{ Rawr

Sara begreep heel goed waarom Cecille haar nog eens belde, maar ze kon het niet aan om het momenteel uit te leggen. Niet alleen was het onbeleefd om te bellen in het bijzijn van een ander, maar ze moest ook eerst haar schaamte weer wat onder controle krijgen. Arceus. Wel, het was altijd beter dan als ze had besloten om voor een andere reden te bellen. Ze begreep dat ze Cecille nu waarschijnlijk alleen maar zorgen oplegde, maar ze had haar gezegd dat ze geen Ninetales was en dat moest genoeg zijn, toch? De blondine kennende was dat niet genoeg, eigenlijk, maar ze drukte toch het gesprek weg elke keer dat Cecille weer probeerde te bellen.

“Zeg dat wel,” bracht Sara uit op de opmerking van Ragya. Wat zij er allemaal van vond wist ze niet en wilde ze eigenlijk ook niet weten. Misschien vond de roodharige het allemaal hilarisch. Het was immers vast een vorm van leedvermaak, want Sara leed er behoorlijk onder. “Iedereen die logisch kan nadenken zou toch moeten begrijpen dat als ik normaal praat, ik geen Pokémon ben?” dacht ze hardop. Misschien dat ze zich toch een beetje schuldig voelde dat ze Cecille steeds wegdrukte. Ze had ook best wel abrupt gereageerd, maar ze had even de tijd nodig gehad om te kalmeren. Dat kreeg ze nu redelijk voor elkaar. “Vind je het erg als ik haar straks terugbel? Al vraag ik me af of bellen genoeg zal zijn.” De blondine kennende zou ze haar best doen om de witharige te vinden en in levende lijve te zien dat ze geen Ninetales was. Zo’n excuus zou ze zeker gebruik van maken.

Het zat Sara allemaal niet lekker. Ze had net gedacht dat ze wel weer wat gekalmeerd was, maar eigenlijk schoot ze nog steeds in de stress en ze wist dat Cecille haar er niet zo snel mee weg liet komen. De opmerking van Ragya verwarde haar ook alleen maar meer. “Eerlijk gezegd geloof ik niet dat het mogelijk is om in een Pokémon te veranderen,” reageerde Sara. Haar toon klonk wat strenger dan bedoeld, maar dat gebeurde wel vaker als ze niet helemaal lekker in haar vel zat. Misschien kon ze dat gesprek met Cecille maar beter zo snel mogelijk doen, anders bleef ze hier mee zitten. Ze wilde alleen niet dat Ragya er dan bij zou blijven, want de roodharige was in principe een vreemdeling voor haar en hoewel ze nu al wel van de situatie af wist, voelde Sara zich niet prettig bij het idee dat die het gesprek zou bijwonen. Dat ze knikte toen Sara vroeg of ze Cecille zo mocht terugbellen waardeerde de witharige, maar de ander maakte geen aanstalten om weg te gaan of te doen alsof ze niet luisterde en dat lag haar weer minder goed. Ach, zo moeilijk was dat niet op te lossen. “Goed, dan ga ik even.” Ze wist niet of de roodharige er veel voor voelde om elkaar weer te spreken na het telefoontje met Cecille, maar ze nam aan dat als dat zo was ze nu wel een ‘tot zo’ of iets dergelijks achter haar aan riep. Als dat niet het geval was had Sara alle tijd om Cecille eventueel ook nog persoonlijk te spreken, wat ze eigenlijk veel prettiger zou vinden. Misschien dat ze dat had moeten laten blijken, maar haar zekerheid was toch een beetje ingestort door deze beschamende situatie.