtbij kwam. Daarna vulde de wangen, voor zover een koffing wangen had, van de pokémon en spuugde hij de Sludge aanval uit. Emi was verbaast door de plotselinge aanval en zat binnen een tel bedekt met slijmerig, stinkend, kleverig … spul, dat ervoor zorgde dat haar vleugeltjes niet meer perfect werkte. ”Emi, kijk uit!” riep Anna nog, terwijl ze merkte dat de Koffing nog een Tackle aanval wilde uitvoeren. Gelukkig zorgde de confusing van de pokémon ervoor dat hij naast de Noibat lande, in plaats van erop en Anna was net op tijd om haar Ranger Styler erbij te halen. Ze schoot de tol af op de Koffing, die nog steeds met zijn gezicht in de grond zat, en begon cirkels te draaien. Een lange witte band vormde zich om de Koffing heen, maar de pokémon kwam te snel bij en had al door wat er aan de hand was. Hij verbrak de witte band en de styler vloog terug naar de ranger. Deze zuchtte zachtjes en keek eventjes naar haar pokémon. ”Sorry Emi, ziet er naar uit dat we nog wat langer bezig zijn met ‘m,” zuchtte ze zachtjes, maar de Noibat kwam vrolijk weer overeind. Terwijl Anna bezig was geweest met de pokémon te vangen, had haar pokémon zichzelf weer schoon gemaakt. ”Goed dan, gebruik nog een Supersonic en daarna Wing Attack!” commandeerde ze en de Noibat schoot weer op de Koffing op. Deze had toegekeken naar wat er was gebeurd en probeerde de Noibat uit de lucht te krijgen met een Tackle aanval. Gelukkig was Emi ditmaal er iets meer op voorbereid en dook eronder door. Daarna draaide ze zich met een scherpe bocht om en gebruikte haar Supersonic aanval om de Koffing uit de lucht te slaan. Verward en wel knalde de paarse pokémon als een blok op de grond, waar hij direct werd geraakt door een voortreffelijke Wing Attack. Ditmaal was Anna er iets meer op voorbereid en had haar styler al in d’r handen. Voor de tweede keer liet ze de styler eruit en begon fanatiek de cirkels rond de Koffing te draaien. Ditmaal was de pokémon te ver heen om nog tegen te stribbelen en na een succesvolle poké-assist, liep ze naar de pokémon toe en gaf ‘m een aai over zijn kopje heen. ”Er niets om bang voor te zijn, vriend. Een paar vrienden van me willen je gewoon eventjes bekijken,” zei ze op een vriendelijke toon, terwijl ze op haar hurken naast de Koffing was gaan zitten. Emi was er ook bij komen zitten en hopte nu vrolijk in de richting van Koffing, die nog wat angstig in de richting van de Noibat bleef kijken. ”Rustig maar, Emi is ook heel lief tegen andere pokémon,” zei Anna vrolijk en op dat moment drukte de Noibat haar wang tegen de Koffing. Ze grinnikte eventjes en stond weer op. ”Dus, kom je met ons mee?” vroeg ze aan de Koffing, die na eventjes nadenken toch knikte. Nu moest ze dus met twee pokémon op weg, terug naar het lab om ze af te leveren. Gelukkig was het lab niet al te ver weg en kon ze er makkelijk heen wandelen.

Het zag er eigenlijk best wel fraai uit, hoe ze daar zo wandelde met twee pokémon. Haar Noibat hielt de Koffing goed in het oog, die een wat angstige uitdrukking op zijn gezicht had. Waarschijnlijk was hij er toch niet zo blij mee dat hij uit zijn vertrouwde omgeving moest gaan. Maar goed, ze hoopte maar dat hij niet weer een Self-Destruct erop los zou laten, ze moest de Koffing immers heelhuids weten af te leveren. Eenmaal bij een reling aan te zijn gekomen, keek ze eventjes naar beneden. Ze had een hele klim omlaag voor de boeg, aangezien daaronder pas het lab zou zijn. Eventjes zuchtte ze en ze draaide zich om naar haar partner-pokémon. ”Op dit soort momenten vind ik het toch zo jammer dat je nog niet geëvolueerd bent, Emi,” zei ze zachtjes en ze schoot in de lach toen ze de beledigde blik van haar pokémon zag. ”Kom, we moeten door,” vervolgde ze daarna en ze begon aan de rustige klim naar beneden toe. Emi hielt ondertussen de Koffing in het oog, die af en toe een duwtje kreeg omdat hij op een plek bleef stil zweven. Anna glimlachte, wat een vreemde pokémon was het toch eigenlijk, maar het boeide haar niet zo veel. Ze had haar ranger quest voltooit zodra ze hem had afgeleverd bij het lab en dan kon ze weer verder met haar avontuur.

”Hallo~! riep ze naar binnen toe, terwijl ze het lab binnen kwam zetten. Een paar onderzoekers keken haar een beetje vreemd aan, maar glimlachen verschenen toen ze de Koffing achter haar zagen zweven. “Ik neem aan dat jij dus de ranger was die onze quest had geaccepteerd,” hoorde ze opeens naast zich en ze draaide zich om. Een onderzoeker met een lange witte jas, al hadden ze dat zo goed als allemaal hier, stond naast haar en keek haar met een glimlach aan. Ze knikte eventjes. ”Dat ben ik inderdaad. Anna McSheen en dat daar is nu uw Koffing,” zei ze op een rustige toon, terwijl ze de hand van de onderzoeker schudden en de Koffing bij zich haalde. Zo, dat was dat, ze had haar quest behaald en iets goeds gedaan voor de wereld. Toch?