Get Busy Living or Get Busy Dying [+Sara Sweets]

Er was iets met gymgevechten waar Sara niet tegen kon. Ze had gedacht dat het niet zo moeilijk zou zijn: gewoon, een gevechtje om te zien hoe zij en haar Pokémon waren gegroeid, waarbij ze hopelijk een badge en wat geld binnen kreeg om verder te gaan naar de volgende stad. Het was niet eens zo dat ze niet tegen haar verlies kon, en toch drongen de zenuwen zich door haar gehele lichaam bij het idee dat het volgende gymgevecht alweer op de stoep stond. Ze had geluk dat ze deze weer samen met Cecille kon doen, want hoe ze het ook wendde of keerde, de blondine werkte positief in op haar emoties. Natuurlijk werd ze ook wel eens boos op haar vriendin, maar dat hoorde er bij, toch?

Bij de vorige twee gyms was ze enorm zenuwachtig geweest van tevoren. Deze keer viel het mee, maar het nare gevoel knaagde nog steeds aan haar en ze wist niet hoe ze het van zich af kon schudden. Daarvoor had ze de oorzaak nodig, maar die kon ze niet achterhalen. Er was niks om zich zorgen te maken. Misschien dat ze onbewust er aan dacht dat het winnen van het gymgeld haar toekomstige Sweetshop zou steunen en wat dat betreft eigenlijk haar hele leven er van af hing. Als je het zo bekeek, had Sara inderdaad best een reden om zenuwachtig te zijn.

Op het feit na dat haar Pokémon goed waren getraind en ze goed had nagedacht over haar technieken. Ze had de Pokémon uitgezocht die gebruik konden maken van type voordeel en deze een extra trainingsbeurt gegeven. Ze had haar training eigenlijk pas net afgerond, maar dat was niet erg. Sterker nog, dat was precies zoals gepland. Zo had ze geen extra tijd waarin ze niet goed wist wat ze moest doen. Ze kon gewoon direct door naar de gym. Direct door naar Cecille.

Ze zag de blonde lokken van haar vriendin al vanaf een afstandje en meteen vormde zich een glimlach op haar gezicht. Ze had de blondine niet heel lang geleden nog gezien, maar ze was toch blij dat ze haar nu weer kon treffen. Zeker met die zenuwen die haar probeerden te plagen. Bij het zien van Cecille werd er genoeg vreugde in haar lijf gepompt dat het grootste deel van de zenuwen verdwenen. Waarschijnlijk kwam dat zo direct terug, maar daar dacht de witharige niet over na. Dat zou er alleen maar voor zorgen dat het sneller terugkwam.

Onbewust begon Sara al wat meer op haar tenen te lopen hoe dichter ze bij Cecille kwam. Dit kwam natuurlijk omdat ze zo snel mogelijk haar welbekende wangkusje uit wilde delen, maar dat mocht blijkbaar niet van haar vriendin. Die zorgde er namelijk voor dat haar wang de lippen van Sara ontweek, waardoor ze in plaats daar van de lippen van haar vriendin raakte. Als het niet haar vriendin was geweest, was Sara boos geworden, maar nu kon ze niet anders dan glimlachen met een ‘meen je dit?’ blik in haar ogen. De woorden die de blondine sprak, waren minder onverwachts. “Oh ja, het was vast een kwelling om me een hele week niet te zien.” De glimlach op haar gezicht liet zien dat ze alleen maar aan het plagen was. Cecille leek er serieus op in te gaan, al hoopte Sara dat de blondine in zag dat het maar plagerij was geweest. Ze hoopte ook dat ze het niet erg vond dat Sara toch wel snel met het gevecht wilde beginnen, want ze voelde nog steeds de zenuwen diep in haar buik borrelen. Straks zou dat alleen maar erger worden, en ze had zo het vermoeden dat lang voor de deur blijven wachten niet ging helpen. “Zullen we naar binnen? Ik ben wel benieuwd hoe deze gym is ingericht.” Het was haar al opgevallen dat de gymleiders er van hielden om hun strijdvelden zo vorm te geven dat je meteen al wist welk type Pokémon ze zouden gebruiken. Deze zou waarschijnlijk geen uitzondering zijn.

Sara had geen ongelijk gehad dat elke gymleider zijn gym persoonlijk indeelde. Wat ze echter niet had verwacht, was dat er een rolschaatsbaan in gebouwd was. Deze gym maakte gebruik van vecht type Pokémon. Dat wist ze omdat ze dat vanochtend nog nagelezen had. Ze had zelfs de Pokémon van de gymleider nog even opgezocht op haar Holocaster om te zien wat ze kon verwachten. Dit had ze echter niet verwacht. Ergens had ze wel iets gelezen over rolschaatsen in Shalour City, maar dat dat te maken had met de Gymleider? Dat had Sara er nooit achter gezocht.

De teleurstelling van Cecille werd opgepikt door de witharige, maar net toen ze haar hand tegen Cecille’s arm wilde leggen in een poging haar te sussen, kwam er iemand op hen af. Het was Korrina zelf. Die had natuurlijk door dat ze hier niet binnen waren gekomen om te rolschaatsen – ze droegen immers gewoon schoenen – en kwam de twee uitdagers nu ophalen voor een gevecht. Cecille had haar research duidelijk niet gedaan en leek zelfs boos te worden. Ze maakte aanstalten om weg te lopen, maar Korrina hield haar tegen. Gelukkig maar, want Sara zou het zonde vinden om weer weg te gaan. Ze wilde die badge – en het prijzengeld wat er bij hoorde. Ze wilde echter ook dat haar vriendin zich op haar gemak voelde, en hoewel ze wist dat Cecille makkelijk weer haar vrolijke zelf werd schrok ze toch bijna toen de blondine opeens haar strijdlust door liet klinken. Dit zorgde er echter wel voor dat Korrina zich bekend maakte als de gymleider. De verbazing van Cecille kon Sara niet weerspiegelen. Zij had immers al voor ze op reis ging alle namen van de gymleiders uit haar hoofd geleerd.

Echter was namen leren niet een eigenschap die je nodig had bij Pokémon gevechten. Daarbij was het trainen van Pokémon belangrijk, en ze stonden op het punt om te bewijzen dat hun Pokémon goed getraind waren. Korrina zou hen testen, maar moest daarvoor eerst nog iets belangrijks weten: wie ging als eerste. Sara liet meteen haar blik op Cecille vallen, wetend dat de blondine hoogstwaarschijnlijk de eer tot zichzelf nam. Wonderbaarlijk genoeg stapte Cecille niet direct naar voren, maar leek ze eerst naar goedkeuring van Sara te zoeken. Dat de blondine daarna wel aangaf dat zij als eerste wilde, paste een stuk beter bij het beeld wat Sara van haar had. Ze herinnerde zich nog dat het in de Santalune Gym heel anders was gegaan. Ach, een beetje afwisseling kon geen kwaad. Niet dat het nou zo verschillend was dat Sara weer als tweede zou vechten. Voor het gevecht van Cecille zou ze, net als de vorige keer, kunnen toekijken en misschien dingen leren over de techniek van Korrina.

Sara was nog bezig met plaatsnemen op de tribune toen Sivar zichzelf als eerste Pokémon van Cecille koos. Hierdoor kreeg ze niet mee dat het helemaal niet de bedoeling was geweest dat hij als eerste ging en miste ze totaal de twijfels die Cecille aan zichzelf had. Dat begon pas op te vallen toen ze zei dat ze moest nadenken over haar eerste aanval, want dat was iets wat nog nooit was voorgekomen. Sara hief haar wenkbrauw verward op. Niet omdat Cecille nooit nadacht, maar omdat vechten zo natuurlijk voor haar kwam dat ze er nooit over na had hoeven denken. Of had Sara toch een compleet verkeerd beeld gekregen van Cecille in de tijd dat ze samen waren?

In eerste instantie leek het gevecht normaal te verlopen. Sara liet haar zorgen niet los, maar wist wel een beetje tot rust te komen – op haar eigen zenuwen na, natuurlijk, maar dat zou pas over zijn als ze haar gevecht achter de rug had. Het sloeg echter al snel om op een manier die Sara absoluut niet had verwacht. Sivar en Cecille hadden ruzie? Dit wekte alleen maar meer zorgen op. Waarom had Cecille er niet over gepraat? Wat was de reden van hun ruzie? De band tussen die twee kennende, moest Cecille iets heel ergs hebben gedaan dat hij niet meer zijn lieve zelf tegen haar was. Sara kon haast niet geloven dat de twee met de sterkste band tussen mens en Pokémon die ze ooit had meegemaakt opeens lang niet zo close meer waren. Korrina haalde de woorden uit Sara’s mond toen ze voorstelde om eerst te gaan praten, maar daar wilde de blondine niets van weten. Haar Pokémon trouwens ook niet, want die vervolgde in zijn eentje het gevecht. Sara zag direct in dat dit niet voor een goede afloop zou zorgen en het liefste sprong ze nu tussen het gevecht, maar ze wist dat ze dat bij Cecille niet moest maken. Daar zou ze alleen maar bozer van worden.

Ze moest daarom maar aanzien hoe Sivar tegen de grond geslagen werd en op een gegeven moment zelfs roerloos op de grond bleef liggen. Niet alleen Cecille was hierdoor van slag, maar ook Sara voelde zich er niet lekker bij. Hoeveel rake klappen had hij uitgedeeld? Eentje, toch? Dat was niks voor Sivar. Hij mocht dan klein zijn, maar vechten kon hij wel en dat had hij nu niet bewezen. Het klopte niet. De manier waarop hij naar Cecille had gekeken wees er duidelijk op dat de blondine iets gedaan had waar hij het niet mee eens was. De manier waarop ze een nutteloze poging leek te doen om haar gevoelens te maskeren voor de witharige maakte het meisje niet veel vrolijker. Ze zou haast denken dat Cecille haar bedroog. Het zou toch niet…

Åsa was de tweede keuze, en de vuur aap vocht een stuk beter dan Sivar had gedaan. Misschien wist zij niets van de status van Cecille of werd ze er niet emotioneel door aangetast. De blondine leek zelf ook redelijk te herstellen, al vroeg Sara zich sterk af of dat niet allemaal geacteerd was. Ze wist echter dat Cecille niet goed kon liegen, en voor iemand die daar geen potentie voor had leek de vastberadenheid nu toch wel erg echt. Wat het ook was, Sara zou haar vriendin er zeker even over willen spreken na het gevecht. Na haar eigen gevecht, dan, natuurlijk. Ze moesten dit wel allebei direct af maken.

Het gevecht tussen Åsa en de Mienfoo van Korrina verliep enorm soepel in vergelijking met het vorige gevecht. Het leek wel alsof er een hele andere persoon tegenover de gymleider stond. Sara kon niet anders dan trots glimlachen, maar of het gezien werd was nog maar de vraag. Ze had zo het idee van niet, maar dat maakte niet uit. Ze zou haar trots wel laten blijken als Cecille daadwerkelijk gewonnen had, want ze geloofde er honderd procent in dat dat zou lukken. Van Mienfoo had ze in elk geval gewonnen, dus waren er nog maar twee Pokémon te gaan. Sara zat al helemaal met haar hoofd bij de volgende tegenstander dat het haar een tel extra kostte om te registreren dat Åsa licht gaf en van vorm veranderde. Ze knipperde een paar keer verwonderd met haar ogen, zich beseffend dat ze geen idee had van het level van de vuur Pokémon. Blijkbaar was ze hoog genoeg om te evolueren. “Gefeliciteerd!” riep Sara naar Cecille, in een poging om positief contact te houden met haar vriendin. Ze kon tijdens de gevechten beter stil zijn, maar dan mocht ze tijdens de tussenstukken wel even communiceren, toch?

Toch liet ze het meeste praten over aan Korrina en Cecille. Zijzelf kwam straks wel aan de beurt en ze moest de blondines niet afleiden. Ze zou het natuurlijk niet erg vinden als ze iets deed waardoor Korrina een foute zet maakte, maar dat zou valspelen zijn en zo was Sara niet opgevoed. De blondine met wie ze nooit het bed zou delen liet haar volgende Pokémon verschijnen: een Hawlucha. Daar zou Cecille nog problemen mee kunnen krijgen, want het was deels een vlieg type. Dat Korrina begon met een Flying aanval was alleen maar bewijs van wat voor uitdaging dit ging zijn. Het gevecht verliep lang niet zo makkelijk als de vorige, maar desalniettemin vochten Åsa en Cecille erg goed en Sara was onder de indruk van hun teamwork. Ook lette ze goed op om de strategie van Korrina door te krijgen, want dit waren aanvallen waar ze nog weinig kennis van had gehad. Die Encore aanval moest ze voor uitkijken. Dat zou ze onthouden.

Na het verslaan van de tweede Pokémon werd Åsa ook teruggekeerd, waarop Sara fronste. Ze begreep de reden er achter. Ze zag Cecille er alleen niet voor aan om haar Pokémon terug te keren als deze in principe nog in staat was om te vechten. Ze vond het een slimme keuze, dus ging ze er niet verder op in, maar het herinnerde haar er wel aan dat Cecille eerder zo van slag had gelegen en ze vroeg zich af of de twee zaken misschien gerelateerd waren. De keuze om Elias te gebruiken had Sara ook niet verwacht, maar ze begreep het wel. Waarschijnlijk zette Cecille hem in om dezelfde reden dat zij Cinnamon voor Lucario bewaarde: laatstgenoemde was namelijk deels staaltype en daar was vuur sterk tegen. De vechtstijl van Elias lag echter zo anders dan wat Sara van Cecille gewend was dat de witharige ging verzitten, alsof ze zo beter naar het gevecht kon kijken. In werkelijkheid had het weinig effect, maar de geïnteresseerde houding voelde op het moment gewoon beter.

Het bleek al snel dat de vechtstijl van Elias inderdaad heel anders was dan die van de andere Pokémon van Cecille. Eigenlijk deden zijn aanvallen meer denken aan Cinnamon, maar dat kwam waarschijnlijk door het overeenkomende type. Er werden veel rake en zeer effectieve klappen uitgedeeld, en hoewel Korrina vaak de techniek van Cecille wist te doorzien, waren er weinig momenten waarop Sara het idee had dat de gymleider een voorsprong had in het gevecht. Toch voelde de witharige intense euforie toen de scheidsrechter aankondigde dat het haar vriendin was die het gevecht gewonnen had. Hoewel het in haar op kwam om op te staan en Cecille te knuffelen, bleef ze zitten en klapte ze rustig in haar handen. “Goed werk! Ik ben trots op je, op iedereen in je team!” riep ze het veld op. Hopelijk werd haar positieve opmerking gewaardeerd, en zo niet, dan… dan kon Cecille de komende tijd geen positieve opmerkingen meer verwachten.

“Yo, jij wil me ook uitdagen toch? Heb je er bezwaar tegen om een korte pauze in te lassen voor we beginnen?” Korrina was Sara’s kant op gerolschaatst en stelde een vraag die de witharige eigenlijk heel vanzelfsprekend vond. “Natuurlijk niet. Neem je tijd.” Dat gaf haar weer de tijd om te zien hoe het met Cecille ging, al leek ze sinds ongeveer halverwege het gevecht weer meer haarzelf. Ondanks dat Korrina om een pauze had gevraagd stond Sara op om richting het strijdveld te lopen, al was dit meer voor haar vriendin dan omdat ze perse wilde vechten. Ze wist niet goed hoe ze de blondine moest aanspreken en besloot daarom om maar gewoon te doen alsof er niks aan de hand was. Misschien iets zorgelijker, maar grotendeels normaal. Ze legde geen hand op Cecille’s schouder en gaf haar ook geen knuffel. Alleen een wangkusje, net als altijd, gevolgd door een trotse glimlach. “Ik wist wel dat je het kon,” prees ze de blondine. En het was waar: ze had nooit getwijfeld aan het talent van haar vriendin als het op Pokémon gevechten aan kwam. Aan zichzelf twijfelde ze helaas nog wel, maar daar zou ze vanzelf ooit wel overheen komen. En zo niet, dan was het ook niet erg. Ze ging toch geen carrière maken als Pokémon trainer. Haar sweetshop was waar haar hart lag.

De pauze duurde niet veel langer dan verwacht en Korrina liet haar gezicht weer zien. Sara ging er van uit dat ze haar Pokémon ergens had laten helen, of dat ze ze had omgeruild voor een drietal wat beter in staat was om te vechten. Zouden gymleiders oneindig veel Pokémon hebben van dezelfde soort? Ze kon er niet lang over nadenken, want de gymleider kwam haar kant op en natuurlijk kwam ze vragen of Sara al klaar was voor een gevecht. Ze knikte, geen woord sprekend omdat ze nu toch weer het gevoel kreeg alsof haar buik zichzelf binnenstebuiten probeerde te keren en haar stem waarschijnlijk iets raars zou doen als ze haar mond open trok. Korrina grijnsde gevaarlijk, alsof ze de zenuwen van Sara aan zag voor zwakte. Dat zou haar eigenlijk niet verbazen. De blondine deed haar best veel denken aan haar eigen blondine, maar dan toch net iets arroganter. Een eigenschap die Sara eigenlijk helemaal niet kon uitstaan. Hoe ze op dat soort types viel was haar een raadsel.

Enfin, haar liefdesinteresse was niet belangrijk nu. Wat belangrijk was, was dat ze dit gevecht goed startte en goed afmaakte. Ze wilde dat Cecille trots op haar kon zijn en dat ze hun gezamenlijke overwinning konden vieren. Sara zou trakteren. De blondine stond dat waarschijnlijk niet toe, maar daar zou ze geen oor voor hebben. Zij wilde trakteren deze keer. Daar mee uit.
Voor het gevecht begon, moest Sara de gebruikelijke rituelen doorstaan. Het opnoemen van haar persoonlijke gegevens, het aanhoren van de regels, en dan het luide ‘Begin!’ wat door de zaal galmde en het teken was dat hun Pokémon losgelaten mochten worden. Een hoop van Sara’s Pokémon zouden in het voordeel zijn tegen de vechttypes van Korrina, maar haar keuze van welke Pokémon ze zou gebruiken stond al heel lang vast. Daarom liet Sara geen twijfel zien bij het opgooien van de Pokéball van Marzipan. Aan de overkant van het veld verscheen de Hawlucha van Korrina. Interessant. Twee flying types tegen elkaar? Dat was niet iets wat de witharige verwacht had te zien in een vechtsoort gym.

Nadat ze de opdracht kreeg om de eerste zet te doen, ademde Sara diep in en uit in een poging de laatste zenuwen weg te krijgen. Erg succesvol was het niet, maar ze kreeg in elk geval weer woorden uit haar mond. “Marzipan, Cotton Guard!”
Sara was van plan het slim te spelen. De verdediging van haar Swablu zou flink omhoog gaan met de dikke laag katoen die hij om zichzelf vormde, en dat bracht een glimlachje op haar gezicht. Korrina daarentegen rolde met haar ogen, alsof ze dit de domste zet ooit vond. “Alsof dat genoeg is om ons tegen te houden. Ga Hawlucha, Aerial Ace!” Met een bizar hoge snelheid sprong Hawlucha op Marzipan af. Er was geen enkele variatie op deze situatie waarin Sara haar Swablu op had kunnen dragen om te ontwijken, dus ze was blij met de Cotton Guard die een groot deel van de klap op wist te vangen. Marzipan werd alsnog uit de lucht gehaald voor een moment, en dat was precies het moment waar Korrina op gehoopt had. “Snel, Karate Chop!” Hawlucha draaide zich om zodra hij met één van zijn poten de grond raakte en kwam gevaarlijk met zijn – wat was het, een arm of een vleugel? – gehezen op Marzipan af. Sara was eerst van plan geweest om een Mirror Move uit te voeren, maar nu Hawlucha een vechttype aanval deed was dat het eigenlijk niet meer waard. Over op een volgende strategie, dus. “Marzipan, gebruik Mist!” De Swablu wist zichzelf in een dikke laag mist te hullen waardoor beide de trainers en de Pokémon niks meer konden zien. De witharige ging er van uit dat de aanval van Hawlucha raak was, maar dat hoefde niet veel uit te maken. Marzipan had het voordeel dat hij verborgen was en kon nu vrijuit aanvallen.

“Oké, en nu Disarming Voice!” De stem zou inderdaad de locatie van Marzipan verraden, maar hij kon zich makkelijk verplaatsen zodra de aanval geraakt had. Zoals Korrina eerder gebruik maakte van een aanval die nooit miste, deed Sara dat nu ook. Het enige verschil was dat de aanval die Sara had opgedragen ook nog eens super effectief was. Hawlucha liet in reactie op het geluid van Marzipan een pijnkreet horen en de triomfantelijke glimlach van Sara keerde terug. Ze ging echter niet te veel in op haar succes, want ze had door dat ze dit gevecht nog lang niet gewonnen had. Korrina was slim. Ze had vast een plan klaar om uitgevoerd te worden.

“Roost en dan Aerial Ace, Hawlucha!” droeg de gymleider haar Pokémon al snel op. Wat stom van Sara! Ze was Roost helemaal vergeten. Hawlucha bleef op zijn plek en herstelde HP, terwijl Marzipan nog steeds verborgen zat in zijn mistwolk. Lang bleef Hawlucha niet zitten, want een tweede aanval was hem ook meteen opgedragen en ondanks de mist wist hij precies waar hij moest zijn. Dit was echter Sara’s kans om haar eerdere plan alsnog uit te voeren. “Marzipan, Mirror Move!” riep ze vlug. Veel van de aanval zag ze niet door de mist, maar aan de harde bonk te horen hadden de Pokémon elkaar op volle kracht geraakt. Sara vreesde dat de klap erg hard geweest was, zeker omdat haar Swablu al wat schade had opgelopen. Was de Cotton Guard genoeg om de klap zodanig te verzachten dat hij het kon doorstaan?

Het antwoord kwam snel. De mist trok op, en tot Sara’s vreugde zag ze nog hoe haar Swablu zich weer van de grond af duwde en weer in de lucht kwam te hangen. Ook Hawlucha stond weer op, waar de witharige minder blij mee was. Ze had echter al niet verwacht dat de Pokémon zo snel uitgeschakeld zou zijn, dus ze was er op voorbereid. Ze had zelfs een hele gemene techniek in gedachten om haar overwinning waar te maken. “Marzipan, zing hem in slaap!” De Swablu opende zijn witte snaveltje en een prachtig, slaapverwekkend lied kwam er uit. Korrina had zich echter ook al op gemene trucjes voorbereid. “Detect! Dat raakt ons lekker niet!” Zoals gezegd faalde de Sing aanval door Detect en bleef Hawlucha overeind staan. Jammer, Sara had het wel af willen maken nu, maar schijnbaar moesten ze nog even door.

“Doe Bounce Hawlucha!” Het bevel kwam razendsnel, en ook Hawlucha verdween razendsnel. Sara realiseerde zich meteen dat dit foute boel was. Als Hawlucha Marzipan tegen de grond aan zou duwen zou de vogel Pokémon het gevecht misschien alsnog niet redden. Ze had nauwelijks de tijd om een tegenstrategie te bedenken toen Korrina de hare veranderde. “Maak er een Flying Press van!” Wat het nut was van deze omslag begreep Sara niet helemaal, maar ze had zo het idee dat de hoogte van Bounce groter was dan die van een normale Flying Press. Dit zou de aanval dus sterker maken. Hawlucha kwam inderdaad met een rotgang naar beneden en Sara wist geen tegenaanval meer te roepen voor de half fight half flying Pokémon insloeg.

De neiging om Marzipan terug te roepen was enorm en opeens had Sara niet zo veel zin meer in de rest van het gevecht. Ze durfde nauwelijks te kijken toen de rook optrok. Gelukkig deed ze dat wel, want wat ze daar zag was ongelofelijk. Als iemand het haar verteld had, had ze het niet geloofd. Åsa was niet de enige die geëvolueerd was tijdens haar gymgevecht. Ook Marzipan was een stapje verder in zijn evolutielijn gekomen. Wat eerst nog een klein, wollig vogeltje was geweest, was nu een enorme gracieuze draakvogel en hoewel hij duidelijk veel schade had opgelopen, zei de blik in zijn ogen dat hij nog niet uitgevochten was. Sara vergat haast dat ze een bevel moest roepen, waardoor Korrina de beurt van de witharige inpikte. “Whatever – gebruik Aerial Ace!” Zich realiserend dat het gevecht door ging en dat ze deze aanval niet kon laten ontwijken, riep Sara eindelijk ook weer een bevel. Counter het met Dragon Pulse, Marzipan!” De Altaria opende zijn snavel en laadde daar krachtige energie in, welke hij afvuurde vlak voordat Hawlucha hem zou raken. Even leek het er op dat de counter techniek niet genoeg zou zijn om Hawlucha helemaal tegen te houden, waardoor Sara opgelucht ademhaalde toen de Pokémon alsnog een stuk naar achteren schoof. “En nu Peck!” De Altaria vloog nog voordat Hawlucha zich kon herstellen richting de Pokémon en boorde zijn snavel in zijn lijf. Zo te zien was de vogel aan het einde van zij energie. Ze hadden dit gewonnen.

Korrina leek zich te beseffen dat haar Pokémon het niet lang meer volhield, maar weerhield zichzelf er toch van om een Roost aanval te doen. Sara begreep het eerst niet, maar besefte zich al snel dat dit waarschijnlijk een kwestie van trots was en tweemaal helen tijdens een gevecht betekende dat Sara eigenlijk al twee keer had kunnen winnen. Dat er in plaats van Roost een Karate Chop aanval kwam verbaasde Sara niet, maar frustreerde haar wel. Marzipan stond te dichtbij om de aanval te ontwijken en verloor daarom meer van zijn energie. Ook hij kon het niet veel langer meer volhouden zo te zien. “Maak het af met Disarming Voice!” Sara speelde het op veilig door haar Pokémon een aanval te laten doen die niet kon missen en won daarmee het eerste deel van haar gymgevecht. Met een trotse glimlach keek ze naar Marzipan, wie zich op de grond nestelde en daar met een droge uitdrukking bleef zitten. Hij was zo te zien qua karakter geen spat veranderd.

Wetend dat Marzipan aan het einde van zijn energie zat, besloot Sara om hem terug te laten keren na dit gevecht. In plaats daar van stuurde ze haar Swirlix naar buiten. Meringue’s Fairy type aanvallen zouden super effectief zijn tegen de vecht Pokémon van Korrina, dus Sara had er het volste vertrouwen in dat het suikerspin-achtige wezen het aan kon. Direct toen haar pootjes de grond raakten begon ze enthousiast heen en weer te huppen, alsof ze niet door had dat dit een serieus gevecht was (waarschijnlijk was dat ook zo). Korrina had ondertussen haar Mienfoo tevoorschijn gehaald en wachtte nu op een teken om te beginnen.

Dat dat teken van Marzipan zelf kwam was heel erg onverwachts. Normaalgesproken bleef ze gehoorzaam wachten tot haar iets opgedragen werd, maar deze keer vond ze het nodig om uit zichzelf op Mienfoo af te stappen. Sara begreep het eerst niet, maar toen zag ze dat de Pokémon van Korrina de hare aan het lokken was door met zijn arm zijn kant op te gebaren. Ho eens even, dat was niet de bedoeling. “Meringue, geef Mienfoo eens een Draining Kiss,” droeg Sara op als reactie. Ze wierp Korrina een frons toe, maar die haalde nonchalant haar schouders op en droeg haar Pokémon vervolgens op om een Pound te doen. De klap kwam recht op de lippen van Meringue, welke uitgestoken waren voor de Draining Kiss aanval. Ouch, dat kwam vast hard aan. “Oké dan, Fairy Wind!” Van zo dichtbij was de windvlaag zeer moeilijk te ontwijken, en hoewel Mienfoo een poging deed om zich zo klein mogelijk te maken kreeg hij toch behoorlijk wat schade. Sara voelde zich niet schuldig. In tegendeel, het voelde fijn om wraak te nemen voor de klap die haar Swirlix zonet had ontvangen.

“Cotton Guard, Meringue!” Ze had besloten om dezelfde techniek te gebruiken als bij Marzipan omdat het zonet zo goed had gewerkt. Veel van Korrina’s aanvallen waren fysiek, dus hiermee hadden ze een enorm voordeel. De gymleidster rolde met haar ogen en droeg haar Pokémon op om een volgende aanval te doen. “Mienfoo, Swift!” Ah. Een speciale aanval en ook nog een die niet kon missen. “Meringue, dans tussen de sterren door!” Ze wist dat dit een onmogelijke ontwijkpoging was, maar besloot toch om haar Swirlix iets te laten proberen. Ze kon altijd een deel van de schade verminderen op deze manier. Zoals verwacht wist Meringue een deel van de sterren te ontwijken, maar zodra er één raak was ging het helemaal mis. Gelukkig was het geen super effectieve aanval, anders was ze nu in de gevarenzone geweest. “Force Palm!” Mienfoo kwam razendsnel gevaarlijk dicht bij Meringue. Sara zag dit echter meer als een kans dan als een gevaar. “Draining Kiss!” De aanval van Mienfoo raakte, maar er gebeurde nog iets. Behalve dat Meringue haar lippen tuitte om de energie van Mienfoo op te zuigen bleef haar lijf ook nog eens aan zijn hand plakken. Precies voor lang genoeg dat ze niet naar achteren werd geduwd, maar juist dichter bij hem kwam. De schade die ze opgelopen had met de Swift aanval was alweer deels genezen. Helaas pakte Korrina haar kans nu de twee Pokémon zich zo dicht bij elkaar bevonden. “Double Slap! Blijf slaan Mienfoo!”

Wat een energie, zeg. Sara voelde zich er bijna door geïntimideerd. Als dat het geval was, dan had ze geen reactie geweten op deze aanval, en hoewel het vrij lang duurde voor ze haar counter aanval opdroeg was het niet lang genoeg om Meringue uit te schakelen. “Energy Ball, Meringue! Duw hem van je af.” Zo gezegd, zo gedaan. De Energy Ball was van een zielig formaat, maar het was groot genoeg om afstand tussen Meringue en haar tegenstander te creëren. Tijd voor een volgende zet. “Fairy Wind, nu!” De afstand was een slim idee omdat het voorkwam dat Mienfoo snelle klappen uit kon schakelen, maar het gaf Korrina ook genoeg tijd om opnieuw een bevel te geven. Ze koos voor Detect, waardoor Mienfoo niet door de Fairy type aanval geraakt werd. “Swift en dan Drain Punch!” riep de gymleidster al snel en haar Pokémon reageerde al net zo snel. Meringue probeerde opnieuw tussen de sterren door te dansen, maar opnieuw ging het goed tot op een bepaalt punt. Sara voelde haar moed in de schoenen zinken toen ook de Drain Punch raak was en Meringue op de grond viel. Was het nu al over…? Nee, de fairy type Pokémon stond nog op. Ze had flink wat energie verloren, maar kon nog door vechten. Mienfoo helaas ook, maar als ze dit slim speelden konden ze winnen. “Draining Kiss, Meringue! Neem je energie terug!” Meringue sprong al op Mienfoo af, maar toen Sara een blik wierp op Korrina zag ze dat deze aanval een slecht idee was geweest. De blondine beval haar Pokémon om een Force Palm te doen vlak voordat Draining Kiss raakte en wist hiermee de aanval tegen te houden én de Swirlix uit te schakelen. Verslagen viel ze achterover, waar ze bleef liggen voor wat het was. Shiftry. Dat was sneller gegaan van verwacht.

Sara stond nu voor een keuze: Cinnamon nu al inzetten of Marzipan’s laatste energie op maken. Het leek haar ergens eerlijker om de twee Pokémon met weinig energie tegenover elkaar te zetten, maar ze wilde het niet riskeren dat ze haar Altaria ook verloor. Ze kon hem beter bewaren voor het geval dat. Ja, dat werd haar keuze: Cinnamon was haar volgende Pokémon en Marzipan was een heel eventuele reserve. Het liefst had ze natuurlijk dat dat niet nodig was, maar met de koppige Braixen wist je het maar nooit.

De Braixen was nauwelijks zijn Pokéball uit of hij begreep al precies wat er gaande was. Met de kennis van de situatie besloot hij het lot in zijn eigen poten te nemen en direct aan te vallen. Sara werd hier boos om, maar ze wist dat hem terugroepen geen nut zou hebben. De Flame Charge die hij uitvoerde werd ook niet zo gewaardeerd door hun tegenstanders. Gelukkig voor hen wist Korrina op tijd de opdracht te geven om Detect te doen en wist de aanval zelfs te slagen – wat geen wonder was, aangezien Mienfoo het nog maar één keer eerder gebruikt had. Sara was wel op haar hoede nu ze wist hoe Cinnamon op een gevecht reageerde en besloot hem toe te spreken voor ze verder ging. “Cin! Ik snap dat je graag je eigen leider bent, maar in dit gymgevecht is het belangrijk dat we samenwerken. Ik tolereer het niet als je niet naar me luistert.” Dat de Pokémon met zijn ogen rolde zag ze niet, en dat was maar beter ook. Korrina amuseerde zich wel. Alweer een trainer en Pokémon die het niet met elkaar konden vinden? Wat was dit voor onprofessioneel gedoe.

“Goed, val nu maar aan met Psybeam!” Sara wist dat dit super effectief was en ze was er vrijwel zeker van dat Cinnamon dit ook wist, maar toch koos de rotzak er voor om niet te luisteren en deed in plaats daar van een Flamethrower. Gelukkig was het een krachtige aanval. “Ontwijk het en doe dan Drain Punch!” hoorde Sara de stem van Korrina. Met gemak ontweek Mienfoo de vuurstraal en kwam hij op Cinnamon af met zijn vuist, maar die wilde er niks van weten. Cinnamon pakte zijn stok en hield deze op Mienfoo gericht, welke er recht op af kwam. Met nog een meter afstand tussenbeide vuurde hij dan toch Psybeam af. Vanwege de kleine afstand en het feit dat de aanval super effectief was, kon het nog wel eens genoeg zijn om Mienfoo uit te schakelen. Toen Sara zag hoe de Pokémon naar achteren schoof wist ze het zeker. Wauw, Cinnamon was blijkbaar sterker dan ze had gedacht. Ook de scheidsrechter kondigde nu het verlies aan van de Pokémon van Korrina en Sara hoorde nog net hoe de blondine haar gefrustreerde gescheld in probeerde te houden. Ergens begreep ze dat, want Sara had nu twee Pokémon uitgeschakeld en Korrina maar één. Ondanks dat Marzipan ook tegen het einde van zijn energie aan zat, had ze nu toch een voorsprong.

Nog steeds zichbaar gefrustreerd haalde Korrina haar derde en laatste Pokémon tevoorschijn. De Lucario kwam niet als verrassing voor Sara, en liet haar zelfs glimlachen. Cinnamon kon dit. Zijn psychische aanvallen zouden weliswaar niet extra effectief zijn, maar zijn vuur aanvallen wel en daar had hij er ook genoeg van. De Braixen vond die zelfs leuker om te doen, dus dat zou alleen maar een voordeel zijn.

“Lucario, Mega Evolve!” Korrina hees haar Keystone de lucht in, en beide haar steen en die van Lucario begonnen licht te geven. Sara wist dat dit, ondanks haar voorsprong, enorme problemen kon gaan opleveren. De enige kans om te winnen was als Cinnamon gehoorzaam was, en hoewel de kans klein was hoopte ze er toch op. Zodra de mega evolutie voltooid was, riep Korrina een bevel naar haar Pokémon met een brede glimlach op haar gezicht. “Bone Rush!” Natuurlijk koos ze direct voor een grond-type aanval. Sara moest meteen reageren, anders zou Cinnamon flinke schade ontvangen. “Cin, ontwijk en dan Flame Charge!” Verbazingwekkend genoeg deed hij wat ze van hem vroeg – behalve dat hij na zijn sprong de lucht in geen Flame Charge deed, maar een Flamethrower. Ach, het was een sterke aanval en het zou super effectief zijn, dus Sara besloot zich er alleen van binnen aan te ergeren. “Extremespeed!” Nee hè. Mega Lucario ontweek met gemak de vlammenzee die op hem afgevuurd werd en sprong vervolgens met ziekelijk hoge snelheid tegen Cinnamon aan. De Braixen werd uit de lucht geschept en landde een stuk verderop op de grond. “En nu Power-Up Punch, Lucario!” Korrina was duidelijk niet van plan om dit gevecht lang uit te rekken en dat frustreerde Sara enorm. Zij mocht toch ook wel eens de kans om aan te vallen?

“Ga tegen hem in met Flamethrower!” Opnieuw voerde Cinnamon de verkeerde vuuraanval uit. Alsof hij Sara’s bevelen zag als toestemming om zijn eigen ding te doen. In alle eerlijkheid was dat waarschijnlijk ook het geval, maar het begon Sara zo langzamerhand boos te maken. De Flame Charge was gelukkig wel raak, maar zodra Mega Lucario tegen de vlammen aan zat kwam Korrina met een nieuwe aanval. “Counter!” Flame Charge was natuurlijk een fysieke aanval, welke de Pokémon van de gymleider terug kon slaan met dubbel zo veel kracht. Er was geen afstand tussen beide, waardoor er geen mogelijkheid was om te ontwijken. Cinnamon werd opnieuw tegen de grond geslagen en bleef daar zelfs even liggen. Sara dacht even dat het gevecht al over was, maar Cinnamon stond met een kwade uitdrukking toch weer op. De schade was groot, maar niet groot genoeg om hem zijn vechtlust te ontnemen.

Hopend dat hij nu beter luisterde, droeg Sara hem een volgende aanval op. “Cinnamon, gebruik Psychic!” Ze klonk streng, duidelijk klaar met zijn stomme streken, maar de Baixen zelf was daar nog lang niet klaar mee. Hij deed opnieuw een Flamethrower aanval, waarop Korrina verveeld met haar ogen rolde. “Kom op, bedenk eens iets nieuws. Lucario, ontwijk het en doe dan Close Combat!” Direct toen de blauw en grijze Pokémon in beweging kwam wist Sara dat het een rake klap zou zijn, en geen kleintje ook. Cinnamon werd letterlijk in elkaar geslagen. Hij zakte door zijn poten en bleef voor een moment liggen, terwijl de Mega Lucario een soepele sprong naar achteren maakte en daar met een neerbuigende blik bleef staan. Ongelofelijk. Bij Mienfoo was Sara nog onder de indruk geweest van haar Braixen, en nu werd hij afgemaakt. Cinnamon stond met moeite weer op, maar leek te branden van woede. Het zat Sara niet lekker om hem zo te zien. Ze overwoog zelfs om hem terug te halen, maar dan zou ze zijn woede over zichzelf heen roepen. Misschien dat dat wel een beter idee was dan hem nog meer gewond te laten raken door de Mega Lucario…

Haar zorgen kostten haar te veel tijd. Korrina maakte er gebruik van en droeg haar Pokémon op om nog eens een Bone Rush aanval te doen. Als dit een kritieke treffer was was Cinnamon sowieso uitgeschakeld. Het was essentieel dat hij naar zijn trainer luisterde, maar de witharige kon nu al voorspellen dat hij dat niet zou doen. Daarom besloot ze maar gewoon te roepen wat ze dacht dat hij zelf wilde doen. “Flamethrower!”

Liever had Sara gehad dat Cinnamon slim was en zichzelf beschermde, maar wat hij deed in zijn koppige bui was ook goed. Hij haalde zijn stok tevoorschijn, stak deze in een vloeiende beweging voor zich uit en precies toen het puntje bijna tegen de Lucario aan kwam, vuurde hij een Psybeam af. Dank Arceus dat dit genoeg was om Lucario een stuk naar achteren te duwen en hiermee de aanval te doorbreken – tenminste, dat dacht Sara, maar zodra de Pokémon de aanval van zich af had geschud rende hij alsnog naar voren en gaf hij Cinnamon een paar fikse klappen met een zelf gevormd bot. Ouch. De Braixen liet zichzelf op zijn knieën zakken. Het was geen kritieke treffer geweest, maar lang zou hij het niet meer vol houden.

De witharige was bang dat hij haar de schuld zou geven van zijn verlies, maar ondanks dat ze dacht dat hij elk moment om kon kijken om naar haar te grommen (of zelfs een aanval in haar richting af te vuren), leek zijn woede bij hemzelf te blijven. Alsof hij daadwerkelijk zichzelf de schuld gaf van zijn fouten. Sara schudde al snel deze gedachte van zich af, want zo was Cinnamon normaalgesproken niet, maar ze had niet meegekregen wat er gebeurd was in het doolhof met Dahlia. De Lucario had hem gemakkelijk overmeesterd en daar had hij al die tijd zichzelf de schuld van gegeven. Nu kon hij niet winnen van de Lucario van Korrina. Het leek wel een patroon. Hij wilde niet verliezen. Hij zou bewijzen dat hij sterk was, verdomme! Met een luide grom kwam hij weer overeind, vuur niet alleen in zijn blik maar ook zijn bek. Hij liet het er echter niet uit komen nog. “Cin! Luister naar me! Je krijgt nog één kans.” Sara klonk boos, al wilde ze eerder streng zijn dan hem nog bozer maken. “Gebruik eerst Howl en dan Fire spin,” droeg ze op. Ze had helaas geen spectaculaire finishing move zoals die van Elias, maar ze had wel een strategische instelling. Cinnamon luisterde voor de verandering eens, alsof hij Howl een waardige aanval vond om te gebruiken, terwijl het niet veel meer was dan een geluid maken. Ook Fire spin deed hij en wonderbaarlijk genoeg was het raak ook. Sara had verwacht dat Korrina haar Mega Lucario zou laten ontwijken, maar schijnbaar had de Pokémon zoveel vertrouwen in zichzelf dat hij zich liet raken. Misschien was het omdat ze bezig was zelf een strategie er uit te gooien, want Korrina’s stem klonk ook weer over het veld. “Dat kunnen wij ook! Swords Dance!” Zwaarden verschenen en dansten om Lucario heen, waardoor zijn aanvalskracht omhoog schoot. Misschien niet Sara’s slimste techniek, want Swords Dance had veel meer effect dan Howl. “Cin, snel, Flame Charge! Blijf Flame Charge doen!” Sara hoorde Korrina al een bevel geven om te ontwijken en terug aan te vallen, maar Cinnamon werd sneller van zijn Flame Charge en omdat dit niet zijn eerste was had hij al wat snelheid opgebouwd. Had hij dit niet gedaan, dan was hij mogelijk wel geraakt, maar de vuisten van Mega Lucario schoten nu rakelings langs hem. Hij kon zijn gemiste vlammende tackels echter niet blijven missen. Daar had hij te veel schade voor opgelopen. Het zag er misschien mooi uit hoe hij nu als het ware met zijn tegenstander danste, maar hij stond op het punt om door zijn poten te zaken. Hij had een laatste treffer nodig. Met al zijn kracht zette hij zich af en sprong hij recht op mega Lucario af. Die greep zijn kans en bereidde zijn vuist voor op een Close Combat aanval. Als Sara niet al zag dat dit mis ging had ze gedacht dat het er om ging spannen, maar de timing van Mega Lucario was net iets beter en Cinnamon kreeg een harde stoot tegen zijn borst. Bam. Uitgeschakeld. Ongelofelijk.

Sara merkte dat haar handen trilden bij het pakken van de Pokéball van Marzipan. Ze voelde zich verschrikkelijk schuldig over de uitschakeling van Cinnamon, maar zette zich er toe om van Pokémon te wisselen zonder een kik te geven. Zo soepel als de Braixen verdween kwam haar pas geëvolueerde Altaria weer tevoorschijn. Ze realiseerde zich dat ze hier niet in het voordeel was en zag aan de grijns van Korrina dat ook de gymleidster dit door had. Ze moest zich er niet door laten kisten, maar voelde toch wel wat frustratie opborrelen. Zeker toen Korrina er van uit leek te gaan dat Sara zich makkelijk neer liet halen, want bij het geven van haar bevel klonk ze zo nonchalant. “We maken het wel gewoon meteen af, hè Lucario? Dragon Pulse!” Een draak type aanval was super effectief en zou inderdaad sterk genoeg zijn om Marzipan uit te schakelen, maar dat wilde Sara niet toestaan. Wetend dat de Altaria beter luisterde ging bevelen roepen al wat minder gefrustreerd. Ze bleef helaas wel gehaast “Sing!” Marzipan bleef zijn rustige zelf en nam bijna te veel tijd met het uitvoeren van zijn aanval. Mega Lucario wist zelfs flink wat energie te laten en het in de richting van Marzipan af te vuren, maar het was geen volledige aanval en dat kon in hun voordeel werken. “Dragon Pulse!” Sara nam niet eens de tijd om iets aan het bevel toe te voegen. De aanval was immers voldoende, want de Altaria deed wat van hem gevraagd werd. Beide stralen raakten elkaar en veroorzaakten een kleine explosie, welke zich helaas dichter bij Marzipan bevond dan bij Lucario. “Stop niet!” gilde Sara naar haar Pokémon, hopend dat hij zijn aanval bleef uitvoeren ondanks de knal in zijn gezicht. De straal schoot door in de richting van de tegenstander – een voltreffer omdat deze half in slaap aan het vallen was. Het was geen heel effectieve aanval en daarom niet genoeg om de tegenstander uit te schakelen, maar ze hadden tijd voor een volgende zet. Korrina stond aan de andere kant tegen haar Pokémon te gillen dat hij wakker moest worden, maar hij bleef slaperig uit zijn ogen turen. Dit was hun kans. Ze konden het nog winnen. “Disarming Voice!” Een aanval die niet kon missen. Weliswaar niet de sterkste ooit, maar het deed schade en dat was iets. Lucario liet een pijnkreet horen. Sara wilde eigenlijk niet weten of dat betekende dat hij volledig wakker was geworden of dat hij nu uitgeschakeld was. Bij nader inzien, toch wel. Had ze die badge of toch niet?

Opgelucht haalde Sara adem. Ondanks haar lage kansen vanwege de verwondingen van Marzipan, was het hem toch gelukt om de tegenstander te verslaan. Ze moest Cinnamon natuurlijk de meeste credit geven voor de eerder toegepaste verwondingen, maar feit bleef dat Marzipan het had afgemaakt en hiermee niet alleen Hawlucha maar ook Mega Lucario had uitgeschakeld. De witharige bracht langzaam een brede glimlach op haar gezicht, bedoeld voor haar Altaria. Dat de gymleider precies de tegenovergestelde emotie voelde viel haar niet eens op. Ze sloot zich - onbewust – af voor haar omgeving, tot haar euforie kort verbroken werd door een nieuwe vorm van aandacht die zich naar haar toe wierp. Het was een knuffel van niemand minder dan Sivar, wat ze al snel merkte omdat hij niet boven haar benen uit kwam. Haar glimlach werd nu naar hem gericht, waarna ze zich omdraaide om haar vriendin te begroetten. Ze bereidde zich vast voor om ook van haar een tacklehug te krijgen, maar die bleef vreemd genoeg weg. Een felicitatie kreeg ze wel, en even vroeg ze zich af of de blondine eindelijk door had dat Sara niet zo van lichaamscontact hield, maar in dit geval had ze het eigenlijk wel prettig gevonden. Cecille gedroeg zich erg afstandig en dat beviel haar niet.

“Dank je,” bracht ze uit, liefde te zien in haar ogen terwijl ze naar haar vriendin staarde. De staar werd echter verbroken toen de scheidsrechter en gymleider naar haar toe kwamen om haar de badge te overhandigen. Korrina leek nog steeds gefrustreerd, maar ze klonk wel sportief toen ze Sara feliciteerde en zei dat ze goed had gevochten. “Dank je. Ik dacht echt even dat ik het niet zou redden. Je Lucario is indrukwekkend sterk.” Het leek er op dat ze het ego van de gymleider had gestreeld, want die veranderde haar houding meteen in iets arroganters. “Ach, het zit in m’n bloed,” reageerde ze, waar Sara toch wel zacht om moest grinniken. Ze was niet perse gecharmeerd door de gymleidster, maar ze deed haar gewoon enorm aan Cecille denken. Vandaar ook dat haar blik zich al snel weer op haar vriendin richtte. “Zin om het te vieren?” vroeg ze hoopvol. Ze wilde dolgraag de blondine verwennen door voor haar te koken, maar als zijzelf nog een leuk idee had van iets om samen te doen stond ze daar ook honderd procent open voor.

Haar hoopvolle blik verloor zijn enthousiaste sprankel toen de blondine haar blik naar beneden afwendde. Dit was niks voor haar. Ontwijkend gedrag? Geen tijd met haar vriendin doorbrengen? Sterker nog, ze wilde gaan drinken. In haar eentje. Ja, sure, in een bar met honderd andere mensen zeker. Een golf van frustraties gleed voor de witharige heen in de vorm van een ijskoude, onheilspellende rilling. Niks hier van beviel haar en ze wilde er eigenlijk over praten, maar als Cecille zei dat ze tijd alleen nodig had dan kon ze niet anders dan dat respecteren. De verontschuldigende blik deed eigenlijk alleen maar meer pijn. Alsof Cecille door had dat ze iets fouts aan het doen was. Iets heel fouts.

“Dat is goed,” bracht Sara voorzichtig uit, hopend dat ze niet boos klonk. Ze wist haar mondhoeken een stukje omhoog te tillen in een glimlachje, maar veel soeps was het niet. Ze maakte zich oprecht zorgen. Ze had echter het idee dat Cecille er niet over wilde praten en al helemaal niet hier. Ze deed een stap naar voren en legde haar armen om haar vriendin heen in een knuffel – een gebaar wat meestal van de andere kant af kwam. Ze deed dit voornamelijk zodat ze iets kon zeggen op zo’n zachte toon dat alleen Cecille het kon horen. “Als er iets is kan je altijd met me praten, oké?” Ze hoopte dat Cecille op het aanbod in ging, en zo niet, dan zou ze waarschijnlijk de rest van de dag blijven piekeren. Toch hamerde ze er niet op door, op een bezorgde blik na.

De belofte was wat Sara had willen horen, of in elk geval één van de vele mogelijke vormen van waar ze op gehoopt had, maar er was iets met de toon waardoor ze niet geloofde dat ze het echt meende. Misschien praatte ze zichzelf te veel domme dingen aan en klonk het daardoor geforceerd, maar feit bleef dat ze zich niet lekker voelde bij de woorden en dat het haar alleen maar meer aan het denken zette. Ze kon er tot nu toe alleen nog niet haar vinger op leggen en daarom hield ze haar mond er maar gewoon over. Als het echt aan haar bleef knagen kon ze haar in het hotel er over aanspreken. Cecille zou uiteindelijk een keertje terugkomen, toch?

Sara knikte. Ze wist niet goed wat ze moest zeggen, al zou een ‘ja’ of ‘is goed’ hier best op zijn plaats zijn. Ze vond het moeilijk om Cecille zo ontdaan te zien, maar vond het zelfs nog moeilijker dat het ook op haarzelf oversloeg. Het kon niet anders dan dat het aan haar lag dat Cecille niet meteen over haar zorgen praatte. Voor Sara weer in een gedachtesleur terecht kwam besloot ze dat zichzelf afleiden misschien een goed idee was. “Als je eerder terug bent, kan je me bij de Tower of Mastery vinden. Ik wil die graag van binnen zien.” Ze vermoedde niet dat Cecille zo vroeg terug zou zijn van het drinken als ze zei dat ze daar zo’n behoefte aan had, maar ze vond het wel zo eerlijk om te laten weten waar ze zich bevond voor het geval ze haar belofte alsnog direct na wilde komen. “Tot vanavond.” In een ander geval zou Sara een wangkusje hebben gegeven. Deze keer had ze echter al een knuffel gegeven en dat was genoeg lichamelijk contact voor deze keer. Korrina en de scheidsrechter leken door te hebben dat er iets gaande was, maar bemoeiden zich er gelukkig niet mee. De gymleidster hielp ze naar de deur en daar hield het gym-avontuur bij op.