Zero

Het was inderdaad niet al te moeilijk als je hersens hebt ervoor, het was echter wel verassend om te zien hoe weinig mensen nog eens tegenwoordig niet konden nadenken zeg. "Klopt, was verrassend makkelijk gedaan." sprak hij nonchalant. Het kon hem serieus niet uitmaken of iemand hem erover vroeg, het was maar net wie het vroeg. Deze dude leek wel oké, dus waarom er niet wat over vertellen. Niet geheel dat veel mesne waarmee hij omging 'oké' waren, eerder dat het hem wel uitkwam wie ze precies waren en wat hij tegen hun kon vertellen, of waneer het veel te ver zou gaan.

Het was niet dat hij echt veel details over deze persoon wilde weten. Het was eerder... Hoe zeg je het...? Banden leggen... Yeah dat. Sociaal zijn en stuff. Iets waar hij zo kon naar verlangen met momenten en dan opeens kon afhaken. Maar ey, het was leuk met momenten ey. "Klopt, was verrassend makkelijk gedaan." Hij knikte even simpel op zijn zin. Daarna zuchtte hij even kalmpjes. Misschien... Neh... Dat kon ie nog niet maken. "Zitten ze nog achter je?" klonk er even terwijl hij kalm even omkeek en rondkeek met een lach. Hij was gewoon onschuld.

Hij grinnikte even lichtjes bij de vraag van de ander, om hem daarna aan te kijken met een licht geamuseerde grijns. "Natuurlijk." sprak de groenharige, alsof het van zelfsprekend was dat hij nog werd achterna gezeten. Misschien wel niet op dit moment, maar als de politie hem zou zien zouden ze zeken niet erover gaan twijfelen om weer de achtervolging in te zetten. Dit liet hem even om zich heen kijken, niemand. Het was echt een doodse stad, geweldig zeg. Moest hij eens gaan onthouden als het weer zo ver zou zijn, of Lumiose zou ook kunnen. De tweede optie was wel even het beste voor hem op het moment.

Gegrinnik klonk en kalm keek de blonde gast terug naar de ander met zijn happy face. "Natuurlijk." klonk er als simpel en krachtig antwoord en kort grinnikte Louis even kort. Dan toch eh. Hij was dan toch een stukje slimmer geweest dan steeds yeah... Ontsnappen. Nu had hij geen last meer van hem. Behalve die o zo geweldige opvolging ofzo. Geen idee. Hij moest gewoon... Yeah dingen doen? Geen idee hij volgde het niet zo. "Geweldig dan voor je," klonk er even met een lach. Daarna knipperde hij even kalm. Echter was het opeens een duw in zijn rug, die ervoor zorgde dat hij opeens tegen Nathan aankwam. Kalm keek de blonde gast op. "Verdomme, geef het me gewoon," even zuchtte Louis waarna hij even wuifde met zijn hand en kort grinnikte. "Nee~"

Hij had zijn tijd kunnen uitzitten ja, maar hij zat daar dan voor zeker meer dan tien jaar. Niet echt iets dat als een geweldig iets klonk, hij had veel liever om in welk geval wat van zijn vrijheid te kunnen genieten. Het kon misschien wel leuk zijn om op die manier achtervolgd te worden, om daarbij met gemak te kunnen ontsnappen. Maar of het geweldig voor hem was kon hij het ook niet echt gaan noemen. En ineens kwam Louis tegen hem aan, of eerder; de blonde werd door een één of andere dude tegen hem aangeduwd. Hij fronste lochtjes bij de woorden van de dude, geen idee hebbende waar dit over zou gaan. "Vriend van je?"

Hm, een oude kennis dus. Niet veel bijzonders was het in andere woorden. Toen de dude de groenharige jongen ineens bij zijn kraag vastpakte keek Nathan deze droogjes, totaal niet onder de indruk aan. Of hij had het. Wat moest hij dan hebben wat deze dude wou? Wist hij veel, maakte hem weinig uit. "Ik heb het niet, wat dat ook wel niet mag zijn." klonk zijn stem, nu nog rustig. Op het moment had hij vrijwel geen geduld dus de jongen vond het nog een wonder dat hij zich nu nog kon beheersen, al zou snel veranderen als deze dude hier door bleef gaan. Nu nog even klam blijven, dat moest hij maar voor even proberen te volhouden. Iets dat hij betwijfelde of het echt nog eens zou gaan lukken ook.

Bij zijn antwoord leek de dude even te snuiven, om hem los te laten en vervolgens de blonde te willen slaan met zijn vuist. Ja, doe dat maar. Laat hem met rust en kon hij gewoon verder gaan. Maar hij ging nog niet weg, nog niet. Louis had de vuist van de ander vermeden, om deze vervolgens hard te hebben geslaan waardoor de onbekende voor eventjes dubbel lag. Nathan hield zijn blik strak op de ander gericht, voor als deze wat wou gaan doen. Dan zou hij in welk geval snel genoeg kunnen reageren om de dude waarschinlijk tegen te houden. Voor deze ene keer gaf de groenharige Louis gelijk, de ander moest gewoon weggaan. Net zo snel als hij ineens was verschenen mocht ie ook wel weer weggaan.

Hij keek rustig naar het gevecht dat voor hem plaats vond, nog een wonder dat hij er nog niet aan meedeed zeg. Echter dat zou snel veranderen toen de vuiste van de ander op hem afkwam, met een razendsnelle beweging ging hij opzij, pakte de arm van de dude vast en draaide deze tegen diens rug aan. Vervolgens gaf hij de dude een trap tegen diens schenen en hem daarbij op de grond te krijgen. Op Nathan's gezicht zou een verbazingwekkende kalme blik te vinden zijn. Ging deze dude nog even door zou het heel wat minder goed aflopen. "Durf je te bewegen en ik breek je arm." klonk zijn stem kil, absoluut klonk het niet als een grapje.

Toen de ander hem woest aankeek, wild zich probeerde los te maken twijfelde Nathan geen seconde en brak zonder veel moeite de arm van de ander. Het was toch wel te verwachten geweest dat dit zou gaan gebeuren. De dude nog vasthoudend keek hij Louis aan toen deze sprak dat hij wel wat meer zou moeten doen om hem stil te krijgen, hm, genoeg manieren om iemand voor altijd zijn mond te laten houden. Al was de groenharige er wel ergens zeker van dat zoiets niet werd bedoeld, klonk het toch wel aannemelijk in zijn hoofd. Maar ja, hij wist er wel wat van, had ooit zo een periode in zijn leven gehad. Hem hoefde er dus niets verteld over te worden.

Het gedempte geschreeuw van de ander doodnormaal negerend keek hij even op, om daar te zien hoe diverse voorbijgangers waren gestopt, als gekken foto's en video's aan het maken waren. Echt waar, in plaats van het 'onschuldige zieltje' -of hoe de dude op de grond dan ook bestempeld mocht gaan worden door de media- te gaan helpen, gingen mensen zoveel mogelijk 'helpen' door foto's en video's te maken. Echt, en dan zeggen sommige mensen dat hij ziek was- oh wacht. Dat is Nathan ook. Hij hoefde dat niet eens te gaan ontkennen, waarom zou hij? "Moet er nog wat met hem gebeuren?" anders zou Nathan al te graag afmaken waarmee hij nu toch mee bezig was, en als het leven van de gevloerde dude te belangrijk was, tja, pech.