A small light in the dark.

”Waar the hell zijn we, we hadden al lang al uit het bos moeten zijn!” Sprak Raven hardop tegen zijn Lucario. Die negeerde simpel het geklaag dat hij het afgelopen halfuur al een paar keer had moeten aanhoren. Raven was moe en het feit dat hij deze week bijna was verdronken en daar nu een verkoudheid aan had overgehouden – hoe verzin je het in de zomer –, maakte zijn humeur er niet echt beter op. Hij snoof en mopperde toen nog iets onverstaanbaars.  Als blinde was je compleet afhankelijk van je andere zintuigen. Oor, neus, handen. Dat twee van die drie dingen nu niet optimaal functioneerde zorgde ervoor dat hij zich hopeloos voelde. En daar irriteerde hij zich mateloos aan. Hij had in het dorp moeten blijven, maar nee Raven was koppig geweest en wilde per sé doortrekken naar Santalune City. Nu hij er eindelijk was achter gekomen waar de eerste gym was, vond hij het wel eens tijd om die eerste badge binnen te halen. Dus, had hij zijn kwalen genegeerd en was hij met een gemotiveerde houding vertrokken. En daar moest hij nu voor boeten.
Al met al was hij nu niet de gezelligste om mee rond te hangen, als hij dat normaal al niet was, en Luca besloot zijn meester even een lesje te leren toen hij zijn humeurige gezichtsuitdrukking zag.
”Boom,” mompelde hij droogjes. Te laat. Raven knalde vol met zijn gezicht tegen een laaghangende tak, waardoor hij abrupt stopte.. ”Au!” riep hij, binnensmonds vloekend en hard genoeg om een paar vogelpokémon verschrikt op te laten vliegen. Al had dat ook door de klap kunnen komen, Raven kon zweren dat het hard genoeg was geweest om de hele boom te doen trillen. Er was meteen een rode striem te zien op zijn voorhoofd, en klagend wreef hij met zijn hand over de pijnlijke plek. Hij voelde de voldoening van zijn Lucario afkomen en wist dat de Pokémon het met opzet had gedaan. Raven wierp hem een vuile blik, maar liet toen een toegevende zucht horen eenmaal pijn weer een beetje wegzakte. ”Oké, die had ik verdiend...” sputterde hij zacht. De Lucario knikte tevreden, ja dat had hij zeker.

Nu ze toch stil stonden, besloot Raven even te gaan stoppen, want veel verder kwamen ze op deze manier niet echt. Voor zijn gevoel liepen ze nu al uren door dit verdraaide bos. Door de schaduw van de bomen was het vol te houden, maar nu de avond was aangebroken begon het snel af te koelen en Raven wilde op zijn minst nog een stuk verder komen voor hij kamp op zou zetten. Het was leuk geweest, maar nu wilde hij toch echt een beetje vordering maken. Er zat maar één ding op. ”Kan je helpen?” bromde hij naar Luca. Die begreep wat hij bedoelde en ging voor zijn meester staan toen die op de grond plaats nam. Raven maakte het zichzelf gemakkelijk door zijn handen op zijn knieën te leggen en zijn ogen te sluiten. Luca bracht zelf zijn poot naar de stalen pin op zijn borstkas en sloot ook zijn ogen toen Raven het teken gaf. Meteen begonnen de zwarte flaporen op zijn kop te zweven. Raven focuste zich en werd toen met Luca meegetrokken mee in de dimensie van aura.

Het was voor Raven altijd weer even wennen als hij plotseling kon zien. Althans, zien, hij zag de aura’s van alles om hem heen. Het waren nog steeds geen kleuren of fijne details, maar het was het dichtst bij wat Raven ooit onder de term ‘zien’ kon ervaren.
Het bos om hem heen kreeg vorm. De bomen, de struiken, zelfs de kleine steentjes op de grond. Het was veel om in één keer te verwerken, zeker voor iemand die normaal niets zag, maar Raven had het vaker gedaan. Luca had hem deze weg van zien geleerd toen hij nog een klein jongetje was. Het had jaren van training gekost voordat hij het onder de knie had gekregen, en het was nog steeds verre van perfect, maar hij werd er steeds beter in. Het gaf Raven de mogelijkheid om zijn weg te vinden en hij kon zich voor het eerst in zijn leven goed inbeelden hoe mensen en Pokémon eruit zagen, tot dusver dat hij ze ook kon herkennen. Maar, het vergde concentratie, en op het moment had hij daar moeite mee met zijn hoofdpijn. Raven fronste gefocust toen hij met de hulp van Luca werd meegenomen door het bos. Ze passeerden de wazige schimmen van de bomen, als een vogel vlogen ze er voorbij. Ze hadden een duidelijk doel voor ogen: de uitweg.

Maar, ze stuitte op iets anders. Raven trok even verrast met zijn wenkbrauwen toen hij het vreemde gebouw opmerkte, wat hem bijna uit zijn concentratie haalde. Luca had het ook gezien en ze bleven even hangen om het beter te kunnen bekijken. Het leek wel een soort ruïne. Een toren dat misschien wel ooit van een kasteel afwezig was. Maar, wat deed het hier? ”Wat is dat?” vroeg hij verrast. "Ik weet het niet." De stem van Lucario echode zacht na in zijn hoofd. Raven besloot het nader te onderzoeken. Hij voelde de aanwezigheid van een zwakke aura en hij wilde weten wat het betekende. Ze zoomde in op het gebouw dat van binnen een lege kamer bleek te zijn. Er was niet veel binnen, enkel een hoop gesteente en een ruimte wat erg veel weg had van een grot. Waar kwam de aura dan vandaan? Toen zag Raven het kleine blauwe lichtje, angstig verscholen in de verste hoek van de ruimte, achter een grote steen. Het trilde en had duidelijk de vorm van een Riolu, Luca’s voorevolutie. Raven fronste en vroeg zich af waarom de Pokémon zich daar verstopt had, maar toen hij meerdere aura’s dreigend voelde aankomen, besefte hij wat er aan de hand was. Het bos zoomde met een grote snelheid uit en verdween uiteindelijk in de donkere duisternis toen hij met een schok zijn ogen weer opende. Hij ademde diep uit en richtte zich snel weer tot de verbaasde Luca. ”Een Pokémon heeft hulp nodig!,” riep hij, terwijl hij haastig overeind sprong. Zonder twijfel begon hij te rennen, met de Lucario dicht achter zich aan. Hij wist precies waar hij heen moest en welke bomen hij moest ontwijken. Het stond allemaal nog vers in zijn geheugen, net als het vreemde gebouw dat diep verscholen in het bos lag.
Raven voelde de lucht om hem heen ijler worden en al snel vielen de eerste regendruppels op zijn blote armen. Geweldig, dat kon er ook nog bij. De jongen rende stug door. Het zou niet ver meer moeten zijn, hij was er bijna…

Toen hij aankwam hadden de Pokémon echter de ingang van de toren al geblokkeerd. Hij hoorde het gegrom uit hun bek komen en eenmaal hij en Luca hun aura er weer op los lieten zag hij dat het om vier Houndours* ging. Hij had geen idee waar ze vandaan kwamen, maar het was duidelijk dat ze achter de Riolu aanzaten. De Riolu in de toren hoorde ze ook en drukte zich angstig nog dichter tegen de muur aan. Hij kon nergens meer heen, ze hadden hem omsingeld. Raven rook de geur van bloed en balde kwaad zijn vuisten. Waarom ze op de Riolu op jacht waren wist hij niet, maar als het aan hem lag kwamen ze niet ver meer. ”Hey!” schreeuwde hij, waardoor de Houndours moesten omkijken. Hun scherpe blikken brandden op zijn huid. ”Kies iemand van je eigen grootte.” De leider van de roedel gromde waarschuwend en stapte naar voren. Op dat moment wist hij dat hij hun aandacht had. Hij trok zijn mondhoek omhoog in een vastberaden glimlach en gaf Luca een seintje. De Lucario gehoorzaamde zijn meester en ging met eenzelfde glimlach op zijn gezicht voor hem staan. De regen stortte ondertussen op hen neer en Raven wist dat het in zijn voordeel was. Het zou de vuurpokémon verzwakken, waardoor ze een grotere kans maakte om te winnen. De Houndours lieten zich hier echter niet door uit het veld slaan. Zodra Luca voor hem was gaan staan, sprong de eerste Houndour al grauwend naar voren. Adrenaline pompte door zijn aderen toen Raven zijn vuist omhoog sloeg om een bevel te roepen. Je kon zien dat hij, ondanks zijn blindheid, in zijn element was. Luca vormde zijn ogen en dit was waar ze al die jaren aan gewerkt hadden. De trainingen van bloed, zweet en tranen hadden zijn vruchten afgeworpen en Raven kon nu net zo goed vechten als elke andere trainer. Misschien zelfs wel beter, omdat hij en Luca samenwerkte alsof ze bijna één waren.

”Bone Rush!” Vrijwel meteen liet Luca een gloeiend bot tussen zijn voorpoten verschijnen en sloeg hij de Houndour neer met een sterke klap. Raven hoorde hem piepen toen hij de grond raakte en knikte even tevreden, wetende dat ze daar voorlopig geen last meer van hadden. Hij sloot snel weer zijn ogen om de drie aura’s van de andere Houndours te lokaliseren, en zag dat ze Luca begonnen te omsingelen. De leider blafte een bevel en nu werd Luca van twee kanten aangevallen. Maar, de Lucario wist wat hem te doen stond. Raven stuurde opnieuw een signaal en met een krachtige sprong, zette hij zich van de grond af en ontweek hij de aanval. De Houndours landde weer op de grond met niets anders dan lucht tussen hun tanden, maar zette zich snel weer af om opnieuw een Bite af te vuren. Luca sloeg ze van hem weg door de Houndour met zijn Bone Rush tegen zijn flank te raken. De één werd midden in de lucht tegen de ander aan gegooid en beide klapte tegen de grond. Dat waren er drie, nu de laatste nog.

De Riolu was ondertussen twijfelend naar voren gekropen toen hij al het kabaal hoorde, maar niet zag gebeuren, en spiekte nu met grote rode ogen uit één van de raampjes. Hij zag de drie Houndours op de grond liggen, en toen de vierde een sterke Ember afvuren. De Sintels vlogen gloeiend door de regen en raakte de Lucario vol op zijn schouder. Even zakte die door zijn poot, maar richtte toen zijn kop woedend weer naar de Houndour. Vol bewondering keek hij hoe de trainer verderop weer een bevel riep, en de Lucario toen met snelle passen naar voren rende, één van zijn poten fel gloeiend. Hij miste de Houndour, maar draaide zich vliegensvlug om om de hond in de lucht alsnog met een treffende Metal Claw te raken. Hij viel naast zijn roedelleden op de grond, die angstig overeind waren gekropen en nu twijfelend naar hun leider keken. Raven wist dat hij ze had waar hij ze hebben wou. ”Verdwijn nu voordat jullie allemaal in het pokécenter belanden,” riep hij kwaad, er niet echt veel voor voelend om straks vier honden naar het ziekenhuis te moeten slepen. De leider van de roedel kwam trillend overeind, en na nog een woedende blik op Luca en Raven te hebben geworpen, blafte hij een commando en rende ze uiteindelijk met zijn vieren weer het bos in. Zodra de schimmen van de honden in het struikgewas waren verdwenen, opende Raven weer zijn ogen en liet hij even een opgeluchte zucht uit zijn mond ontsnappen. Ze hadden het voor elkaar gekregen. De Riolu was nu veilig.
Raven draaide zich richting de lege toren en hoorde het geluid van twijfelende, kleine voetstapjes toen de Riolu voorzichtig naar buiten stapte. ”Hey, de enge Pokémon zijn weg,” stelde Raven hem gerust. Luca glimlachte zijn soortgenootje even vriendelijk toe, maar zijn rode ogen werden groot toen hij de bloedende krassen op zijn lijfje zag. De Riolu lachte voorzichtig terug, maar op het moment dat de spanning uit zijn lijfje wegebde, voelde hij zich zwak worden. Luca schoot naar voren toen de Riolu wankelde en door zijn pootjes zakte. Hij kon hem net op tijd in zijn armen vangen, voordat zijn hoofd op de grond zou klappen. Raven stapte er ongerust op af en knielde bij hen neer. ”Wat is er aan de hand?” vroeg hij geschrokken. ”Hij heeft verwondingen opgelopen, ik denk dat hij is aangevallen door die Houndours.” reageerde Luca, met de ondertoon van een kwade grom in zijn stem. Als hij dit had geweten had hij die vuurhonden een groter lesje geleerd… De Riolu ademde zwakjes en toen Raven zijn hand op zijn kop legde voelde hij dat die gloeide. ”Hij moet zo snel mogelijk naar een pokécenter!” riep hij geschrokken. Hij nam de Riolu van Luca over in zijn armen en kwam toen voorzichtig weer overeind. De regen viel nog altijd met bakken uit de lucht en maakte hem verkleumd tot op het bot, maar al dat kon hem op het moment niks schelen. Haastig gebaarde hij naar Luca. ”Waar is het dichtstbijzijnde center?” De Lucario knikte en sloot zijn ogen om snel het gebied af te zoeken. Raven wachtte in spanning af, terwijl hij de Riolu tegen zich aandrukte in de hoop wat van zijn lichaamswarmte op hem over te brengen. Wat had hij toch gedaan om de Houndours zo kwaad te maken? Toen hij hoorde dat Luca weer terug was draaide hij zijn gezicht afwachtend naar hem toe.”Er is een stad, niet ver hier vandaan, maar we moeten snel zijn,” lichtte de Lucario hem in. Hij voelde het lichaampje van Riolu verzwakken en wist dat de regen op het moment ook niet echt veel hielp. Raven knikte ernstig. ”Wijs me de weg.”

Met haastige passen baanden Luca en Raven zich een weg door het bos. De regen stortte op hen neer en maakte het voor Raven moeilijk om zijn Lucario te volgen. Die merkte dat hij er moeite mee had, en pakte zijn arm, terwijl Raven de Riolu bleef ondersteunen met zijn andere. Hij hoorde nog steeds dat de Pokémon zwakjes ademhaalde, en bad dat dat niet ging stoppen. De Houndours hadden hem echt enorm te pakken gehad. ”We zijn er bijna.” Hoorde hij Luca bemoedigend zeggen. Raven voelde de grond onder zijn voeten harder worden toen ze langzaam het bos achter zich lieten en het pad overvloeide in een stenen weg. Hij stelde zich voor dat ze Santalune City tegemoet liepen, de huizen en straten verlicht onder de donkere bewolking van de storm. Ze bleven niet stil staan, maar rende regelrecht door naar het pokécenter, dat al strategisch in het midden van de stad was te vinden. De schuifdeuren vlogen open en Raven liep snel naar binnen om de beschutting van het pand op te zoeken. Er klonken een aantal verbaasde zuchten toen hij doorweekt in het beeld verscheen, met de Lucario aan zijn zijde en de gewonde Riolu in zijn armen. ‘Wat is er aan de hand?’ De bezorgde stem van de zuster bereikte zijn oren en hijgend gebaarde hij naar de Riolu. ”Ik... Vond hem... In het bos. Aangevallen... Door Houndours,” vatte hij snel samen om de situatie uit te leggen. De zuster keek even naar de kleine Pokémon in zijn armen en zei toen tegen haar Audino dat die een brancard moest halen. Hij voelde dat ze hem al begon te onderzoeken, terwijl hij nog in zijn armen lag. De Riolu kreunde zachtjes toen ze hem aanraakte. ‘Hij is heel erg toegetakeld, ik ben bang dat ik hem mee moet nemen naar de behandelkamer. Leg hem hier maar op.’ Met een ongeruste frons op zijn gezicht legde hij de Riolu op aanwijzing van de zuster op de brancard toen de Audino snel weer aan kwam aanhobbelen. Hij voelde een geruststellende hand op zijn schouder. ‘Geen zorgen, het komt weer goed met hem,’ zei ze, waarop hij alleen maar zacht kon knikken. De wielen van de brancard piepte toen de Audino en zuster weer weg liepen, waardoor hij en Luca alleen in de ruimte achter bleven.

Raven voelde zich leeg toen ze eenmaal was verdwenen in de behandelkamer. Ook al zei ze dat het goed zou komen, hij was er nog steeds niet gerust op. De Riolu was in een hele slechte staat geweest. Wat als hij het niet haalde? De situatie was hem vreemd bekend. Hij herkende het onbehagelijke gevoel van hulpeloosheid als je afhankelijk was van de dokter. Dit was dan misschien geen ziekenhuis, maar het leek er verdomd erg op. Misschien dat hij zich daarom wel zo gek maakte op het moment. Het was bijna absurd omdat het ‘maar’ om één Pokémon ging, maar de herinnering aan zijn zusje was hem bijna te veel. Hij had haar toen niet kunnen redden. De Riolu moest halen. Dat moest gewoon, anders zou hij het zichzelf niet vergeven. Raven drukte zijn hand tegen zijn natte haar en ademde even trillerig uit. Nu was het Luca die een hand op zijn schouder legde. Hij keek zijn meester bezorgd aan en Raven besefte bij zijn aanraking dat hij niet zo in het midden van de hal kon blijven staan. Zijn kleren waren zo doorweekt dat het water er uit liep en druppend op de vloer belandde. Zonder protesteren liet hij zich door zijn Lucario naar de wachtruimte begeleiden en nam hij plaats op één van de houten stoelen. Er ontsnapte een zucht over zijn lippen en Raven boog zich uitgeput voorover, terwijl hij zijn ellenbogen op zijn knieën liet rusten en zijn hoofd ondersteunde met zijn handen. Hij zou later wel een warme douche nemen en omkleden, eerst wilde hij weten hoe het met de Riolu was. Het zag er naar uit dat hij op dit moment niks anders kon doen dan wachten.

OOC: Ik heb toestemming van Linn voor de aanwezigheid van de Houndours bij de Chamber of Emptiness. ^^
 

Raven was zo moe dat hij niets eens door had dat er iemand zijn kant op kwam lopen. Pas toen hij vlak bij zijn oor het gekraak van wat leek op een snoeppapiertje hoorde, keek hij verschrikt op. Nu pas merkte hij dat er een jongen naast hem stond. 'Hey, Je ziet er vermoeid uit, dus, eh, ik heb je wat te eten gebracht. En een dekentje. Je bent doorweekt.' Verrast knipperde Raven even met zijn ogen, terwijl hij de jongen met een lege blik aanstaarde. Dat was... Aardig. Aarzelend pakte hij de reep en het dekentje van hem over. "Eh.. Bedankt," zei hij zacht, waarna hij zijn gezicht naar de voorwerpen in zijn hand draaide. Hij sloeg het fleece deken over zijn schouders en legde de reep voor nu naast zich neer, omdat zijn maag het idee van eten nog even niet kon verdragen. Zijn drijfnatte kleren maakte hem verkleumd en een dekentje zou dat niet zo snel verbeteren, maar het was in ieder geval beter dan niets. Raven niestte en wierp toen even een boze blik naar Luca toen hij hem afkeurend zijn hoofd hoorde schudden. Nee, rennen door de regen was inderdaad geen slim plan geweest, maar wat had hij anders kunnen doen? Raven snoof en draaide zich toen weer richting de jongen. Hij besefte dat het wel zo netjes was om het uit te leggen waarom hij hier als een verzopen Meowth zat, ook al had hij dan misshien niet zo'n behoefte aan een gesprek. Hij was het hem op z'n minst verschuldigd, na wat hij voor hem gedaan had. Raven gebaarde even met zijn kin de richtig op waar de zuster en haar Audino waren verdwenen. "Ik moest zo snel mogelijk een Pokemon hierheen brengen," legde hij uit, terwijl hij zorgelijk aan de Riolu dacht die nu waarshijnlijk op de operatie tafel lag. Hij kreeg er weer een naar gevoel van in zijn buik en trok de deken wat strakker om zich heen. Misschien was wat gezelschap toch niet zo slecht, het leidde hem in ieder geval een beetje af.

OOC: getypt op mn mobile, so sorry als er fouten in staan
 

De jongen plofte naast hem neer op de stoel en zei dat het hem speet om dat te horen. 'Ik hoop dat die Pokémon oké zal zijn.' Raven knikte zacht. Ja, dat hoopte hij ook. Hij begreep ook niet wat de Riolu had gedaan om de Houndours zo op zijn nek te krijgen. Misschien had hij eten van ze gestolen, of was hij op hun gebied gekomen.. Zouden ze dan meteen zo agressief reageren?
De jongen naast hem haalde hem weer uit zijn gedachten door te vertellen waarom hij hier was. 'Mijn Pokémon worden momenteel onderzocht. Niks ernstigs, gewoon een controle.' Raven fronste en leek zich bij het horen van zijn woorden iets te beseffen, waarna hij zijn gezicht naar zijn Lucario draaide. "Moet jij geen controle? Volgens mij was je lelijk geraakt op je schouder," vroeg hij. Luca was nog nooit op zo'n zogeheten controle geweest, maar eens zou de eerste keer moeten zijn. Zeker nu hij een Pokémon trainer was zouden ze wel vaker een bezoekje moeten brengen aan het pokécenter. Luca keek bij Raven's opmerking even naar zijn schouder. Er was inderdaad een lichte brandplek te zien op de plaats waar zijn vacht geschroeid was door de Ember. Maar, de Lucario zag het nu pas voor het eerst, en haalde toen zijn schouders op. "Nee, dat is niet nodig meester," zei hij hardop met zijn telepathische stem, zodat Raven ook kwam te weten dat het niks ernstigs was. Raven knikte, vertrouwend op het oordeel van zijn Pokémon, en draaide zich toen weer om naar de jongen, die hem op dat moment vertelde dat zijn naam Alphonse was. "Raven," stelde hij zich op zijn beurt weer voor, waarna hij naar zijn Lucario gebaarde, niet wetende dat Alphonse zijn hand had uitgestoken. "En dit is Luca."
 

Raven fronste even toen de jongen opeens verrast vroeg of zijn Lucario nou net praatte, waardoor zijn doorweekte haar een aantal koude druppels op zijn gezicht liet vallen. Zulk soort opmerkingen waren niet nieuw voor hem, maar het verbaasde hem nog altijd dat mensen het zo bijzonder vonden. Voor Raven was het normaal, Luca kon al met hem praten sinds hij nog maar een klein jongetje was geweest. Blijkbaar was dit dan toch niet zo 'normaal' als hij gedacht had. "Eh.. ja, Luca kan praten via telepathie," legde hij een beetje mompelend uit. Zijn Lucario glimlachte even en knikte toen bevestigend naar Alphonse. Hij besloot verder zijn mond te houden om hem niet de stuipen op het lijf te jagen. Voor Luca was het ook gewoon geworden, maar hij vergat af en toe dat het soms mensen kon afschrikken. Al leek de jongen er op het moment meer van onder de indruk te zijn.