If [ Pokémon == Caught]; then: Open

If [Pokémon == Caught]; then: Open

Dat was even balen, maar het betekende niet direct het einde van de wereld; hij was niet achter de exacte locatie van de Pikachu gekomen, maar wel van een andere Electric type. Een minder snelle Pokémon en eigenlijk een wat traag exemplaar als hij zijn Pokédex mocht geloven. Dat was trouwens ook het laatste apparaat wat nog werkte. Zijn laptop was inmiddels al een tijdje overleden,  evenals zijn mobiele telefoon. Nou had hij enkel dát miezerige voorwerp in handen, maar het was ten minste beter dan niets. Maar goed, zo te horen zat de op schaap lijkende Pokémon rond deze duinen, bezaaid met hoge grassprieten en de zee amper honderd meter verderop. Hij kon het niet bevatten dat hier een elektrische Pokémon zich zou wagen, maar hij was naïef om naar andere Trainerś te luisteren. Proberen kon verder geen kwaad; het was niet alsof hij een druk bestaan leed. De jongen liep dus door het terrein en keek wat rond, hopend dat de Pokémon in kwestie vlak voor hem zou verschijnen. Dan zou het wel heel makkelijk wezen, maar zolang hij zo min mogelijk energie erin kon steken des te beter het was. Hij was eenmaal lui; een simpele, zeer besmettelijke aandoening. Het was een deel van hem. Als hij de Mareep niet binnen twee uur lopen tegenkwam zou hij wel zijn Elekid erbij halen en die een exemplaar laten zoeken. Die Electric types schenen elkaarś aanwezigheid toch aan te kunnen voelen door hun polariteit. Zodoende liep hij wat rond de duinen, maar buiten een simpele Miltank en Tauros had hij géén Mareep gezien.


“Ugh, dit is zó vermoeiend… “ kreunde hij geërgerd hardop. En ja, hij was ook vrij ongeduldig en zeker nu hij na het checken van de tijd op zijn polshorloge zag dat er pas tien minuten verstreken waren. Hij had geen flauw benul hoe Trainer's de juiste Pokémon knden tegenkomen en dat 'gebonden door het lot'-verhalen geloofde hij al helemaal niet. Hij besloot maar zijn Elekid tevoorschijn te halen met alle gevolgen en verdere consequenties van dien. De gele Pokémon met zijn zwarte strepen keek met zijn standaard menasische grijns op zijn smoel naar hem op en sloeg zijn poten over elkaar waar nog net een kleine schok over heen trok. Newton scheen voor de verandering zijn aandacht op hem gevestigd te hebben en dat veraste hem behoorlijk, dus keek hij onbewust met een frons op de Pokémon neer. Dít was zijn… Ugh, niet verder over nadenken, hij had zijn brein al teveel belast.

“Zoek even naar een Ma-” Hij had zijn commando niet hoeven afmaken, want direct stak een donkerblauwe kop uit het hoge gras. De nieuwsgierige Mareep stapte er volledig uit en snuffelde nieuwsgierig de kant van Newton op, voordat ze met haar kraaloogjes naar hem op keek. Direct voelde hij zijn lihaam trillen, wetend dat dit zijn allereerste échte Pokémongevecht zou zijn dan simpel Sentret's uit te schakelen of Fletchling's. Dit kon hij wel! “U-Uh.. Gebruik je.. uhh. Quick-Attack… ?” het kwam er vragend en onzeker uit, totaal niet hoe Tore wilde klinken, maar zijn zenuwen hadden hem in zijn greep. De Elekid fronstte ook lichtjes bij de nogal onzekere commando, maar knalde in een oogwenk volop met zijn lichaam tegen de niets-vermoedende Mareep op. 'Mar!' kreunde ze, terwijl ze de grassprieten in geduwd werd door de Elekid's aanval en pas na enkele meters tot stil stand kwam. Tore wist dat hij wat kalmer te werk moest gaan, maar zijn handen trilden oncontroleerbaar en zijn keel was zelfs droger dan de woestijn. “Spring naar achter!” De Pokémon gehoorzaamde, sprong naar achtere en maakte ruimte tussen hem en de flink met haar kop schuddende Mareep, “Swift afvuren met je Low Kick!” Het zou wat extra schade kunnen leveren op het schaap en met die trap zouden de sterren nog pijnlijker aan knallen. Al was het idee dat hij een weerloos Mareep aan viel die hen tevens vriendelijk benaderd had nogal… sadistisch en zat dat hem niet heel lekker. Het zou echter wat schelen als de wilde schaap iets van weerstand aan bod, maar deze maakte enkel kreunende geluiden, toen de Elekid trapte tegen de lichtgevende sterren en deze tegen haar lijf opknalde. Bij elke klap werd ze steeds dieper weer de zee van hoge grassprieten geduwd, totdat enkel haar kop eruit stak.


Na de reeks aanvallen rechtte de Elekid zijn rug en stak uitdagend zijn poot naar de ander uit, waarop hij zijn middelste klauw het 'kom maar op' gebaar maakte. Plotseling wekte zoiets kleins het vechtlust in de Mareep op in plaats van het feit zomaar gewond te raken, terwijl ze niets misdaan had en sprintte zig-zaggend op de Elekid af. Het was een simpele Tackle en het was niet alsof de Mareep razendsnel was, maar ng voordat hij zijn mond opengetrokken had stapte de Elekid eenvoudig opzij, stak zijn been uit en liet de Mareep struikelen. Verbaasd staarde hij Newton aan, die zich niets meer van hem aan trok en met een sadistische glim in zijn ogen als een pestkop Low kickś begon uit te delen aan de Mareep die wanopig overeind probeerde te komen.

Dit was… Ziek.
Misselijkmakend.

Keer op keer kroop de Pokémon overeind, maar zakte door de zoveelste klap in elkaar. Ze moest het opgeven, zodat hij haar kon vangen en ze bevrijdt zou zijn van de marteling. Maar.. Nee, ze gaf maar niet op. Zelfs toen de Elekid recht voor haar gezicht besloot te staan en een reeks sterren weer deed verschijnen. Met de kleine afstand tussen de twee richtte deze flink wat schade aan, maar wist de Mareep toch overeind te komen met haar staart plotseling trots omhoog gestoken. De rode bol aan de punt van haar staart glom in het zonlicht en een vastberaden, maar kalme blik verscheen plotseling in haar kraaloogjes. Dit was niet best. “Watson, ontw-Nee, Ugh!”

Bam!

De Mareep knalde volop tegen de Elekid met haar lichaam aan, drukte de Pokémon tegen de grond aan met haar gewicht.

“Ontsnap, nu!” commandeerde Tore, al moest hij eerlijk in zijn dat hij op dit punt bezord was om beide partijen. Het moest de eerste keer zijn dat hij dat voelde voor een Pokémon, maar dit werd hem te link. 'Ele-Ele..KID!' Het was een flinke strijdkreet die de kleine Elekid uitbrulde, waarna hij de 'horens' van de Mareep greep, zijn benen in trok en een rake klap tegen haar gezicht uit deelde. Nog voordat hij haar weg getrapt had, had hij de 'horens' los gelaten en keek hij toe hoe de Mareep één meter boven de grond werd geschoten en iets verderop in het zachte gras neerplofte. “Pfoe… Dat scheelt,” mompelde Tore opgelucht, ditmaal oprecht en kreeg vervolgens een vreemde blik van de Elekid op hem afgeworpen, alsof hij ter plekke in een geest veranderd was.  “Hup, maak het af met Quick Attack!” beval hij direct en stuurde de aandacht terug naar de Mareep die weer haar lijfje overeind wist te duwen. Alsof hij gelijk de Elekid zou knuffelen en alle Pokémon geweldig zou vinden, dat was écht naiëf. En met zijn commando scheen de strijd gestreden te zijn; de Elekid sprintte razendsnel met zijn korte benen op de Mareep af en beukte weer met zijn zij tegen haar lijf aan, drukkend tegen de grond aan. De Mareep kreunde luid door de flinke klap, maar ze stond al niet meer op en bleef stil in het hoge gras liggen met de Elekid boven haar uit torend. Nu kwam het spannende deel; Tore greep een lege Pokéball met zijn nog trillende handen, ademde diep in- en uit en wierp het voorwerp vervolgens tegen de Pokémon aan. Direct verdween ze in het voorwerp, waarna deze in het zachte gras belandde. Secondlang bewoog de Pokéball heen- en weer met een gespannen Tore en Elekid op de achtergrond.