De rillingen liepen nog altijd over de rug van het rozeharige meisje als ze terugdacht aan hoe deze dag was gegaan. Het was nu bijna avond en ze kwam eindelijk in de buurt van Aquacorde Town. Ze had een redelijk rustige Quest op zich gekregen, een Quest waar ze enkel op zoek hoefde naar een vishengel. Nou, daar kon niet veel misgaan, had ze zo het idee. Het was niet zo dat een hengel ineens in een Banette veranderen zou, of dat die haar ineens aan zou vallen. Nee, een hengel was simpel. Een hengel ging je zoeken, je vond het en dan was je klaar. Ze had de meest simpele quest opgekregen en ze zou die gebruiken om even haar hoofd leeg te maken, want na vandaag was dat nodig. Na vandaag was dat heel hard nodig. Ze zuchtte een keer en liep langzaam door. Ze had haar Serperior terug laten keren, omdat ook hij geschrokken was en hij verdiende zijn rust. Hij verdiende zijn rust meer dan wie dan ook.
En daarom kwam ze helemaal alleen aan bij de visser, welke aan de kant zat… als enige zonder hengel. “
S-Sorry? Meneer? Had u gevraagd om hulp?” vroeg het meisje zacht, terwijl ze ruim twee meter van de man af bleef zitten. Deze draaide zich om en keek haar wat denigrerend aan, waardoor ze slikte. ‘Ja. Ik had mijn hengel hier laten liggen,’ sprak hij. Zijn stem klonk… bijna grommend. Ze kreeg er rillingen van. ‘En toen ik terug kwam van het toilet was hij weg. Iemand moet hem gestolen hebben,’ ging de man grommend door en Karma slikte. “
Ik… Ik zal eens in de buurt een kijkje nemen,” bracht ze uit. Wat een creep! Hier wilde ze zo snel mogelijk weg. Die hengel was sowieso minder eng dan hij… Ze negeerde dan ook de woorden die uit zijn mond kwamen en liep rustig weg, om op zoek te gaan naar een hengel.
Oké. Waar kon ze beginnen? Ze kon het beste eerst alle mensen af gaan. Daarom wandelde ze op de eerste visser af. “
Het spijt me, heeft u misschien een hengel gevonden?” vroeg ze liefjes. De man lachte een keer, wijzend naar zijn eigen hengel. ‘Sorry jongedame, ik heb mijn eigen!’ riep hij met zijn schorre stem. “
Nn, dat zit goed! Bedankt!” sprak ze vrolijk, voor ze weer van hem weg liep. Oké, hij was het niet. Een diepe zucht kwam uit haar mond, maar ze besloot dat ze het niet op mocht geven. Daarom liep ze naar de volgende en stelde ze dezelfde vraag, maar helaas opnieuw een negatief antwoord. Volgende. Negatief. Volgende, weer negatief. Zo ging het een keer of zes, zeven door. Maar, niemand leek wat gezien te hebben. Totdat…
“
Misschien… Mevrouw, heeft u misschien een hengel gevonden?” De rozeharige klonk uitgeput en keek de vrouw hopeloos aan. Ze wilde al doorlopen, toen de vrouw ineens haar stem liet horen. ‘Ja, ik zag een Pidgeotto er net mee weg vliegen,’ bracht ze uit. ‘Ik weet niet of het jouw hengel is, maar als het hem is, is hij daar,’ sprak de vrouw, knikkend naar een tak die boven het water uit hing. “
Heel erg bedankt!” riep Karma vol enthousiasme uit. Eindelijk, ze had de Hengel gevonden!
Met snelle passen had Karma zich naar de boom gehaast en inderdaad. Het draadje van de hengel hing langs de tak naar beneden en als ze goed keek, zag ze een deel uitsteken. Maar, helaas hing de tak ver over het water heen en was hij vrij hoog. Plus, ze was niet de beste klimmer. Normaal zou ze de hulp van James vragen, maar ze wilde de hengel niet breken en ze had nog geen andere Pokémon. De Pidgeotto was ook nergens meer te bekennen en er waren geen vogels in de buurt, dus ze kon niets capturen om hulp te krijgen… Een zucht verliet haar mond en ze besloot maar te gaan doen wat ze nooit had gedacht te doen: ze ging in de boom klimmen.
Het meisje zette zich af en wist haar handen aan de grote tak te krijgen, waarna ze zichzelf er - met de hoog nodige moeite - op wist te hijsen. De struggles waren real, maar uiteindelijk zat ze dan toch op de tak en haalde ze een paar keer diep adem. Ze voelde haar armen en wist zo zeker morgen overal spierpijn te hebben. Het zoeken naar een hengel werd nu al spannender dan verwacht. Een laatste zucht verliet haar mond, voor ze zich op handen en knieën zette en over de dikke tak kroop. Stapje, voor stapje, voor stapje… En, wonder boven wonder leek het nog goed te gaan ook! Vrij goed zelfs. Ze kwam na een (heel lang) tijdje aan bij de hengel en legde haar benen aan beide kanten naast de tak neer, voor ze begon te draaien en ervoor zorgde dat het draadje zo ver mogelijk terug erin zat. Ze pakte het ding vervolgens in beide handen beet en wilde zich omdraaien-
Een luide gil klonk, gevolgd door een plons. Luid snakkend naar adem kwam het meisje weer boven, haar blik richtend op de Gastly die ineens achter haar was opgedoken. Het was dezelfde Shiny, vrouwelijke Gastly van eerder die dag, de Gastly die… Nog steeds gecaptured was. Ze snoof eventjes luid en zwom naar de kant, waar ze zichzelf aan op hees. “
Alsjeblieft…” vroeg ze aan de Gastly. Haar stem klonk duidelijk vermoeid. Ze had het allemaal niet echt meer. En de Gastly vond het toch oh zo grappig dat ze het voor elkaar had gekregen om de hengel op zijn plek te houden, waardoor Karma er al weer niet bij kon. Haar kleren dropen en haar hele lichaam stond op het punt van instorten, maar nog steeds had ze geen hengel. Daarom balde ze haar vuist. “
Oké,” bracht ze uit. Het leek er niet op dat haar dit ging lukken als de Gastly in de buurt bleef en ze had de energie niet om er echt iets aan te doen, dus haalde ze een Pokéball van haar rokje en vergrootte ze het ding. Ze… Ze zou laten zien wie hier de baas was!
En met die gedachte gooide ze haar Pokéball omhoog naar de vrouwelijke, shiny Gastly die haar pijn bezorgde. Mentaal en fysiek.
Notes:
Klik voor het topic dat vooraf ging 
