Seagull

Hij had dus een brief gekregen, enkel instructies waar hij moest heengaan, met dat het daar uitgelegd moest worden. Juist ja, kon het nog vager of hoe zat het. Maar hij was daar dus maar heengegaan. Geen enkele manier die hij had om het handschrift te herkennen, ach, hij zag het dan wel. Riddle en Tawnee waren meegegaan, het was hun eigen keuze dus echt deed hij er ook niet echt veel tegen om de twee te gaan tegenhouden om mee te gaan. Coumarine City, van alle plekken moest het weer zo nodig een havenstad zijn. De vorige keer dat ze in een stad zoals deze waren geweest was er nogal.. onverwacht nieuws geweest. Als hij ditzelfde zou gaan krijgen, nee. Ook zat hij nog bij zijn gedachten ergens anders, de recente promotie, was min of meer uit het niets gekomen. Een zuchtje ontsnapte zijn mond. Ach, het was zo wel aanzien gezien ze als het goed was in de buurt moesten zijn. De druktes van de stad was al achter zich gelaten, op een enkele persoon hier en daar na leek er niemand te zijn. Aj, daar was de loods al. Zijn gezicht klaarde wat op zijn het zien van het ding, om die richting op te lopen. De deur was al open, nogal wijd. Oke dan, juist ja. Hij fronste even lichtjes, of het persoon wie het ook wel niet mocht zijn was slorig, of er was wen onuitgenodigd persoon, of het lag heel anders. Een ander persoon was hem opgevallen. Wat. The. Muk. Wat deed hij hier. "Jij?!" klonk er, zowaar ranzend van de groenharige.

Ze was meegegaan met Nathan, die een rare brief had gekregen. Nogal vaag, ze moesten naar Coumarine, de stad waar ze laatst nogal lastig had gedaan. Kort grijnsde ze schuin bij die gedachte. Ah, ze was best een heel irritant kind geweest toen. Nu ze er zo aan dacht... Ze was echt een kleuter geweest, ze had zich echt niet zo netjes gedragen nee. Ze keek nieuwsgierig rond, handen achter haar rug, terwijl ze de twee vanaf ene kleine afstand volgde. Ze lachte even naar sommige mensen... yeah, ze was best happy. Ze kon al een stuk beter stappen en lopen nu die draadjes er ook uit waren en de wonde zowat genezen was. Toen de loods opdoemde in de verte, keek ze verrast op. Naja... Geen idee of het wel de juiste was... Kon toch? Toen Nath er naartoe ging bevestigde dit alleen maar dat. De deur stond open en nieuwsgierig ging Tawn op haar tenen staan, maar ze kon niet over zijn schouder kijken, dammit. "Jij?!" Dus ze wurmde zich maar langs hem heen. Echter werden haar ogen heel groot bij wat ze zag. Wel meteen schoot ze op hem af en sprong ze zowat rond zijn nek. Hem dicht bij zich trekkend. Kort voelde ze tranen prikken. Ze duwde haar gezicht tegen hem aan, haar handen zachtjes strelend door zijn rode lokken. Zijn geur o zo nieuw, toch zo rustgevend.

Hij wou bijna automatisch gaan grijpen naar de brief die in zijn zak zat bij het zien dat de roodharige ook zo een ding vast had. Geen enkele manier mogelijk dat dit.. persoon mee te maken had met wat er dan ook ging gebeuren. De woorden die Nathan eerder sprak werden letterlijk nog herhaald door de ander. Hey! Ditto dat het was. Niet dat zoiets nou het probleem was, maar toch. Ineens kwam Tawn naar voren rennen, de ander te knuffelen. Hij ving iets op dat Riddle sprak, niet zeker wat het nou precies was. Wat dit is, ja, dat wou hij ook nou mooi eens gaan weten hoor! Als dit een grap was.. De bedenker van dit ding was absoluut niet grappig. "Wat doe jij hier." klonk zijn stem, zowaar pissig. Wat hij nou wou gaan doen het aller liefste was weggaan, maar misschien was Nathan er toch wel nieuwsgierig naar wat in godsnaam er aan de hand was.

Zijn geur... Was echt iets waar ze van kon gaan genieten. Ze voelde al snel ddat er een traan langs haar wang ging, oh Arceus, ze was echt heel blij. Kort slikte ze even de slechte smaak in haar mond ver... Arceus... Ze was hier eigenlijk veel te emotioneel over, maar ze had hem gewoon al zo lang niet meer gezien... Dat was het gewoon... Yeah... Kort haalde ze trillerig adem. Toen ze hem wat loste, kwam ze wat naar achter, maar haar handen bleven zijn haren strijken. "Wat is dit?" Langzaam liet ze een hand langs zijn kaaklijn gaan en even liet ze deze voorzichtig van hem afglijden. "Een grap?" Daarna hield ze haar kopje wat schuin en lachte ze zachtjes, de tranen nog steeds rollende over haar wangen. "Je bent in orde," zei ze op een hese, bijna geluidloze manier. "Wat doe jij hier." Hoorde ze van de groenharige, maar voor ze iets kon doen, leunde ze naar voren en plante ze haar lippen tegen de zijne aan. Ze sloot kortstondig haar ogen, haar hand nog steeds op zijn achterhoofd geplaatst. Na enkele tellen trok ze wat terug. "Het spijt me..." murmelde ze zachtjes. "Het spijt me zo..."

Ja, prachtige hereniging voor heethoofd en Tawnee, hugs and kisses. Maar niet iets dat hij, waarschijnlijk ook Riddle hoefden te zien. Waarschijnlijk dachten mensen er ook zo over als hij en Riddle dat deden, maar kom op. Het was al een stuk beter toen ze stopten. Al snel werd er antwoord op zo'n vraag gegeven, en brief. Meteen verkilde zijn blik. "Ik zo dan wel eens willen weten waarom wij allebei een brief hebben gekregen." ineens was er een gedaante verschenen in de deuropening. En wie mocht dat dan wel in godsnaam zijn? "Jullie zijn er, mooi. What the Muk? Dat zou wel de enige goede reactie zijn. Wat ging dit in godsnaam over? "August... Nathan... Ik moet jullie twee iets belangrijks vertellen." wait, wat. Wat?! Hoe konden hij en August iets met elkaar te maken hebben dat ze zo iets verteld moesten krijgen? Het was niet niets, anders waren er meer dan genoeg manieren om iets te vertellen.

"Geef jezelf niet de schuld.." Kort lachte ze even licht schuin naar hem, een licht geforceerd lachje. Samen met de tranen leek ze niet zo gemeend. Toch moest ze toch even lichtjes grinniken, haar hand door zijn haren halend. Toen deze zijn blik naar iemand ander verplaatste, leunde ze wat naar voren, om haar hoofd tegen zijn borstkas te laten rusten en even kort haar ogen te sluiten. Ze zat nu wel half op zijn schoot... Maar dat vond hij vast niet erg. "Ik heb geen idee waarom, maar deze brief.. je weet wel.." Ze haalde diep adem en luisterde gewoon naar zijn hartslag, de hele omgeving een beetje negerend. Het was duidelijk dat deze hele situatie voor haar momenteel niks kon schelen... Tot er een nieuwe stem te horen was. Langzaam keek ze op, licht verrast. Verbaasd keek ze even naar de nieuwe gedaante. Langzaam kwam ze van August af, aangezien ze dacht dat hij dat wel fijner zou vinden. Echter bleef ze wel dicht bij hem staan. Haar blik bleef echter wel gefixeerd op de persoon.

Wat was er aan de hand? Echt, geen enkel iets, enkel dit. Wat the Muk. "I'm your father oma." wat. Nee. Hij weigerde dit te geloven. Toch zat er iets dat zei dat dit echt geen grapje was. Hoe kon dit..? Er was ook echt geen enkele manier mogelijk dat heethoofd daar zijn broer was. Hij kon het niet gelofen, weigerde dat. In Kanto aan zijn lot over gelaten, een weeshuis verdomme. Hi had het kunnen accepteren, maar nu leek alles apart te vallen. De jongen stond daar met stomheid geslagen, verbazing. Die man was zijn.. Vader oma er was echt geen enkele mogelijkheid dat dit waar was. Ouders, personen die hij nooit zou kennen waren er ineens gekomen, hoe. Hij keek ongeloofwaardig naar August en de man. Wat. Dit klopte niet. Hij had geen familie, dit is niet echt.

"I'm your father." What the... Even trilden haar mondhoeken. Oh Arceus. Waar kwam dat vandaan. Echter was Tawn alweer afgeleid en staarde ze alweer schuin naar iets in de loods. Dus die twee waren broers, Riddle had het in een zwembad voorspelt... Klonk allemaal heel leuk. Oh Arceus, was dat een scooter? Die wilde ze hebben. Al snel wandelde ze zonder erbij na te denken op het ding af, en raakte ze het even aan. Wat dat deed prachtstuk in een loods. Zonder erbij na te denken sprong ze op het ding. Kort legde ze haar handen op het stuur. Ze wilde dit. Oh mijn Arceus ja.