Pain train? More like a pain truck. +Ciro

Was dit de tweede keer dat hij iemand had toegetakeld om een vervoersmiddel over te nemen? Vast wel. Des te meer reden dat hij het vaker moest doen, al was het ditmaal niet met een geldige reden. Dat persoon gaf hem geen voorrang bij een zebrapad, dus was dit de perfecte straf. Hij had zijn benen kunnen verliezen! Dan viel het verliezen van je bewustzijn mee. Tijdelijk, dan. Hij had hem met de hulp van zijn Tyranitar een boom in geworpen, vlakbij de nest van een Talonflame. Dat zou zeker goedkomen. Met enkel Revolver naast hem zwevend greep hij het stuur vast en drukte het gaspedaal volledig in. Het rijden verging hem steeds beter, al zag hij nu amper de andere auto’s die er voorbij wilde. Betweterig reed hij gewoon verder, terwijl hij nadacht over een eindbestemming. Lumiose City was zo saai, misschien zou hij naar een andere stad gaan? Hij besloot enkele borden te volgen, totdat hij eindelijk een stadnaam zag; Aquacorde Town. Het was eerder een dorp, maar hé, daar was hij nooit eerder geweest. Vlakbij de grens van het dorp zat echter een flinke file en staarde hij geagiteerd naar voren. Kom op, zeg. Hij stond letterlijk stil voor meer dan een halfuur. Zou hij ze anders de auto’s vermorzelen met zijn Tyranitar? Of zou hij alle bestuurders laten verwarren met zijn Banette die tevens op zijn hoofd lag, slapend van verveling. Huh? Hij dacht een groenharige met een Houndoom te zien in zijn ooghoek. Hij liet het raampje zakken en leunde over de vensterbank. “Hé, Flippy!” groette hij hem grijnzend en tikte vervolgens tegen de deur aan, “Wil je een rit?”

Flippy stemde er vrij eenvoudig mee in tot zijn verbazing. Hij moest wel heel verveeld zijn, maar hij had ten minste wat gezelligheid. Met hem zittend naast hem vroeg hij direct wat hij van plan was, waarop Ciro geagiteerd naar het verkeer voor hem keek. “Naar Aquacorde Town gaan, maar…” begon Ciro die vervolgens wenkte naar de rij auto’s voor hem. Het tripje zou hem te lang duren, zeker gezien het maar een dorp was en vast amper iets voorstelde. Zeker niet waard om daarvoor nog een halfuur langer in de file te zitten. Ho, wacht eens even.. ! “Houd je vast!” sprak Ciro met een grijns tegen de ander, waarna hij het gaspedaal indrukte. Direct knalde de vrachtwagen tegen de auto’s op, maar bleef deze rustig doorrijden. De auto’s drukten op elkaar en sommige rolden het weg af, recht in de bermstruiken. Zo kon het ook. Het ging niet heel snel, maar er was vooruitgang. De plotselinge klap had de Banette wel wakker geschud en compleet verward knalde ze onhandig tegen Nathan’s gezicht aan. Hij hield echter zijn ogen op de weg, zoals een brave bestuurder dat deed.

Terwijl de vrachtwagen de auto’s van de weg afduwde hoorde Ciro de ander keihard lachen. Verontwaardigd keek hij de ander aan, niet-begrijpend waarom hij nou lachte. Dit was gewoon een efficiënte wijze om de weg vrij te maken, niet dan? In ieder geval zonder zijn Tyranitar los te laten gaan en opzettelijk anderen te vermoorden. Het was momenteel eerder een bijproduct te noemen. “Wat nou? Pff,” mompelde Ciro, en keek weer de weg op. Het gelach stopte echter plotseling en het volgende moment knalde er iets tegen hem op. Enkel een vreemde donkergrijze schim zag hij voor zijn ogen die hem bekend voorkwam. Wat deed Revolver voor zijn gezicht?! Geagiteerd greep hij de vervloekte knuffel en wierp die van zich af. “Ik zit te rijden, ja!” Zonder te kijken waar de Banette tegen aan knalde reed hij verder. Revolver knalde echter tegen het versnellingsbalk op en kaatste daarmee weer af, recht in Nathan’s gezicht voor de tweede keer. “Ho! Wat is er gaande?! Niet dat ik het erg vind, maar… ?” Plotseling nam de snelheid van de vrachtwagen toe en reden ze meerdere auto’s in de brak en vlogen ze zelf alle kanten op. Dit was eigenlijk best leuk, maar…. Niet de bedoeling. Vlak naast de weg knalde de auto’s tegen struiken op en ontstond er bij een enkeling een milde explosie, wegens de beschadigde brandstoftank. Enthousiast keek hij naar de in fik gestoken reeks bomen langs de weg. “Het lijkt Petalburg Woods wel,” sprak Ciro met een glimlch en keek kort Flippy’s kant op, “Geniet je van het uitzicht?”

De Banette werd weer van Nathan’s gezicht gehaald en furieus legde ze haar poten tegen haar zij aan, met tot spleetjes getrokken ogen naar Flippy kijkend. Ze was vanzelfsprekend verre van geamuseerd met het feit dat ze zonet heen- en weer werd gegooid alsof ze een kussen was. Ciro merkte dan ook op hoe ze met een nors gelaat meerdere lichtjes om haar heen deed verschijnen, toen hij Flippy’s opmerking hoorde of het nodig was dat er explosies moesten komen. “Nee!” snauwde Ciro tegen de Banette die op tijd zich bedaarde en de lichtjes ter plekke liet verdwijnen. Ze zweefde weer naar Ciro’s hoofd en vestigde zich daar, maar hield haar blik dreigend op de ander gericht. Ze mocht zo gedragen tegen hem, maar hem niet aanvallen, tenzij hij daar natuurlijk om vroeg. Oja, explosies. “Het is een leuk extra’tje,” antwoordde hij met een grijns op, waarna zijn blik naar de weg gleed, “Bestemming bereikt,” Ze waren het dorpje in gekomen, maar er zaten wel een boel auto’s om hen heen, elk flink beschadigd. Opgeriumd staat netjes gold hier helaas niet. Toen hij de motor uitschakelde en de deur wilde openen knalde zijn deur telkens tegen een vernielde auto aan. “Muk!” Ciro keerde zich vervolgens om naar Flippy, “Meer geluk aan jouw zijde?”

Helaas scheen het niet veel beter aan Flippy’s kant te zijn. Met pure spierkracht konden ze onmogelijk de deuren open krijgen, dus zijn hoop ging naar de Banette die zich scheen te vermaken. Ugh, wat een mormel was ze soms. Vlak voor het gezicht van de giechelende geest stak hij enkele vingers op, waarna ze eerst haar tong naar Flippy uitstak, voordat ze uithaalde naar de auto die de deur aan Ciro’s zijde blokkeerde. Na enkele uithalen verschenen er vele deuken in de auto, en wist ze het voertuig iets van de deur te verwijderen. Dat was iets. Met een duw wist hij de deur net goed genoeg open te duwen om zichzelf uit te laten stappen. Eenmaal op de grond hield hij de deur open, zodat ook Nathan via deze zijde kon uitstappen. Revolver was echter nog steeds furieus op Flippy, maar vestigde zich weer op zijn hoofd. Gelukkig woog ze amper wat, maar ze moest er geen gewoonte van maken. Ciro besloot eerst de geur van brandstof en vuur in te ademen, voordat hij tussen de wrakstukken richting het dorp liep. “Ooit hier eens geweest? Zo ja, geef eens een rondleiding,”

Schijnbaar was Flippy maar voor vijf minuten in dat dorpje geweest, terwijl hij langer dan hem in Kalos rondliep. “Slechte gids ben je dan,” mompelde Ciro met enige teleurstelling en ontweek hier en daar wat wrakstukken. De auto’s vormde al lopend nog een blokkade, al waren het eerder onderdelen dan volledige voertuigen. Het waren voornamelijk autodeuren, waarvan het raam gebroken was. Had hij dan miljoenen jaren ongeluk door het breken van een enorme hoeveelheid glas? Niet dat het zijn leven drastisch zou veranderen. Toen hij een bezorgde menigte bereikte werd het hem weer duidelijk dat hij het dorp al in was gelopen. Wauw, zo snel al? Gezien de straat en het gebrek aan huizen bevond hij zich vast op de hoofdweg. Zelfs Revolver was niet geamuseerd en trok uit pure verveling enge bekken naar de voorbijgangers. De meeste mensen deinsden naar achteren en kraamde verafschuwde geluiden uit, totdat een deel van de menigte direct op hem en Flippy af liep. ‘Jullie zijn Geert en Wilders, toch?’ vroeg een kerel die zo te zien een docent scheen te zijn. Het viel hem nu pas op dat de menigte grotendeels uit 16 tot maximaal 19-jarge bestond. Oh boy. “Ne-“ sprak Ciro al met afschuw in zijn stem en een dreigende blik. ‘Oké, hup. In de bus! We rijden va een wat oudere pad om,’ Ho, wat?! “Ik heb een eigen vrachtwa-“ Verder kwam hij niet, want de man en de menigte wist hem de bus in te sleuren. Het volgende moment zat hij tegen het raam gekneld, ergens achterin de bus. Oké, wát was er aan de hand?! Uitleg. NU!

Er was maar één goed iets in deze situaie en dat was dat hij naast Flippy zat en niet één of ander snotneus. Ciro rechtte zijn rug en keerde zich direct om naar hem. “Oké, schijnbaar ben ik Geert en jij Wilders,” begon hij geagiteerd, “Betere namen hadden ze vast niet beschikbaar,” Op dat moment kwam echter de bus in beweging en werd er omgeroepen of iedereen zich verheugde op… kamp? Verrast keek hij hem aan, waarna hij een diepe zucht slaakte. Er was amper een ergere situatie dan dit, gezien kamp wel het laatste was wat hij leuk vond. Wacht. Ze konden zich uit de situatie redden met Revolverś aanvallen of eventueel een andere Pokémon? Een simpele Blaze Kick was zelfs genoeg om uit de bus te kunnen springen en weer hun dag rustig te vervolgen. Tenzij.. Ciro boog zich voorover, terwijl een valse grijns op zijn gezicht verscheen. “Wat als we hun de beste kampervaring ooit bezorgen?” Dat was vele malen leuker, natuurlijk dan deze kans tussen hun vingers te laten glippen.