[TR QUEST] Bullocks

Een pokéball stelen. Makkelijk zat, toch? Ondanks dat zag Manolo er toch tegen op. Hij haatte werk, maar dat kwam niet omdat het saai werk was. Het kwam voornamelijk omdat hij lui was. Zijn enige motivatie was het feit dat dit hem levend en wel zou houden – en dat het zijn familie ook zou helpen. Voor de rest kon het hem eigenlijk helemaal niks schelen. Agent was hij al en hij betwijfelde of hij nog een verdere promotie zou krijgen, maar toch deed hij maar een aantal opdrachten om zijn opdrachtgever tevreden te houden. Hij mocht Allison immers wel en wilde niet aan haar verkeerde kant staan. Manny had daarom maar een opdracht gekozen die hem wel lag. Stelen had hij al gedaan toen hij op flink jonge leeftijd honger had en wat te eten wilde. Nu had hij ook nog eens een Gastly die hem kon helpen en een Abra die hem kon laten ontsnappen als het wat teveel herrie veroorzaakte. Al hoopte hij dit keer wel dat hij er geen verwondingen aan overhield, want zijn hand deed af en toe verrekte pijn door die verbranding. Als hij dat joch nog eens tegenkwam, stuurde hij Hephaestus erop af.

Maar goed. Die pokéballs. Er waren nieuwe soorten te koop in de stad en Allison wilde er eentje hebben. Makkelijk zat, right? Als het druk was tenminste. En de pokéballs niet achter een vitrine lagen, want dan moest hij inderdaad Hades zijn hulp inschakelen. Gelukkig kon Manolo wel vooruit denken en had hij Hades uit zijn pokéball gelaten. Hestia nog niet, maar de Abra was wel al geïnformeerd, dus als ze werd vrijgelaten, dan wist ze meteen dat ze haar Teleport moest inschakelen. “Oké Hades, dit is een tijd om serieus te zijn. Geen rare dingen uithalen, dus,” sprak hij zijn Gastly streng toe. Deze keek hem gepijnigd aan, alsof hij wilde zeggen dat zijn trainer hem niet vertrouwde, ondanks dat hij nooit iets fout deed. Manny wierp hem een niet geamuseerde blik toe, waardoor de pokémon zich toch maar gedeisd hield. “Ik meen het man. Ik heb al een hand verbonden en ik wil geen tweede probleem op m’n dak.” Tja, daar kon Hades wel inkomen. Bovendien moesten ze Allison wel tevreden houden.

De winkel kwam al in zicht en Manolo slaakte een diepe zucht bij het zien van de rij die er stond. Jeetje, hoeveel mensen waren er naar de stad gekomen speciaal hiervoor? Zelfs met Team Rocket op de loer waagden mensen zich toch elke dag Lumiose in en dat met het risico dat hun pokémon gestolen konden worden. Grommend ging hij achteraan in de rij staan. Misschien kon hij wel wat plannetjes verzinnen om de rij wat in te korten en sneller in de winkel te zijn. Het was er druk, dus dat was eigenlijk ook een voordeel. Helaas kon hij door de drukte de winkel nog niet in kijken, maar die zorg was voor later. “Oké, nieuw plan. Hier buiten mag je je uitleven.” Manny kon nog net een grijns inhouden toen hij Hades erop uit stuurde, wetende dat de Gastly het alleen maar leuk vond om mensen te plagen of te laten schrikken. Dit was wat hij dan ook deed. Het spook verdween voor een moment en kwam ergens anders tevoorschijn, waarmee hij met succes al een stuk of vier mensen liet schrikken. Ze renden echter niet alle vier weg, maar Hades was zo te zien nog niet klaar.

De rij was nu ingekort met twee man. Dat was een mooi begin, maar het haalde niet veel uit. Daarom besloot de Gastly om een nieuw plan in te zetten; hij ging zijn tong in de strijd gooien. Hier en daar een bloot mensennekje likken was hij niet vies van, al was het maar om die angstige reacties te kunnen zien. Weer een groep mensen verdween uit de rij en Manolo stond binnen de kortste keren vlakbij de ingang van de winkel, zijn Gastly zachtjes bedankend voor zijn hulp. Het was net op dat moment dat de pokémon besloot te evolueren en de aandacht volledig op hen waren gericht. Manny, die in eerste instantie wel blij was met de evolutie van zijn Gastly, vervloekte zichzelf toen hij een aantal mensen hoorden praten. “Die Gastly was van hem? Wat een asociale kerel!” Ja, nee, dit ging niet geheel volgens plan. Hij moest met de rest mengen, niet het punt van de aandacht zijn. “Ah, heh, sorry! Ik heb hem nog niet altijd in de hand... Spoken houden van pesten, hè?” sprak hij nerveus, hopende dat ze hem hiermee dan toch met rust lieten. Hij hoorde wel nog wat andere woorden, maar daar bleef het gelukkig bij.

Hades, die inmiddels niet meer wit gloeide en onder de indruk was van zijn nieuwe handen, kreeg nu geen compliment meer. Misschien als Manolo en hij klaar waren met de missie, maar voor nu moesten ze zich gedeisd houden. Een plan hadden ze al van tevoren afgesproken, immers, dus ze moesten hier wel snel klaar mee zijn. De rij werd weer ingekort, mensen liepen tevreden naar buiten en hij kon naar binnen. Het was een kleinere ruimte dan hij had verwacht, maar het was genoeg om mensen toch nog vrij te laten lopen hier. De pokéballs zaten – zoals verwacht – op display in een aantal vitrines, waar de grootste groep mensen dan ook bij stonden te kijken. De kassa had twee man erachter, waarvan de één bezig was met afrekenen en de ander toezicht stond te houden op alles, want anders had hij niks te doen. Manolo merkte op dat achter hen een hoop planken aan de muur zaten bevestigd met van elke pokéball vijf exemplaren. Daar kon Hades wel zijn slag slaan. Het enige wat hij dan hoefde te doen, was de caissière bezighouden en ze konden hun gang gaan.

... Was het niet voor de camera die daar op de planken en de kassa’s gericht stonden. Manolo beet op de binnenkant van zijn wang en probeerde zich nonchalant tussen de andere mensen in te wurmen, zodat hij naar de vitrines kon kijken. Voor zover hij kon zien, hingen er twee camera’s op in de winkel. Eentje bij de kassa en eentje die op de ingang stond gericht. Hij vroeg zich af of Hades op film stond, maar die was verdwenen toen Manolo de winkel binnen ging. Gewoon, uit voorzorg, omdat de rest al van zijn aanwezigheid afwist. De Haunter zat nu waarschijnlijk ergens te wachten tot Manny hem het teken gaf en dat kon hij niet geven totdat hij een goede plek had uitgekozen om een pokéball bij te stelen. Op deze manier was de drukte hem juist teveel... Dit kon niet goed uitpakken. Wie hield dan ook de verdomde stocking zo bij? Dat was toch niet handig? Alles moest dan in een opslagplaats zijn opgeborgen, maar daar zat waarschijnlijk ook één of ander alarm op. Zuchtend keek de jongen in het rond. Misschien kon zijn Haunter ervoor zorgen dat de winkel ontruimd moest worden.

Manolo keek nonchalant in het rond, niet wetend waar zijn pokémon zich bevond. De jongeman krabde toen wat onopvallend aan de zijkant van zijn neus, zijn vinger wijzend naar de sproeiers op het plafond. Als Hades dat kon saboteren, zou het brandalarm afgaan en moest de zaak wel ontruimd worden. Dan had hij de kans om een willekeurige pokéball te stelen. Voor een moment gebeurde er compleet niks en was Manny bang dat zijn pokémon helemaal niet meer aanwezig was in de ruimte. Dat veranderde echter na een paar tellen, want toen sprongen de sproeiers opeens aan, voelde hij zijn kleren een beetje nat worden en hoorde hij een paar geschrokken gillen geslaakt worden. Gelukkig was hij goed in acteren en deed hij net zo paniekerig als de rest, zijn ogen groot van verbazing. De mensen vluchtten naar buiten, maar hij probeerde zo lang mogelijk achter te blijven, zijn Haunter gebarend naar een vitrine die nu niet meer bemand werd. Ondertussen probeerden de medewerkers de chaos te beperken en iedereen veilig naar buiten te laten, zodat niemand vertrapt werd.

“Heeft iemand een idee van wat er gebeurd is?” hoorde hij een lage mannenstem roepen. Het was één van de caissières, duidelijk geërgerd door de situatie. “Ja, ik!” hoorde hij een damesstem toen. Ze klonk boos en door de woede sloeg haar stem over, iets dat best wel grappig klonk vermengd met haar ietwat lagere damesstem. “Die knul daar met z’n verdomde Haunter!” Voor hij het wist, werd hem bijna een oog uitgestoken door een priemende vinger. Manny hief een wenkbrauw, zijn amberkleurige ogen omlaag richtend naar de vreemdelinge. “Pardon?” vroeg hij nonchalant. “Zie je mijn Haunter hier in de buurt?” vervolgde hij. De dame leek alleen maar erger te fronsen, duidelijk op haar tenen getrapt door zijn opmerking. Een antwoord had ze echter niet klaar. “Ik– Nee, maar–” stuntelde ze over haar eigen woorden. “Precies. Ik heb hem terug laten keren voor ik de winkel inging. Wij hebben niks gedaan.” Dat was natuurlijk niet waar, maar hij wist ondertussen wel hoe hij geloofwaardig moest klinken. Manolo bleef bij het groepje staan om geen argwaan te verwekken, maar nu hij toch de schuld in zijn schoenen kreeg geschoven, zag hij daar het nut niet meer van in...

Desondanks vertrok hij nog niet. Hij waste eerst zijn naam wit, die eigenlijk zwart hoorde te blijven, en besloot toen om zijn wandeling naar een steegje voort te zetten. Wel keek hij eerst achterom om te zien of hij niet gevolgd werd, waarna hij de hoek om verdween en tegen de muur aanleunde met zijn rug. “Hades, ben je er?” vroeg hij hardop. Een paar tellen verstreken en de Haunter verscheen uit het niets. Met een onbeschrijfelijk geluidje liet hij ook zo weten dat hij inderdaad in zijn buurt was gebleven. “Heb je een pokéball kunnen jatten?” Het was misschien heel direct, maar Manolo had er eigenlijk geen zin meer in allemaal. Hij was eigenlijk wel klaar na dit hele gedoe. De Haunter liet de pokéball toen zien met een speelse grijns, waardoor Manny al met tegenzin zijn blik op het ronde voorwerp liet vallen. Waar een normale pokéball een rode kleur zou hebben, was deze roze. Dat niet alleen, er stond ook nog eens een hartje op gegraveerd. Met een blik die Hades vertelde dat hij het absoluut niet grappig vond, keek hij de Haunter alles behalve geamuseerd aan. “Echt? Serieus? Hier ging je voor?” bromde hij tegen de pokémon. Moest hij dan ook echt alles zelf doen om iets fatsoenlijks geregeld te krijgen? Het gegniffel stond hem al helemaal niet aan. Dat liet hij wel merken door diep te zuchten. “Ga maar terug naar binnen. Ik geef je geen vakantie tot je een fatsoenlijke hebt,” droeg hij Hades op. Deze verdween, met tegenzin, weer in het niets. De roze pokéball bleef echter in bezit van Manolo.

Fronsend keek hij naar de roze bal. No way dat hij met alleen die naar Allison toeging. Wat moest die wel niet van hem denken? Straks dacht ze dat hij het zelf had gedaan – expres. Nee, dan was hij misschien zijn hoofd wel kwijt, omdat hij zich aan zo’n achterhaald stereotype hield. Eigenlijk kon hij niet echt raden wat haar reactie zou zijn, maar hij nam liever het zekere voor het onzekere. Ondanks alles hield hij nog wel van zijn hoofd, thank you very much. Manny stopte de pokéball net weg toen Hades weer verscheen, dit keer met een zwarte bal die gouden versiersels had. Een Confidence Ball, als hij zich niet vergiste. Hm. Die zag er al een stuk beter uit dan die roze. “Kijk, dat lijkt er meer op,” sprak hij tegen zijn pokémon. Het was een geluk dat hij zelf niet veel hoefde te doen wat betreft het stelen zelf, maar ook hij had toch wel wat te verduren gehad met die boze menigte. Mensen waren vreemd. “Kom, dan brengen we dit naar de baas en nemen we de rest van de avond vrij,” sprak hij tegen zijn Haunter. “We moeten nog vieren dat je geëvolueerd bent.” De Confidence Ball stopte hij ook voor de zekerheid weg, zodat hij die niet spontaan verloor onderweg en hem af kon leveren. En die Gentle Ball? Die kreeg Allison er gratis bij.

Manolo bleef als bevroren staan toen hij opkeek en daar het bekende politie uniform zag. Hij keek haar vragend aan, maar zijn niet gestelde vraag werd al beantwoord toen er een Arcanine voor zijn neus verscheen. “Serieus?” gromde hij hardop, al was het meer tegen zichzelf bedoeld. “Dit meen je toch niet.” Hades stond op het punt om hem te beschermen, maar Manny riep hem terug bij zich. “Da’s een vuurtype. Deze is voor Heph,” merkte hij op tegen de Haunter. Hephaestus was de enige die in het voordeel was hier – zijn grondtype overwon het vuurtype gemakkelijk. Bovendien waren Hades en Ares zwakker tegen dit element. “Hephy, ik heb je hulp nodig,” sprak hij kalmpjes, de pokéball van de Gabite opgooiend. Niet veel later verscheen zijn trouwe vechter vlak voor hem en nam die meteen een gevechtshouding aan. Hij kon zeggen wat hij wilde over Hephaestus, maar hij wist wel hoe hij zich staande moest houden in een gevecht.

Ondanks de oorlogsverklaring die hij net had ondertekend, probeerde hij er nog onderuit te komen. Nonchalant hief hij zijn handen op, al was het niet in een motie van overgave, eerder in eentje die vertelde dat hij geen dreiging wilde vormen. “Kunnen we er niet over praten, hm?” probeerde hij. “Ja,” reageerde de agente – en bracht daarmee een klein sprankje hoop voor een kort moment in hem naar boven. “Op het bureau,” maakte ze haar zin af en daar ging zijn hoop. Hij schudde zachtjes met zijn hoofd en propte zijn handen in zijn zakken. “Ja nee, dat gaat hem niet worden,” sprak hij, een vermoeide ondertoon in zijn stem. Arceus, wat zou hij blij zijn als hij eindelijk op zijn eigen bed zat. Misschien dat hij nog even langs kon bij Fleur. Die zou hem vast wel een kop thee aanbieden ofzo.

“Arcanine, Take Down!” hoorde hij de agente roepen. Manolo vroeg zich af waarom ze het gevecht opende met zo’n riskante aanval, maar daar kwam hij zo meteen wel achter. “Hephaestus, ontwijk het met een Dig.” De Gabite groef zich in en verdween voor een aantal tellen ondergronds, maar kwam niet veel later terug naar boven en raakte de Arcanine hard. Manny grijnsde tevreden. Mooi. Grondtype aanvallen waren sterker tegen die uit de kluiten gewassen pup. Wat de agente echter vervolgens opdroeg, deed hem even schrikken. “Reversal.” Ze klonk nu een stuk rustiger dan eerst, een zelfingenomen glimlach rond haar lippen, alsof ze al gewonnen had. Manolo wist echter dat het meer vergde dan één simpele aanval om Heph uit te schakelen. Helaas raakte Reversal wel en deed het, door de schade die Arcanine al had opgelopen, extra schade.

“Gebruik Sandstorm,” droeg Manny zijn pokémon op. Hierdoor konden zowel hij als zijn tegenstanders niet meer goed zijn, maar dat was een risico die hij durfde te nemen. Hephaestus zou alleen maar meer kunnen ontwijken en dat was iets waar de jongeman genoegen mee nam. Toen de zandstorm echter was gecreëerd, werd er een Roar ingezet door de Arcanine uit opdracht van zijn trainer. Hephaestus moest van het veld verdwijnen en hij moest een andere pokémon inzetten tijdens het gevecht. Shit. Hades keek hem met een schuin oog aan – maar in plaats van de Haunter werd de Honedge ingezet. Die had enigszins nog een voorsprong met de Sandstorm, dacht hij. “Ares, doe me een plezier en gebruik Metal Sound, wil je?” Het stalen zwaard deed wat hem gevraagd werd en liet een helse krijs klinken. Manny en Hades hadden hun oren al afgeschermd voor het werd gebruikt, maar de agente en haar Arcanine hadden zich er duidelijk niet op voorzien. “Arcanine, ga ertegen in met een Fire Fang!” Shit. Shit shit shit. Dat had dubbel zoveel effect op Ares als op Hephaestus. “Ontwijk het met een Aerial Ace!” droeg Manolo de pokémon op, duidelijk lichtelijk in paniek.

Met flink wat geluk miste de aanval en wist Ares de zijne wel te laten raken. Veel schade deed het echter niet, maar zij waren ook nog lang niet klaar. “Flame Wheel, Arcanine!” De hondpokémon met tijgerstrepen hulde zich in vuur en ging als een razende op Ares af. Manolo was te laat met waarschuwen en het stalen zwaard kon het niet ontwijken. Tot zijn ongenoegen liep Ares ook nog eens een burn op. Op deze manier zou hij dus niet kunnen winnen. “Night Slash.” De Honedge pakte meteen zijn kans toen hij die zag en raakte de Arcanine zonder genade. Helaas had alles van zijn moveset maar een normaal effect op de vuurpokémon en was niks kritiek. Andersom was het juist dubbel zo sterk. Ares verloor toen ook nog eens energie aan de burn. “Doe nu een Shadow Sneak,” besloot Manolo maar. Zijn tegenstander had echter een ander plan. “Flame Burst!” De Shadow Sneak was niet sterk genoeg om de Arcanine zijn aanval te laten staken en dus werd Ares geraakt. “Maak het af met Flamethrower!” En afmaken was wat het deed. Manolo gromde toen Ares geraakt werd en al het vuur niet meer aankon, aangezien hij ook nog leed aan zijn burn. Met tegenzin liet hij de pokémon terugkeren, maar dit betekende wel dat hij zijn Gabite weer kon inzetten.

“Hephaestus, waarom laat je niet eens zien wat er gebeurd als je een teamgenoot inmaakt?” sprak de jongeman direct nadat de pokémon weer was verschenen. Waar normaal gesproken een zachtaardige blik te zien was, was nu alleen maar haat aanwezig bij de Gabite. De pokémon vuurde een Dragon Rage op zijn tegenstander af, welke verrast werd door de plotselinge paarse straal en het niet kon ontwijken. De Arcanine gromde lag, schudde met zijn kop en maakte zelf gebruik van een Reversal. “Dual Chop!” riep Manolo, nadat de pokémon was geraakt. De gestreepte hond kermde het uit en viel achterover. Desondanks krabbelde hij niet veel later overeind en sprintte op Heph af om een Take Down uit te voeren. “Laat maar raken,” sprak Manny zijn pokémon toe. Het liet de gebruiker immers ook schade oplopen en op deze manier kwam de Arcanine erg dicht in zijn buurt. “Nu, Dragon Claw.” Hephaestus vermande zich al snel na de rake klap van Take Down, voerde nog een Dragon Claw uit en keek vervolgens toe hoe de Arcanine tegen de grond viel. Zou het genoeg zijn om hem te hebben uitgeschakeld?