{Open} Nothing to do

Kalmpjes staarde hij naar der... wat probeerde ze zelfs te forceren? geen idee. De roedes van de groene Pokémon sloegen een keer tegen de stam aan en kort zuchtte Kay waarna hij ee hand in zijn gezicht drukte... Waarom was ze zo... Hopeloos? Het was gewoon een hopeloos geval ja... met een zucht kwam hij overeind en wandelde hij naar de Bulbasaur toe. Hij knielde naast der neer en pakte de roede van de kleine Pokémon vast, waarna hij deze tegen de boomstem aandrukte en er kalm naar keek. Daarna loste hij en knikte hij een keer naar haar. Langzaam tilde ze het ding op en sloeg ze er een keer tegen... Kort glimlachte hij, dat leek er al veel meer op. Zijn witte haren vielen wat naar voren toen hij lichtjes naar voren leunde en daarom haalde hij een hand door de bleke lokken heen. Hm. Na een tijdje keek hij echter terug op. Het was hier zo kalm, het was amper te geloven. Hij vroeg zich daarbij ook af of er wel iemand zou komen, want daar had hij werkelijk geen idee van. Hm... Hij zuchtte even en kwam overeind waarna hij terug naar het bankje liep en erop ging zitten. Het was duidelijk voor hem, hij zou Fiore meer moeten drillen, meer dan andere Pokémon.

<sub>Vandaag was een rare dag. En met raar bedoel je niet, gek of dol. Nee. Gewoon totaal, zonder twijfel, vreemd. De zwartharige jongen zat gehurkt met zijn armen om knieën geslagen terwijl hij naar het kleine wezentje keek, dat voor hem op de grond stond. Zijn ei was zojuist uitgekomen en het bevatte en wel heel ... vreemd wezentje. De pokémon was paars, met schattige, bolle oren. Zijn vachtje was enorm zacht! Een pluspunt voor James. Maar .. Zijn pokédex had hem vertelt dat dit wezentje 'Espurr' noemde. Alles was goed en wel, was het niet voor de ogen van het wezentje. Sinds het uit zijn ei gekomen was had hij niets anders gedaan dan onafgebroken gestaard naar hem. Hij knipperde niet, hij sloeg geen acht op andere dingen om hem heen, nee, hij staarde enkel hem aan. Het was uiterst ongemakkelijk en even dacht James er aan of hij het niet gewoon hier achter moest laten. Tenslotte had hij geen enig idee wat hij nu aan moest met een baby pokémon. Wat at het? At het überhaupt? Wanneer was het volwassen? Zo veel vragen. Hij stak één vinger uit en gaf het beestje een duw. Espurr keek naar James' vinger, en toen weer naar zijn ogen. "Ga je.. werkelijk niets anders doen?". Zoals verwacht reageerde Espurr niet. Begreep hij hem überhaupt wel?

Met een zucht kwam James overeind. Zijn knorrende maag vertelde hem dat het tijd was om verder te gaan om wat te eten. De eerst volgende bestemming zou als het goed is Camphrier town zijn. James besloot om Espurr maar gewoon mee te nemen met hem voor nu en later te besluiten wat hij er mee moest doen. Hij vond het ergens ook wel treurig om een pasgeboren pokémon hier zo achter te laten. Dan kon hij hem beter in Camphrier town achter laten. De Espurr leek het geen probleem te vinden om opgepakt te worden. Hij liet zijn blik van James afgaan voor de eerste keer en keek naar de omgeving voor hem. Blij dat het wezentje hem niet meer als een creepy stalker aan zat te kijken begon hij met lopen.

Al snel kwam Camphrier Town in zicht. De weg was rustig, hij kwam niemand tegen. Hij hoopte er op dat het wat spannender zou worden als hij eenmaal in de stad zelf was. Hij liep in de richting van een klein parkje dat tussen wat gebouwen in gepropt was. Hij zag van een afstandje een bord staan met een kaart er op. Juist. Daar moest hij wezen! Hij pakte Espurr wat beter vast in zijn armen en liep naar het bord toe. Terwijl hij er naar toe liep werd zijn aandacht getrokken door iets anders. Hij keek opzij toen hij een Bulbasaur zag staan. Dat was nog eens, ongewoon? James herkende de pokémon maar al te goed, en om juist zo eentje hier in Kalos te zien.. Zonder dat hij het echt door had liep hij af op de trainer die op het bankje zat. Hij kwam tot stilstand voor hem en keek hem aan. James deed zijn mond open, en weer dicht. Oeps, en nu? Hij had niet eens voorbereid wat hij zeggen ging. "Hoi, weet jij de weg naar het Camphier Café?" Kwam er toen aarzelend uit. Hij was slecht in het openen van gesprekken. Altijd begon hij met saaie gesprekken waardoor het al snel stilviel. Ongemakkelijk gingen zijn ogen naar de Bulbasaur. "Gave pokémon". Herstelde hij zich. 

Espurr die in zijn armen hing keek met zijn grote, ronde ogen naar de onbekende persoon op het bankje en toen naar de Bulbasaur. Al snel gingen zijn ogen weer naar de persoon en staarde hij, net zo creepy en onafgebroken, naar hem net zoals hij bij James had gedaan.</sub>