[OPEN]A new life

Een lichte glimlach gleed om Austin’s lippen terwijl hij naar zijn broertje en zusje keek die hem beiden een tekening kwamen brengen. De tekening van zijn broertje was een zeer moedige poging om zijn Marshtomp na te tekenen en zijn zusje, wie beter kon tekenen in Austin’s opinie, had een tekening gemaakt van Blade. Uiteraard hadden ze zijn Pokémon nodig gehad om na te tekenen. Het was Blade beter gelukt om stil te blijven zitten dan Waterfall, wat wel eens de reden zou kunnen zijn waarom de Marshtomp op de tekening er zo raar uitzag. Zijn broertje was er echter zeer trots op en Austin kon het niet over zijn hart verkrijgen om te zeggen dat het lelijk was, dus zei hij dat hij er heel blij mee was. Vervolgens kregen de tweeling ruzie over wie de beste tekening had gemaakt waarbij zijn zusje opschepte dat ze veel beter was in tekenen dan hun broertje. Vervolgens begon zijn broertje te klagen dat ze hem geen ‘broertje’ moest noemen omdat hij twee minuten ouder was dan haar. Austin wierp een blik op zijn vader welke met zijn ogen rolde en de ruzie tussen de twee suste. ‘Ik vind ze allebei mooi,’ zei hij zonder te stotteren tegen Duke, zijn kleine broertje, toen deze met traantjes in zijn ogen vroeg welke hij het mooiste vond. Nora, zijn kleine zusje, keek hem inschattend aan, maar Austin’s blik verraadde niets. Als hij ging laten blijken dat hij vond dat zij beter kon tekenen, had hij de poppen pas echt aan het dansen. Zuchtend en met een schouderophaal gaf Nora het op. Het verbaasde hem steeds weer hoe snel ze groeiden, aangezien ze beiden nog maar vijf jaar waren. Binnenkort zes. Nog een maandje. Dan zou hij weer wat inspiratie moeten gaan opdoen over wat hij voor hun ging kopen, want anders wist hij het ook niet meer.

Het zou voor vrienden of kennissen vast een heel ander beeld van hem moeten zijn als ze hem hier zagen. Hij was thuis erg op zijn gemak en stotterde niet meer. Zeker niet tegen zijn broertje of zusje, want dan moesten ze lachen met hem. Zijn vader was er wel trots op. Hij had zijn vader de leugen verteld dat het stotteren tegen vreemden steeds beter ging, maar het tegengestelde was waar. Zelfs bij Ayako, waar hij lang mee samen had gezeten, had hij nog gestotterd en het leek steeds erger te worden naarmate dat hij meerdere mensen ontmoette. Het zou vast wel beter gaan, hield hij zichzelf voor. Hij wist echter niet of dat ooit waar zou worden. In gevecht was hij heel anders dan als hij gewoon tegen iemand moest praten. Ook speelde het parten dat over een maand zijn moeder al zes jaar dood was. Hij wilde iets voor de tweeling gaan halen en hun verjaardag vieren, maar hij wilde ook nog bloemen bij het kerkhof gaan brengen. Hij werd uit zijn gedachten gehaald door Duke die een andere tekening bracht. Dit keer was het een verbeterde versie van Waterfall en Austin lachte opgewekt. ‘Net zo goed als de vorige,’ beweerde hij waarop zijn broertje hem een klap gaf en zei dat hij loog. Austin trok een pruillipje, maar zijn broertje draaide zich al om en liep weg. Ach ja, die zou wel bijdraaien, dacht Austin grijnzend. Hij zag dat Waterfall nieuwsgierig naar Duke keek en hem achterna ging. De twee konden het goed met elkaar vinden. Blade was echter wat rustiger en probeerde zich vooral af te zonderen van de tweeling, waarschijnlijk omdat hij niet nog eens als stilstaand portret nagetekend wilde worden. En dat kon Austin wel begrijpen, want Nora en Duke konden er soms uren over doen voordat ze zo’n tekening af hadden.

Nadat hij afscheid had genomen – waarbij Nora bijna in huilen was uitgebarsten, Duke hem vrolijk had uitgezwaaid en zijn vader Nora had proberen te kalmeren – besloot Austin om richting Verdanturf Town te gaan voor wat training. Hij wist dat zich daar een Route bevond waar hij Volbeat’s en Illumise’s kon vinden, tegenstanders die veel ervaring op konden brengen als dat nodig was. Hij besloot om via Petalburg Woods naar Rustboro City te gaan en daar de Rusturf Tunnel naar Verdanturf Town te nemen. Het zou een eindje wandelen zijn, maar hij had Waterfall om tegen te praten. En na een stevige wandeling kwam hij eindelijk lichtelijk uitgeput in Verdanturf Town aan. Hij durfde te wedden dat hij minstens twee uur gewandeld had op zijn trage wandeltempo. Hij wilde net naar het Pokémon Center wandelen zodat hij daar wat thee kon gaan drinken toen hij een jongen verderop zag zitten met een ei. Het ei was aan het gloeien. Austin kon zien dat het ei ging uitkomen. Soms had je ook dat een ei ging gloeien en dat er vervolgens niks uitkwam, maar deze kwam wel degelijk uit. Het ei veranderde in een schattige, vrouwelijke Bulbasaur. Natuurlijk vond Waterfall dit zo interessant dat hij een kijkje dichterbij ging nemen. Austin wilde zijn Pokémon waarschuwen, maar eigenlijk was hij ook best nieuwsgierig en liep daarom maar achter Waterfall aan. Hij wilde net tegen Waterfall zeggen dat deze de Bulbasaur niet moest laten schrikken toen deze naar de groep Pokémon liep en naar voren boog. Hij boog zijn kopje helemaal tot deze bijna tegen het kopje van de Bulbasaur gebogen was en maakte een vrolijk, hard geluid waardoor de Volbeat’s en Illumise’s die zich verderop bevonden zeker krijsend weg waren gerend. ‘W-Waterfall, g-gedraag je!’ begon Austin te stotteren terwijl hij met een knalrode kop naar het groepje Pokémon en de jongen liep. ’S-Sorry,’ bracht hij haastig uit tegen de jongen. ’S-Sinds dat hij w-weet dat hij bijna gaat evolueren, w-wilt hij nog wat van z-zijn rebels periode g-genieten.’ Het was een hele uitleg met veel gestotter, maar hopelijk had de jongen hem wel begrepen. Austin liep naar voren en trok zijn Pokémon aan zijn arm wat naar achteren, maar Waterfall gaf niet echt mee. In plaats daarvan stak hij zijn poot uit en legde deze zachtjes op het kopje van de Bulbasaur. ‘V-Vermoord hem n-niet,’ bracht Austin hopend hardop uit. Wat een geruststelling voor de trainer van de Bulbasaur, zeg.

Austin had echt zin om te kreunen van ergernis. Het leek steeds erger te worden met Waterfall. Niet alleen wilde hij niet luisteren, maar nu bleek hij zelfs geen aandacht meer te geven als Austin een preek wilde beginnen. De Pokémon wist kennelijk wat er zou volgen als hij zijn aandacht ook maar één keer op zijn trainer richtte en dus bleef hij geconcentreerd naar de Bulbasaur kijken. Hij had in elk geval wel nog gezag over Blade, dus dat was wel weer een opluchting. Hij wilde dat Waterfall eens inzag dat zijn gedrag storend kon zijn voor anderen, ook al werd nu het tegendeel bewezen doordat de Bulbasaur van de trainer vrolijk naar Waterfall keek. Waterfall draaide zijn kop en keek zijn trainer uitdagend aan alsof hij wilde zeggen: en wat ga je nu doen? Austin rolde opvallend met zijn ogen naar de blauwe Pokémon en besloot in plaats daarvan de half gestelde vraag van de jongen te beantwoorden. Hij wachtte tot de uitleg van de Pokédex gedaan was en keek vervolgens naar de jongen zelf. ‘Ja, hij e-evolueert binnenkort,’ sprak hij. De jongen zou toch zeker wel weten wat evolueren was, hè? Met een vluchtige blik keek Austin naar de jongen zijn Pokémon, maar deze bleken enkel nog in het eerste stadium te zijn. ‘Dat is w-wanneer je Pokémon naar het v-volgende stadium gaan,’ legde hij uit, zich meteen beseffend dat het een tamelijk beknopte beschrijving was en dat het lichtelijk verwarrend kon overkomen als je niet precies wist wat het inhield. Hij besloot om er pas verder uitleg over te geven als de jongen daar nood aan had. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en draaide zijn hoofd naar Waterfall. ‘Marsh!’ bracht deze vrolijk uit toen de Bulbasaur ook een vrolijk kreetje liet horen. De Marshtomp leek blij te zijn om eindelijk eens iemand te vinden die hem niet afstrafte voor zijn impulsieve gedrag. Austin wist dat ze ooit nog wel eens in de problemen gingen raken nog voordat Waterfall volledig geëvolueerd zou zijn, maar aan de andere kant wist hij niet of hij stond te wachten op een erg serieuze Swampert. Natuurlijk zou het wel cool zijn om de laatste evolutie te hebben, maar aan de andere kant zou hij Waterfall’s rebelse gedrag misschien best wel missen. ‘G-Gelukkig,’ stotterde Austin en je kon ook daadwerkelijk opluchting in zijn stem horen. Het laatste wat hij zou willen was ruzie met een trainer omdat zijn Pokémon zich niet echt kon gedragen. Waterfall leek blij te zijn met het feit dat Bulbasaur hem wél leuk vond, dus besloot hij naast de Pokémon te gaan zitten. Plagerig spoot hij zachtjes wat water uit zijn bek vlak voor de Bulbasaur, maar niet hard genoeg om haar schrik aan te jagen. Ergens was het zicht best wel vertederend, maar Austin draaide zich weg zodat hij een gesprek kon beginnen met zijn trainer. ‘Het lijkt erop d-dat Waterfall eindelijk een m-maatje heeft gevonden, dus ik z-zal mezelf maar eens v-voorstellen,’ stotterde hij. ‘Mijn n-naam is Austin.’ Hij stak zijn hand uit naar de vreemdeling en bleef een glimlach op zijn gezicht houden terwijl hij de jongen aankeek.