Late at night. [OPEN]

De telepathische woorden van de Zoroark ontlokte geen reactie bij hem. Voor hem veranderde het niets aan de situatie. Of het nou de trainster was, of de Pokémon, ze hadden te luisteren naar de nieuwe regels of anders volgde er consequenties. De boodschap leek eindelijk duidelijk, want de reuzachtige vogel sloeg zijn klauwen om het meisje en verdween uit het zicht. Raven luisterde zwijgend naar de vleugelslagen en draaide zich toen met een strakke uitdrukking op zijn gezicht om. De pokéball van de in beslag genomen Pokémon stopte hij in zijn tas, daar had hij voor nu toch even niks aan. Hij zou het later wel naar Allison brengen, als die überhaupt enige waarde zag in een konijn met een speciaal vachtje. Anders werd het waarschijnlijk verkocht, het kon Raven niet zoveel schelen. Hij wenkte Luca mee te komen en zette zich toen in de richting waar zijn collega hem gezegd had te verzamelen.

Omdat Raven niet de luxe had te teleporteren - en hij weigerde om ooit op de rug van zijn draak te springen -, duurde het even voor hij het eind naar het pokécenter had afgelegd. Eenmaal binnen verwachtte hij dat zijn collega al lang al weer opgelapt en wel in de wachtkamer zat. Hij wist eigenlijk niet eens wat hij hier dan nog deed, behalve dan dat het waarschijnlijk zijn plicht was gezien hij getuige was geweest van de aanval. Min of meer. Raven nam voor enkele seconden de tijd om de gestalte tussen de vele mensen op te vangen en stapte toen op de jongen af, zijn wenkbrauwen opgetrokken. "Je hebt het overleefd dus," mompelde hij. Als zelfs een pokémonarts de wond had weten te behandelen, moest het niet al teveel schade zijn geweest.

Ondanks dat Kaito de hele tijd had aangedrongen dat het best zonder narcose kon, had de dokter wijselijk niet naar hem geluisterd en was, mét narcose, begonnen aan de behandeling. Kaito had stuurs de andere kant op gekeken zogenaamd omdat hij kwaad was dat de dokter niet op zijn voorstel inging, maar naar waarheid omdat hij het gewoon een vies, akelig zicht vond. Hij voelde vaag dat de naald in zijn huid ging, maar voelde geen pijn of iets in die trant. De dokter had van te voren gezegd dat dat later pas zou komen. Kaito had enkel kort zijn schouders opgehaald en de dokter was zuchtend aan het werkje begonnen. Natuurlijk hadden ze hem wel gevraagd waar hij die wond vandaan had, maar hij had gewoon gezegd dat hij ruzie had gekregen met een wilde Pokémon ergens in de buurt. Daar hadden ze genoegen mee genomen. Het begon nu wel lang te duren dat zijn collega weg was en even vroeg Kaito zich af of zijn collega had besloten om hem hier toch maar te laten zitten. Het zou zomaar kunnen, want hij was nog maar een nieuwe Grunt en niet erg bekend met de andere Grunts. Wie weet vond de man hem maar een groentje. En eigenlijk was dat ook zo, maar Kaito weigerde om zichzelf zo te herkennen. De dokter zei met een zucht dat het klaar was en deed vervolgens een verband om zijn arm. Hij gaf Kaito nog wat instructies en een datum om terug te komen zodat hij er de hechtingen uit kon laten halen, gaf hem zijn kaartje en liep vervolgens weg. Kaito keek op toen de schuifdeuren opnieuw opengingen en moest eerlijk toegeven dat hij opgelucht was over het feit dat zijn collega toch de moeite had genomen om naar hem te komen kijken. Hij had niet voor veel mensen respect, maar voor zijn collega’s wel. ‘Nog maar net,’ antwoordde hij op een sarcastische manier. Psycho, die afgeschrikt was geweest door het hechten, kwam weer bij hun staan en keek de man vanuit zijn ooghoeken aan. ‘En hoe is het verder bij jou gegaan? Heeft ze haar lesje geleerd?’ Wacht maar. Als zijn Pokémon groter en sterker zouden zijn en hij zou haar of die Zoroark ooit nog tegenkomen, dan was ze lang niet jarig!

Zijn collega reageerde alsof hij ternauwerdood was ontsnapt aan het verliezen van zijn arm, maar het kwam sarcastisch uit zijn mond, dus zag Raven geen reden om er op in te gaan. Hij liep naar de banken en ging tegenover hem zitten, zijn benen blij met de rust na de lange nacht die hij had moeten doorstaan. En het zag er niet naar uit dat het snel aan zijn einde ging komen. Ze moesten dit hele voorval nog rapporteren aan de basis. Raven liet zich in de leuning vallen en haalde de donkere pokéball uit zijn zak toen zijn collega vroeg of ze haar lesje geleerd had. Hij hield het in zijn hand omhoog zodat hij er een blik op kon werpen. "Geloof me, die haalt voorlopig niet meer zo'n geintje uit," merkte hij op. Hij had gemerkt dat trainers altijd zeer gesteld waren op Pokémon met een speciaal vachtje - al zou hij nooit begrijpen waarom -, dus het zou effect moeten hebben. Hopelijk dacht ze nu twee keer na voor ze haar Zoroark zijn tanden in iemands arm liet zetten. Raven stopte het ding weer terug en gaf een knikje naar de wond. "Hoe is het zo ver gekomen?" vroeg hij met een frons op zijn gezicht. Hij wilde wel eens weten hoe zijn collega dit voor elkaar had gekregen.

Terwijl Kaito nog steeds in zijn hoofd bezig was met verwijten te maken naar de Zoroark, gleed zijn blik naar de pijnlijke, gehechte wond op zijn arm. De zusters hadden hem aangeraden het wekelijks na te laten kijken. Ze hadden zogenaamd een infectie voorkomen met het spul dat ze hadden, maar Kaito wist goed genoeg dat ze het niet konden garanderen dat het niet geïnfecteerd zou raken. Wie weet waar dat vieze beest zijn tanden nog meer in had gezet voordat hij dat in Kaito’s arm had gehad. Hij was dan ook zeer geschokt van dit geweld. Nou ja, niet echt, maar het deed wel verdomd veel pijn. Zijn wenkbrauwen schoten naar boven en hij floot bewonderend tussen zijn tanden door terwijl hij naar de zwarte Poké Ball keek die zijn collega vasthield. Wauw. Dat was wel eens heel iets anders dan die simpele rode Poké Ball’s die hij had. Het moest vast een speciale Poké Ball zijn waarmee je eigenaar kon worden van een Pokémon die oorspronkelijk van iemand anders was. Hij moest zijn handen ook aan zo’n Pokémon krijgen en zijn eigen team wat trainen, anders werd het niet veel beter. Hij haalde zijn schouders op toen zijn collega de vraag stelde die hij al wel had zien aankomen. ‘Ik kwam haar tegen ’s avonds op straat en lichtte haar in over de algemene regel dat ze zich niet na de avondklok op straat mocht bevinden. Toen begon haar Pokémon, die Zoroark dus, arrogant tegen me te doen en wilde Psycho, mijn Alakazam, me beschermen. Voordat ik het wist had die Zoroark zijn tanden al in mijn arm laten zinken en ontstond er een gevecht. En de rest weet je.’ Hij haalde zijn schouders op. Kon hij het helpen dat hij niet direct opgewassen was geweest tegen een zeer agressieve Zoroark en een Mega Pidgeot? Hij had die dingen nog nooit meegemaakt en hij was nog maar pas een Grunt. Wat geen reden voor zijn collega’s was om hem nu opeens beginnen te treiteren, vond hij. ‘Het was duidelijk op de verkeerde dag dat ik patrouille,’ zei hij grimmig tegen de man. ‘Wel handig dat jij in de buurt was.’

Raven luisterde zwijgend naar het verhaal en schudde afkeurend met zijn hoofd toen hij hoorde hoe snel de Zoroark in de aanval was geschoten. "Ik had hem moeten pakken in plaats van het konijn,"mompelde hij grimmig. Dat beest klonk als een gevaar voor de bevolking. In plaats daarvan had hij nu een nutteloze, bange Buneary die gewoon op de verkeerde plaats op de verkeerde tijd was. Raven trok zijn wenkbrauwen op. "Wat is er toch zo speciaal aan die shiny's?" merkte hij op. Eerlijk, hij begreep al die ophef er niet over, maar waarschijnlijk was dat ook niet uit te leggen aan een persoon die geen kleuren konden onderscheiden. Hij verwachtte dan ook niet dat zijn collega echt een goed antwoord kon geven. Raven leunde wat achterover in zijn stoel en wuifde zijn laatste opmerking weg met een knikje naar zijn Lucario. "Je kunt Luca daar voor bedanken, als hij jullie niet had gehoord lag je waarschijnlijk nog op de grond." Nee, het viel niet te ontkennen dat de Rocket Grunt zich in een hele ongelukkige situatie had gebracht. Hij had nooit in zijn eentje moeten patrouilleren. Die trainers waren soms veel te sterk dan goed voor ze was met hun nieuwe mega stones.

Kaito humde instemmend toen de man zijn opmerking maakte. Ja, hij had inderdaad die andere moeten pakken. Dankzij die stomme Zoroark lag zijn hele arm open. Het bracht hem echter geen angst op om de volgende dag weer te gaan patrouilleren als dat nodig was. Hij was geen sukkeltje en dat wilde hij ook laten zien aan Team Rocket zelf. Hij was iemand die graag gerespecteerd wilde worden. Als hij echter geen beter team zou krijgen dan dit, zag hij dat niet gauw gebeuren. Hij zou dus beter moeten trainen en sterkere Pokémon moeten hebben zodat hij dit in de toekomst kon voorkomen, maar het probleem was dat hij niet altijd veel tijd had om te trainen. Voor Psycho wilde hij die tijd wel maken, maar hij was het niet echt gewend om anderen in zijn team te hebben. Hij zou dus even moeten wennen aan het feit dat hij nu meerdere Pokémon had om naar te kijken. ‘Ik denk het speciale kleurtje. Mensen laten zich gauw misleiden door iets moois,’ sprak hij schouderophalend tegen de man. Hij gaf een dankbaar knikje naar de Lucario van de man met de bedoeling om hem op deze manier te bedanken. Hij wist niet goed wat hij moest zeggen. Het voelde zo dom als hij nu ging toegeven dat hij nooit in zijn eentje de bruinharige had moeten aanspreken. Het was toch zijn job om dat te doen? Het was niet dat zijn collega’s erg behulpzaam waren op het moment dat hij aangevallen werd. Alleen de man was hem komen helpen, de rest was zeker allemaal weggelopen omdat ze geen sterkere Pokémon bij zich hadden. In principe kon Kaito hun daar niet echt iets voor kwalijk nemen, maar toch irriteerde het hem dat er zo snel paniek was gezaaid omwille van een Mega Pidgeot. ‘Ik denk dat ik dit gewoon als een extra motivatie ga zien om beter te trainen. Ik ga me echter niet laten weerhouden om morgen weer te gaan patrouilleren als dat nodig is,’ zei de jongeman. ‘Mijn naam is trouwens Kaito,’ liet hij er rustig op volgen.

Zijn collega meende dat het door de speciale kleur kwam, en dat mensen met zicht daar nogal snel door misleid werden. Raven haalde zijn schouders op. Hij had zelf ook al bedacht dat het dat zou moeten zijn, maar het nam niet weg dat hij er nog steeds de waarde niet van in zag. Vanavond had wel weer bewezen dat training en moeite meer verschil maakte dan een gekleurd vachtje. Luca gaf zwijgend een knikje terug, het was nou niet dat het zoveel werk was geweest, en draaide zich toen om naar Raven toen die weer een reactie gaf. "Dat klinkt prima, maar loop de volgende keer samen patrouille als je nog niet denkt dat je Pokémon sterk genoeg zijn," waarschuwde hij. Hij had geen zin om iedere keer incidenten als dit te moeten oplossen. En wat als er de volgende keer niemand was om hem bij te staan, dan konden trainers zoals haar er mee weg komen. Raven knikte ook even toen zijn collega zich voorstelde. "Raven," reageerde hij, waarna hij omhoog kwam vanuit zijn stoel. "We moeten maar eens terug richting de basis. Gaat het lukken met die arm?" vroeg hij, waarna hij zijn grijze ogen even liet afdwalen naar de stoel waarin hij zich begaf. Het was geen vraag omdat hij zich er zorgen om maakte, maar om te peilen of Kaito in staat was zelf zijn weg weer terug te vinden.

Kaito deed zijn best om een gepaste reactie te geven, maar het enige wat hij kon doen was een stijf knikje geven. Hij vond het irritant dat hij afhankelijk was van anderen en dat er hem nu letterlijk werd gezet dat hij bijgestaan moest worden door anderen omdat zijn Pokémon nog niet sterk genoeg waren. Oké, hij verwoordde niet letterlijk hoe de man het zei, maar het kwam er wel op neer. Hij was van anderen afhankelijk tot zijn Pokémon sterker zouden zijn. En misschien werd het ook wel eens tijd dat hij Quests ging doen en dat hij zijn Pokémon ging trainen tot een sterker niveau, maar voor nu was hij vooral bezig om zichzelf te amuseren in zijn omgeving. Hij was vroeger nooit verder gegaan dan Lumiose City omdat zijn ouders dat niet van hem wilden. Maar nu ze dood waren en daar niks meer over te zeggen hadden, begon hij pas echt te ontdekken hoe Kalos was. Hij gaf een knikje. Ja, ze moesten inderdaad maar eens teruggaan. Met een snelle beweging, om Raven te laten zien dat hij echt niet onder ging doen voor hem, kwam hij overeind. Zijn arm begon pijnlijk te kloppen en vlekjes verzamelden zich voor zijn ogen. Hij liet zijn knieholten rustig leunen tegen de rand van de stoel tot hij weer op krachten gekomen was en gaf daarna een bevestigend knikje. ‘Ik voel me best wel goed,’ zei hij nonchalant. Hij wist heus wel dat Raven niet dom was en dat hij Kaito niet ging geloven, maar hij wist ook dat zijn collega dat niet zo veel uitmaakte. Het zou hem in elk geval niet zo veel uitmaken als het Raven was die zijn arm verwond had. Hij wist precies hoe die mannen dachten omdat hij er zelf ook zo eentje was. Misschien was Raven ook wel het soort persoon dat niet veel om anderen gaf, hoewel de man nu niet bepaald het flirterige type leek in zijn ogen. ‘Wat ga je eigenlijk doen met die Pokémon?’ vroeg hij. ‘Haar op de Black Market zetten en verkopen?’ Hij fronste met zijn wenkbrauwen. Je zou een mooi prijsje kunnen krijgen voor zo’n Pokémon. Hij verbeet de pijn en gaf een kort knikje aan de zuster die hem behandeld had in het voorbijkomen. Mocht Raven er niet bij zijn geweest had hij haar misschien wel een vette knipoog gegeven, maar hij liet dat maar even voor zichzelf.

Kaito kwam met een snelle beweging omhoog en leek hem zo te willen overtuigen dat het prima ging. Hoe graag Raven hem ook wilde geloven zodat hij hem hier kon achter laten, kon hij horen hoe zijn hartslag versnelde en zijn bloed begon te suizen om de druk weer op peil te krijgen. Raven draaide ongezien met zijn ogen. Die ging misschien nog nock out als hij in zijn eentje over de straten ging wandelen, en hij had geen zin om daar verantwoordelijk over te zijn. Het was waarschijnlijk beter als hij erbij bleef zodat ze ook samen verslag konden doen bij een executive. Raven wachtte tot Kaito zijn balans had teruggevonden en nadat hij hem wijs probeerde te maken dat hij zich goed voelde, draaide hij zich om en begon hij met Luca richting de deur te lopen. Hij fronste even toen hij de vraag hoorde wat hij met het konijn ging doen. Ja, daar was hij ook nog niet over uit. "Het heeft weinig zin om het dier te houden," mompelde hij. "Ze hebben er ook niet veel aan op de basis, dus ik denk dat ze inderdaad op de markt gaat belanden." Zo handelde Team Rocket al zijn zaakjes af. Er zat een enorme omzet in de illegale markt die bijna schrikbarend was. Zelfs de politie kon er geen controle over houden, maar die hadden lang geleden al hun macht verloren toen Giovanni de stad over nam. Raven durfde er zelfs om te wedden dat de politiecentrale werd omgekocht om een andere kant op te kijken, en het zou hem ook niets verbazen als Team Rocket mensen had binnen de brigade die voor hen werkte. Raven draaide zijn gezicht weer naar Kaito. "In ieder geval, het is niet aan mij om dat te beslissen," voegde hij er aan toe, zich wel bewust van zijn plaats die hij binnen Team Rocket had.

Het maakte hem eigenlijk vrij weinig uit wat er met het beest werd gedaan. De winst die ze zouden krijgen als het beest verkocht raakte ging toch niet naar Kaito. Kaito was eigenlijk enkel geïnteresseerd in de prijzen die daadwerkelijk naar hem toe gingen. Hij had een boel geld nodig om zijn pand te kunnen onderhouden. Het was niet dat hij er niet in kon leven, maar het waren ook weer niet de beste omstandigheden. Hij had liever de villa gehad waar hij zijn oppas tot waanzin had gedreven, maar die had hij onmogelijk kunnen onderhouden nadat zijn ouders stierven en nadat zijn oppas naar een psychiatrische instelling was vertrokken om zichzelf te laten behandelen. Misschien had hij ook al wel de politie verwittigd omwille van Kaito’s gedrag, maar dat zou de witharige man toch niet meer meemaken. De politie zou hem toch niet kunnen vinden. Zijn oppas zou hem nauwelijks herkennen. Hij was van het magere jongetje veranderd naar een man met echte spieren. Bovendien had hij zijn haren laten verven en in een ander kapsel laten knippen. Nee, niemand zou hem zo nog herkennen. De personen van vroeger dan toch niet. Hij fronste zijn wenkbrauwen toen hij Raven’s woorden hoorde, maar gaf een knikje. ‘Ze zullen er wel meer voor krijgen omdat haar vacht een speciaal kleurtje heeft,’ zei hij schamper waaruit hij liet blijken dat het hem absoluut niet kon schelen hoe het beest eruit zag. Als het maar wat op zou leveren. Alleen jammer dat de winst niet naar hem ging, maar daar kon hij niet te lang over in blijven zitten. Dan moest hij maar een paar opdrachten gaan doen of zo. En hij moest eigenlijk zijn Pokémon eens gaan trainen. Dat was hem sinds vanavond wel vrij duidelijk gemaakt. ‘Ben je ook nog een Grunt?’ vroeg Kaito. Het leek hem niet de moeite om geheimzinnig te doen over zijn eigen rang in Team Rocket. Hij wist dat hij een Grunt was en hoezeer hij daar iets aan wilde veranderen, hij had er voor nu gewoon nog niet de middelen voor. Hij moest zijn Pokémon trainen en meer opdrachten aannemen, maar was de laatste tijd meer met andere dingen bezig geweest. Het werd tijd dat hij de draad weer eens ging oppikken en zijn best ging doen om een onmisbaar lid van de organisatie te worden, hoe hij dat dan ook voor elkaar ging krijgen. ‘Ik heb nog een lange weg te gaan. Maar ik kom er wel.’ Hij grinnikte en haalde zijn schouders op. Daarna stak hij zijn handen in zijn zakken en liep naast zijn collega de donkere straten van Lumiose City door.