Icecream, Ahoy!

Luidop riep ze dat ze dit leuk vond, en daarmee hoopte hij dat ze de reis naar snoepland bedoelde. Of ze was één van de typen die een kik van gevaar kreeg… Wie nam hij in de maling? Ze was zich van geen gevaar bewust. Als het goed was, lag de snoepwinkel niet al te ver van deze plek vandaan. Nog een klein stukje… Plotseling maakte hij een scherpe bocht en rende direct een steegje in die onguur oogde, maar dat totaal niet was. Oké, het stonk naar pis en er waren hier en daar wat mensen in vermoord, maar dat terzijde.. Volkomen veilig. En daar zat de snoepwinkel ook, of beter gezegd ‘snoepland’. Dat was letterlijk de naam. “We zijn er!” riep hij enthousiast en zwaaide zijn armen de lucht in. Zo, dat scheelde al wat. Nu tijd voor de zoetigheid. Hij liet haar pols los en stapte de winkel in en werd direct begroet door een hele etalage vol verschillende smaken lolly’’s en inschepsnoep. Achterin de winkel zat vooral chocolade en spekjes. Yum. Met kwijl uit zijn mondhoek ontsnappend sprong hij recht richting de lolly’s en staarde aandachtig naar elke smaak. Hmm, voor welke zou hij vandaag gaan? Hij klapte zijn handen tegen elkaar en keek dromerig verder. Zoveel… Zoetigheid.

Iene, miene, mutten, tien pont grut-Wat?! Hij schrok zich rot toen het meisje opeens een vraag aan hem stelde. Een tel lang keek hij haar niet-begrijpend aan. “O-OW! De naam is Jayce, en de jouwe?” Met een glimlach keek hij haar aan, maar pas toen merkte hij het speeksel op. Ieuwl, dat was niet charmant geweest en direct wreef hij het weg. Niet dat het uit scheen te maken voor de dame, gezien ze inmiddels een roze lolly had uitgekozen en die trots de lucht in stak. Zo te zien was dat haar keuze, maar… ze had zijn naam vast niet gehoord. Geweldig. Hij richtte zijn kijkers weer op de zoetigheid wat voor hem lag en sloot zijn ogen. “Oké, ik vertrouw op de wijze Pokémon van willekeurigheid…. Spinda-sama!” En met een uithaal greep hij met zijn vingertoppen een lolly vast en bungelde het vlak voor zijn gezicht. Wat was het geworden? Traag opende hij zijn ogen en het was een groene lolly geworden, appelsmaak. Direct klapte hij zijn handen naast elkaar en boog zwijgend. “Bedankt, almachtige Pokémon,” Met hun zoetigheid hees hij zich weer overeind. Deze lolly kon hij nog wel betalen, maar meer werd het hem niet. Hij zou wel de dame verder rond laten kijken, gezin ze vast genoeg geld had om nog meer te halen.

De dame die de naam ‘Shanon’ droeg besloot de snoepwinkel nog te verkennen, terwijl hij zijn lolly nog vasthield. Hij had haar nog willen complimenteren met hoe mooi die naam was, maar tegen die tijd was ze al verdwenen. Hij moest maar eens onthouden dat ze té enthousiast kon zijn en binnen een oogwenk uit zijn zicht verdween. Gek genoeg had ze snel haar rondje voltooid zonder hyperactief op- en neer te springen. Het verraste hem dat zij de eerste as die vroeg of ze nog iets anders zouden halen. Wauw, hij had het van haar verwacht. “Ik overleef wel op eén lolly,” verzekerde hij haar met een glimlach. Dat was een enorme leugen. Hij had minstens drie lolly’s nodig om een middag door te komen. Het was dan ook een mirakel dat hij geen gaatjes had met al dat snoepgoed die hij dagelijks naar binnen werkte. En zijn figuur leef ook heerlijk slank. Maar goed, hij liep al naar de kassa en groette de oude kerel. Vlak voor het incident met de Gardevoir bezocht hij al deze zaak vaak, maar het was vervolgens een tweede thuis geworden. Hij bracht hem dan ook vaak onder als hij nergens overnachting kon vinden. Als een charmeur boog hij naar voren en zwaaide zijn armen opzij met zijn ogen gesloten. “Dames gaan voor,” Zulke capriolen was de kerel ook van hem gewend en hij keek afwachtend naar de dame.

Wacht, waarom zwaaide ze naar een kerel die binnen een straal van een meter van haar vandaan zat? Gelukkig betaalde ze wel netjes voor haar roze lolly en wachtte ze zelfs op hem. Misschien ging het hem toch goed af. Hij overhandigde zijn lolly en het geld, waarna de kerel een ‘kom dichterbij’ gebaar naar hem maakte. Met een opgetrokken wenkbrauw staarde hij de man een tel lang aan. Wat was er nou? Hij had netjes betaald, toch? Hij leunde maar voorover en kreeg vervolgens een rake karateklap tegen zijn hoofd aan. “AU!” De kerel zweeg enkel, maar liet wel een teleurgestelde zucht horen. Verontwaardigd zette hij een pruillipje op, terwijl hij met zijn vrije hand zijn hoofd masseerde. “Waar was dát nou goed voor?” Weer enkel de kalme blik, maar toen hij kort naar de dame keek werd de hint duidelijk. Hij was zacht gezegd kieskeurig met de typen meiden die hij naar de zaak meesleurde. En haar ‘happy go lucky’ soort viel daar niet onder, al was dat behoorlijk vreemd. Je verdiende meer aan ze, omdat ze gedachteloos waren.. Oja, ze gaven wel wat meer problemen. Heh. Licht beschamend greep hij de lolly en likte er met een glimlach aan. “Laten we maar gaan, onze reis is hierbij voorbij en we hebben ons schat behaald!!” Trots likte hij aan de lolly, terwijl hij de deur voor haar opendeed.

Hij liet haar voor, maar voordat ze de winkel was uitgestapt keek ze vrij verward naar de oude kerel. Achteraf gezien had het verwarrend voor haar moeten zijn geweest om hem gewond te zien raken en een vrij zwijgende conversatie te houden. Dan begreep hij het wel, maar of hij het zou uitleggen.. ? Ze was helaas scherp genoeg om erover te vragen toen ze buiten de winkel stonden. In de ongure steeg. Met een zwaai stak hij even de lolly uit zijn mond, waarna hij nadacht hoe hij het fatsoenlijk kon verwoorden. Nogmaals liegen zou niet werken, of wel? Het onderwerp veranderen zou te opvallend zijn. Dan maar liegen en daar was hij wel goed in. “Tja, zijn roze lolly’s zijn hem nogal dierbaar. Niet iedereen koopt ze, waardoor hij gewend geraakt is aan het feit dat ze er altijd.. tja, staan. Om ze te verliezen – ondanks als verkoper- is wat pijnlijk voor hem. En een nieuwe klant slaan doet hij niet, dus… vandaar de klap op mijn kop. Zo’n prater is hij namelijk ook niet,” Direct stak hij zijn lolly weer in zijn mond en liep alvast weer richting de straat. Nailed it.

De volgende keer moest de oude kerel geen roze lolly’s meer verkopen, volgens Shanon. Een… hoogst interessante bewering, maar het zou wel een passende maatregel zijn bij zijn pas vertelde leugen. Al had hij eerder verwacht dat ze juist zou eggen dat hij de lolly’s moest opvreten, zodat ze niet meer in voorraad waren. Dat was ook een optie, een smakelijke in ieder geval. Eenmaal in de drukke straat, keek hij verrast om naar haar toen ze aan hem vroeg wat ze nog konden doen. Dat was een hele goede vraag. In deze stad was echter een boel te doen wat leuk was, buiten het opvreten van zoetigheid, natuurlijk. “We kunnen anders naar de Pokémontuin gaan?” stelde hij voor met een glimlach en zijn lolly in zijn mondhoek, “Ik wil graag de Donphans weer zien,” Die zou rond dit tijdstip tamelijk druk zijn, vol toeristen en kinderen. Ach, dat konden ze vast wel aan. “Prrrt!” maakte hij de lollystokje met zijn tanden vast de lucht in, terwijl hij een Donphan-imitatie probeerde te maken. Inmiddels trok hij weer de aandacht van wat mensen, maar minder dan voorheen. Met een zwaai stak hij zijn hand een bepaalde kant uit waar de Pokémontuin zat, en keek haar afwachtend aan. “Gaan we de jungle des Pokémon betreden?”

Ze vond het een geweldig idee, maar ging over enthousiast te werk en sleurde hem het volgende moment achter haar aan. Ehm, was ‘hij’ niet degene die de weg kende? Niet dat hij het enthousiasme niet kon waarderen. Het duurde even, voordat ze hem losliet, maar inmiddels hoefde ze enkel een kort stukje af te leggen. Ze vroeg echter gelijk al of er meerdere Pokémon daar zaten en hij nam eerst met een glimlach een lik van zijn lolly, voordat hij er antwoord op gaf. “Klopt, van Donphan tot Giraferig. Zelfs Primeape’s!” sprak hij met enthousiaste armbewegingen, terwijl hij dezelfde looppas als haar aan hield. Wonder boven wonder bleef de lolly tussen zijn vingertoppen zitten. En direct stopte hij het weer in zijn mond en leidde de weg richting de Pokémontuin. Nog voordat hij een bord zag verschijnen met ‘Pokemontuin’ erop, verscheen er een Jynx vlak voor Shanon. Muk. “Kijk u-“ De Jynx knalde al tegen de ander op en direct sloeg hij met zijn ‘machtige’ lolly tegen diens voorhoofd. “Let op waar je loopt!”