Caught in the grey |&Seven

Zijn hoofd begon te tollen toen ze hem gewillig terug zoende, haar lippen koel en zacht. Het was niet genoeg. Raven duwde in een soepele beweging ook haar andere arm boven haar hoofd en pinde beide polsen vast tegen de deur. Zijn hand drukte zich in haar nek en hij stond nu zo dicht bij haar dat hij elke beweging die ze maakte kon voelen. Het was nog steeds niet genoeg. Zijn kus werd dieper, veeleisender, en haar armen werden weer vrijgelaten doordat hij zijn vingers van haar schouders naar de fijne contouren van haar zij liet glijden. Hij had nog nooit eerder een meisje op die manier gezoend, alsof hij losbarstte omdat hij zich al die tijd had moeten inhouden bij haar. En nog steeds was dit één van de stomste dingen die hij kon doen, maar het maakte niet meer uit. Muk de regels. Dat kleine deel van hem dat nog enigszins verstandig was, was nu diep weggedrukt in het binnenste van zijn gedachten. Het enige waar hij aan kon denken waren haar lippen, haar aanraking. En hoe snel hij haar bij die deur vandaan wilde trekken naar zijn kamer.

are you afraid to fall

Ze had haar armen al snel losgetrokken van de muur om deze om hem heen te slaan. Haar greep haakte zich in zijn kleding, die opeens vreselijk in de weg zaten toen hij merkte hoe ze op hem reageerde. In plaats van een stap terug te nemen, moedigde het hem alleen maar aan om verder te gaan. Zijn ruwe handen vonden zich een weg onder haar blouse en duwde haar iets van de deur af. Ze verbrak de kus om op adem te komen, en hij fronste even toen hij in de holte van haar rug de herkenbare lijnen van littekens kon voelen. Raven was verrast die daar te ontdekken, maar zijn hoofd was op het moment te bezet om zich er mee bezig te houden. Hij kon wel raden waar ze die had opgelopen en wilde niet de sfeer verpesten door pijnlijke herinneringen naar boven te halen. Zijn vingers gleden daarom teder over de beschadigde huid en hij plantte een kus in haar nek om haar te laten merken dat hij zich er niet door liet tegenhouden. Daar was nu wel wat meer voor nodig.

are you afraid to fall

Raven was een expert in het vinden van de gevoelige plekken, en haar nek leek een goede gok te zijn geweest. Ze verstevigde haar grip en trok hem in een nieuwe kus, waarbij ze haar mond langzaam naar zijn hals liet afdwalen. Dit keer was het aan hem om de controle over zijn ademhaling te verliezen. Gevaarlijk terrein miss Farron. Hij legde zijn handen om haar benen en tilde haar moeiteloos van de grond af, terwijl hij zijn lippen weer afdwingend op de hare drukte. Zijn voeten maakten een paar passen naar achter, tot zijn schouder de deur raakte die naar zijn kamer zou leiden. Hij was open en zwaaide met een wild gebaar door de ruimte. Het was behoorlijk donker met enkel het schijnsel van de woonkamer, maar Raven had geen licht nodig om zijn weg te vinden. Hij plaatste Seven op het matras en duwde haar toen rustig naar achter, terwijl hij over haar heen boog om het contact met haar lippen niet te verbreken.

are you afraid to fall

Ze hield haar armen om hem heen om hem dicht bij zich te houden, en zijn vlugge vingers hadden al snel de eerste knopen van haar blouse losgemaakt. Hij trok de kraag iets over haar schouder en bleef hangen toen hij een nieuwe kras vond. Raven liet zijn vingers weer geïnteresseerd over haar huid gaan. Hij wilde elke detail van haar lichaam weten, elke lijn die in haar gegrift stond. Maar zijn lippen trokken zich van de hare en hij liet zijn mond zakken naar haar oor. "Weet je het zeker?" fluisterde hij hees, waarna hij zich omhoog duwde om zijn lege ogen op haar fijne gezicht te richten. Raven was niet het zachte type, en hij kon vreselijk ruw in zijn handelingen zijn, maar hij ging haar nergens in dwingen. Dit keer konden ze de schuld niet op de drank afschuiven. Ze moest weten waar ze aan begon. Morgen zou hij haar laten gaan, maar voordat dat zover was ging hij uitgebreid te tijd nemen om alle plekken te vinden die haar zouden smeken om meer. Ze zou al haar muren moeten laten zakken, waarvan hij wist dat ze zo erg haar best had gedaan om deze hoog te houden. Een poging waarin ze allebei heel erg in gefaald hadden.

are you afraid to fall

Ze trok hem naar zich toe, fluisterde dat ze het zeker wist en kuste hem opnieuw om hem al zijn zorgen erover weer te laten vergeten. Het was bijna onwerkelijk hoe makkelijk ze dat bij hem kon doen. Zodra ze hem aanraakte met haar lippen, leek niets nog belangrijk. Hij wilde haar. Het was niet gewoon fysiek lust, maar een echt en diep verlangen. Iets wat hij nog nooit eerder had gevoeld. Raven liet zijn mond weer naar beneden zakken, langs de zachte huid van haar hals, terwijl hij met zijn hand de rest van de knopen los maakte. Hij nam rustig de tijd om haar van al haar kledingstukken te ontdoen. Ze ging deze nacht nergens meer heen. Deze nacht was ze van hem.

are you afraid to fall

De kamer werd zwakjes verlicht door de opkomende zon. Langzaam trok Raven zijn ogen open. Hij moest zijn vergeten het raam te sluiten, want er was een kleine bries naar binnen geslopen die met de grodijnen speelde. Seven lag nog naast hem te slapen. Het klapperen van de gordijnen en haar zachte, ritmische ademhaling was al wat hij kon horen. Het ontbreken van verkeer beneden vertelde hem dat het nog vroeg in de ochtend was. Veel te vroeg eigenlijk, maar zijn hoofd zat nu al vol met de herinneringen van de vorige avond. Hij was niet helemaal zeker over wat hen nu te wachten stond. Hij had haar ten slotte zowat aangevallen gister, en hoewel het ongelofelijk was geweest, wist hij hoe anders dingen konden zijn in het licht van de dag. Dit had eigenlijk helemaal niet mogen gebeuren.

Raven rolde zich op zijn zij en stak voorzichtig zijn hand uit. Zijn duim streek even zachtjes over haar slapende gezicht, net licht genoeg om haar niet te wekken. Omdat ze nog geen kleding aanhad, trok hij het deken wat verder over haar schouder, zodat ze geen kou zou vatten. Ze was zo vredig op deze manier, zo perfect. Hij kon het niet over zijn hart verkrijgen om haar nu te wekken, dus besloot hij haar nog even te laten liggen. Geruisloos stapte Raven het bed uit en rekte hij zich uit, zijn mondhoek opgetrokken als hij merkt dat zijn lichaam nog wat beurs aanvoelde. Hij trok een joggingsbroek aan en liep naar de keuken, waar hij rustig begon aan het klaarzetten van wat koffie. Toen de pot gezet was en hij de caffeïne drank in twee bekers had gegoten, stapte hij weer terug zijn kamer in, zij het ietwat onhandig omdat hij zijn handen vol had en de deur moest openen. Zijn gerommel in de keuken moest haar gewekt hebben, want hij kon horen hoe ze zich in zijn bed verschoof. "Hey," groette hij, terwijl hij een beker op zijn nachtkastje zette en haar de andere toereikte. Hij ging eerst even goed wakker worden, voor hij ook maar begon met nadenken over wat ze nu in Arceusnaam moesten doen.

are you afraid to fall

Terwijl hij de beker aan haar overhandigde, nam hij rustig plaats op de rand van het bed, zijn uitdrukking ietwat ernstig vanwege de conflicte emoties die hij voelde. Hij wilde boos zijn voor het feit dat hij het zo ver had laten komen. Maar het was zinloos om te doen alsof hij geen gevoelens voor haar had. Ze gaf hem een zwevend gevoel van geluk waarvan hij wist dat het nooit - maar dan ook echt nooit - zou kunnen voortduren, want dat soort dingen werden hem altijd weer heel wreed afgenomen. Het zou veel makkelijker zijn geweest als ze hem haatte, waar ze alle reden toe had. Ze kon hem haten om de dingen die hij gedaan en gezegd had, of juist niet had gezegd. Ze kon hem haten omdat hij elk deel van haar leven moeilijk maakte. Maar, dat deed ze niet. Of ze had dat gisteravond heel slecht later merken. Raven pakte zwijgend zijn eigen koffiebeker, die nog te heet was om een slok van te nemen, en draaide zich weer naar haar toe. Zijn grijze ogen dwaalden over haar lichaam alsof hij haar afzocht op blauwe plekken. "Hoe voel je je?" vroeg hij toen zacht, omdat hij zich voor kon stellen dat ze nu best last zou hebben van het gevecht van gister. En wat ze daarna hadden gedaan had daar misschien niet echt veel bij geholpen..

are you afraid to fall