Just resting. [&ALEX BEAUMONT]

Een rustige blik werd geworpen op de hemel door Caitlynn. Momenteel lag ze in een boom, net niet op de hoogste tak. Van kind af aan had ze al van klimmen gehouden, net zoals ze van sporten, tekenen, lezen en Pokémon trainen had gehouden. Het was misschien een rare hobby en men deed het haar zeker niet na, maar voor Caitlynn was het zo rustgevend. Haar rode haar hing als een gordijn over haar schouders en raakte net niet de onderkant van de tak waar ze op lag. Haar blik gleed naar het water dat zich onder haar bevond. Als ze nu een Super Rod had, zou ze eens kunnen gaan vissen en zien wat zich in het water bevond. Een glimlach verspreidde zich om haar lippen bij dat idee. Ze pakte haar tas tevoorschijn en keek naar haar drie Poké Ball’s. Iron, Amare en Electra zaten opgesloten in hun bal en dat vonden ze waarschijnlijk niet zo leuk. Vooral Iron niet, heethoofd die hij soms kon zijn. Caitlynn sloot haar ogen even suf en leunde zich wat gemakkelijker tegen de tak aan. Ze probeerde zichzelf wakker te houden door figuren te ontdekken in de wolken. Want ja, slapen in een boom was best gevaarlijk. Als ze uit de boom zou vallen had ze immers geen kans om haar reis ooit te beginnen. ‘Een Eevee,’ mompelde ze slaperig en ze wees met haar wijsvinger naar voren naar één van de wolken, maar haar oogleden vielen al dicht. Haar tas leunde een beetje opzij en een van haar schetsboeken begon los te hangen. Toen Caitlynn zich nog ietsje beter schikte in de boom, viel de schetsboek uit haar tas… en recht op iemands hoofd.

Aquacorde Town. Alex was er al langsgekomen toen ze op weg was gegaan naar Vaniville, maar omdat ze dat dorpje toen als hoofddoel had, had ze niet veel aandacht geschonken aan de mooie rivierbedding vlakbij de rivier en het dorpje zelf. Nu, echter, had ze er alleen maar aandacht voor. Het was lente en dat bracht geleidelijk warmer weer met zich mee. Dat was niet de eigenlijke rede dat de blondine erheen was gegaan; dat was de rivier zelf. Ze was niet echt van plan om er zelf in te spartelen – alleen had ze een Squirtle in haar team die daar wel van hield, ongeacht hoe warm of koud het was. Alex had dus besloten om een dagje met Aquarius te spenderen langs de rivier van Aquacorde. De blauwe schildpad was normaal gesproken vrij kalm en rustig, maar toen ze het water zag, sprintte ze er meteen op af. Het meisje keek haar pokémon glimlachend na, die inmiddels een flinke duik in het water nam en vrolijk grijnzend terugkeek naar haar trainer. Alex zwaaide voorzichtig en liep vervolgens naar een boom aan de kant van de oever, zodat ze haar Squirtle in de gaten kon houden zonder zelf nat te worden. Voor ze echter plaats kon nemen onder de boom, voelde ze iets hards tegen de bovenkant van haar hoofd aanknallen. “Auw,” mompelde ze, waarop ze met haar hand over de zere plek heen wreef en naar de grond keek om te zien wat er zojuist was gevallen. Tot haar verbazing was het een boek. Een boek? Wat deed een boek in een boom?

Alex bukte, raapte het voorwerp op en keek vervolgens omhoog – alleen om verrast te worden door wat haar tegemoet kwam. Een meisje met lang, rood haar lag op een vrij hoge tak met haar ogen dicht. Het verbaasde Alex dat het haar niet eerder was opgevallen. Logisch dat dat boek dan zo hard op haar hoofd was gevallen. Hopelijk hield ze hier geen hoofdpijn aan over, al bleef die stekende pijn waarschijnlijk wel langer hangen dan een paar tellen. “Uhm, hallo?” riep ze naar boven, terwijl ze het boek omhoog hield, ervan uitgaand dat die van het meisje moest zijn. “Ik geloof dat je iets hebt laten vallen.” Oh, wacht, waren de ogen van het meisje nu dicht? Shiftry, dan was die natuurlijk in slaap gevallen! Verklaarde wel waarom het boek dan was gevallen. Hopelijk was het meisje niet al te boos als Alex haar wekte... En als ze niet gewekt werd, dan bleef de blondine wel gewoon wachten tot ze dat wel was.  

Kende je dat moment dat je nog niet helemaal in slaap was, maar wel dreigde om in slaap te vallen ? Wel, dat maakte Caitlynn nu mee. Ze had wel gevoeld dat haar tas dreigde te vallen en had het ding dan ook wat op haar schoot getrokken, maar besteedde er verder niet al te veel aandacht aan. Ze had het lekker warm en dat zorgde ervoor dat ze wat suf werd. Een stem die naar boven riep haalde haar echter meteen weer uit haar sufheid en Caitlynn verloor haar evenwicht omdat ze gehaast naar beneden keek. Ze gaf een kreet en wist haar arm nog net om de tak te slaan voordat ze te pletter naar beneden zou vallen. ‘Ik kom het zo wel halen!’ riep ze naar beneden omdat ze niet onbeleefd wilde zijn tegen de persoon. Ze had nu niet echt gezien of het een jongen of een meisje was, daar was ze nu iets te veel voor bezig om zich vast te houden in de boom. Met wat kracht wist ze zichzelf weer op de tak te hijsen. Ze blies haar adem opgelucht uit, keek naar hoe ver de val zou zijn geweest en huiverde even. Ze bevond zich nu ook wel heel hoog in de boom. Normaal gezien was ze daar wel aan gewend, maar ze had ook van die momenten gehad dat ze er bijna uit was gekukeld. Nu ze haar hartslag weer voelde dalen en ze weer wat rustiger was, begon ze de klim naar beneden. Het laatste stukje liet ze zich vallen en met een zachte plof kwam ze op de grond. ‘Dat was leuk,’ zei ze grijnzend. Voorzichtig nam ze het boek over van de persoon die voor haar stond. ‘Sorry,’ verontschuldigde ze zich. ‘Ik hoop dat hij niet op je is gevallen?’ Ze keek alvast verontschuldigend voor als dat wel zo was. Een boek die op je hoofd viel vanaf deze hoogte kon niet anders dan pijn doen. ‘Mijn naam is Caitlynn,’ voegde ze er nog aan toe. ‘En ik hou van bomen beklimmen. En er uit vallen.’ Ze grinnikte even en wachtte vervolgens tot de persoon voor haar weer iets zou zeggen.

Wat haar geroep voor een reactie teweegbracht, liet Alex toch wel heel hard schrikken. Het meisje viel namelijk van de tak af waar ze op lag en kon zichzelf nog net vastgrijpen aan een van de uitsteeksels van de boom. De blondine inhaleerde scherp, vurig hopend dat de roodharige niet naar beneden zou denderen en daarmee misschien haar halve lichaam brak. Gelukkig klonk het alsof de vreemdelinge wist wat ze deed, want ze riep algauw naar beneden dat ze het boek zo kwam halen. Alex zuchtte even, zich afvragend of dat wel iets was waar ze op zat te wachten. Eerst moest de ander maar veilig uit de boom zien te komen, dan maakte ze zich wel weer zorgen om het voorwerp. Helaas had de blondine geen vliegpokémon – al leek het erop dat de roodharige zichzelf al had gered. Daarna zag Alex hoe ze naar beneden kwam geklommen, waarbij de vierentwintigjarige haar blik strak op het figuur hield gericht, om er zeker van te zijn dat het meisje niet zou vallen. Toen ze met een zacht plofje voor Alex stond, constateerde ze met een brede grijns dat het leuk was. De blondine hield haar hoofd een tikje scheef. Dat betwijfelde ze namelijk erg. “Als dat je definitie van leuk is, dan wil ik niet weten wat niet leuk voor je inhoud,” glimlachte Alex naar haar. Vervolgens kreeg ze een verontschuldiging in haar schoot geworpen, die ze maar besloot weg te wuiven. “Nee hoor,” loog ze tussen haar tanden door. Het was een leugentje om bestwil, toch? Ja. Dus dan mocht het. Het had geen nut om te vertellen dat het recht op haar hoofd was beland. Toen de roodharige zich had voorgesteld als Caitlynn en vertelde waar ze zoal van hield, begon Alex te grinniken. “Ik heet Alex,” stelde ze zichzelf toen voor, waarop ze wees naar de Squirtle in het water. “Dat is Aquarius, mijn Squirtle,” meldde ze. “En ik hou van bloggen en boeken terugvinden van vreemdelingen.” Ze hield het boek weer omhoog, schudde er lichtjes mee om er de nadruk op te leggen en stak het vriendelijk glimlachend naar voren. Zo, nu hoefde ze zich er niet ongemakkelijk meer mee te voelen.  

‘Nee, ik denk dat je dat inderdaad niet wil weten,’ had Caitlynn nog gezegd tegen haar en ze grijnsde. Ze kenden elkaar nog maar een paar minuten – misschien zelfs nog maar één minuut – maar ze moest toegeven dat het nu al een leuke meid vond. De manier waarop ze reageerde was best wel aangenaam en het leek wel iemand te zijn waarmee Caitlynn het zou kunnen vinden. De blondine stelde zichzelf algauw voor als Alex en Caitlynn gaf een tikje teken dat ze zou proberen om de naam te onthouden. Ze glimlachte op de naam van de Pokémon. Creatief, heel creatief zelfs. ‘Die had ik verdiend,’ zei ze lachend op de laatste woorden van Alex. Ze nam het boek dankbaar aan en stak het terug in haar tas. Deze keer deed ze de rits dicht zodat hij er zeker niet meer uit zou vallen en keek daarna het meisje aan. ‘Aquarius is een leuke naam voor een Squirtle,’ zei ze oprecht tegen de blondine. ‘Ik probeer zelf ook altijd creatieve namen te geven aan mijn Pokémon, maar dat wil wel eens mislukken.’ Ze glimlachte. Iron en Amare vond ze best goed gevonden, maar Electra… tja, het was een mooie naam, maar ze betwijfelde of anderen hem ook zo mooi zouden vinden. Maar wat maakte het haar eigenlijk uit wat anderen dachten? Juist, helemaal niets. Zij gaf namen aan haar Pokémon zoals zij wilde, hun gaven hun Pokémon namen zoals zij wilden. Ze observeerde het meisje nu beter… en wist eigenlijk niet zeker of het wel een meisje was. Ze had zo’n korte haren dat het net leek alsof ze ook voor een jongen had kunnen ondergaan. Maar haar stem liet haar toch meer neigen naar het idee dat het een meisje was. Ze durfde het niet te vragen. Dadelijk zou ze onbeleefd overkomen. In plaats daarvan zou ze beter iets anders kunnen vragen en er maar gewoon vanuit kunnen gaan dat dit een meisje was. ‘Heb je verder nog andere Pokémon? En ben je een trainer?’ Ze wachtte rustig af op een antwoord.

Caitlynn wist wel hoe je een gesprek levendig moest houden met onserieuze opmerkingen. Niet dat Alex het erg vond – verre van zelfs. Het was weer eens wat anders vergeleken al die serieuze onderwerpen die ze achter de rug had. Nee, na dat gedoe met haar grootouders kon ze wel een pauze gebruiken... De roodharige vertelde vervolgens dat ze de opmerking van Alex verdiend had en nam het boek dankbaar aan, waarop het zorgvuldig werd weggestopt en de blondine nog even nieuwsgierig kon nastaren voor het dan echt verdween. Wat erin stond zou ze waarschijnlijk nooit te weten komen, want ernaar vragen leek haar zo onbeleefd, dat ze niet van plan was dat te doen. Gelukkig wist Caitlynn het onderwerp al te verplaatsen naar iets anders, waarmee ze Alex’ aandacht meteen wist te trekken. “Dankjewel,” reageerde het meisje ietwat blozend op het compliment. Die kreeg ze niet vaak. De enige die dat tegenwoordig nog in haar leven deed, was Lori. “Zo creatief is Aquarius’ naam nou ook weer niet. Ik ben gewoon geïnteresseerd in de sterrenbeelden en besloot mijn pokémon daarnaar te vernoemen,” legde ze uit. Ja, dat was het precies. Ze had een thema gekozen. Meer zat er niet aan vast. Caitlynn was echter geïnteresseerd in haar andere pokémon en vroeg naar haar trainersoort. Op dat laatste schudde Alex haar hoofd. “Ik ben een breeder,” vertelde ze. “En ja, ik heb andere pokémon. Ik kan ze wel even loslaten, als je wilt?” Vijf pokémon had ze, om precies te zijn. En ze waren allemaal veilig om op te roepen, dus dat was geen probleem. “Welke pokémon heb jij dan?” vroeg de blondine vervolgens. Zij wilde ook wel weten wat voor een team de roodharige had. En of ze een trainer was, natuurlijk.    

Andere trainers ontmoeten was niet alleen goed om je op sociaal gebied te ontwikkelen, maar ook om je kennis te verrijken. Zo kwam ze te weten dat Aquarius eigenlijk afgeleid was van een sterrenbeeld. Dat had ze dus nooit zelf kunnen bedenken. Misschien was het nog wel een leuk idee om de volgende Pokémon in haar team naar een sterrenbeeld te vernoemen, maar ze nam aan dat ze het tegen dan alweer vergeten was dat ze dat ook alweer wilde doen. ‘Dat mag wel,’ zei ze tegen Alex. Het was misschien leuker om de Pokémon los te laten dan dat je ze zou opnoemen. Als er dan Pokémon bij waren die ze niet kende, zou ze ook meteen weer een beeld hebben van hoe ze er uit zagen. ‘En ik ben een trainer,’ zei ze vervolgens. Ze wist wel wat een breeder deed. Die openden fokkerijen en zorgden ervoor dat hun Pokémon paarden zodat ze eitjes kregen. En de Pokémon die uit die eitjes kwamen werden verkocht. Het zou niets voor haar zijn. Waarschijnlijk zou ze zo gehecht raken aan al die baby-Pokémon en zou ze er geen meer weg willen doen. ‘Ik zal het je wel even laten zien,’ antwoordde ze op de vraag van het meisje. Vervolgens haalde ze de drie Poké Ball’s van haar riem en gooide ze omhoog. Iron, Electra en Amare kwamen tevoorschijn. ‘Dat is Iron,’ zei ze terwijl ze naar de Steelix wees, ‘en dat zijn Amare en Electra.’ Ze wees haar Espeon aan als Amare en haar Flaaffy als Electra. Amare kwam netjes naast Caitlynn zitten met haar staart over haar poten gevouwen, Iron was meer bezig met de boom waar Caitlynn net uit was gevallen dan met Alex en Electra had haar armen over elkaar geslagen. ‘Zoals je kunt zien zijn Iron en Electra heel sociaal,’ zei Caitlynn zuchtend terwijl ze haar hand tegen haar hoofd sloeg. Daarna richtte ze haar blik weer op Alex. ‘Maar heb je ondertussen al een fokkerij geopend dan?’ Misschien dat haar Pokémon dadelijk wat socialer zouden worden als de Pokémon van Alex tevoorschijn zouden komen. Je wist met Pokémon maar nooit.

Ze kreeg toestemming van Caitlynn om haar pokémon los te laten en terwijl haar handen naar de ronde voorwerpen op haar riem gleden, luisterde ze naar de woorden die de roodharige sprak. Het meisje was dus een trainer. “Heb je al badges?” vroeg Alex glimlachend aan haar, voordat ze de overige vier pokéball van haar teamgenoten verzameld had. De ander was haar echter voor met het tevoorschijn halen van diens team en de blondine kon niet anders dan onder de indruk toekijken. Een Steelix, een Espeon en een Flaaffy. Dat was een mooi, gevarieerd team, net als zij had. Iron, Amare en Electra. “Jouw pokémon hebben anders ook mooie namen,” complimenteerde Alex de roodharige. Iron en Electra sloegen op de types van de pokémon, maar Amare was een geval apart, of niet soms? Ze grinnikte even bij de volgende opmerking van Caitlynn, waarop ze haar eigen pokémon vrijliet. “Ja, dat ken ik. Capricorn is er ook zo één,” sprak ze daarna, wijzend naar haar Blitzle zodra ze de pokéball terug op hun plek had gestopt. De pokémon leken lichtelijk in de war te zijn voor hun oproeping, maar toen ze het meisje en de andere nieuwkomers zagen, leken ze algauw te beseffen dat dit om een kennismaking ging. Capricorn ging, zoals verwacht, op het gras liggen met zijn rug naar de rest toe. “Zie je,” zei de blondine, wijzend naar de kleine zebra. Ze grijnsde scheefjes. “Dit zijn Sagittarius,” vervolgde ze toen, wijzend naar de Growlithe. “Taurus.” De Rhyhorn. “En Scorpio.” De Seviper, die zich inmiddels dicht tegen Alex aan bevond. De slang had haar van het begin af aan al leuk gevonden. Capricorn sloeg ze expres over, want Caitlynn wist dat onderhand wel. Op de vraag of ze al een eigen fokkerij had, schudde Alex neerslachtig haar hoofd. “Nog niet,” reageerde ze. “Ik ben van plan om een tijdelijk pandje te vinden hier in Kalos en dan, als ik genoeg geld heb, naar Hoenn te trekken. Maar alles is zo duur...” Het leven van een arme jongvolwassene was erg zwaar. En dat allemaal door geld.

Een klein glimlachje speelde om Caitlynn’s lippen toen ze werd gecomplimenteerd met het feit dat ze mooie namen had uitgekozen voor haar Pokémon. Iron had ze gewoon verzonnen op basis van zijn type, Electra eigenlijk ook en Amare was het woord voor liefde. Ze wilde voor haar volgende Pokémon nog wel wat meer improviseren voor een goede naam, maar een naam was niet altijd makkelijk om te bedenken. ‘Ik heb trouwens geen badges,’ beantwoordde ze Alex’ vraag vlak nadat Alex haar Pokémon tevoorschijn waren gekomen en Alex ze allemaal had voorgesteld. Wauw, een Rhyhorn! Amare leek ook onder de indruk te zijn van deze Pokémon en liep naar hem toe. ‘Espi!’ sprak ze vrolijk, waarna ze haar pootje naar hem uitstak. Het zag er wel redelijk schattig uit. Electra’s aandacht was ook getrokken door de Blitze en nieuwsgierig zijnde liep de elektrische Pokémon naar de andere electric type toe. Iron was nog altijd niet echt bezig met het gezelschap en bevond zich nog steeds bij de boom. Caitlynn besefte dat ze Iron makkelijk had kunnen gebruiken om uit die benarde positie van daarstraks te komen, maar zoals zij het toen deed kon het ook natuurlijk. Het plan dat Alex vertelde klonk wel interessant. ‘Ik denk dat ik hier ook eerst alle gyms ga doen en daarna pas naar Hoenn door reis. Ik kan hier makkelijk de boot nemen naar Hoenn. Maar ik denk dat het nog wel even gaat duren voordat ik hier klaar ben met alle gyms,’ zuchtte ze. Gyms uitdagen en er voor trainen was echt een lastig klusje en ze was benieuwd of ze het ooit zou klaar krijgen om een volledig team van zes te krijgen die ze kon vertrouwen en waarmee ze kon vechten. Ze moest zes Pokémon natuurlijk ook kunnen onderhouden en ze was onzeker over dat gedeelte. Of ze het wel kon. ‘Ik zou natuurlijk ook de gyms in Johto kunnen gaan doen omdat dat mijn geboorteland is, maar Hoenn klink interessanter,’ zei ze grijnzend. ‘Kom jij ook uit een andere regio vandaan dan uit Kalos?’ vroeg ze vervolgens geïnteresseerd aan de blondine. Iron leek zich nu pas te beseffen dat er andere Pokémon bij waren gekomen en keek voor het eerst geïnteresseerd naar de andere Pokémon. Zijn blik bleef hangen op Alex’ Seviper, maar hij deed geen aanstalten om naar de Pokémon toe te gaan. Echt ook weer zo’n sociale Pokémon, hè. Of misschien was hij wel gewoon verlegen. Caitlynn lachte binnensmonds. Ja. Vast.

Caitlynn had nog geen badges. Jammer, Alex had eigenlijk wel eens zo’n ding van dichtbij willen bekijken. Met eigen ogen willen zien wat er nou zo speciaal was aan die dingen. Ze had er zoveel (jonge) trainers over bezig gezien, maar nog nooit had ze een badge in haar handen mogen vasthouden. Nu hoefde dat sowieso niet, maar het ging ook om het idee. De Espeon van Caitlynn liep vervolgens naar Taurus toe en sprak deze vrolijk aan. De Rhyhorn keek droog op en knikte zelf ter begroeting, al ging dit slomer dan Alex oorspronkelijk had gedacht. Tja, wat dat betreft had ze met Taurus toch raak gezeten als het op de naam aankwam. Het waren erg vriendelijke karakters hoor, meestal, maar zo ontzettend sloom en lui... De blondine had zo haar bedenkingen bij het zien van de Flaaffy die naar Capricorn toeliep, maar die gaf de pokémon nog geen blik waardig. Alex zuchtte en verontschuldigde zich voor het gedrag van haar Blitzle. Gelukkig had ze al snel afleiding; de roodharige vertelde namelijk dat ook zij van plan was om hierna naar Hoenn te reizen. Al duurde dat waarschijnlijk langer, want acht gyms verslaan vergde erg veel tijd, gokte Alex zo. “Hey, gezellig,” reageerde het meisje. “Als je een keertje de tijd hebt, dan kom je maar eens langs bij de fokkerij.” Waar die ging zijn mocht Jirachi weten, want Alex wist dat nog niet, maar tegen die tijd hadden ze vast al een leuk plekje uitgekozen. “Ik wens je in ieder geval veel succes met de gyms,” voegde de blondine er nog aan toe. Ze grijnsde voorzichtig. Caitlynn gaf toen prijs uit Johto te komen en vroeg vervolgens aan Alex waar zij vandaan kwam. Haar blik werd iets leger, terwijl ze even van de roodharige wegkeek. “Sinnoh,” gaf ze kortaf toe. “Ik heb nog een tijdje in Kanto gewoond voor ik hierheen kwam.” Hopelijk kwam ze niet bot over, want dat was alles behalve wat ze wilde. Caitlynn vroeg het immers vriendelijk en kon ook niet ruiken dat ze niet bepaald een fijne jeugd had gehad in Sinnoh. Afwezig aaide Alex over het hoofd van Scorpio heen, die verblijd haar tong even uitstak en vervolgens haar blik liet vallen op de andere slang van het groepje. Was hij nou terug aan het staren of verbeeldde ze dat? Nieuwsgierig ging ze eropaf, Alex in haar eentje overlatend. Of niet, want Sagittarius begaf zich al snel naar z’n trainers zijde. Growlithe waren echt trouwe beestjes.

OOC: Ik ben totaal niet lui of langzaam hoor. Nope. Absoluut niet :’)

Amare had kort haar blik gelegd op de Rhyhorn, maar veel deed hij niet. Hij gaf sloom een knikje ter begroeting en dat was het. Amare moest eerlijk toegeven dat haar interesse wel gewekt was, hoewel ze zelf niet echt een idee had waarom dat zo was. Meestal bevond ze zich wat op de achtergrond en probeerde zo min mogelijk contact te maken met anderen. In Johto had ze een maatje gehad. Het was een Umbreon geweest en er waren romantische gevoelens geweest, maar doordat Caitlynn naar Kalos wilde vertrekken, had Amare haar gevoelens laten varen. Ze had nooit iets aan Caitlynn laten weten en had de Umbreon altijd stiekem bezocht als ze uit haar bal was geweest. Ze wist dat Caitlynn anders of zou blijven of haar de keuze zou stellen om bij Umbreon te blijven, maar Amare had liever met haar trainster op reis gewild. Romantische gevoelens gingen immers toch stuk op een dag. Toch deed een deel van de Rhyhorn haar wel herinneren aan Umbreon omdat deze ook altijd best sloom was geweest in het begin met zijn antwoorden en begroetingen. Ze ging vlak voor hem liggen en keek hem vervolgens aan, waarna ze in Pokémon-taal vroeg hoe het met hem ging. Electra had helemaal geen zin meer om naar haar gesprekspartner te vragen en was beledigd weer weggelopen. Caitlynn keek op toen het meisje een tikkeltje bot antwoordde. Ze vermoedde dat ze op een lastig onderwerp was gekomen. Het meisje leek niet erg blij te zijn dat ze moest antwoorden op deze vraag en Caitlynn kraakte haar hersenen om een ander onderwerp te vinden zodat het meisje niet meer belast werd met vervelende gevoelens. ‘Interessant,’ zei ze dus enkel zonder verder te vragen zodat ze geen van beide een aanleiding hadden om verder te spreken over hun thuissituaties. ‘Maar even verder over dat pand,’ besloot ze omdat ze wist dat dat onderwerp Alex beter had gelegen en omdat ze vrij nieuwsgierig was. ‘Waar ben je van plan om er eentje te gaan zoeken? Want sommige plaatsen in Kalos zijn echt duur.’ Iron keek ondertussen naar de Seviper die op hem afkwam. Even rechtte hij zijn lichaam zodat hij boven haar uittorende, maar daarna liet hij zich zakken. ‘Hallo,’ sprak hij in Pokémon-taal tegen haar. Hij gaf haar een kort knikje ter begroeting. Hij was niet erg goed in dat soort dingen en hij wist zeker dat de Seviper daar spoedig achter zou komen. Zijn blik gleed even naar Amare. Zag hij dat nu goed of leek ze echt geïnteresseerd te zijn in die slome Rhyhorn die daar stond? Jeetje. Waar ging het toch heen allemaal, vroeg hij zich af.

OOC: Ik daarentegen wel 'n beetje (langzaam), maar dat komt omdat ik 7 acc's actief probeer te houden, haha xD

De Espeon kwam voor hem liggen en Taurus besloot haar nu zijn volledige aandacht te geven. Zijn oogleden half gesloten keek hij haar afwachtend aan, waarop ze aan hem vroeg hoe het met hem ging. Slecht ging het niet, dus gaf hij eerlijk antwoord; het ging eigenlijk wel oké. Daarna vroeg hij naar haar kant van het verhaal, al zat er wel een paar tellen tussen. Sagittarius, die de uitwisseling met Capricorn had zien gebeuren, stak zijn tong uit naar de Blitzle en trippelde toen naar de Flaaffy om zich voor te stellen. Of, nou ja, om haar bezig te houden met de ander, want hij wilde wel socialiseren. Alex redde het wel in haar eentje, bedacht hij zich zo. En als dat niet zo was, dan stond hij zo weer naast haar. Simpel. Caitlynn scheen echter een hele goede gesprekspartner, want ze had de hint begrepen en had besloten de blondine er niet verder mee lastig te vallen. Dit tot genoegen van Alex zelf, die dankbaar een glimlachje schonk aan de roodharige en vervolgens nadacht over de vraag die gesteld werd. “Ik heb eigenlijk nog niet echt iets gevonden... Ben overal wel een beetje aan het zoeken, maar in Lumiose is het sowieso het duurst, dus daar hoef ik al niet te kijken,” beantwoordde ze de vraag en ze lachte even. Lumiose was de hoofdstad, het centrale punt van Kalos. Natuurlijk was alles daar duur. Het werd immers druk bezocht door toeristen en trainers van alle soorten en maten. “Heb jij geen tip voor me?” Misschien wist Caitlynn wel een goedkoop stadje of dorpje te noemen. Ondertussen knoopte Scorpio een gesprek aan met Iron, die haar met een simpele ‘hallo’ begroette en zich verder stil hield. Scorpio vond het niet erg. Zelf was ze wel sociaal aangelegd, dus ze hield hem wel bezig tot hij aangaf dat hij niet meer wilde. Ze begroette hem terug en begon toen over hun twee trainers, die het toch wel met elkaar konden vinden. Evenals Amare en Taurus. Wat een feest.

OOC: Ik ben heel erg sloom en lui haha ;_; Behalve met posten.

Amare was lichtelijk verbaasd toen de Rhyhorn een antwoord gaf. Ze had verwacht dat hij zich misschien dan toch weg ging keren van haar en bewoog even met haar oortjes. Ze dacht na over zijn vraag en vertelde toen dat het goed ging. Vervolgens vroeg ze aan hem of hij al iets spannends had meegemaakt de afgelopen tijd. Ze wist niet zo heel goed wat ze hem kon vragen omdat ze hier ook niet echt mee te maken kreeg. Electra en Iron trouwens ook niet, dus ze nam aan dat zij het ook wel raar zouden vinden om opeens een gesprekspartner te hebben. Electra keek peinzend naar de Growlithe, besloot vervolgens dat ze het wel leuk vond en stelde zichzelf vervolgens ook voor, waarna ze een afkeurende blik op de Blitzle wierp. Het was nu niet dat zij zo sociaal was, maar de Blitzle hoefde haar zo toch ook niet te behandelen? Nou ja. Caitlynn dacht kort na over de vraag van Alex en grinnikte toen. ‘Omdat ik verhuisd ben weet ik niet zo heel veel van Kalos omdat ik het nog nooit eerder echt heb ontdekt, maar ik denk dat Santalune City wel lekker rustig is. En ook een trekpleister voor toeristen. Misschien dat je ook een site kunt maken waardoor het ook over het internet bekend wordt?’ Ze glimlachte naar Alex. Er waren zoveel manieren waarop je een fokkerij bekend kon maken. Als zijzelf de leiding zou hebben, zou ze waarschijnlijk eerst een goed pand zoeken, dan een site maken en vervolgens folders uitdelen. Maar hoe Alex het ging aanpakken moest ze natuurlijk helemaal zelf weten, daar had de roodharige niets mee van doen. Iron gaf een kort knikje op de Seviper, besloot dat hij het socialiseren nog wel redelijk zag zitten en vertelde haar dat het lang geleden was dat hij Caitlynn zo op haar gemak had zien zijn. Zijn blik gleed naar Amare en hij vroeg zich af wat de Espeon van de Rhyhorn dacht, maar richtte zijn blik daarna weer gauw op zijn gesprekspartner.

OOC: Nog iets meer dan honderd punten en Caitlynn kan, na de evolutie van haar Flaaffy, eindelijk de eerste gym uitdagen! xD

Het ging goed met de Espeon, iets wat Taurus toch wel fijn vond om te horen. Mooi. Het was beter om dat te horen dan dat het slecht ging. Asociaal was de Rhyhorn immers niet en hij hoorde graag positieve dingen. Op de vraag of hij al iets spannends had meegemaakt, schudde hij loom zijn hoofd. Hij vertelde alleen Alex ontmoet te hebben na een gevecht met een trainer te hebben verloren. Die liet hem verwond achter, maar het meisje had hem uit de brand geholpen en hem gevangen. Zo waren ze in het pokécenter beland, waar hij netjes verzorgd werd. Dit sprak hij echter met weinig emotie, want Taurus was erg goed in dat te verbergen. Caitlynn vertelde vervolgens dat Santalune wel lekker rustig was. Alex dacht even na en vond dat inderdaad een goed plan, want er kwamen vrij veel beginnende trainers langs Santalune die een baby pokémon wel konden gebruiken, right? “Dat klinkt eigenlijk heel aantrekkelijk,” grijnsde de blondine dan ook naar de roodharige. Op het commentaar dat ze beter ook meteen een site aan kon maken, lachte ze even. “Dat zit wel goed. Ik run een vrij populaire blog.” Opscheppen deed ze niet graag, dus verder hield ze zich stil daarover. Bovendien stond op haar profiel dat ze genderfluid was en ze wist nog niet zeker hoe Caitlynn daar tegenover stond. “Plus, ik heb nu iemand die vast wel eens een goed woordje wilt doen over mijn pokémon?” voegde ze er voorzichtig grijnzend aan toe, erop doelend dat de roodharige nu haar pokémon kon zien en dus ook hoe goed ze er uitzagen. Alex stelde hun gezondheid voorop; zelfs voor die van haar.

Amare keek geïnteresseerd zijnde naar de Rhyhorn toen deze over zijn verleden begon te vertellen en hoe hij zijn trainer had ontmoet. Haar oortjes gingen lichtelijk hangen bij het begin, maar kwamen, naarmate de Rhyhorn positievere dingen vertelde, langzaam weer overeind en ze glimlachte. Vervolgens vertelde ze hem dat haar trainer haar gevangen had in Cyllage City, maar dat ze eerst nog maar was gegaan voor een trip naar Johto en dat ze daar een Umbreon had leren kennen die ze leuk had gevonden. Ze vertelde er ook bij dat ze de hoop op een toekomst met hem had moeten laten varen toen Caitlynn vertelde dat ze in Kalos de League uit wilde gaan dagen, maar dat ze het hier goed naar haar zin had en bij dat gedeelte kwamen haar oortjes weer opgewekt naar boven. Ze vertelde hem er ook bij dat zij nog maar één keer gewond was geraakt door een man die niet echt oplette, maar dat was het dan ook. Vervolgens vroeg ze hem naar wat hij van Kalos vond. Caitlynn luisterde ondertussen met over elkaar geslagen armen naar Alex. ‘Daar moet ik zeker eens naar gaan kijken dan,’ sprak ze toen Alex over de blog begon. Ze zou vanavond wel eens wat gaan surfen op het internet en misschien vond ze dan wel genoeg informatie over de breeder. ‘Ik zal wel een reactie achterlaten met een goed woordje over je Pokémon, beloofd,’ sprak Caitlynn met een knipoog naar de blondine. Ze vond het een kleine moeite en als het Alex aan meer geïnteresseerde mensen zou helpen, waarom niet? Bovendien had Caitlynn ook wel daadwerkelijk gezien dat de Pokémon van Alex in goede staat waren, dus dan zou ze er in elk geval al zeker niet over liegen. ‘Maar dan moet je me wel vertellen welke blog het is,’ zei ze lachend. ‘Dan zal ik daar ook wel een account maken zodat ik je berichten kan blijven volgen. Wie weet adopteer ik ooit wel een Pokémon of heb ik eentje die je voor je fokkerij kan gebruiken.’ Ze lachte erbij, maar het leek haar eigenlijk nog niet eens een slecht idee dat ze het meisje in de toekomst misschien verder kon helpen. Haar hoofddoel ging misschien trainster zijn blijven, maar mensen helpen kon altijd, right?