Caught in the grey |&Seven

Ze konden het allebei niet ontkennen. Wat gister had plaatsgevonden was veel dieper gegaan dan eigenlijk de bedoeling was geweest. Raven had gedacht dat ze het de volgende ochtend konden afsluiten, dat dit het makkelijkste deel zou zijn. Maar hij was er nu helemaal niet meer zo zeker van of hij haar nog kon laten gaan. Het maakte hem nerveus, omdat hij nog nooit eerder zichzelf had toegestaan zo egoïstisch te denken of handelen. Om zichzelf iets te doen te geven nam een slok van zijn ochtendcaffeïne. Het was nog steeds te heet. De koffie prikte pijnlijk op zijn onderlip, en hij ontdekte dat er een kleine bijtwond zat. Dat deed hem toch wel even geamuseerd zijn mondhoek optrekken. Waarschijnlijk stonden ze nu wel quitte. Hij draaide zijn gezicht weer naar Seven toe toen ze opmerkte dat ze wel wat gewend was. Zijn gedachten gleden meteen weer naar de littekens op haar rug, maar hij zei er niks over. In plaats daarvan liet hij een lichte frons op zijn gezicht verschijnen. "Dus gister was.." Een fout? Geen fout? Hij wist niet hoe hij die zin moest afmaken, noch wat voor antwoord hij eigenlijk van haar wilde. Ze klonk kalm, en het was daardoor moeilijk om te peilen hoe ze zich er werkelijk onder voelde, maar Raven wist dat dat ook een masker kon zijn. Het maakte de situatie niet echt makkelijker.

are you afraid to fall

Ze stamelde iets en werd toen weer stil, terwijl Raven zich de warme kleur op haar wangen bijna kon voorstellen. Het kwam niet vaak voor dat Seven haar woorden kwijt was en ze had duidelijk even tijd nodig om dingen op orde te zetten. Zelf deed hij het niet veel beter. Raven nam nog een veel te hete slot, zijn uitdrukking ernstig, en negeerde de lichte steken die het op zijn lippen bracht. Het gaf hem iets om op te focussen, want zolang ze hier was, werden zijn gedachten ook niet helderder. Hij liet een korte zucht los. "Drink je koffie, ik ben in de woonkamer," besloot hij uiteindelijk, terwijl hij weer van zijn plek omhoog kwam en tijdens zijn weg naar de andere ruimte een shirt uit zijn kast viste. Hij sloot de deur achter zijn rug om Seven alleen te laten, en begon toen maar gewoon domweg aan het voorbereiden van het ontbijt voor zijn Pokemon. Veel te vroeg nog, maar hij moest iets doen om de beleving van gisteravond weg te drukken.

are you afraid to fall

Ze bleef een tijdje in de kamer, en voor een kort moment vroeg hij zich af of ze toch had besloten te blijven. Raven drukte die gedachte meteen grimmig weg, en vertelde tegen zichzelf dat hij daarmee moest stoppen. Ze wisten allebei dat het beter was als ze weg ging. Dit was eenmalig. Raven bracht de beker met de ondertussen lauwe koffie weer naar zijn lippen, en draaide zich om toen hij de deur van zijn slaapkamer hoorde dicht klikken. Seven liep weer aangekleed naar de keuken en zei ze dat ze moest gaan. Raven knikte en plaatste zijn beker ook op het aanrecht, zijn lege ogen op de grond gericht. "Ja," reageerde hij op dezelfde toon. Maar toen ze zich omdraaide om weg te lopen, voelde hij opeens weer die vreemde drang dat hij haar nog niet kon laten vertrekken. "Hey," sprak hij kort, en voor hij het wist had hij haar pols vastgepakt om haar te stoppen. Godverdomme Raven, get yourself together. Hij verborg de twijfel met een serieuze frons op zijn gezicht, en liet uiteindelijk zijn ogen naar de hare afdwalen. "Ik heb geen spijt.. Van gister," mompelde hij uiteindelijk. Nee, hij had er veel slechte gevoelens over, maar spijt was daar geen van, en hij wilde dat ze dat wist voor ze die deur uit stapte.

are you afraid to fall