Icecream, Ahoy!

Pff. Het was weer een warme dag en er stonden zeer lange rijen achter de ijskraampjes tot zijn ergernis. Natuurlijk kon hij simpelweg water halen, maar dat was zo… niet-zoetig. Zelfs frisdrank volstaat beter, maar zijn ogen gleden terug naar het kraampje. Ijsje. Dat was gewoon wat hij wilde en niets anders. De vraag was echter hoe hij daaraan zou komen, want hij had geen zin om urenlang in een rij te staan. Tegen de tijd dat hij aan de beurt was mochten ze vast een plasje zweet bedienen. Nadenkend sloeg hij zijn armen over elkaar en leunde tegen een muur. Een ander tactiek zou hij kunnen gebruiken. Een Pokémon, zelfs. Hmm, wat als hij… ? Een grijns sierde zijn gezicht en enthousiast haalde hij Alva tevoorschijn. De shiny Froakie schudde haar kop en keek hem verre van geamuseerd aan, terwijl ze hem met tot spleetjes getrokken ogen aankeek. Het was ergens triest dat ze hem wantrouwde na al die tijd. Zeker na het incident met die Gardevoir was hun band verslechterd. Het kwam vast door zijn nieuwe houding. “Gebruik je Smokescreen en dan Lick om een ijsje vast te grijpen!” commandeerde hij, maar er ontstond enkel een diepe frons op het gezicht van de kikker. Daar had hij veel aan.. Niet. Jayce zuchtte luid en liet daarbij zijn schouders zakken. “Werk mee, Alva,” Alva schudde haar kop koppig heen- en weer. Zou smeken werken? Ditmaal ging hij op zijn knieën voor haar en keek met glinsterende ogen naar haar op. Dit kon ze toch niet weerstaan? ‘Fro!’ Direct vuurde ze een reeks bubbels op zijn gezicht af, en keek vervolgens met een opgeheven kop weg. Dat was een duidelijke ‘nee’. Met een totaal doorweekt gezicht hees hij zichzelf overeind, duwde zijn vrij lange donkerblauwe haren weg uit zijn gezichtsveld om vervolgens op Alva neer te kijken. Grmpf. Het leek erop dat hij maar in de rij mocht staan. In de hitte. Vol tegenzin nam hij maar plaats in de rij.

OOC: Open!

Had hij nou in die tijd dat hij naar het ijsje verlangde nou een schattig meisje over het hoofd gezien? Hij moest toegeven dat toen hij haar kant weer op keek, ze er alles behalve alledaags uit zag. Ze had een belletje als oorbel en twee verschillend gekleurde ogen wat je bij katachtige soms zag. Het was een veel voorkomende mutatie in sommige lijnen. Bij een mens had hij echter nooit gezien. Hij bleef aan een kat denken. Een paar kattenoren zou bijvoorbeeld perfect bij haar passen. Bij het beeld ervan giechelde hij al vrolijk in zichzelf. Zo.. verdomd.. schattig! Ineens keek ze hem aan en stelde de vraag waarvoor er een rij was. Uhm, oja! Ja, het ijsje dat hij zou halen, natuurlijk. Dat was hij totaal niet vergeten. En of het leuk was? Met van blijdschap blinkende ogen greep hij haar beide polsen vast en keek haar daarbij recht in haar ogen aan. “Ijsjes!” sprak hij enthousiast, liet haar los en legde één hand op zijn borst, terwijl hij de ander uitstak, “De goddelijke romige zoetigheid vol diverse fruitige smaken, waarvan zelfs een demon zou watertanden,” Op dramatische wijze sprak hij de woorden uit. De eerste die haar mening duidelijk maakte betreft Jayce’s enthousiasme was Alva die weer een flinke waterstraal in zijn gezicht afvuurde. Heerlijk, weer doorweekt. Nu zelfs voor een schoonheid van een dame. Die Froakie schonk hem écht geen kansen, huh? Met een zucht duwde hij weer zijn lange donkerblauwe haren van zijn gezicht af. “Ik kreeg het te heet onder mijn voeten door jou, madame,” sprak hij met een glimlach en een flirtige blik. Weer een Water Gun in zijn gezicht. Zonder iets te zeggen keerde hij haar direct terug in haar Pokéball. Ze was een sfeerbederver, zeg. Ditmaal liet hij zijn lange donkerblauwe haar maar voor zijn gezicht hangen. Het rechtzetten had geen zin meer.

Stap één was ten minste gelukt: de ander had hij aan het lachen weten te krijgen. Achteraf gezien had Alva misschien toch een steentje hieraan bijgedragen. Na hun date zou hij haar vast trakteren op wat lekkers, zoals Poképuff’s. Dat had ze zeker verdiend na dit. Maar goed, richten op de mooie dame voor zijn ogen. Na zijn opmerking kreeg hij vaak een klap in zijn gezicht, of een reeks scheldwoorden. Nu scheen het te werken, gek genoeg. Anders dan hij had verwacht, ze stemde namelijk in dat het heel warm was. Met een glimlach knikte hij uitbundig, waarna ze voorstelde om er samen één te halen. “Geweldig idee van je! Dus… Welke smaak wil jij?” sprak hij, waarna zijn blik voor een tel terug gleed richting het bord waar de smaken op stonden geschreven. Vanille, meloen, mango en noem maar op. Waarom boden ze altijd zoveel aan? “Ik ga in ieder geval voor vanille, heel eenvoudig, maar zo zoet… Oei, maar je hebt mango en dat is weer wat fruitiger en nóg zoeter, maar je hebt ook… “ dacht hij hardop na. Zo te zien kon hij duidelijk geen keuze maken. De argwanende menigte om zich heen negerend keek hij vervolgens de ander weer aan. “Ik neem wel dezelfde smaak als jij,” Met zijn arm beschamend achter zijn hoofd, grinnikte hij zachtjes na. Met wat meer geld had hij vast een ijsje kunnen kopen met een bolletje van elke smaak. Ugh, waarom had hij niet meer aan zijn vader gevraagd?

Het duurde even, voordat ze haar keuze gemaakt had. Enthousiast stak ze haar hand de lucht in met een grijns op haar gezicht. Keihard had ze ‘Mango’ uitgeschreeuwd en met een serieus gezicht, kruiste hij zijn armen voor zijn borst en knikte hevig instemmend. Dat was een goede keuze. “Je hebt een hele goede smaak!” complimenteerde hij haar, een ijskenner imiterend. Pas op dat moment liep hij wat verder en zag dat de rij korter geworden was. Pfoe, eindelijk wat vooruitgang. Lang zou het ook niet meer duren, voordat ze aan de beurt zouden zijn. Beter. “Zin om na dat ijsje de snoepwinkel te bezoeken?” vroeg hij glimlachend, waarna hij wantrouwend de omringende mensen aankeek. Hopelijk luisterde niemand mee. Direct boog hij zich voorover naar haar oor met zijn hand naast zijn mond. “Ik ken een hele goede, namelijk,” fluisterde hij, “Voor een goedkoop prijsje!” Met een glimlach hees hij zichzelf overeind en keek haar afwachtend aan. Geen enkele zoetekauw kon dat toch weigeren?

De katachtige dame reageerde enthousiast op zijn compliment en dat verwarde hem des te meer. Sinds wanneer ging het niet na twee opmerkingen al bergafwaarts? Voor het eerst ging het namelijk hem goed af. Ze bleek ook een zoetekauw als hem te zijn, want na zijn aanbod glinsterden haar ogen en liet ze een brede grijns zien. Zelfs zonder een antwoord moest dat een ‘ja’ geweest zijn. Oei, hij hoopte dat hij genoeg op zak had. In ieder geval voor een ijsje én lolly. “Je bent zoeter dan al het snoep samen in een snoepwinkel,” Al glimlachend hield hij zijn hoofd scheef, waarna zijn aandacht toch echt getrokken werd door de mensen voor hen. Wauw, schijnbaar waren ze nu al bijna aan de beurt. Herstel, nu. In zijn ooghoek zag hij dat de dame bezig was haar geld erbij te halen. Hij moest een heer zijn, niet? “Twee ijsjes met een mango bolletje voor mij en deze fruitige dame naast mij,” Bij dat laatste knipoogde hij haar kant op. De prijs werd vervolgens genoemd en direct had hij het geld erbij gehaald en aan de kerel overhandigd. Deze schepte al het ijs op en overhandigde spoedig de twee ijsjes aan hem. Deze greep hij direct vast en stak de ander haar kant uit. “Hier,”

Haar verwarde gezichtsuitdrukkingen ontgingen hem niet. Een van de belangrijkste punten was dan ook het goed letten op de reacties van de dame op zijn complimenten en flirtpogingen. Hij gokte dat ze de ‘happy go-lucky’ type was die amper nadacht en een zoetekauw was. Het verklaarde waarom ze zo makkelijk te benaderen was. Alsof hij de loterij gewonnen had. Zijn ogen glommen en met zijn vuisten gebald voor zijn borst keek hij enthousiast haar aan. Zij was dé jackpot! Beter kreeg je moeilijk. Het uiterlijk had ze en haar karakter.. Geweldig. Hij likte maar aan zijn ijsje en liet de rij voor wat het was. Ow my… De smaaktextuur, de romige sensatie… Direct had hij het gevoel zich in de zevende hemel te bevinden. Kon hij zolang mogelijk hier blijven met dát ijsje en dame? Het was maar één verzoek aan de almachtige Arceus. Eentje. Of zelfs Dialga, de heerser van tijd. Verrast keek hij de dame aan toen ze vroeg hoe het mogelijk was zoeter te zijn dan snoep. “Hmm,” Hij likte nogmaals aan zijn ijsje, “Dat moet jij mij eigenlijk vertellen. Het is jouw gelukt, immers!” Met een glimlach likte hij verder aan het ijsje, maar merkte de stukjes ijs rond zijn mond amper op. Alle aandacht naar de dame, dat was ook één van die punten.

Haar antwoord was zacht gezegd, onduidelijk. Zoete dingen waren zoet? Dat was toch voor de hand liggend? Ze ‘corrigeerde’ haar zelf echter dat mensen niet lekker waren. Het was moeilijk voor hem om zijn gezicht in een plooi te houden. Dit was niet wat hij verwacht had als antwoord. Verre van, zelfs. Het lukte hem niet meer en direct barstte hij in lachen uit. “Stel je voor! Een mens gehuld met suiker en een dikke laag stroop,” Met moeite wist hij te stoppen met lachen en weer verder te likken aan zijn ijsje. Zijn wangen waren zelfs rood aangeschoten. “Enkel… Een ijsje in de vorm van een mens zou wel lekker zijn,” sprak hij spontaan, waarbij zijn ogen weer volop glinsterden. Ze zag echter dat ze al even vertrok om duidelijk wat servetjes te halen. Schijnbaar reageerde ze te letterlijk op zijn opmerkingen. Het was wel weer heel komisch om aan te mogen horen. Hij zou er gewoon mee door gaan. Wie weet wat het schattige meid meer zou zeggen. Sneller dan verwacht as ze terug, maar duwde plotseling het servetje tegen zijn mond aan. Verrast keek hij haar met een opgetrokken wenkbrauw aan, totdat het hem duidelijk werd. “Bedr-Bedrwankt!” Met het servetje tegen zijn mond aangedrukt ging praten eenmaal moeilijk. Nadat ze klaar was stapte hij naar achteren en af haar een aai over haar bol. “Vergeet je eigen aandoenlijke gezicht niet,” Met die woorden haalde hij een nieuw servetje en veegde grondig bij haar enkele stukjes ijs weg. “Zo, weer als een pareltje,” Voldaan stak hij twee vingers recht voor haar omhoog, voordat hij energiek zijn arm de lucht in stootte. “En nu... naar snoepland!”

Even enthousiast bracht ze haar armen de lucht in, maar ook haar ijsje. Ai. Dit kon nog eens fout aflopen. Automatisch hield hij een hand over zijn hoofd, terwijl hij ongestoord verder aan het ijsje likte. Zijn geluk kennende kwam het op zijn hoofd terecht. Of.. niet? Huh? Hij hoorde vijandig geschreeuw en spoedig spoorde hij een kerel op met een á la glace kapsel. Dus daár was het ijsje beland. Ach, hij was veilig. Met zijn meest onschuldige blik en pruillipje benaderde hij de man. “H-Het spijt ons, het was niet de bedoeling,” Hij rechtte zijn rug weer en zette een glimlach op, “U ziet er nu wel beter uit, mango-oranje past beter bij uw bruine ogen,” Helaas viel het verkeerd en ging de man volop tekeer tegen hem, zo ver dat hij woest overeind schoot. Dit werd net té gevaarlijk, dus grinnikte hij zwakjes en draaide zich in één draai om naar de dame en greep haar pols vast. “Vlucht van die groentesoldaat!” Hij rende direct richting de snoepwinkel en zijn eigen ijsje gleed ook uit zijn hand. “W-Wat?! NEEEEE!” Dramatisch maakte hij een uithaal, maar mistte, waardoor hij in slow-motion het ijsje getrapt zag worden door de man’s schoen. Dat deed.. pijn. Zoveel.. pijn. Het was een braaf ijsje geweest. De kerel gleed uit door het ijsje en kwam keihard op de grond terecht, hun meer tijd gevend om te vluchten. De opoffering van het ijsje's leven zou niet voor niets zijn.