{ Rawr

Ragya liep rustig door het dorpje met het blauw zwarte ei nog steeds in haar armen. Ze vroeg zich af wanneer dat ding eindelijk uit zou komen, aangezien ze het niet helemaal waardeerde zo'n zwaar geval overal mee te zeulen. Aldrei leek hetzelfde te denken en keek verveeld rond. Dat was echter tot haar blik viel op een vreemde die iets in haar handen had. Wat het was wist de teef niet maar ze vond het een goed idee naar voren te rennen en het object uit de handen van de ander te grissen, om daarna snel weg te rennen. Ragya keek de vos verbaast na.. Leuk, het beest hielt van leedvermaak en wist hoe grote hekel ze had aan dit..

{ Kies maar wat Aldrei heeft gestolen xD

Aldrei rende een eind door en keek toen zelfingenomen naar achteren. De gouden vos voelde dat hetgeen in haar muil hard was en waarschijnlijk breekbaar. Hmm, zeker interessant. Met een zwiep van enkele van haar staarten rende ze verder, dook een van de weinige straatjes in en verdween nu helemaal uit het zicht. Het beest had een hekel aan water dus daar zou ze niet bij in de buurt komen.

Ragya zuchtte, waarom was die vos of een bal agressie of had het voornaamste doel het haar moeilijk te maken. Geen lief leuk huisdier of trouwe partner. Nope. Wat schattend keek ze naar de vreemde die het slachtoffer was geweest. Bij de vraag stapte ze naar voren. "Ragya aangenaam, je hebt Aldrei al ontmoet?" Ze klonk als de pure onschuld maar zeker niet verbaasd om de actie. Hierna keek ze de richting in waar de vos in was verdwenen. "Het was toevallig niks belangrijks wat ze heeft... Geleend?" dat zou nog een mooi zijn, maar Aldrei kennende moesten ze een achtervolging houden.

Wat een zuurpruim. Goed, ze begreep wel dat het geen prettige situatie voor haar was maar kom op. Het was niet haar schuld of wel dan? Op zijn max medeplichtig. De ander stelde zich voor als Sara Sweets. De roodharige beet even op haar wang en verlegde het ei in haar armen. Hopelijk ging deze Sara het haar niet al te moeilijk maken, anders kon ze altijd nog Sleipnir pakken en wegrijden. Het was een grote regio, al lag de fout in haar plan dat haar team nogal een verschijning was. "Nee, niet de bedoeling en het trainen is onmogelijk" Ninetales stonden bekent om hun slimheid, en hoewel dat niet de voornaamste eigenschap van Aldrei was kon het dier meer dan alleen koppig zijn. Je kon haar niet trainen maar moest er gewoon mee leren leven. "Ze kan niet ver zijn" grijnsde Ragya maar terwijl ze in de richting liep waar haar pokémon in was verdwenen. Na enkele stappen te hebben gezet haalde ze een bal te voorschijn en liet Fenrir verschijnen. De Houndoom keek even rond en ging toen vrij brutaal aan de vreemde snuffelen. "Fenrir, ga Aldrei zoeken" Na een dodelijk humeurige blik draaide de reu zich om en ging op een drafje vooruit, zodat het tweetal kon volgen.

Aldrei had ondertussen de tijd van haar leven. Ze was op een dak gesprongen door middel van enkele dozen en zat haar vondst nu te onderzoeken. De gouden vos was wat dierlijker dan haar soortgenoten wat betreft gedachtes maar ze was slim genoeg geweest het ding zo goed als aan te krijgen. Bij het zien van een wachtwoord snoof ze enkel spottend. Peh, wat was daar nu leuk aan? Ze porde het scherm met haar snuit, aangezien de Holocaster daarop zou reageren, en probeerde enkele combinaties. Na drie verkeerde pogingen zei een computerstem dat ze enkele minuten moest wachten voor de volgende poging en het schermpje werd zwart. Hmff.

Ragya was op het moment niet vol van rozengeur en manenschijn. Toegegeven, haar hobby bestond ook niet uit een Ninetales achterna jagen. Ze wist dat de gouden vos altijd terug zou komen, ze konden niet zonder elkaar. Maar ja, ze kon niet van Sara verwachten haar Holocaster zomaar op te geven. Het nadeel van afwachten was dat Aldrei snel weer verveeld raakte, en nogal de neiging zou krijgen haar nieuwe speeltje in brand te stelen. Aangezien dit waarschijnlijk niet gewaardeerd zou worden deed Ragya geen moeite het nieuws te delen. Als ze te laat kwamen zagen ze het vanzelf. Fenrir snuffelde maar op de grond, al was het aan zijn ongeduldige houding te zien dat hij het spoor allang gevonden had. Daarom bekeek de donkere hond de andere trainster maar koeltjes, om daarna zijn blik op diens pokémon te houden. Omdat hij nog nooit eerder zo'n pokémon gezien had snoof hij neutraal en vervolgde weer. Bij het training advies van de ander keek Ragya ongeamuseerd uit haar pimentloze ogen. "Niet bij Aldrei" sprak ze botter dan bedoelt, op een toon die wat beschermend was over haar pokémon. Bij Sleipnir en Fenrir kon ze trainen en afleren. Ze zuchtte even en keek de ander lichtelijk verontschuldigd aan. Al was ze niet het typ dat sorry zei. "Aldrei is vervroegd geëvolueerd, daarom is ze wat.. instabiel. Normaal steekt ze dingen in de fik bij verveling dus iets stelen is nog vrij positief." Het was vaker besproken dat een vroege evolutie door bijvoorbeeld stenen slecht kon zijn voor een pokémon. Aldrei bijvoorbeeld had ineens nieuwe krachten maar nog niet de beheersing ervoor, vandaar dat ze instabiel was. Ze deden zeker hun best maar ja, het was niet zo makkelijk als een hond zindelijk maken.

Aldrei porde de Holocaster nogmaals. Saai ding, hij deed niks meer. Inloggen ging hem ook niet worden. Dus de gouden vos stapte over tot pyromania en maakte een klein brandje naast het apparaat. Na een paar minuten kwam er een gele driehoek op het scherm en een waarschuwend gepiep. Triomfantelijk doofde ze het vuur en tikte met haar snuit op het icoon. Hup, ze waren bij de veiligheidsopties. Yay, ze zaten erin. Blij door haar ingeving vouwde ze haar staarten op en tikte op random dingen tot ineens een harde beltoon begon. Wat verbaasd keek ze naar het ding, haar oren in haar nek gevouwen. Zachtjes begon ze er tegen te grommen. Sst.

Kritiek kon de roodharige niet goed ontvangen. Of in ieder geval niet over de Ninetales. Aldrei was immers al zo lang bij haar dat ze haar als familie en vriendin beschouwde in plaats van een huisdier. Natuurlijk was ze wel de baas over de pokémon, al leek dat op momenten als deze onmogelijk te geloven. Maar ja, ze hadden bij haar een eigen mening. Gelukkig was de rest beter afgericht, al was Sleipnir nog steeds niet zoals ze wou. Al was hij vooral kinderlijk en zou dat wel wegtrekken zodra hij evolueerde. Dat was het plan, maar in ieder geval kon ze ook hem aan. Bij de terugvraag keek Ragya op naar de ander. "Ja. Aldrei wou evolueren, dus dat gebeurde ook. Maar zodra we verder gingen was ze feller en kon niet overweg met de verandering" Haar toon was kalm maar had een scherp randje, het zo duidelijk makend dat ze niet graag slecht over haar partner sprak. Toch was het de waarheid. Het was een grote sprong geweest van een Vulpix, duidelijk dierlijk. Naar een Ninetales die ineens een hoger begrijpen van de wereld had gekregen, ze was meer veranderd dan dat ze aankon en was daarom.. Naja, Aldrei. Ze kon niet met haar communiceren, raakte snel gefrustreerd en had overal een heel fel karakter. Waarschijnlijk gebeurde het niet vaak bij pokémon, omdat ze horen te evolueren en was haar pokémon een apart geval. Toen ze de woorden van Sara hoorde schrok ze op vanuit haar gedachtes. "Ik denk het wel, Ninetales leven immers lang. Ook dacht ik misschien aan soortgenoten, als ze een andere Ninetales ontmoet kan ze misschien zichzelf wat aanpassen" hierns haalde ze haar schouders op, aangezien het allemaal niet zeker was. Aldrei was zeker al minder erg geworden dan een jaar terug. Dus alles kan. Bij de gedachtes van een beleefde en brave Aldrei moest ze lichtelijk grijnzen. Nee, zelfs als Vulpix had ze al een duidelijke mening gehad. Ze was immers trots tot op het bot.

Aldrei had de camerafunctie gevonden. Zwiepend met haar staarten had ze enkele foto's van de dakpannen gemaakt, natuurlijk waren deze zwart door de korte afstand van de camera. En toen klikte ze met toeval op de knop om de lens te draaien. En daar zag ze zichzelf op het beeld. Na enkele 'neus tegen scherm' selfies te hebben gemaakt was ook deze functie gaan vervelen. Ze tikte nog enkele keren met haar snuit op het scherm tot ze terug was bij het hoofdmenu. Wederom veel pogingen en daar was ze per ongeluk iemand aan het bellen. Ehem.. De beltoon maakte redelijk wat geluid omdat hij op speaker stond en het geluid wat verhoogd was bij het verplaatsen. Zou iemand opnemen? Wat zouden ze denken van een plots gesprek met een Ninetales.

Ragya was benieuwd of Aldrei tevreden was met haar vangst. De Ninetales had het enkel en alleen gestolen uit verveling en leedvermaak, en het zou haar verbazen als de vos uberhoud wist wat ze gestolen had. En hopelijk voor Sara naast haar zou mevrouw niet snel verveeld raken en het ding heel laten. Anders kon ze mooi een boete betalen met geld dat ze niet had. Yay. Dat werd dan heel snel wegrennen. Maar er was nog een kans dat de Holocaster het overleefde. En daar zou ze maar op rekenen. Postieve gedachtes, goed chakra enzo. Ze keek weer op bij de woorden van de witharige. ‘Misschien dat we maar naar Hoenn gaan, ik dacht dat ze daar Vulpix’s hadden, dus ook wel een Ninetales’ Waarschijnlijk wel. Of anders ving ze er een als een teamlid en trainde ze die. Twee Ninetales waren beter als een toch? Bij de andere woorden haalde ze haar schouders op. ‘Ze kan zich af en toe wel gedragen, dus ik denk dat ze zich wel red tot we een goede vorm van therapie gevonden hebben’ Op dat moment begon Fenrir te blaffen en wees hij met zijn snuit naar een smal steegje. ‘Weet je het zeker?’ sprak ze tegen de Houndoom maar deze blafte nogmaals ongeduldig. Op dat moment klonk een ringtoon en twijfelend keek ze achterom naar Sara. Het is voor jou? Maar ze draaide zich al snel om en liep het steegje in. Haar blik gleed omhoog tot ze een stel glimmend gouden staarten lag liggen. Zo zacht als ze kon sloop ze dichterbij en klom op een van de dozen die er stonden. Ze trok zichzelf omhoog en kwam achter Aldrei terecht, die nogal bezig was met het geluid uitzetten wat faalde. ‘Aldrei’ sprak ze plots, waardoor de Ninetales geschrokken omkeek, om hierna te grommen. Maar Ragya pakte simpelweg de snuit van de vos vast en griste de Holocaster van het dak af. ‘Stel je niet aan en zeg sorry tegen Sara’ Aan de ongeamuseerde blik maakte ze duidelijk dat ze ten eerste niet kon praten en ten tweede geen excuses aan ging bieden. Maar goed, wat had ze verwacht? Ze draaide zich weer om met de Holocaster in haar hand.

Eenmaal het steegje ingaand floot ze Fenrir, deze was verveeld blijven staan op zijn plek, wachtend op verdere orders. Bij het horen van het geluid volgde hij hun echter op een klein drafje. Eenmaal hun ingehaald duwde hij zacht tegen Sara haar been, ten teken dat hij er langs wou. Waarna hij langs haar liep en aan Ragya’s zijde kwam. Blijkbaar vond de Houndoom het fijner dat hij tussen zijn trainer en de vreemde in zat, wat voor een hondachtige zeker een normale reactie was. De ringtone had de interesse van Ragya gewekt, en tevens die van Aldrei. Deze probeerde uit te vinden hoe je op moest nemen maar jammer genoeg was Ragya haar voor. Met de Holocaster in haar hand draaide ze zich weer om naar Sara, hem al terug willen gevend. Want ja, ze had er persoonlijk weinig aan op te nemen. Jammer genoeg dacht de Ninetales er anders over, deze zette haar voorpoot op haar schouder en leunde naar voren. Met haar snuit drukte ze tegen het schermpje en er gebeurde zeker wat. Had ze opgenomen? Afgedrukt? Geen idee, met een dreigende blik keek ze naar haar pokémon en gaf snel het ding terug aan de witharige. Hier wou ze geen verdere problemen mee krijgen voor ze nog een boete moest gaan betalen. In ieder geval was het ding niet gesmolten, wel een beetje geblakerd maar goed. Ondertussen pakte ze bal van Fenrir, want de Houndoom keek al spottend naar Aldrei en het leek haar geen goed plan die twee te lang bij elkaar te houden. Met een simpele beweging stuurde ze Fenrir terug en maakte een teken dat Aldrei aan haar voeten moest gaan zitten. Hierna keek ze vragend naar Sara, wie had haar Ninetales gestoord?

{ Als je wilt mag je Rolo vragen erbij te komen :”3 Om te kijken of Cecille selfies van een Ninetales waardeert xD

Aldrei keek teleurgesteld naar de Holocaster, het was net zo leuk geweest. Maar het was duidelijk dat ze meer waarde hechtte aan het leedvermaak van haar trainster, want het was duidelijk in diens ambere ogen te zien dat ze zich amuseerde. Vooral omdat ze het blijkbaar voor elkaar gekregen had het ding op te nemen. En als de onschuld zelve ging ze op het dak liggen, genietend van de show. Ondertussen leunde Ragya tegen het dak aan, nog altijd op de dozen staand. Ze was te veel bezig geweest met luisteren dan eraf te klimmen. Want er werd opgepakt, en gepraat. Goed, misschien had Aldrei ook een klein beetje gelijk en was dit grappig. Bij het horen van de foto’s keek ze vragend opzij. ‘Heb je foto’s gestuurd?’ Eerder verbaast om het feit dat het de Ninetales gelukt was, deze kantelde haar kopje en hielt zichzelf voor de domme. Waardoor de roodharige met haar ogen rolde, dat was dus een ja. Toen het gesprek verder ging trok ze een wenkbrauw op, het waren zeer belangrijke dingen om te weten. Ze nam aan dat het daten van een pokémon illegaal was en dat je dan pokémon rechten op je dak kreeg. En dat pokémon ook niet mochten betalen. Maar goed, ze had het gevoel dat haar inbreng hierop niet gewenst was. Dus bleef ze kijken naast haar gouden vos en stiekem vond ze het zelf ook leuk. Vooral omdat Sara zich er voor leek te schamen, al kon dat ook komen om het feit dat ze hier twee luistervinken had. Opvoeding was niet haar beste punt, ook niet bij haarzelf. Toen het ding bijna viel leunde Aldrei al naar voren, waardoor Ragya haar arm uitstak en dreigend keek. ‘Genoeg gekletst met Cecille voor vandaag’ Ze had de naam immers opgevangen in het gesprek en het was duidelijk dat deze het plezier had gehad kennis te maken met Aldrei. Deze rolde met haar ogen en ging weer liggen. Pret verpesters.

Ragya was benieuwt waarom de ander zich schaamde. Al had ze het gevoel dat het niet fijn was zo een gesprek te beginnen met vreemde erbij. De roodharige had er weinig last van en ging er verder niet op in. Echter stapte ze nu wel van de doos af en wenkte Aldrei, die naast haar sprong. ‘Sorry, ik denk dat je dankzij Aldrei heel wat uit te leggen hebt’ De Ninetales keek er wel eens waar trots bij. Ze lachte onschuldig toen de Holocaster weer begon. Yup, heel wat uit te leggen. In ieder geval had Aldrei er nieuwe vrienden aan over gehouden.