Just resting. [&ALEX BEAUMONT]

Taurus keek op toen de Espeon hem vertelde in Cyllage gevangen te zijn en reageerde ietwat loom dat ook hij daar gevangen was door Alex. Op de klif naast de stad. Amare vertelde vervolgens mee naar Johto te zijn gereisd en dat ze daar een Umbreon had ontmoet die ze wel had zien zitten. Bij de woorden dat ze afscheid had moeten nemen, fronste de Rhyhorn (voor zover Rhyhorns dat konden) en keek hij haar haast verontschuldigend aan. Alsof het zijn schuld was dat ze de Umbreon had moeten verlaten. Afscheid was namelijk iets waar Taurus zelf ook geen fan van was. De Espeon raakte zelf echter al wat opgewekter toen ze vertelde over de League, want haar oren gingen toen weer omhoog; een teken dat ze er inderdaad enthousiast voor was. Een subtiele hint van een glimlach verscheen rond zijn lippen, terwijl hij nadacht over een antwoord op haar vraag. Vervolgens vertelde hij na een paar tellen dat het in het begin wel oké was, maar dat hij, nu hij met Alex mee reisde, meer van de regio kon zien en dat vond hij een heel stuk leuker. Daarna vroeg hij of Johto een leuke regio was, want hij was nog nooit buiten Kalos geweest.

Caitlynn reageerde dat ze daar eens naar wilde kijken en meteen brak bij Alex het angstzweet uit. Ze strooide wel erg vaak rond dat ze een blog had, maar de meesten toonden er weinig tot geen interesse in, dus wanneer iemand vertelde wel eens een kijkje te willen nemen, verraste het haar op meerdere manieren dan één. Al helemaal omdat er dingen op diezelfde blog te vinden waren die ze niet per se aan mensen op straat kwijt wilde, zoals het feit dat ze geen vast geslacht had en het van tijd tot tijd veranderde naar haar gevoel toe. Caitlynn zelf reageerde er echter enthousiast op. Alex wist niet wat ze moest zeggen. Ze zou het natuurlijk erg waarderen als de roodharige dat voor haar zou doen, maar haar angst was sterker dan die vreugde en overstemde dus elke andere emotie die door haar lijf heen gierde.

Caitlynn hintte opnieuw naar haar blog en nerveus probeerde Alex haar Holocaster erbij te pakken om het precieze adres te laten zien. Ging ze het echt doen? Wat als Caitlynn op haar blog keek en zag dat ze genderfluid was, terwijl ze hier erbij stond? Het meisje leek de blondine in ieder geval geen gewelddadig type, dus misschien zou ze wel gewoon weglopen zonder enige heisa te maken... Maar dat was nou ook niet bepaald leuk. Stuntelig, en bijtend op haar onderlip, had Alex de Holocaster erbij gepakt en ging ze nu naar haar blog toe. Nadat het geladen was, hield ze het apparaatje voorzichtig naar voren, ergens hopend dat Caitlynn het niet aan zou nemen om verder te kunnen rondneuzen op de blog zelf. Misschien moest ze eens wat vaker onder de mensheid komen. Dan was ze vast ook niet zo angstig naar hen toe.  

OOC: Op Alex' blog is grotendeels wat beschrijvingen en foto's van Kalos te vinden ivm het afreizen wat ze doet. Er staan ook persoonlijke dingen op, maar als je daarover wilt weten dan hoor ik het wel, dat kan je me gewoon vragen c:

Het antwoord dat Rhyhorn gaf was, in Amare’s opinie, best logisch. Meer zien van de regio was voor een mens al leuk, maar voor een Pokémon was het al helemaal geweldig. Zo konden ze weer andere soortgenoten ontdekken en overal nieuwe vrienden maken. Het was echter moeilijker om die contacten te onderhouden omdat je steeds in een Poké Ball reisde en je trainer eigenlijk besliste wanneer je er uit mocht. Gelukkig was Caitlynn iemand die haar Pokémon veel ruimte gaf, maar Amare kon zich goed indenken dat er trainers waren die dat niet echt deden en waardoor hun Pokémon dus meer opgesloten in hun bal bleven zitten dan dat ze er echt uit mochten komen. Ze hoorde zijn vraag aan en antwoordde dat het er heel mooi was en ook heel anders dan Kalos. Ze vertelde dat de gezelligheid erg toenam omdat de mensen daar meer geneigd waren om met elkaar om te gaan in plaats van zich terug te trekken in hun huisjes. Ze vertelde ook met trots dat er zich in Ecruteak City zes meisjes bevonden met allemaal een verschillende Pokémon van haar soort. Vervolgens vroeg ze waar hij dan precies gevangen was omdat ze in haar buurt nog nooit echt Rhyhorn’s tegengekomen was. Caitlynn keek ondertussen aandachtig naar de HoloCaster en glimlachte toen ze de lay-out van Alex’ blog zag. ‘Erg origineel,’ zei ze grijnzend. Ze zag echter hetgeen wat ze zocht: het adres. ‘Wacht even,’ sprak ze en ze pakte haar HoloCaster erbij waarna ze het adres overschreef. Dat kon ze altijd later nog wel eens bekijken. Ze vroeg zich echter af waar al die nervositeit vandaan kwam, want Alex leek een stuk minder ontspannen te zijn dan daarnet en Caitlynn vroeg zich af of dat soms iets met de blog te maken had. Ergens wilde ze het apparaatje snel aannemen en zelf op onderzoek uitgaan, maar ze had uit eerdere ervaringen geleerd dat je beter af kon blijven van andermans spullen. Ze had vroeger de muziekspeler van haar tante eens ongevraagd uit diens handen gegrist en daar een fikse klap op haar hoofd voor gekregen van het mens omdat het blijkbaar een oud kostbaar stuk was. Yeah right. Ze trok zich terug en keek Alex vragend aan. ‘Waarom word je opeens zo nerveus?’ kon ze het niet laten om uit te flappen. Ze trok haar wenkbrauwen vragend op en haar groenige ogen keken het meisje nieuwsgierig aan. ‘Ik bedoel…. Als je nerveus bent naar mijn mening over je blog, dan hoef je nu niet meer nerveus te zijn. Ik vind hem echt er leuk uitzien. Ik ga hem straks nog eens beter bekijken!’ Ze glimlachte haar tanden bloot naar het meisje.

De Espeon luisterde naar zijn vraag en gaf vervolgens een vrij gedetailleerd antwoord. Taurus vond dit niet erg, aangezien hij graag luisterde naar andermans verhalen en hij was wel benieuwd naar de andere regio’s. Amare vertelde een hele hoop over Johto, zoals dat het bijvoorbeeld heel anders was dan Kalos – iets wat Taurus wel kon begrijpen, want elke regio was dat nou eenmaal. Er werd ook verteld dat mensen in Johto eerder geneigd waren om met elkaar om te gaan, in plaats van in hun huisjes te trekken en dat deed hem ergens wel denken aan zijn eigen trainer. Alex vond zichzelf dan misschien niet zo heel sociaal vanwege haar teruggetrokken karakter, maar ze was eigenlijk heel vriendelijk tegen iedereen en wist altijd een gesprek gaande te houden door dat kinderlijke enthousiasme. Helaas gebeurde dat alleen wanneer ze zich echt op haar gemak voelde, maar dat was met iedereen wel zo. Taurus hoorde aan dat in Ecruteak City, waar dat dan ook mocht liggen, een aantal dames waren met elk een eeveelutie als partner. Huh, dat was ook apart. Daar had hij nog nooit van gehoord... Toen Amare vroeg waar hij precies gevangen was, reageerde hij simpelweg dat hij in Cyllage City was gevonden, maar dat hij er niet vandaan kwam. Glittering Cave was waar hij oorspronkelijk was gevangen door een andere trainer, legde hij uit, maar zijn vorige trainer wilde hem niet meer hebben en liet hem gewoon gewond achter. Taurus deed de moeite niet om het zo mooi mogelijk te vertellen, want dat had gewoon geen zin als je het hem vroeg.

Caitlynn complimenteerde Alex op de lay-out van haar blog en hoewel het maar een simpel complimentje was, bracht het haar wel van haar stuk. “Oh... Dankjewel,” mompelde ze daarom ook zacht, niet zeker weten hoe ze daarop moest reageren. Complimenten kreeg ze niet vaak, dus had ze dat ook nooit geleerd gekregen. Toen de roodharige terug recht ging staan, kreeg ze de vraag waarom ze zo nerveus deed. De blondine begon zich nu wel heel ongemakkelijk te voelen... Ze wilde niet echt liegen, maar om nu meteen de waarheid te zeggen...? Caitlynn dacht echter dat ze nerveus was over haar blog en hoewel dat indirect wel zo was, of in ieder geval deels erin meespeelde, kon ze niet zeggen dat ze onzeker was over haar blog op welke manier dan ook. Alex was er zelfs tevreden mee, want ze had jaren tijd erin gestoken en was toch wel trots op de uitkomst ervan. Besluitend dat ze maar gewoon het diepe in moest springen, aangezien Caitlynn haar wel een vrij open persoon leek en ook erg enthousiast, nam ze eens adem en gaf eerlijk antwoord. “Nee, het is niet direct door mijn blog,” begon ze, haar blik op de roodharige gericht. Het ging gepaard met een glimlach. Ze wendde haar blik echter af naarmate ze verder vertelde. “Op mijn blog staat dat ik genderfluid ben – en dat mijn geslacht veranderd naar hoe ik me voel op die dag. Ik heb niet veel mensen in het echt meegemaakt die er zo open over zijn...” biechtte ze op. Hopelijk ging Caitlynn haar niet slaan. Dan zou ze één van de weinigen zijn in haar directe omgeving.

Amare stootte een zacht, lichtelijk schattig gegiechel uit toen ze blik van de Rhyhorn zag. Hij leek zich overduidelijk af te vragen waarom er in godsnaam mensen waren die samen woonden en vervolgens ook nog eens een Pokémon van ongeveer dezelfde soort als hun partners hadden. Het had haar ook verbaasd, maar ze had het best goed kunnen vinden met de evoluties van haar vorige soort. Vooral met de Umbreon. Ze probeerde haar gedachten daar niet al te veel op te focussen, want dan zou ze weer verdrietig worden en dat wilde ze niet. Bovendien had ze momenteel een interessante gesprekspartner voor haar staan die ze absoluut niet wilde beledigen door het net te laten lijken alsof ze met andere dingen bezig was dan met naar zijn verhaal te luisteren. Ze richtte haar oortjes dan ook naar voren om elk woordje op te vangen dat hij zei. Een tikkeltje verontwaardigd keek de Espeon hem aan nadat hij zijn verhaal had verteld. Of nou ja. Een zeer verkorte versie van zijn verhaal, maar zeker niet kort genoeg om het niet te kunnen begrijpen. Even richtte haar blik op de grond. Verontwaardiging en medelijden vochten om een eerste plaats in haar hart. Ze begreep niet waarom je zo’n Pokémon niet wilde in je team. Zij zou het echt niet aankunnen als Caitlynn haar zomaar zou verbannen. Ze richtte haar donkerpaarse ogen weer op hem. Ze boog zich voorover en drukte haar zachte neusje even troostend tegen zijn pantser aan, waarna ze hem zei dat hij in elk geval goed terechtgekomen was. Daarna trok ze zich weer terug en voelde een lichte blos over haar wangen trekken. De laatste keer dat ze haar neusje zo tegen iemands flank had geduwd was bij Umbreon geweest. Caitlynn luisterde ondertussen geïnteresseerd naar Alex en had daarom het vreemde gedrag van haar Pokémon niet in de gaten. Ze hield haar hoofd schuin toen de blondine eerst aangaf dat het niet door haar blog kwam. Door wat dan wel? Ze fronste haar wenkbrauwen toen Alex iets vertelde dat schijnbaar moeilijk voor haar bleek te zijn, maar dat voor Caitlynn redelijk normaal overkwam. Ze accepteerde het dan ook direct en glimlachte vriendelijk naar Alex. ‘Oh, als het dat maar is,’ zei ze. ‘Ik dacht aan je gedrag te merken dat je een iemand was met een crimineel verleden of zo.’ Haar stem klonk lichtelijk plagend, maar haar gifgroene ogen keken direct weer serieus naar de blondine omdat ze er toch mee in leek te zitten. Ze legde een hand op schouder van haar en glimlachte. ‘Je hoeft je geen zorgen te maken over een eventuele slechte reactie. Mijn mening is dat iedereen gewoon moet zijn wie hij wil zijn en als jij je goed voelt als genderfluid, dan moet je dat zeker ook blijven doen en je vooral niks aantrekken van de mensen om je heen. Het is jouw leven en jij bepaalt hoe je leeft. Maar hoe voel je je nu op dit moment dan?’ Haar stem klonk nieuwsgierig en haar ogen twinkelden terwijl ze Alex aankeek.

Het gegiechel van Amare trok zijn aandacht, al was dat waarschijnlijk niet te zien, aangezien het enige wat aan hem veranderde zijn blik was. Waar hij zonet loom uit zijn ogen had gekeken, staarde hij nu extra geïnteresseerd naar de Espeon. Een teken dat hij haar toch wel begon te mogen. Vrienden zou hij ze nog niet echt noemen, want ze kenden elkaar net en naar zijn smaak moest hij toch wat vaker met anderen praten daarvoor, maar ze waren aardig op weg. Wat hem opviel, was dat ze na zijn verhaal verontwaardigd uit haar ogen keek, al richtte ze niet veel later haar blik op de grond. Verbaasd om het gebaar zou hij zijn kop scheef willen houden, maar dat zou teveel moeite voor hem zijn, dus keek hij haar enkel vragend aan. Al snel kwam er een reactie; ze duwde haar neus tegen zijn pantser aan en hoewel hij er niet veel van voelde, raakte het hem toch wel. Om van een omgeving te komen waar men amper om hem gaf en vervolgens de blondine tegen te komen – om daardoor nu ook de Espeon te ontmoeten... Hij was niet zo’n emotioneel wezen, maar het deed hem toch wel wat. Toen hij te horen kreeg dat hij goed terecht was gekomen, glimlachte hij een echte glimlach en knikte hij tevreden. Vervolgens sprak hij dat ze gelijk had en dat hij zich geen betere trainer had kunnen wensen dan Alex, zelfs al had ze het idee dat ze nooit goed genoeg was voor anderen. Waarom ze zich zo voelde, vertelde hij er echter niet bij.

Verrast. Dat was meteen haar reactie toen Caitlynn haar een vriendelijke glimlach schonk en vertelde dat ze iets heel anders had verwacht. Alex had verontwaardigd gereageerd als de roodharige niet erbij had gezegd iets anders te hebben gedacht. In plaats daarvan, echter, moest ze toch wel lachen om de reactie die ze had gekregen. “Arceus, nee. Daar ben ik veel te zachtaardig voor,” mompelde ze. “Ik durf nog niet eens te schelden, tenzij ik echt héél erg boos ben.” En dat kwam niet vaak voor, zeg. De hand die op haar schouder werd gelegd, zorgde er wel even voor dat ze op haar plek bevroor, maar dat kwam voornamelijk door slechte ervaringen. Normaal gesproken kreeg ze een heel andere reactie als ze vertelde een ander geslacht te hebben dan de rest en daar kwam lichamelijk contact meestal ook bij kijken – al was dat op een hele andere manier. Caitlynn was echter heel open en als haar dat nog niet duidelijk was, dan kwam dat nu wel naar voren. “Dank je,” bracht ze bijna geluidloos uit. Ze herstelde zich echter snel en sprak het dit keer op een normale toon en op een normaal volume. “Dankjewel.” Haar blik gleed van de grond omhoog, recht in de groene ogen van de roodharige. Dat haar hart voor een moment een slag oversloeg kreeg ze eigenlijk niet mee. “Vrouwelijk – een meisje. Ik voel me als een meisje,” beantwoordde ze de vraag. Ze kon het echter niet laten om op net zo'n emotionele toon als net nog wat toe te voegen. “Dank je.”

Dat de lome blik van de Rhyhorn veranderd was in een geïnteresseerde, had de Espeon wel opgemerkt. En op de één of andere manier was ze zichzelf heel erg bewust van die verandering. Het gaf haar een gevoel dat ze speciaal was, dat er echt naar haar geluisterd werd en dat er eindelijk ook eens interesse in haar werd getoond. Op Caitlynn na deed bijna niemand van haar team dat. Iron vroeg soms wel eens hoe het met haar ging, maar meestal hield de Steelix zich op een boze manier afzijdig omdat Electra weer eens irritant aan het doen was. De Flaaffy zocht echt met iedereen ruzie en had een vreselijke hardhandige manier van aanpakken als het om gevechten ging. Zij verpulverde haar tegenstanders het liefste, ook als deze al waren uitgeschakeld. Ze zou een goede schakel zijn voor in een gymgevecht, maar toch niet het soort tegenstander dat Amare zou willen hebben. En dus keek de Espeon met een zachte blik terug. Ze fronste haar wenkbrauwen toen de Rhyhorn meer informatie gaf over zijn trainer. Vervolgens gaf ze aan dat ze dat maar een absurd idee vond omdat zijn trainer echt wel een toffe leek. Misschien was het wel iets waar ze mee vocht in haar binnenste, bedacht Amare zich. Net zoals zij het gedoe met Umbreon moest verwerken, moest de trainer van Rhyhorn misschien andere dingen verwerken. Ze draaide haar kopje kort om naar Electra te kijken, welke nog altijd geen aandacht aan haar omgeving leek te besteden. Iron daarentegen keek echter wel geïnteresseerd naar het duo en liet zijn boze oogjes vooral dreigend naar de Rhyhorn glijden. Amare had geen idee waarom, maar het zorgde ervoor dat er een opstandige blik in haar ogen verscheen en waardoor ze iets dichter bij de Rhyhorn ging zitten. Vervolgens zei ze tegen de Pokémon dat hij maar niet op haar teamgenoot moest letten. Caitlynn liet haar blik ondertussen verbaasd glijden naar Alex. Het meisje had zich namelijk op een redelijk emotionele manier een bedankje gegeven aan haar. Verbaasd schudde de roodharige haar hoofd, geen idee hebbend waardoor het meisje opeens zo emotioneel was. Om haar goede reactie misschien? Tja. Voor haar was het logisch dat ze op deze manier reageerde, maar misschien was Alex wel heel andere reacties gewoon. Dat vond Caitlynn een vervelend idee, maar het zou zomaar eens waar kunnen zijn. ‘Geen dank,’ zei ze dan ook tegen de blondine. ‘Dat is gewoon hoe ik er over denk.’ En dat was ook zo. Ze vond het echt absurd dat er mensen waren die problemen hadden met zoiets kleins terwijl er grotere dingen waren in de wereld waar ze wél een probleem van moesten maken. Ze grijnsde toen ze besefte dat Alex had gezegd dat ze zich als een meisje voelde. ‘Dat is goed,’ zei ze vervolgens. ‘Niet dat het erg is als je je als een jongen voelt, hoor. Mij om het even,’ voegde ze er haastig aan toe. ‘Maar reageer je dan echt heel anders als je je als een jongen voelt? Gezien er toch wel een groot verschil is tussen jongens en meisjes, het lichamelijke even niet meegeteld,’ zei ze vriendelijk. Het moest mentaal toch wel een heel verschil zijn om een meisje of een jongen te zijn? Ze had geen idee. Ze had dit soort dingen nog nooit meegemaakt, maar ze voelde zich wel bereid om erover te leren.

De Espeon reageerde misschien wat direct, maar hij kon niet anders dan het met haar eens zijn. Knikkend legde hij uit dat ze inderdaad een goede trainer was en dat er verder niks mis was met Alex, maar dat de mensen niet altijd accepterend waren over hoe zij zich voelde. Hij had het namelijk wel eens meegemaakt. Van die rare reacties dat ze een slecht leven leidde. Dat ze het verkeerde pad bewandelde. Taurus was niet vaak kwaad te krijgen, gemakkelijk ook niet, maar zoiets maakte hem woedend. Amare haalde hem echter uit zijn gedachten door dichter bij hem te gaan zitten en hoewel dat vraagtekens met zich meebracht, werden die algauw beantwoord door de Espeon zelf. Taurus liet zijn blik op de Steelix vallen en hief nog altijd verward zijn wenkbrauw, voor zover dat kon voor zijn soort, maar besloot het advies van Amare maar op te volgen. Veel zou hij toch niet aan het staren hebben.

Caitlynn schudde met haar hoofd en de blondine vroeg zich af of het een reactie op haar was of gewoon in het algemeen, maar ze koos ervoor om er niet naar te vragen. Vervolgens werd er gezegd dat een dankjewel niet nodig was geweest, omdat het gewoon de roodharige haar denkwijze was. Eentje die Alex niet echt gewend was, maar het met open armen ontving. Voor zover ze dat kon in haar absoluut niet-sociale toestand. Zo gemakkelijk omarmde ze iets of iemand immers niet, tenzij het pokémon waren. “Euh, nou... Ja, eigenlijk wel,” gaf Alex eerlijk toe op de vraag. Het was eentje uit interesse en niet uit nieuwsgierigheid, dat merkte de blondine op uit het woordgebruik en de toon. “Als je het mij vraagt zijn we mentaal allemaal anders. Maakt niet uit welk geslacht iemand heeft. Een jongen is niet echt makkelijker in de omgang juist omdat ‘ie een jongen is,” vertelde ze. “Maar dat is wel hoe ik ben als jongen. Iets... Zelfverzekerder. Socialer. Praten gaat dan makkelijker.” Ze herinnerde zich nog goed dat ze op een wildvreemde was afgestapt op een jongensdagje om een interview te kunnen afleggen. Als meisje zou ze dat absoluut niet in één keer durven. Alex grinnikte zacht. “Al moet ik zeggen dat een boek op mijn hoofd soms ook wel helpt.”

Amare haalde opgelucht adem toen de Rhyhorn besloot om er niet al te veel op te reageren. Haar blik bleef onbegrijpend hangen op Iron. Deze wierp haar een schuldige blik toe. Toen besefte ze opeens dat de Pokémon haar alleen maar wilde beschermen. Ze had hem namelijk heel het verhaal over Umbreon verteld en had haar hart bij hem uitgestort. Hij had haar daarbij het advies gegeven om niet meer voor een andere Pokémon te vallen, want anders werden ze toch alleen maar gekwetst. Bovendien gaf hij ook aan dat het moeilijk werd om zo’n relatie te onderhouden omdat Caitlynn toch alleen maar aan het reizen was. Wie weet dacht Iron wel dat ze iets voor de Rhyhorn voelde. Amare lachte dat binnensmonds weg. Liefde op het eerste gezicht bestond niet en de kans dat ze deze Pokémon ooit weer zou zien was klein, dus Iron hoefde zich in elk geval nergens druk om te maken. De Espeon draaide haar kopje weer naar de Rhyhorn en dacht na over een vraag die ze kon stellen. Ze vroeg hem maar of hij dacht dat hij binnenkort ging evolueren. Ze wist dat Rhyhorn’s nog één evolutie hadden en dat het daarna gedaan was. Zijzelf kon niet meer evolueren, dus om een ander onderwerp aan te snijden zou hij toch echt een nieuwe vraag moeten stellen. Caitlynn, die de drama tussen Iron en Amare niet echt kon volgen, luisterde naar Alex’ verhaal. Ze gaf een knikje, want wat Alex zei klonk vrij logisch in haar oren. De roodharige fronste even met haar wenkbrauwen toen Alex de karaktereigenschappen opsomde die ze had als ze zichzelf een jongen voelde. Betekende dat dat Alex zich op dit moment een jongen voelde? Want alle eigenschappen die ze gehoord had, kwamen ook aan bod. Ze was sociaal, leek redelijk zelfverzekerd te zijn en ze konden ook vlot met elkaar babbelen. Behalve bij die blog had ze er uit gezien alsof ze elk moment weg kon rennen, maar dat begreep Caitlynn wel omdat het dan ook zo persoonlijk was en omdat je immers nooit wist hoe anderen erop gingen reageren. ‘Houd op,’ zei ze lachend terwijl ze het meisje een slag tegen haar arm gaf, niet hard natuurlijk. ‘Ik weet dat bomen nu niet de meest ideale plekken zijn en zeker niet als je een hoop bagage bij je hebt, maar soms vind ik het wel eens leuk om me af te zonderen van de rest van de wereld.’ Een glimlach speelde om haar lippen. ‘En ik lees graag boeken omdat ik me dan kan verdiepen in iemand anders zijn drama. Nog altijd beter dan de mijne,’ zei ze en ze lachte. ‘Alleen is het dan natuurlijk wel wat minder als je bagage naar beneden valt.’ Ze grijnsde naar de blondine. ‘Weet je, ik ga je blog volgen en dan moeten we maar snel eens opnieuw afspreken als je ooit nood hebt aan een gesprek,’ zei ze vrolijk tegen de blondine, een beetje van het onderwerp afwijkend waar ze het daarnet over hadden.

Evolutie. Dat was het onderwerp dat nu werd aangeknoopt. Taurus gaf eerlijk toe dat hij niet wist of hij binnenkort kon evolueren. Alex trainde hen niet vaak om krachtiger te worden. Plezier vond zij veel belangrijker en verzorging ook. Een blije pokémon was immers een goedverzorgde pokémon, zei ze altijd, en dat was wel bij hem blijven hangen. Vooral omdat hij voorheen een trainer had gehad die enkel en alleen op kracht was gefocust. Omdat hij de vraag niet aan de Espeon kon terugstellen, besloot hij op Alex’ haar denkwijze in te spelen en te vragen of Amare veel trainde of niet. Daarna legde hij uit dat Alex veel liever op hun mentaliteit inging dan dat ze echt met krachttrainingen bezig waren, maar daar was ze dan ook een breeder voor. Trainers gingen dan weer heel anders om met hun schema’s.

Alex grinnikte zachtjes bij Caitlynn’s reactie. Ophouden? Ze voelde zich eindelijk weer eens goed over zichzelf. Ophouden ging ze dus niet, maar ze besloot wel niet meer te beginnen over dat boek, want ze wilde de roodharige geen schuldgevoel aanpraten. “Jij en ik beide dan,” glimlachte ze vriendelijk toen ze het verhaal hoorde over het afzonderen. Meestal pakte ze haar oortjes en ging ook ergens zitten. In de trein of bus, misschien onder een boom. Al keek ze de volgende keer wel eerst of er iemand inzat. Alex glimlachte wel nog bij het horen van het vervolg, maar kon zich daar niet helemaal in verplaatsen. Natuurlijk las ze graag, maar zij las boeken en andere verhaalvormen om van haar eigen drama te kunnen ontsnappen. Dat zei ze echter niet hardop. Het gesprek was nu immers vrij vrolijk en dat kon ze eigenlijk wel gebruiken. Net als de woorden waar Caitlynn mee eindigde, want buiten Lori had ze eigenlijk geen vaste vrienden om naartoe te kunnen. En dat was vrij ernstig, want Lori zat in Hoenn en dat was mijlenver bij haar vandaan. “Dat aanbod waardeer ik heel erg,” reageerde ze daarom ook. “En het gaat ook wederzijds.” Immers luisterde ze net zo graag als dat ze haar verhaal kwijt kon. Waar had ze dit eigenlijk aan te danken? Alex wist het niet, maar ze keek een gegeven Ponyta niet in de bek.

Amare grinnikte toen ze hoorde dat Taurus niet zeker wist of hij binnenkort zou evolueren of niet. Ja, dat onzekere gevoel had ze ook een hele tijd als Eevee gehad. Haar evolutie was namelijk gebaseerd op het hebben van een goede vriendschap en het trainen overdag. Ze wist dat het rare eisen waren om te evolueren en dat het zeker afweek van de hoe Pokémon normaal gezien evolueerden, maar het was Caitlynn toch gelukt om haar vertrouwen op een vrij vroege leeftijd te winnen en haar vriendschap zo sterk te maken dat Amare al zeer vroeg was geëvolueerd in een Espeon. Ze was wel blij dat ze een Espeon geworden was, hoewel ze het ook niet erg had gevonden als ze was geëvolueerd in een Sylveon. Die Pokémon waren immers nog mooier dan haar, helaas. Op Taurus’ vraag knikte ze vlug en overtuigend terwijl ze een brede glimlach om haar lippen kreeg, waarna ze hem vertelde dat ze wel elke dag wilde trainen als het kon. Ze vertelde hem ook dat ze buiten gevechten een kalme en wijselijk denkende Pokémon was, maar dat ze zo opgefokt werd door adrenaline tijdens een gevecht dat ze dan helemaal anders werd en ze grinnikte. Vervolgens stelde ze aan hem voor dat ze misschien eens een keertje samen konden trainen zodat hij zag hoe het was om een Pokémon te zijn van een trainer en duwde haar neusje vriendschappelijk tegen zijn pantser. Caitlynn, die glimlachte toen ze vanuit haar ooghoeken zag dat Amare iemand leek te hebben gevonden waarmee ze goed overweg kon, glimlachte toen Alex instemde met het afzonderen. Dat toonde dus aan dat het meisje soms ook nood had om aan iets anders te denken en daar zo haar middelen voor gebruikte. Dat kon voor iedereen trouwens verschillend zijn. Voor haar waren het haar boeken, maar voor een ander kon het weer muziek zijn, trainen met Pokémon of wat op internet zitten. Je had tegenwoordig zo veel middelen om jezelf af te leiden dat het gewoon te veel werd op om te sommen. De roodharige draaide haar hoofd toen Alex weer begon met spreken en een brede glimlach verscheen op haar lippen. ‘Dankjewel, dat apprecieer ik enorm!’ bracht ze vrolijk uit. Ze was blij met het feit dat ze iemand had gevonden met wie ze overweg kon en met wie er wel een potentiële vriendschap inzat. Anders was ze ook weer zo alleen. Ze had sinds ze haar reis hier was begonnen nog niet echt veel mensen ontmoet, iets wat ze best wel jammer vond. Dan was het zeker aangenaam als ze van de eerste keer iemand ontmoette met wie zowel zij het goed kon vinden als met wie haar Pokémon het goed kon vinden. Deels dan. ‘Ik zit mezelf steeds de valse hoop te geven dat Electra ooit sociaal zal worden,’ zei ze dramatisch hardop, waardoor de Flaaffy haar kop naar haar draaide en haar boos aankeek. Caitlynn grinnikte. ‘Het leven van een trainer is echt vermoeiend, vooral als je de persoonlijkheid van je Pokémon niet hebt meezitten.’ Haar ogen twinkelden, want ze bedoelde het enkel om te plagen. Ze zou Electra echt voor geen goud kunnen missen immers! Ze merkte dat het een beetje koud begon te worden en draaide haar hoofd naar de blondine. ‘Zeg, we kennen elkaar nog maar net, maar heb je misschien zin om verderop bij dat cafeetje daar wat te gaan drinken?’ Ze wees naar het cafeetje dat zich in het centrale gedeelte van Aquacorde Town bevond.

De Espeon reageerde dat ze inderdaad veel trainde. Elke dag als het kon. De Rhyhorn moest er niet aan denken – was liever lui dan moe, hoewel hij natuurlijk wel zijn best wilde doen om Alex te beschermen. Er liepen immers veel ongure types rond in Kalos en zijn trainer was veel te onschuldig en naïef om zichzelf ertegen te kunnen beschermen. Sagittarius en hij hadden daarom met het team besproken dat zij ervoor op zouden draaien, want Alex gelukkig zien was wel het doel van één ieder. Amare vertelde ook dat ze een geheel andere pokémon werd tijdens gevechten en daar moest hij toch wel om glimlachen. Zelf had hij dat niet, maar hij kon het zich heel goed voorstellen. Taurus stemde ondanks zijn luiheid toch in om een keertje samen te trainen, al was het maar om er wat zekerder van te zijn dat hij Alex kon beschermen. Daarna sloot hij even zijn ogen toen hij het neusje van Amare tegen zijn pantser voelde. Het was lang geleden dat hij vrienden om zich heen had waar hij niet elke dag mee om hoefde te gaan.

Alex zag dat Caitlynn voor een moment was afgeleid en keek toen ook opzij om te zien wat er aan de hand was. Een ietwat vrolijke glimlach vormde zich rond haar lippen toen ze zag dat Taurus en Amare het wel met elkaar konden vinden. Er wat van zeggen deed ze echter nog niet. Daarvoor was ze te afgeleid met het huidige gesprek. De blondine moest even grinniken om het verhaal over de Flaaffy. “Die hoop heb ik soms ook van Capricorn,” reageerde ze. “Hij kan gelukkig wel nog met het team overweg.” De Blitzle zonderde zich liever af dan dat hij zich bij de club voegde, maar dat kon ze ergens ook wel begrijpen. “Daar kan ik niet echt over meepraten,” grinnikte ze vervolgens. “Hun karakters verschillen heel erg, maar ze doen nooit lastig of vervelend tegen mij. Alleen tegen anderen.” Ze keek even naar het clubje pokémon met een tevreden glimlach op haar gelaat. “Misschien kan ik wel gewoon beter overweg met pokémon dan met mensen.” Dat zou het wel gewoon zijn.

Alex richtte haar blik terug op Caitlynn toen deze over een cafeetje begon. Echt bezwaar had ze er niet op, want ook zij lustte wel wat te drinken. Wat grappig. Eén van haar vorige ontmoetingen begon ook in een café. “Waarom ook niet?” reageerde ze schouderophalend. “Dan zal ik wel mijn pokémon moeten terugkeren, want ik weet niet of ze daar zitten te wachten op een Rhyhorn of Seviper,” grapte Alex. Of een Steelix.