Caught in the grey |&Seven

Met zijn hand duwde Raven de deur open en stapte hij zijn appartement in. Hij had de hele weg gezwegen, wetende dat er op het moment toch niets goeds uit zijn mond ging komen. Zijn hoofd was nog steeds bewolkt met woede naar die Aethan, die hem veel kwader had gemaakt dan eigenlijk had gemoeten. Nog nooit eerder had hij zo'n groot verlangen gehad iemands nek om te draaien en Raven wist dat dit allemaal werd veroorzaakt door de persoon die hem was gevolgd. Het was zeker geen goed idee om nu bij haar in de buurt te zijn, maar tegelijkertijd wilde hij haar geen minuut meer alleen laten. Raven hield de deur voor haar open, maar vergat het licht aan te doen, en liep in plaats daarvan meteen naar zijn stoel om zijn lange jas over de leuning te gooien. Hij was in zijn hele houding nog wat nors, maar de weg terug naar zijn appartement had hem iets weten te kalmeren. Iets, en er was niet veel voor nodig - alleen de gedachte aan het joch al - om de woede weer te laten oplaaien, maar hij wist dat dit niet onbesproken kon blijven. Seven ging hoe dan ook een verklaring eisen en hij had helemaal geen zin om uit te moeten leggen waar zijn uitbarsting vandaan was gekomen.

are you afraid to fall

Raven drukte zijn hand met een lichte zucht tegen zijn voorhoofd, maar draaide zich om toen hij de deur weer in het slot hoorde klikken. Er schoot een fel licht door de duisternis. Seven kon anders geen steek zien, wat logisch was gezien zijn appartement te hoog zat om enige verlichting van de straten te vangen. Vandaar dat Raven ook het licht aandrukte toen hij door naar de keuken liep om daar de vriezer open te trekken. Opnieuw gaf hij niet meteen antwoord, maar pakte hij eerst een ice pack uit de la voordat hij zijn mond opende. "Hij leidde je een bar in met idioten die nog veel grotere schade hadden kunnen aanrichten," sprak hij kil, terwijl hij de vriezer weer met een klap dicht duwde. Er had maar één ding mis hoeven gaan, en haar verwondingen waren misschien niet meer te verhelpen geweest met wat koeling. Ze was goed in vechten, maar als er zo'n groep op je af kwam kon dat zelfs voor haar te hoog gegrepen zijn. En naar zijn mening had Aethan de straf volledig verdiend voor het in gevaar brengen.

are you afraid to fall

Terwijl hij weer een paar passen haar kant op liep, moest hij aanhoren hoe ze de welp aan het verdedigen was. En dit viel niet echt goed bij hem. Raven wist niet waar die grote jaloezie ineens vandaan kwam, maar het zat hem vreselijk dwars, net zoals het hem dwars zat hoe ze hem zo makkelijk zo'n bar in had kunnen volgen. Had ze niet geleerd? "Dat soort gasten zijn niet te vertrouwen, Sev," mompelde hij kil, terwijl hij haar het ijs pakket toereikte zodat ze deze tegen haar lip kon drukken. Het was wel duidelijk dat hij Aethan totaal niet als onschuldig ging zien, hoe graag ze hem dat ook wilde laten geloven. Als het aan hem lag trok ze niet langer meer met die jongen op.

are you afraid to fall

Hij liet zijn arm weer zakken toen ze het ding van hem overnam, maar aan de stilte die volgde kon hij merken dat ze geïrriteerd was door zijn opmerking. Ze wist zogenaamd prima zelf wie ze kon vertrouwen en wie niet. Daarop liet Raven een bittere, korte lach horen. "Goed gedaan tot nu toe," merkte hij op, terwijl er weer een boze frons op zijn gezicht verscheen. Hij had alle reden om haar niet te geloven, hij was het levende bewijs. Ze was na al die tijd nog steeds niet de deur uit gelopen om hem voorgoed uit de weg te gaan. Dat zou het beste zijn, maar ze bleef, zelfs na dat ze er achter was gekomen wat hij gedaan had. En of het nou om haar ouders ging of niet, dat was één van de grootste fouten die ze kon maken.

are you afraid to fall

Hij had blijkbaar een gevoelige snaar geraakt, want de ice pack werd ineens met een wild gebaar naar hem terug gesmeten. Raven's reflexen reageerden meteen en hij greep het koele pakket vast zodra het tegen zijn borstkas landde. Zijn hoofd werd voor de verandering eens gespaard. Hij liet een zucht los, klapte de ice pack op de tafel en volgde Seven toen naar de woonkamer. Ze pakte haar tas en stormde naar de deur alsof ze klaar was te vertrekken. Raven vouwde met een frons zijn armen in elkaar. "Daar is het nu te laat voor," merkte hij op. Hij kon haar nu onmogelijk naar buiten laten gaan. Ook al was ze pissig op hem en leek hij zowaar eens tot haar door te dringen. Het was te laat om nu weg te rennen.

are you afraid to fall

Ze draaide zich met een ruk om en zei dat er na 11en geen magisch slot op de deur verscheen. Raven trok een boze frons over zijn gezicht toen ze de waarschuwing van de avondklok nog altijd in de wind leek te slaan. Maar dat was nog niet eens waar hij zich het meest aan ergerde. "En waar ben je van plan naartoe te gaan? Naar die Aethan?" gromde hij, terwijl hij naar voren stapte, alsof hij haar tegen wilde houden. Maar hij deed het niet. Hij wist dat hij haar niet kon dwingen. Hij wist dat het niet verstandig was als ze bleef. Met wat hij nu voelde, de jaloezie en woede die zijn hoofd onhelder maakte, kon hij alleen maar vreselijk de fout in gaan. Raven draaide daarom ruw zijn gezicht weg toen Seven zijn houding vertaalde. "Ja," reageerde hij. Maar niet om de reden die zij dacht.

are you afraid to fall

Zijn gezicht vertrok grimmig toen ze leek te raden dat hij jaloers was. En ja, dat was hij zeker. Hij had de welp daarom vanaf het begin al niet gemogen, maar die brandende jaloezie was niet waarom hij haar uit zijn buurt wilde houden. ... Misschien alleen een klein beetje. "Dat is het niet," mompelde hij boos om het te ontkennen. Sowieso was het niet de bedoeling dat Seven wist dat zoiets zulke idiote gevoelens bij hem opwekte, ook al was dit misschien duidelijk van zijn gedrag af te lezen. Hij klemde zijn kaken op elkaar. "Zoals ik al zei vertrouw ik hem niet." En hij had daar goede reden toe, al claimde Seven dat het een misverstand was. Zijn lege ogen gleden weer naar boven en ze beet hem toe dat hij niet het recht had om te zeggen wat ze moest doen. Dat zorgde voor een serieuze uitdrukking op zijn gezicht. "Dat klopt," stemde hij in, terwijl hij nog een stap dichterbij zette, zodat zijn gezicht nog maar een haarlengte van haar was verwijderd. Zo dichtbij dat hij haar hart kon horen kloppen, wat automatish ook een reactie bij hem ontlokte. "Dus wat wordt het?" vroeg hij zacht. "Weggaan?" Zijn hand reikte naar de deurklink en omsloot zich zo ook om de hare. ".. Of blijven?"

are you afraid to fall

Als ze echt wilde vertrekken, zou hij haar niet meer tegenhouden. Maar voordat ze een beslissing had gemaakt, liet hij haar geen kant op. De atmosfeer was plotseling veranderd. Hij kon het ritme in haar borstkas nerveus horen versnellen en ook Raven wist het zijne niet langer meer onder controle te houden. Hij wilde... Hij moest echt ruimte maken. Maar, hoe langer hij bleef staan, des te moeilijker het werd om achteruit te stappen. Zijn verlangen naar haar werd met de hartslag sterker, alsof ze een magneet was die hem alleen maar dichter naar zich toe trok. Hij had zich voorgenomen dit niet te doen. Het zou bij die ene kus blijven, om te voorkomen dat ze nog dichter onder zijn huid ging zitten dan ze nu al deed. Maar toen ze haar mond opende om hem te antwoorden, wist hij dat hij zich niet langer aan die belofte kon houden. Morgen, zei ze. Morgen was ze weg. Dan hoefde ze niets meer met hem te maken te hebben en zou hij haar laten gaan. Maar, niet vanavond.

Haar hand gleed uit de zijne, en Raven pakte hem opnieuw beet om hem naast haar hoofd tegen de deur te drukken. Hij bracht zijn gezicht nog dichter bij en wachtte tot ze haar blik weer naar hem had gekeerd. "Good," reageerde hij toen, zodat de gespannen stilte voor een moment werd doorbroken. Hij bleef nog even boven haar lippen hangen, om haar hoofd net zo erg op hol te laten slaan als ze deed bij hem. Hij wist niet hoe ze zou reageren en dit was alles behalve slim, maar niets daarvan deed er nog toe toen hij zachtjes voorover boog om zijn mond op de hare te drukken.

are you afraid to fall