A Big Egg For Gramps[Rangerquest]

Met zijn handen over elkaar liep hij recht op een oude soortgenoot af, van wie hij een melding op zijn Holo Caster ontvangen had om te hulp te schieten. In tegenstelling tot de vorige keer was hij ditmaal wél in de buurt, al was Agami vele mallen sneller geworden sinds ze geëvolueerd was en ook grotere afstanden kon afleggen. Gezien de vorige missie hoge spoed had, was hij direct vertrokken en had de Dragonite de afstand razendsnel afgelegd, terwijl Elapi vlak naast hun meevloog en de andere twee Pokémon op een rap tempo op de grond volgde, maar het was bijna onmogelijk voor hen om ze bij te houden. Het bleef echter fijner dan het vastzitten in een Pokéball waar ze amper beweging in konden krijgen en amper aan hun conditie konden werken. Hun cliënt verscheen gelukkig toen ze compleet waren en liep moeizaam met een houten stok bij zich naar hem toe met de geur van een ziekte rond hem heen. Het was niet te missen dat de zwaar gerimpelde man met zijn trillende, zwakke lichaam niet meer lang bij hun zou blijven en als het niet door de ziekte kwam, kwam het wel door zijn hoge leeftijd. ‘Oeh, eindelijk,’ begon de man opgelucht met zijn hevig trillende stem, ‘Ik had hier net een Ranger voor nodig,’ Zijn blik gleed langs hem en de vier aanwezige Pokémon heen die verassend kalm oogde, voordat hij zich weer enkel tot Averill richtte. ‘Zou je een Doduo nest voor mij willen bezoeken? Als ik het goed heb, zou daar nog een ei moeten zitten. De ouders zijn helaas… gestorven, dus neem ik liever de zorg op mij op,’ Eerst had Averill hem enigszins wantrouwend aan zitten kijken, omdat hij van plan was een jong van een Pokémon te stelen, maar na het horen van het hele verhaal ontroerde het hem eerder. Haast onbewust keek hij in zijn ooghoeken de eens zo fragiele Dratini-ei aan, waar hij ook voor verzorgd had. “Het komt wel goed,” sprak hij vastberaden, waarna hij de geur van deze ‘Doduo’ probeerde in te snuiven wat rond de man hing. Het rook vogelachtig en het was zelfs vrij sterk te noemen, maar het was enkel een kwestie van diens nest op te sporen. Met de wind die zeer zwak was, kostte het hem zeker meer moeite om iets van ver af te ruiken, maar het lukte hem al snel de geurspoor te vinden. Zonder nog iets te zeggen vertrok hij al met een stom verbaasde man achterlatend die zachtjes na mompelde dat hij nog geeneens verteld had waar de Doduo nest had gezeten.

Het was zeker geen urgente missie en de test zat betrekkelijk dichtbij, hoewel Agami telkens onrustiger werd en lang richting het luchtruim boven hen keek. De andere drie Pokémon liepen kalm achter hem aan, dus was er iets at Agami deerde of voelde ze iets vreemds aan? Hij vertraagde zijn pas en wilde net haar al grommend de vraag stellen, voordat hij al de sterke geur van een Doduo rook, een ei om preciezer te zijn. Met een glimlach op zijn gelaat liep hij er steviger op af en zag het nest vlak tussen twee bomen verschijnen die gebogen erover heen zaten en daardoor deze afweerde van de zonnestralen. Dit zorgde ervoor dat het ei minder warmte opnam en de kans groter was dat deze zou sterven door gebrek aan warmte! Gehaast griste hij het ei uit het nest en hield deze tegen zijn buik aan om deze direct warmte te bieden. Ze zouden het eerst moeten opwarmen, gezien het hartslag van de Pokémon erin zeer laag was voor een vogelachtige Pokémon én vooral een jong exemplaar. De beste kandidaat hiervoor was de Kangaskhan, gezien zij de enige was die letterlijk warmbloedig was en nota bene een buidel had waar haar gezonde jong ook lekker warm zat. Toen hij haar dus een blik wierp wist ze gelijk wat haar te doen stond en overhandigde hij voorzichtig het ei aan haar over, welk vervolgens ze in haar buidel plaatste, vlak naast haar jong die zich ook daarover ontfermde als een grote zus. Het was een heel aandoenlijk gezicht, maar ze moesten terug naar de oudere man. Spoedig gingen ze weer op stap, maar bleef Agami ditmaal met een bezorgde blik naar de lucht staren. Al grommend doorbrak hij haar gedachten en vroeg wat er aan haar verkeerde en ze leek haar bek open te trekken om een antwoord te geven, maar een natte druppel kwam recht op zijn neus terecht. Met een frons gleed hij zijn vingertoppen er langs en keek recht de plotseling donker gekleurde lucht in en het plotseling veel koeler maakte. Ze had dus een regenbui zien aankomen, daar was zij als enige toe in staat, maar ze had het toch eerder kunnen aan geven? Veel dacht hij er niet over na, gezien hij door het gebrek aan beschutting met tegenzin Rhino moest terugkeren, gezien het water hem pijnigde en deed huiveren. Er was ook een kans op een blikseminslag – nu een simpele regenbui scheen te verergeren- en dat zou al helemaal Elapi uit kunnen schakelen. Gelukkig kon hij de twee terugkeren zonder dat ze daar niet mee eens waren, ze schenen het zelfs een goede keuze te vinden met die goedkeurende blikken die ze hem gaven. Het weer verergerde en de wind nam sterk toe. Macro en Agami liepen vlak achter hem, maar zelfs zonder hen te kunnen zien wist hij dat ze moeite hadden om door te kunnen lopen. Natuurlijk had hij er ook last van en voelde hij de keihard aanvoelende regendruppels zijn lijf teisteren. Zelfs zijn overeind staande donkerblonde haar verloor zijn vorm en hing spoedig over zijn gezicht heen met zijn uniform klevend aan zijn ledematen.

Een plotselinge kreun van Macro deed hem huiveren en bezorgd draaide hij zich om, enkel om haar in elkaar gezakt te zien op de grond met een flinke schram bij haar achterpoot, zodanig dat ze flink kreunde bij elke poging tot het overeind komen maakte. “Ik neem het over, doe maar rustig aan,” Weer keerde hij een Pokémon uit voorzorg terug en hield het ei zo stevig mogelijk tegen zichzelf aan en trotseerde het ruige weer. Telkens wierp Agami hem een bezorgde blik toe, totdat ze uiteindelijk de locatie hadden bereikt waar ze de oude kerel eerder hadden gezien. Deze stond in een regenjas buiten met flinke laarzen aan en liep bezorgd op hem af met zijn houten wandelstok bij zich. ‘Ben je oké? En.. hoe ligt het met dat ei?’ vroeg hij, waarna Averill hem eveneens bezorgd aankeek en het deels opgewarmde Doduo-ei aan hem overhandigde, wachtend op een teken dat het goed zou komen met de ongeboren Pokémon. Anders zou hij het zichzelf nooit vergeven. Nooit.