Late at night. [OPEN]

Rustig liep Kaito over de geplaveide straten van Lumiose City. Zijn voetstappen weergalmden door de lege straat. Hij hoorde verderop ook voetstappen, maar die waren waarschijnlijk van zijn collega’s. Kaito was hier om de straten te patrouilleren. Dit behoorde tot, naast het proberen te bemachtigen van een goede Pokémon, één van zijn taken. Hij had zwarte kledij aangetrokken. Hij had een zwarte lange, losse joggingbroek aan, een zwarte trui en had op zijn hoofd een zwarte pet zitten die zijn zilveren haar voor een deel verborg. Ook al had hij het logo niet op zijn borstkas zitten – zoals de meesten die hier rondliepen – was het wel duidelijk dat als je hem tegenkwam, je gewoon in de problemen zat. Hij was hier omdat hij voor vanavond de shift moest doen. Zijn ogen, zo blauw als de zee, gleden over de straten van Lumiose City, maar hij zag niemand verdacht. Blijkbaar namen de mensen de waarschuwing om na elf uur uit de stad te blijven en in hun huizen te schuilen serieus. Mooi zo. Kaito had zijn Alakazam in zijn Poké Ball gelaten. Als hij mensen zou tegenkomen die hij eerder was tegengekomen, zouden ze hem makkelijk herkennen en zouden ze weten wie hij eigenlijk was. Dat wilde hij niet. Vandaar ook die pet. Zijn ogen gleden opzij toen hij meende iets te horen. Hij drukte zichzelf tegen de muur en keek om. Hij grinnikte toen hij verderop een persoon zag lopen, duidelijk niet tot Team Rocket behorende. Of toch niet wat hij kon zien. Ach, sommigen mensen leerden het nooit. Kalm liep de man de persoon achterna. Nadat hij de persoon zo’n vijf minuten had achtervolgd, vond hij het wel welletjes. ‘Hé, jij daar!’ riep hij. ‘Ken je de regels niet? Niet na de avondklok op straat rondlopen. Er lopen hier gevaarlijke types rond die je liever niet zou tegen willen komen. Héél gevaarlijke types.’ Hij grijnsde, sloeg zijn armen over elkaar en wachtte vervolgens tot de persoon voor hem zou antwoorden.

Lumiose was zo.. stil, heel anders dan de laatste keer dat ze er waren. Mabel keek om zich heen en zuchtte, veel aandacht voor haar omgeving had ze niet. Na de boot te hebben genomen terug naar Kalos had Silvester zich uitgeput door haar helemaal tot de Badlands te vliegen, ondanks de moeilijke tijd. Lawrence was de grootste zorg, maar de Pidgeot moest zich ook niet uitputten. Dus had het meisje besloten een pokécenter te zoeken en daar te overnachten. Ze droeg Mercy in haar armen, de shiny Lopunny was ook moe van de bootreis, en Amy liep naast haar, niet moe, maar wel heel waakzaam. Door de trip naar Hoenn had Mabel niet meegekregen wat er in Kalos was gebeurt en door de zorgen vanwege de zieke Noctowl lette ze niet op, de rode R'en waren dof in de avond en vielen lang niet zo veel op. "Momentje," Amy zag er door de illusie dan wel uit als mens, maar het was duidelijk dat de Zoroark haar oren spitsten. "Even wat kijken, loop verder, ben zo terug." Mabel keek de pokémon een moment verbaast aan, maar was te moe om tegen te spreken of er iets aan te doen.
Amy liep terug en zij liep verder, op zoek naar een center. Jammer genoeg was dat makkelijker gezegd dan gedaan, want alle straten leken op elkaar, vooral in het donker. Amy zou wel volgen, daar maakte het meisje zich geen zorgen om, nee, het was meer dat ze nog niemand had gezien. De hele weg door Lumiose en de stad was uit gestorven, doodstil was het op straat. Daar leek het op, toen de stem achter het meisje klonk maakte Mabel haast een sprongetje van schrik en draaide zich om. "Avondklok?" herhaalde ze vragend? Sinds wanneer was er in Lumiose een avond klok. Mercy in haar armen keek de man angstig aan, hij was helemaal in zwart gekleed, en wurmde zich los uit haar trainers armen. De shiny Lopunny verschool zich achter haar trainers been en hield angstig diens broekspijp vast. Mabel was de avondklok informatie nog aan het verwerken, toen de rest van de woorden tot haar doordrong. Gevaarlijke types.. nu was ze niet het meisje dat ging gillen en wegrennen en zo, maar ze had geen idee waar degene voor haar toe in staat was en het zorgde er voor dat ze zichzelf in hoogste staat van paraatheid bracht. Zij was degene die zo slim was met een zeldzame en shiny pokémon over straat te lopen.
Amy was weggelopen vanwege het onaangename gevoel wat haar al de hele weg door Lumiose nerveus maakte. Toen ze voetstappen had gehoord had ze niet getwijfeld en had een illusie om zich heen gevormd die haar onzichtbaar maakte. Ze vertrouwde de man die ze zag voor geen meter. Dus na de achtervolger van haar trainer te hebben gevolgd was ze vlak achter die tot stilstand gekomen en twijfelde even wat ze moest doen. De man in zwarte kleding zei wat over gevaarlijke types en Mabel stamelde wat over avondklokken. Amy kwam naar voren, maakte zich zichtbaar en bracht haar snuit tot bij de oor van de man. "Mensen zoals jij zeker?" vroeg de Zoroark, in mensengedaante, duister. Amy deed een stapje achteruit, straks werd ze nog op haar neus geslagen, en liet de illusie verdwijnen. Grijnzend keek de Zoroark de onbekende aan, hij was vast niet te vertrouwen en zat, als het aan haar lag, in de problemen.

Wel wel. Wat had hij hier. Dankzij de lantaarnpalen die zich om hem heen bevonden, was het makkelijk voor hem te onderscheiden dat er een meisje voor hem stond. Er stond één Pokémon achter haar been. Hij vond het wel amuserend dat hij zoveel horror uitstraalde dat de Pokémon meteen achter haar trainer moest gaan staan. Bovendien had hij nog geeneens Psycho naast zich staan en kon de Pokémon hem makkelijk uitschakelen met één van haar aanvallen als ze wilde. En wat hem nog het meest interesseerde was het feit dat de Pokémon die achter haar trainers been stond een shiny was. Hij vervloekte zichzelf omdat hij geen Dark Ball’s had. Bovendien leek de Pokémon van een hoger niveau te zijn. Damn it. Dat was zijn geluk weer. Maar dit was een meisje om de collega’s zeker van op de hoogte te brengen. Als hij die al kon vinden, want tot nu toe had hij er nog maar een paar echt ontmoet. Zijn blik gleed naar het meisje terug en wilde antwoorden op haar vraag toen hij een stem achter zich hoorde. Ondanks dat hij geen angst vertoonde – hij was goed in liegen en emoties verbergen – voelde hij toch even een huivering over zijn rug gaan. Het volgende moment bleek dat hij zich de stuipen op het lijf had laten jagen door een Zoroark. Ook een Pokémon die hij wel graag wilde stelen van haar, maar helaas had hij niet de juiste benodigdheden bij zich en ook deze Pokémon leek van een hoger niveau te zijn dan de zijne. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en probeerde het feit te negeren dat hij had staan te huiveren vanwege een Zoroark, een Pokémon notabene. ‘Ja, avondklok ja,’ zei hij kil tegen het meisje terwijl zijn ogen schuilgingen onder zijn pet. Hij tikte een tikkeltje verveeld met zijn vingers op zijn elleboog. ‘Je hoort hier na elven helemaal niet meer over straat te lopen. Dat is een algemene regel die iedereen hier wel kent. De reden dat die regel is opgelegd, is omdat de stad gewoon niet meer veilig is ’s avonds.’ Hij vroeg zich af of het meisje een spelletje met hem speelde of soms onder een steen had gelegen de afgelopen weken. Het logo van Team Rocket was duidelijk overal te zien en iedereen was er op de hoogte van dat je ’s avonds beter kon binnen blijven. Maar goed, als ze niet luisterde, was hij gedwongen om actie te ondernemen. ‘Dus ik zou je vriendelijk verzoeken om een Pokémon Center te zoeken en daar vannacht te verblijven. Het is niet echt veilig hier.’ Je kon gewoon aan zijn stem horen dat hij grijnsde. Zijn hand lag op zijn heup, op de riem waar de Poké Ball van Psycho aan hing. Aan zijn overige vier Pokémon had hij niet veel gezien ze nog maar baby’s waren. Zeker niet goed genoeg om het te ondernemen tegen een Zoroark en een Lopunny.

OOC: Ik begin er ook wel lol in te krijgen xD

"Ik ben de afgelopen maand in Hoenn geweest, ik heb geen idee wat zich allemaal in Lumiose heeft afgespeeld en eerlijk gezegd kan het me ook niet zoveel schelen." Antwoordde Mabel kalm nadat ze zich over de schrik had heengezet, zowel van de man als van Amy die haar met haar verschijning een beetje had laten schrikken. "En ik denk dat als jij het gevaarlijkste bent dat we kunnen tegenkomen we het wel aankunnen," snauwde Amy geïrriteerd, ze had voor het gemak van praten weer de illusie van een mens aangenomen, anders kon ze zich niet verstaanbaar maken. Bovendien vond ze de man nog steeds niks, als hij maar íéts probeerde zou zij in actie komen. Mercy was een angsthaas, al was ze wel een goede vechter, en zou waarschijnlijk geen actie ondernemen. "Waar denk je dat we heen gingen?" Amy keek nog steeds zwaar geïrriteerd en wantrouwig naar de man. De Zoroark volgde de hand van de trainer, bij het zien van de pokébal kwam ze razend snel naar voren en voerde een Low Kick uit zodat hij waarschijnlijk zou vallen. "Amy," geschrokken keek Mabel haar Zoroark aan, de pokémon was duidelijk niet bang geweld tegen mensen te gebruiken, daar was ze al een tijdje achter. "Hij had een pokébal," reageerde Amy met een dierlijke ondertoon in haar stem, boos sissend keek ze naar de man, zijn houding stond haar niet aan.

Kaito zuchtte geërgerd. Sommigen wisten overduidelijk niet hoe ze anderen met respect moesten behandelen. Het ergste van al was dat hij nu actie moest gaan ondernemen en hij daar overduidelijk niet de juiste Pokémon voor had. Hij kon Psycho gebruiken, maar deze was van een lager niveau en Kaito vroeg zich af of hij het er wel levend vanaf zou brengen. De Pokémon voor hem zag er niet uit alsof ze hem levend voorbij liet lopen als hij hun ook maar iets aan zou doen. Hmm. Het volgende moment voelde hij een aanval op zich uitgevoerd worden en sissend van de pijn trok hij zijn hand terug. Hij was nog net niet zijn evenwicht verloren omdat hij snelle reflexen had en woedend zijnde keek hij naar de Pokémon. Hij trok zijn pet recht zodat deze weer over zijn ogen viel. ‘Zie je dat daar?’ vroeg hij venijnig aan het meisje. Hij draaide zich om en wees naar de grote roze ‘R’ die zich duidelijk op één van de gebouwen bevond. ‘In de tussentijd dat jij weg was, heeft Team Rocket de boel hier overgenomen. Dat wilt ook meteen zeggen dat er regels zijn gekomen. ’s Avonds worden er patrouilles gedaan voor jullie eigen veiligheid. Er is ook een avondklok. Na elven mogen er geen mensen meer op de straat. Anders zou je wel eens gewond kunnen raken.’ Zijn blik gleed naar de Zoroark. Als de Pokémon van een lager niveau was geweest, zweerde hij toch dat hij het beest pijn had gedaan met zijn Alakazam die nog steeds veilig in zijn bal zat. ‘Geen spelletjes meer. Maak dat jullie wegkomen en gauw. Zorg dat jullie de nacht ergens kunnen blijven.’ Hij meende het. Dit zou echt de laatste waarschuwing zijn en als ze dan niet weggingen, zou hij het tot actie ondernemen. Hij had hier genoeg mensen rondlopen die hem konden helpen als het niet meer ging, mensen met Pokémon die helaas een hoger niveau hadden dan die van hem. Hij kreeg twee van die mensen in zijn vizier en maakte een kort gebaar naar hun. Ze kwamen niet naar hem toe, maar bleven wel op afstand. Zo, nu eens kijken of die Zoroark haar trainer nog meer in gevaar ging brengen dan nu al het geval was.

Mabel probeerde te herinneren wat ze over team Rocket wist, behalve dat het de belachelijkste naam was die je maar kon verzinnen voor een organisatie, en herinnerde zich dat dit een soort maffia was, uit Kanto. Amy, die haar hele leven in het bos had gewoond, gromde geïrriteerd. "En jij gaat ons dwingen?" vroeg ze met een gevaarlijke ondertoon in haar stem, als ze niet Mabel had om voor te zorgen was ze de man al aangevlogen. Mabel probeerde de situatie in te schatten en nam de pokéball van Silvester vast. De Pidgeot verscheen, de sterkste van de groep, en keek rustig naar de Zoroark, onbekende en zijn trainer. De spanning was voelbaar en deze keer miste de vriendelijke blik die hij meestal in zijn ogen had. De vogel draaide zich plots om en klapperde met zijn vleugels, anders dan zijn trainer en Amy had hij de andere wel opgemerkt. De Hurricane werd met veel kracht gevormd en de storm blies door de veel te nauwe straat richting de versterking, knap als je overeind wist te blijven staan.
Mabel kwam overeind en keek geschrokken om zich heen, als Silvester gewelddadig werd was er echt wat aan de hand. Aangezien ze geen betere oplossing wist greep ze naar haar armband en drukte op de Keystone. De Pidgeot, die al dreigend om zich heen keek, werd opgeslokt door wit/regenboogkleurig evolutielicht en was binnen een paar tellen verandert in een twee meter zevenendertig grote mega Pidgeot. Amy, geschrokken van de plotselinge aanval, richtte haar woede op de man die volgens haar de oorzaak van de ellende was en kwam op vier poten, ze was weer Zoroark, naar voren. Niet met de bedoeling een aanval te doen, maar om haar tanden in zijn arm te laten zinken. De Zoroark had het duidelijk gehad. Mabel keek verbijsterd naar haar pokémon, Amy die een poging deed de in zwart geklede vreemdeling aan te vallen en Silvester die een vechthouding had aangenomen tegenover de andere mensen. Alleen Mercy hield zich nog koest, maar aan de angstige en vooral boze blik te zien kon het niet lang meer duren totdat dat veranderde. Dit liep uit de hand.

De plotselinge alerte beweging van zijn Lucario zorgde ervoor dat Raven halt hield. Hij draaide zich naar zijn partner om. Het kabaal dat hij in de straat verder hoorde was voor hem al teken genoeg dat dit het einde betekende van zijn tot dusver rustige avond. Het was ook gewoon te veel gevraagd om te verwachten dat hij een keer een patrouille rustig zou kunnen doorbrengen. Geïrriteerd stopte Raven zijn handen in zijn zakken en liep hij achter zijn Lucario aan.
De plotselinge windvlaag die hem vol in het gezicht ontmoette toen hij de steeg uit was, deed hem verrast zijn arm optillen. "What the," bracht hij uit. Zijn lange zwarte jas wapperde wild omhoog. Raven liet zijn schouder weer zakken en onderzocht snel de chaos die zich voor zijn neus afspeelde. Twee grunts die op de grond waren geblazen. Een Mega-Pidgeot die hier waarschijnlijk de oorzaak van was. En een Zoroark die zijn tanden in een andere grunt had gezet. "Luca," siste hij snel naar zijn Lucario, die naar voren schoot en een poging deed de Zoroark weg te slaan met een gloeiende vuistslag. Raven zelf zette zich met een dreigende gedaante achter het meisje. "Wat heeft dit te betekenen?" sprak hij ijzig. Je zou toch denken dat drie grunts genoeg waren tegenover zo'n jong grietje.

Mabel had al het overzicht verloren, maar Silvester had het blijkbaar nog wel. Voor ze echt de kans had Mercy op te pakken, die kon ze wel nog een beetje beschermen, werd ze door de gigantische vogel naar achteren geduwd. In plaats van zij stond Silvester tegenover degene die uit het niets was verschenen. In de ogen van de Pidgeot was een onvriendelijke, dreigende man + een Lucario die duidelijk niet van plan waren het bij een gesprek te laten, de grootste dreiging voor zijn trainster. Beschermend spreidde Silvester zijn grote vleugels, niet van plan de nieuwe in de buurt van Mabel te laten komen.
Amy had al lang losgelaten en was sissend achteruit gelopen, ze was in het nadeel tegen de Lucario die tegen haar had uitgehaald. Ze was het gevecht tegen Mercy nog niet vergeten en de Lopunny had maar één fightingtype aanval gekend. De Zoroark week naar achteren en het besef dat ze in de problemen zat drong eindelijk tot haar door, de Lucario had ook zo'n bijzondere evolutie steen en zag er sterker uit dat Silvester, veel sterker. De Pidgeot was dan wel geen vechter, of je moest hem heel boos maken, maar wel redelijk sterk, al had hij meestal een verdedigende tactiek. Mabel, die waarschijnlijk geen grote rol in het gebeuren kreeg, klemde Mercy tegen zich aan, het laatste wat ze nodig had was de bemoeienis van de shiny Lopunny. Niet dat ze zich daar zorgen over moest maken, de roze pokémon klemde zich tegen haar trainer aan en hield haar blik angstig op de Lucario gericht. Daar wilde ze níét tegen vechten. Mabel had echt geen idee wat ze moest doen, vechten wilde ze niet, bovendien had ze er niet veel invloed op. Antwoordden op de vraag wat er aan de hand was was ook moeilijk aangezien Silvester niet van plan was haar in de buurt te laten komen van de nieuwe dreiging, niet dat ze dat wilde, en ze had eerlijk gezegd ook echt geen flauw idee wat er precies was gebeurt. Echt opties zag ze niet. Het enige wat haar ervan weerhield te flippen was Mercy die zich trillend tegen haar aan drukte, ze kon zichzelf niet verliezen ondanks de paniek. Maar echt wat doen was ook onmogelijk, Amy gedroeg zich niet als pokémon, ze luisterde nauwelijks naar bevelen, en Silvester was ook niet echt in een staat waar zij mocht zeggen wat hij moest doen. Ze zat vast, om het zo maar te zeggen.
Met Silvester die zich als schild had opgesteld en Mercy die op het moment niet van plan was om te vechten dacht Amy koortsachtig na. Zij had de situatie veroorzaakt en zij moest met een oplossing komen. Ze had geen idee van de effecten van aura, haar illusies zouden daar waarschijnlijk niet tegen werken aangezien aura met energie werkte en illusies geen energie bezaten. Toch deed de Zoroark, in haar onwetendheid, een poging. Amy liet een witte mist verschijnen, geen echte, maar toch maakte het kijken met ogen moeilijk. Het zicht was makkelijk te misleiden als je een Zoroark was en de dikke, witte nepwolken maakten het kijken moeilijk. Amy's plan was voornamelijk ontsnappen op Silvester, ze had zich in grotere problemen gestort dan ze aan kon en nu moest de vogel het jammer genoeg oplossen. De Zoroark keek door haar illusie heen en begon richting de rest van haar team te lopen, die zaten al heel handig bij elkaar, alleen zij was van de groep gescheiden.

Alles gebeurde echt ongelooflijk snel. Als eerste werd er door de Pidgeot van het meisje een Hurricane op hun afgeblazen. De enige reden dat Kaito nog overeind bleef staan, was omdat Psycho hem tegenhield door zijn Confusion te gebruiken omdat hijzelf al een stevige grip op de grond had gekregen. Als volgende werd de Pidgeot groter en nam een andere vorm aan. Zodra Kaito doorhad dat het om een mega-evolutie ging, had hij het volgende weer om zich druk te maken. Scherpe tanden die in zijn arm zonken lieten hem schreeuwen van de pijn. Psycho hief zijn Confusion op en probeerde de Zoroark te raken, maar dat hielp niet omdat de Zoroark immuun tegen hem was. Hij kon niks anders doen dan hulpeloos toekijken. Omdat Kaito zich los probeerde te rukken maakte hij het alleen maar erger voor zichzelf en zonken de tanden enkel dieper in zijn vel. Gelukkig was zijn redding nabij toen een andere grunt, of dat vermoedde hij dan toch, hem kwam helpen. Kaito klemde zijn hand om zijn bloedende en pijn doende arm en draaide zich naar zijn collega toe. ‘Die meid is gek geworden,’ siste hij. ‘Ik wilde haar op de hoogte brengen van de avonduren en toen kreeg ik dit.’ Hij keerde zijn arm naar zich toe en in het vage straatlicht zag hij dat het helemaal openlag. Zoroark’s tanden hadden diep over zijn lichaam gescheurd omdat hij zich los had proberen te rukken en kleine stukjes vel hingen los aan zijn arm, wat een luguber uitzicht gaf. Nog voordat hij Psycho echt iets kon opdragen werd het mistig voor zijn gezicht. Hij kon niet veel meer zien en dit maakte dat hij zich, voor een zeldzame keer in zijn leven, paniekerig voelde. Net als toen zijn ouders dood waren gegaan. ‘Psycho, gebruik Confusion om die mist weg te krijgen!’ beval hij met hese stem van de pijn. Hij begreep vervolgens niet waarom de mist niet wegging, maar toen besefte hij zich dat het vast een illusie was, gecreëerd door die vreselijke Zoroark. Hij gromde omdat hij merkte dat hij niet veel kon uithalen. Het meisje was waarschijnlijk aan het proberen om te ontsnappen en Psycho was gewoon niet opgewassen tegen een Zoroark, een Pidgeot en een Lopunny. ‘Die Lopunny was volgens mij een shiny!’ riep hij naar ergens waar zijn collega was. Hij zei niets meer, maar de boodschap was duidelijk: een shiny was een mooie aanwinst. Ze zouden een poging doen om hem te moeten stelen.

Mabel stond in het midden van alle chaos en vroeg zich af waar het fout was gegaan. Ze kwam uiteindelijk bij Amy uit, maar veel tijd om te denken had ze niet. Een vreselijke hoofdpijn trok door haar hoofd en maakte haar gedesoriënteerd. Ze had dingen gehoord over dat zij hier verantwoordelijk voor was, maar het ging allemaal langs haar heen. Mabel zette een paar stappen en struikelde, die onhandigheid zat er ook weer aan te komen. Mercy glipte uit haar handen en het meisje bleef op de grond liggen, zwarte vlekken dansten voor haar ogen. Ze rolde op haar rug, nog wat horend over een shiny. Dat was waar, Mercy was shiny, niet dat het haar wat uitmaakte. Maar andere misschien wel. Mabel probeerde op te staan, maar de zwarte vlekken breiden zich uit, ze miste de kracht ervoor. Ze vlekken waren te sterk, al snel viel ze weg in de aanlokkelijke duisternis van bewusteloosheid.
Silvester had zich omgedraaid bij de zachte trilling achter hem. Met zijn Keen Eye was door de mist zien makkelijk, en bij het zien van zijn uitgeschakelde trainer draaide die zich meteen om en boog zich over het meisje heen, het schild maar even laten voor wat het was. Ze leefde nog, gelukkig. Het was duidelijk dat ze snel weg moesten. De mega Pidgeot zag Amy aankomen rennen. De Zoroark had zich moeten inhouden zich niet om te draaien en de hele arm van de jongen af te trekken. Het lef! Mabel de schuld geven van haar keuzes, niet hele slimme keuzes, maar wel háár keuzes. In elk geval leek de mist te werken, dat was wél een slimme keuze. Aangekomen bij de gigantische vogel en het meisje zag Amy meteen dat ze weg moesten, snel. Met een bewusteloze Mabel om mee te slepen en een veel te sterke Lucario om tegen te vechten ging het niet lukken om te winnen. De Zoroark wisselde een blik uit met Silvester en keek daarna in de voor haar niet bestaande mist. Alleen Mercy nog.
Mercy was nadat ze uit haar trainers armen was gevallen een paar meter verder gekomen, ze wilde wel terug lopen, maar de mist was ook voor haar ogen veel te dik. Onzeker zette de shiny een paar passen en hield toen weer op, ze had echt geen idee welke kant ze op liep. Mercy keek om zich heen, je kon geen poot voor ogen zien. Misschien met een Bounce dan. De Lopunny zette een paar passen en sprong toen de lucht in, misschien kon ze boven de mist komen. Ver kwam Mercy niet, ze botste redelijk hard tegen iets aan. Het was geen muur, het was te zacht daarvoor.. dat kon niet goed zijn toch? De shiny streek even met haar poot over haar voorhoofd en keek toen angstig naar boven. Recht naar de donkere gestalte van de Lucariotrainer, oh-oh.

Raven kon de scherpe geur van bloed ruiken. Hij luisterde naar de verklaring van zijn collega en draaide zich toen met vernauwde ogen naar het meisje. "Je weet wat voor straf er staat op het aanvallen van een grunt?" vroeg hij dreigend. Door de stad ronddwalen wanneer dit niet meer was toegestaan was één ding, maar dit ging te ver. Regels waren regels. Raven keerde zich uitdrukkingloos naar zijn Lucario. "Luca," commandeerde hij weer kort. De Lucario begreep meteen wat hij wilde en stapte naar voren, terwijl hij een Bone Rush tussen zijn poten laadde. De Pidgeot was in het voordeel, maar geen van beide leek zich hier druk om te maken. Hij wilde aanvallen, maar toen leek er iets te gebeuren wat hem tegen hield. Raven gromde geïrriteerd. Wat gebeurde er? Een mistwolk, stuurde Luca terug. Kalmpjes, omdat de illusie hem verder niets zou doen en hij met zijn aura nog prima kon zien waar iedereen was. Voor Raven gold hetzelfde. Hij zag hoe het meisje tegen de grond viel en haar Pidgeot en Zoroark zich beschermend over haar heen bogen. De andere pokémon, het konijn, botste tegen zijn rug op en wierp een angstige blik naar boven. Boven de chaos kon Raven nog net horen hoe de andere grunt riep dat de Lopunny een shiny was. Hij draaide zich om naar het beest en trok fronsend zijn wenkbrauwen op. Altijd al die ophef over shiny's. Hij zou het nooit begrijpen, maar hij besloot maar gewoon gebruik te maken van de situatie en wierp een knikje naar Luca. Die schoot langs hem heen naar voren en drukte de Lopunny hardhandig tegen de grond, voor die haar trainer kon bereiken en ze zou ontsnappen. Snel wierp Luca weer een blik op zijn tegenstanders om hen uit te dagen nog iets te proberen. De veiligste optie voor hen was nu om zo snel mogelijk weg te gaan.

Silvester gaf in plaats van zijn trainer antwoord en klapperde met zijn vleugels om er zeker van te zijn dat de trainer niet in de buurt van die van hem kwam. Het kon hem even niks schelen wat zijn trainer wilde, want die was zeker niet bekend met dit soort situaties.. niet dat hij dat wel was, maar hij was wél de sterkste van al zijn trainers pokémon. Toen de Lucario een Bone Rush liet verschijnen was de Pidgeot al klaar een Protect uit te voeren, altijd een defensieve tactiek. En toen kwam de mist.
Amy schudde wild aan haar trainers schouder, het enige wat het opleverde was een waarschuwing van Silvester. Die werd nog niet wakker. Jammer, ze kon wel iemand gebruiken die wist wat ze deed. Met een geïrriteerde grom kwam de Zoroark overeind, en waar was Punny eigenlijk? De ene had wat geschreeuwd over shiny's en nu was het konijn weg. De pokémon zocht door de mist en vond haar teamgenoot.
Mercy wist dat ze in de problemen zat vanaf het moment dat ze in plaats van in lucht te springen, tegen iemand aan was gebotst. En ontsnappen werd onmogelijk vanaf het moment dat de Lucario in actie kwam. Met een wat verstikte 'Punny' kwam de shiny hard tegen de grond terecht. Er was een reden dat ze, wat Mabel verlegen noemde, bang was voor ongeveer de helft van de wereld bevolking. Twee eigenlijk, nummer één was dat haar mooie roze vachtje veel te veel aandacht trok, en nummer twee was haar ability. De Lucario leek niet onder de invloed van haar Cute Charm, al zou het in deze situatie wel handig zijn. Mercy, die in elk geval had geprobeerd tegen te werken door te schoppen, bleef stil liggen en dacht even na. Hmm.. het zou handig zijn om onder de effecten van zoiets te komen. De Lopunny sloot even haar ogen en liet kleine, roze hartjes om zich heen verschijnen, ze ging in elk geval niet ten onder zonder een gevecht! De Attract stuurde ze op de Lucario af die haar tegen de grond drukte, misschien zou het werken en zou de pokémon haar loslaten. Meteen daarna bundelde ze haar krachten in haar poten, het was nacht en het zou minder sterk zijn, maar toch. Een kleine lichtbal verscheen er tussenin, ze wist niet wat de Lucario zou doen, maar als ze geluk had had ze genoeg tijd om de Solar Beam af te vuren.

Kaito klemde zijn kaken op elkaar terwijl hij naar zijn arm keek. Gelukkig had hij een collega die sterkere Pokémon had dan hij en ook nog eens goed kon reageren op dit probleem. Hij had een Pokémon die duidelijk wist wat hij kon betekenen voor hun en het lukte de Grunt zowaar om de shiny gevangen te nemen. Het bloed druppelde van zijn arm om de grond. Zijn hand, die hij tegen de wond gedrukt hield, was doordrenkt met bloed. Gebeten worden door een Zoroark was de ergste verwonding die hem tot nu toe was overkomen en hij had echt geen idee hoe hij dit aan moest pakken. Een Pokémon Center bevond zich hier niet echt in de buurt, aangezien hij zijn patrouille in een steegje ver van het Pokémon Center had gedaan. Toen bedacht hij zich dat hij Teleport kon gebruiken om weg te komen. Hij draaide zich eerst naar de Grunt. ‘Sta die Lucario bij door je Confusion te gebruiken, Psycho!’ De Alakazam bewoog zich tot hij naast de Lucario stond en gebruikte zijn Confusion. Hij manipuleerde voornamelijk de aanval van de Lopunny door zijn lepel zo te draaien dat ze grotere kans had dat ze zichzelf raakte met haar Solar Beam dan dat ze de Lucario zou dragen. Kaito gebruikte dit moment om zich naar zijn collega te draaien. ‘Ik ga wat aan die arm laten doen in het Pokémon Center in het centrum. Ik begin me al slapjes te voelen en dadelijk verlies ik te veel bloed,’ sprak hij. ‘Ik ontmoet je daar wel.’ Hij wenkte Psycho en deze begreep de hint. Hij gebruikte Teleport en niet veel later belandde Kaito voor de open schuifdeuren van het Pokémon Center. Strompelend ging hij het gebouw binnen en kneep zijn ogen even dicht tegen het felle licht. Het bloed uit zijn arm droop zachtjes op de grond en liet een spoor van rood achter. De zuster die hem gespot had kwam op hem af en keek hem geschrokken aan. ‘Dat moet gehecht worden,’ sprak ze na één blik te hebben geworpen op zijn arm. Kaito ging zitten en keek zuchtend naar de zuster die naar een lokale dokter belde die hier ergens in de buurt was. Hij wist dat er een dokter in de buurt was en dat die toevallig niet langs het steegje moest komen waar zijn collega en dat meisje aan het vechten waren, dus dat zat wel goed. Hij leunde tegen de rugleuning, keek fronsend naar de zuster en wachtte tot de dokter zou komen.

Raven vond het knap dat de Lopunny nog een poging deed om tegen te stribbelen. Zodra de hartjes verschenen, gromde Luca dreigend dat ze dat soort grapjes moest laten. De attract deed zijn werk, maar had geen effect omdat de Lucario haar enkel tegen de grond hield en verder geen aanval uitvoerde. Ook de Solar Beam had niet veel effect toen de Alakazam zijn steentje bij kwam dragen. Raven draaide zijn gezicht even schuin naar zijn collega die naar hem toe kwam strompelen en zei dat hij naar een pokécenter ging. Hij knikte kort en liet hem met de Alakazam verdwijnen, waarna zijn grijze ogen weer ernstig terug naar Luca en de Lopunny gleden. Haar trainer lag nog steeds ergens hulpeloos op de grond, zonder ook maar iets te doen om haar Pokémon te helpen. Zwak. Raven stapte naar voren en drukte toen een pokéball van Team Rocket op de kop van het beest, zodat het onder de greep van Luca verdween en in de bal werd opgezogen. Vervolgens draaide hij zich dreigend om naar de Zoroark, ervan uitgaande dat de illusiepokémon zou begrijpen wat hij zei. "Als je trainer nog een keer zoiets flikt," sprak hij op vlakke toon. "Worden al haar Pokémon in beslag genomen."

Amy verstijfde toen Mercy werd opgesloten in een zwarte ball, maar de woorden van de trainer maakte haar alleen bozer. "Ik geloof niet dat mijn trainer ook maar iets heeft gedaan," spuugde ze kwaad naar de trainer. "Ik neem alle verantwoordelijkheid op me." Voegde ze er wat zwakker aan toe, want ja, het was haar schuld, hoe je het ook bekeek. Silvester, die helemaal niks meer had gedaan dan zich zorgen maken over zijn trainer, spreidde nu zijn vleugels en omklemde het meisje met zijn klauwen. Amy maakte een grote sprong op de rug van de mega Pidgeot en klemde zich vast in zijn veren terwijl ze zich bedwong niet te veel van slag te raken. Nu waren ze Mercy kwijt en was het haar schuld. Haar schuld. De Zoroark liet treurig haar kop hangen en keek nog een keer terug, hopelijk kon de Lopunny het even uithouden. Ze zou terug komen voor de shiny, na wat er was gebeurt was dat haar plicht. Silvester verdween razend snel uit de stad en liet Lumiose achter zich, samen met Mercy.