Come on...

Langzame passen brachten een blonde jongen vooruit, terwijl hij met een lichte frons naar de professor keek. Professor Elm, de man wie beginnende Pokémon trainers aan een Pokémon hielp. De Pokémon die hij als starters hield waren Chikorita, Totodile en Cyndaquil. Al had de jongen altijd een enorme liefde voor de Cyndaquils gehad, was deze niet beschikbaar geweest toen hij zijn starter had mogen kiezen. Destijds was iemand hem net voor geweest, waardoor hij de keuze had moeten maken tussen de andere twee Pokémon, Chikorita en Totodile. De keuze was aardig lastig geweest, aangezien hij met een Totodile misschien wraak had kunnen nemen, zijn vader en andere types had kunnen intimideren zodra de Pokémon zijn eindstadium bereikt had. Toch had hij het positieve in zichzelf gezien en was hij gekozen voor een nieuwe start, voor de rustige, vreedzame Chikorita, wie zich nu al ruim vijf jaar aan zijn zijde bevond.
‘Binnenkort gaan we wat dichterbij kijken,’ sprak de professor rustig en Will keek hem met een lichte frons aan. “Dichterbij kijken…?” had hij zacht gevraagd. De Professor knikte vol enthousiasme. ‘Je mag naar Kalos, William,’ sprak de man. ‘De mega-evolutie bestuderen in levende lijve,’ sprak de man toen en hij keek de jongere jongen met een glimlach aan. ‘Ik wil dat je afreist en onderzoekt wat er nodig is voor Mega Evolutie om op te treden,’ sprak hij toen. Langzaam hief de jonge student één wenkbrauw op. “Zijn er daar geen onderzoekers dan, professor?” vroeg hij. De man begon hard te lachen. ‘Ik geef je een geweldige kans, jongen. Pak hem aan en neem alle tijd voor het vinden van je antwoorden,’ zei de man toen, waarna hij een kleine glimlach geschonken kreeg. Onmiddellijk wierp de jongen zijn blik op zijn Chikorita, wie naast hem stond. Afreizen, naar Kalos?
“Ik moet hier even over nadenken, Professor,” sprak hij bedenkelijk, waar de professor met een grijnsje op knikte. ‘Natuurlijk, jongen. Slaap er een nachtje over, morgen hoor ik het wel,’ sprak hij toen. Will knikte langzaam. “Kom mee, Ever,” sprak hij langzaam, voor hij de professor de rug keerde.

Eenmaal in het huis van de professor aangekomen – waar hij al enkele jaren onderdak vond, aangezien hij thuis weg was gegaan op jonge leeftijd – liep hij door naar zijn kamer. De Chikorita zocht haar plek op het kussen in de woonkamer op, terwijl hij met een te harde zwaai de deur opengooide, om zijn blik rond de kamer te laten gaan. Langzaam zat hij neer op de stoel die aan het bureau stond, zijn handen plaatsend op de hiervoor bestemde leuningen die aan de bureaustoel vast zaten. Zijn blik gleed over het bureau, welke voornamelijk bezaaid stond met standaard spullen. Een wekker, stekkerdoos, maar vooral heel veel formulieren, boeken en half ingevulde bladeren, allemaal voor zijn studie. Langzaam pakte hij elk blad beet, om ze netjes op een stapel neer te leggen, voor hij de bovenste la van zijn bureau opende. Hier lag maar één ding in, een simpele foto, omhuld door een prachtige, witte lijst. Langzaam, alsof het enorm breekbaar was, pakte hij het op en draaide hij het om, zodat hij de foto kon zien. Het was één van de foto’s van hem en Lillian geweest, een foto die ze destijds hadden laten inlijsten en die hij al die tijd weg had gestopt. Haar kastanje bruine haren vielen prachtig langs haar schouders en die glimlach was iets waar hij het liefst dagen naar had willen staren, waar hij destijds alles voor had gedaan.
Langzaam voelde hij zijn grip op het ding versterken, voor hij het een enorme zwieper gaf, tegen de muur aan. Het glas brak luid en viel in kleine scherven op de grond, samen met de lijst die met een plof neer kwam.
Een zwaar geïrriteerd geluid kwam uit zijn mond en hij greep naar zijn haren, achterover leunend in de bureaustoel. Hij haatte dit. Hij haatte haar. Hij haatte liefde. Zwakte. Het kon allemaal opsodemieteren. Hij had het wel gemerkt. Al deed het je goed voelen van binnen, je begon… te hunkeren naar het andere persoon. Wanneer deze iets zei wat je niet beviel, of je beledigde, kwam dit zoveel harder aan dan als iemand anders dit deed. Het had hem zwak gemaakt. Waar liefde normaal iemand’s beste kanten naar boven bracht, had hij enkel het tegenovergestelde meegemaakt. Zij, het meisje wat zo perfect was in elke herinnering, had het voor elkaar weten te krijgen elke slechte kant in hem wakker te maken, zijn agressie uit een winterslaap te wekken en hem tot complete waanzin te drijven, enkel door daar te zijn. Ze deed niet eens wat, maar ze maakte hem onzeker bij elke stap die ze dichterbij had gezet en die onzekerheid had geleid tot alles wat hij had gedaan.
Natuurlijk was dit niet wat hij toe zou geven, nee. Liefde was belachelijk en hij zou er nooit meer aan beginnen. Langzaam liep hij naar het bed, om zich hierop te laten vallen. Misschien zou het beter zijn als hij af zou reizen naar Kalos… Dan zou hij dit allemaal achter zich kunnen laten en was er geen probleem meer. Geen vader, geen moeder, geen herinneringen aan haar… Hij zou compleet overnieuw kunnen beginnen, met alleen zijn studie en Pokémon. Een lichte glimlach sierde zijn gezicht, terwijl hij zijn blik op het plafond richtte. Ja, dit zou de beste keuze zijn. Hij zou zijn verleden achter zich laten, zou daar de tijd nemen, zoals Elm hem adviseerde. Ja, hij was absoluut van plan dit aanbod aan te nemen, van plan om zijn thuisregio te verlaten en Kalos te betreden.
Langzaam sloot hij zijn ogen en draaide hij zich om, om in een diepe slaap te vallen.

Het moment dat hij zijn ogen weer opende, was hij direct klaar wakker. De Chikorita lag aan het voeteneind van zijn bed, zoals vaker als hij wakker werd. Snel besloot hij zich aan te kleden en zich gereed te maken voor de dag, waarna hij zijn Chikorita langzaam wakker schudde. “Wakker worden, Ever,” glimlachte hij naar de groene Pokémon, wie zachtjes gaapte en smakte, hem met een vriendelijke blik aankijkend. Nooit leek de kleine Pokémon in een slecht humeur, wat haar absoluut de tegenpool van haar trainer maakte.
“We gaan naar Kalos,” glimlachte hij, voor hij de Pokémon een aai gaf. Deze maakte een enthousiast geluidje, waarna hij opstond en zijn rugtas pakte. Erin stopte hij enkele spullen die nuttig leken op reis, zoals kleding en een tandenborstel, waarna hij zijn Chikorita met een kleine glimlach aankeek. “Ja? Kom mee!” grijnsde hij haar toen toe, voor hij naar beneden stapte, om vervolgens door de voordeur naar buiten te gaan.
Eenmaal aangekomen in het lab, begroette hij Professor Elm met een kleine grijns. “Ik heb besloten,” sprak hij, waarop de professor kort lachte. ‘Ik wist al wat je zou kiezen,’ sprak hij rustig. ‘De ticket staat klaar. Morgen, in de vroege ochtend, kan je richting Kalos vertrekken,’ sprak de man rustig en Will knikte. ‘Omdat je al enige Pokémon hebt, zul je in Kalos geen starter ontvangen,’ sprak de professor rustig. Opnieuw knikte de blonde jongen. Logisch, hij had Ever al, even als de Abra en Gligar. ‘Je krijgt van mij vijf Pokéballs en een gloednieuwe Pokédex, aangepast aan de Pokémon die je zult vinden in Kalos,’ sprak hij rustig. ‘Dit zullen veel verschillende Pokémon zijn, Pokémon die wel of niet te vinden zijn in deze regio. Ik wil je, behalve de studie van Mega Evolutie, vragen om je Pokédex netjes bij te houden. Hij registreert de Pokémon die je ziet en Pokémon die je vangt apart,’ sprak de professor. ‘Als je een Pokémon weet te vangen, zal de Pokédex meer informatie registreren, zodat ook wij misschien weer eens iets nieuws kunnen leren,’ sprak hij vervolgens met een glimlachje. ‘Registreer alle Pokémon waarvan Mega Evolutie zeker is, Pokémon die je hebt zien evolueren,’ sprak hij rustig. ‘Ik wil ook dat je traint. Train jezelf en je Pokémon tot het uiterste, enter de league en vecht tegen de sterkste trainers,’ sprak de man toen. ‘Alleen op die manier maken we kans op het zien van alle Mega Evoluties en misschien dat je er zelf ook ooit één weet te vinden die het kan,’ sprak hij, waarna hij fronste. ‘Het schijnt dat Alakazam een Pokémon is met een mogelijke Mega Evolutie,’ zei hij toen, doelend op de Abra die in de ball van zijn trainer zat. Will knikte. “Ik zal mijn best doen, Elm,” sprak hij rustig. Ja, hij had er aardig veel zin in. Het reizen, het… alleen zijn met zijn droom en zijn Pokémon. Ja, veel beter dan dat zou het niet worden. Misschien zou het zijn humeur weer wat opkrikken, aangezien hij buiten Johto weer alles zou kunnen vergeten. Lillian, zijn moeder, zijn vader… Alles wat zijn verleden tot een hel had gemaakt, zou hij achter zich laten, om een nieuwe start te maken.

Met de auto werd hij door Elm richting de boot gebracht, waarmee hij Johto zou verlaten. In Kalos zou er dan een Taxi gereed staan, om hem naar Santalune City te brengen, de stad waar de makkelijkste gym zich zou bevinden. Deze gym was gespecialiseerd in bugtypes, iets waarvan hij wist dat hij er nog wel even voor zou moeten trainen, anders zou hij het niet halen.
Met een grijns op zijn gelaat zwaaide hij de Professor uit, waarna hij zich omkeerde en rustig de boot begon te onderzoeken. Aan boord bevonden zich vele trainers, op weg naar een nieuwe regio om hun vaardigheden te testen of verbeteren. Sommigen waren ver gekomen in Johto, anderen besloten ver van huis te beginnen. Wat het ook was, hij vond het geweldig. Alle Pokémon die los liepen aan boord, naast hun trainer, waren interessant om te zien. Er zaten Pokémon tussen die hij kende, maar ook een aantal die hij nog nooit had gezien! Hij vroeg zich stilaan af of er op deze boot misschien iemand was, iemand die hij zou missen, iemand die een mega steen zou hebben en hem iets kon leren. Met een lichte glimlach schudde hij zijn hoofd en keek hij zijn Chikorita even kort aan. Nee, voor nu zouden ze rusten en zich voorbereiden op alles wat komen zou. Pas als ze aankwamen begon de studie en de training. Daarom hadden ze deze rust hard nodig.

Het had lang geduurd voor hij eenmaal was aangekomen in Santalune City, maar eenmaal hier aangekomen had hij besloten direct zijn reis te beginnen. Zijn Chikorita liep, als altijd, aan zijn zijde, terwijl hij Santalune City verliet via de zuidelijke uitgang, zodat hij richting het bos ging. Daar wilde hij weleens rondkijken, namelijk. Insectpokémon hadden hem altijd al geïnteresseerd, en dan vooral de Pokémon als Heracross en Scizor, de wat… Stoerdere types, in plaats van een Wurmple of Butterfree, wat dan weer totaal niet binnen zijn favorieten viel.
Eenmaal hier aangekomen vond hij een toren, waar een Pokémon uit kwam rennen. Meteen pakte hij zijn Pokédex, wie de Pokémon aangaf als een Riolu. Met een fronsje keek Will naar zijn Pokédex, voor hij hem wegstopte. “Laten we maar eens binnen een kijkje nemen,” sprak hij tegen zijn Chikorita, voor hij even slikte, kijkend naar de toren die omhuld werd door mist. Het was maar een vreemde plek…
Bij het zien van een blauwharig meisje met een Pokémon – Houndour, die kende hij – hief hij één wenkbrauw op. “Rende die Riolu weg voor jou?” vroeg hij rustig, een lichte glimlach op zijn gelaat toverend. Zijn donkere, blauwe ogen stonden strak op haar gericht. “Mijn naam is Will en dit hier is mijn starterpokémon, Ever,” glimlachte hij toen. “Je bent om precies te zijn de eerste trainer die ik tegenkom in Kalos. Vertel eens, heb je al badges?” vroeg hij toen met een grijnsje. Immers was hij zeker geïnteresseerd in elke rivaal die hij tegen kwam, in iedereen die ook maar één Pokémon op zak had. Immers zou het best kunnen dat zo iemand iets wist over Mega Evolutie, maar ook wist hij dat zo iemand toch wel enkele badges op zak zou moeten hebben, of iets anders, aangezien een onervaren trainer geen Pokémon tot mega evolueren zou kunnen brengen.

Het meisje vertelde haar eerste badge te hebben gehaald. Pasgeleden, weliswaar. Hierdoor zakte de interesse van de blondharige jongen dan ook meteen. Eén badge. Eentje maar. Wat moest hij daar nou weer mee? Als ze al een Riolu wegjoeg, was ze dus totaal geen trainer die de mogelijkheid had tot Mega Evolutie. Een zucht kwam uit zijn mond, maar al snel besloot hij het wat optimistischer te bekijken. Hij begon pas net, dus hij zou vast wel iemand tegenkomen die verstand had van de zogenoemde Mega Evoluties.
Toen hem werd gevraagd waar hij vandaan kwam, keek hij even naar zijn Chikorita. Kende ze de starters niet? Geen research gedaan? Een beetje slecht. “Ik kom uit Johto,” sprak hij rustig. “Het ligt een eindje van hier, maar dat maakt niet uit,” grijnsde hij toen.
“Ik denk dat het veilig is aan te nemen dat je geen Keystone bij je hebt?” vroeg hij vervolgens. Zijn blauwe ogen stonden volledig serieus. Keystones, één van de benodigdheden voor mega evolutie. Naar zijn weten had ze er geen bij zich, aangezien de meesten een steen als die opvallend bij zich droegen, in een ketting, armband of ander sieraad. Vaak was het enorm lelijk, maar dat feit besloot hij voor zich te houden.