Pain train? More like a pain truck. +Ciro

Direct had hij de aandacht van Flippy weten aan te trekken met zijn idee, waardoor de grijns op zijn gezicht des te groter werd. Ze konden zoveel uit gaan halen op deze 'kamp', wegens die activiteiten die zich daarbij plaatsvonden; van simpele wandelingen in het bos tot Horror night. Vooral bij dat laatste kon hij los gaan met Revolver. Als allerlaatst had je een soort gala – op zijn schoolkamp dan- en daarop kon hij vast leuke spullen in de drankjes gaan schenken. Maar goed, ze zaten pas op de heenweg en dan viel er nog niet veel te doen… Hoewel. “Allereerst, kunnen we ons vermaken door de docent voor schut te zetten. Hij heeft ons immers die namen gegeven, niet?” stelde, dus die verstoren was Ciro voor, waarna zijn blik naar de docent gleed die vlak naast de buschauffeur stond. Hij leek duidelijk in een vrolijk gesprek met de ander te zitten en die verstoren was kinderspel. “Revolver, trek eerst zijn broek omlaag en vlecht zijn haar,” De Banette hief haar niet-bestaande wenkbrauw, maar volgde het op en verdween ter plekke. Geamuseerd keek Ciro van Flippy naar de docent. “We beginnen met iets simpels, vind je dat erg?”

En het spektakel kon van start gaan na Flippy's instemmende reactie. Revolver had de docent al weten te bereiken engreep met haar poten diens broek vast en trok die in één ruk omlaag, waardoor de hele klas zijn prachtige hartjes ondergoed kon aanschouwen. 'En dan gaan we-Ho, wat?' De docent keek verrast naar beneden en gaf een gilletje, waardoor haast direct de hele klas in lachen uitbarstte. Dat was een goede start, maar eerst nog de vlechtjes. Die werden spoedig ook gemaakt en het hielp dat de docent tamelijk lang haar had, zodat het des te meer opviel. Steeds luider lachtte de andere, terwijl de docent fel rood aan sloeg door schaamte en uit alle macht zijn broek omhoog trok en de orde wilde laten terugkeren. Succes, daarmee. Ciro lachtte inmiddels met de klas mee. Het was o zo simpel, maar geweldig. Hij gaf ook een trotse blik op de Banette die vlak naast hem verdween. “Goed gedaan,” sprak Ciro, waarna hij Flippyś kant weer op keek, “Gaan we nog met iets naar hem gooien?” Dat hoorde er ook bij; een docent bekogelen met propjes, gummen, pennen of iets vergelijkaars op zulke momenten. Met wat echter?

Zijn keuze lag dus bij papier. De vraag was echter of hij dat op voorraad had liggen, dus direct ging hij zijn broekzakken af, maar vond hij weinig buiten zijn gebruikelijke portemonnee, aansteker en ooit gejatten pistool. Zou hij het kunnen lenen van een 'klasgenoot'? Ciro rechtte zijn rug en leunde iets over de ugleuning van het persoon voor hem. “Hé, kan ik wat papier lenen?” Toen pas viel hem op dat de twee jongens voor hen de boel aan het filmen waren. Dit werd interessant. De knul voor hem keek hem wantrouwend aan, waarna Ciro met zijn ogen rolde. “Geloof me, het is geweldig film materiaal,” Zodoende wist hij een stuk papier te bemachtigen en scheurde het door midden. De ene helft voor Flippy en de rest voor zichzelf. Direct begon hij ijverig propjes ervan te maaken en wierp deze als een flinke hagelbui naar de docent die verrast opkeek en vervolgens met zijn armen zich probeerde af te schermen. '”Geert Wilders used Paper Hail, it was very effective!” sprak Ciro voldaan, waarna hij zijn hand trots naar Flippy uitstak, “High five!”

Vanaf dat punt hoefde hij gek genoeg niets meer uit te vreten; hun mede-klasgenoten wierpen al kleine propjes naar de docent of maakten foto’s van de beschamende docent. Dit was pure vermaak. Voor de rest van de busrit keek hij ook met een geamuseerde grijns naar het schouwspel, totdat ze sneller dan verwacht hun bestemming bereikt hadden. Nu al? Hij keek kort uit het raam en zag enkel bos om ze heen zitten. Het gebied kwam hem niet bekend voor, terwijl hij al een flink deel bezocht had. De meeste mensen stapten al uit en drongen tegen elkaar op, terwijl Ciro kalm bleef zitten. “Dit gaat nog leuk worden zonder spullen,” sprak Ciro, loerend op de flinke tassen van hun mede-klasgenoten. De gedachte dat hij iets moest lenen van andere zat hem niet lekker. Stelen daarentegen? Met zijn armen over elkaar keek hij weer Flippy aan. “Wat als we nou eens wat stelen van de andere?” stelde hij op zachtere toon voor, al schrok hij flink door de docent die plotseling naast ze stond. Hast direct schoot Ciro in de lach van de taat van de kerel. Al zijn autoriteit had hij verloren. ‘Ik wil jullie zometeen spreken, dus.. hup, stap de bus uit,’En daarmee stapte ook de docent uit. “Hoe wist hij dat wij het waren?” vroeg Ciro tamelijk verward. Wacht… waren ze verklikt?! Oké, iemand zat zonder spullen deze kamp en dat zou deze verklikker zijn.