Comin' Home

Het blonde meisje liep al direct op hem af, volledig in tranen en greep haast direct zijn groene shirt vast waar ze nog net bij kon. Averill begreep in eerste instantie niet waarom er plotseling een jonge soortgenoot op hem was gelopen en verdrietig was over iets. Het was wellicht erger dat hij niet direct wist hoe je een kind moest kalmeren, bij hem was het bijten in zijn eigen hand f een makkelijke jacht al genoeg om zijn humeur te verbeteren. Hopend dat de Dragonair een ingeving had keek hij haar kant op, maar ze scheen enkel nog wantrouwend te gedragen, hoewel hij een spoor van bezorgdheid bij haar opspoorde. Het kon amper duidelijker dat hij niets aan Agami zou hebben en zelf controle over de situatie moest krijgen. Voorzichtig knielde hij maar door zijn knieën en aaide het meisje liefdevol over haar blonde haren die vrij stijl omlaag hingen. “J-Je bent oké,” sprak hij op zachte toon en hoopte dat het effect zou hebben. De schokken waarmee het meisje huilde waren wel minder heftig en ze scheen langzaam haar grip op zijn shirt te verminderen. Haar ademhaling vertraagde en haar lichaam ontspande steeds meer. Hieruit kon hij wel concluderen dat wat hij deed toch effect scheen te hebben, al was het iets wat hij zijn menselijke soortgenoten had zien doen. Nooit had hij het werkelijk moeten toepassen, maar voor een eerste keer ging het hem aardig goed af. “Waarom huil je eigenlijk? Je hebt toch een mooie glimlach die je beter kan laten zien?” vroeg Averill, terwijl hij zijn hand terugtrok en op zijn knie liet rusten, terwijl hi oogcontact met het meisje zocht. Het meisje keek hem snotterend aan en liet ditmaal zijn shirt los, maar een spoor van een glimlach was amper te bekennen. Hij had in ieder geval haar aandacht weten te trekken. Eens zien of dit dan zou werken. Hij glimlachte naar haar en wees nadrukkelijk naar zijn mondhoeken, voordat hij weer oogcontact met haar zocht. “Nu jij,” Hij wachtte geduldig op haar en uiteindelijk glimlachte ze ondanks de opgedroogde tranen op haar wang en het snot wat zeer charmant uit haar neus droop. Uit pure opluchting kwam er ditmaal een pure glimlach op zijn gezicht te staan. Dat scheelde ook weer wat. “Maar… wat was er aan de hand? Ik zal je helpen,” Eindelijk scheen hij door te dringen tot het meisje die stotterend en bijna weer huilend haar verhaal deed. ‘N-Nou.. i-ik.. at een broodje, m-maar.. een P-Pokemon..’ Ze vormde al een pruillipje en scheen weer in huilen uit te barsten. Averill gaf haar een bemoedigende schouderklopje, waarna ze haar verhaal wist te vervolgen met enkel vochtige ogen, ‘D-Die.. stal het. En nu ben ik… boos. Het was een stomme Aipom!’ Opeens reageerde het meisje zich af door uit frustratie de laatste zin bijna uit te schreeuwen. Au! Ze had een sterke stem en direct kromp hij in elkaar door het hoge, luide geluid van haar stem. Hij was niet de enige; ook Agami trok wat in elkaar, maar zweefde iets verder van hen rond, waardoor het net wat minder heftig was. Maar goed, uit haar verhaal bleek dat een Aipom haar broodje gestolen had en hij meende zich van kort geleden nog drie exemplaren te herinneren, waarvan één naar de grens van de jungle verbannen was. Het zou toch niet dezelfde kunnen zijn? Ach, eerst het kind maar kalmeren. “k zal hem voor je terughalen, goed? Blijf rustig hier op mij wachten, dat durf je toch, sterke meid?” Weer deed hij schijnbaar wat goed werkte, want het meisje knikte vastberaden en wees naar één of ander ‘M’ op haar jurkje. ‘Ik ben net zo sterk als Mega Mindy!’ Hier wist hij niet direct op te reageren, gezien hij deze ‘Mega Mindy’ niet kende, maar hij knikte maar naar haar.

Zo te horen stond er een missie op hem te wachten wat inhield dat hij een Aipom moest vinden, haar broodje moest verkrijgen en vervolgens naar haar moest terugbrengen. Direct maakte hij oogcontact met de Dragonair die duidelijk de conversatie gevolgd scheen te hebben en haar snuit al richting het meisje stak om haar geur beter te ruiken. Averill deed hetzelfde, maar niet té dichtbij, gezien hij het inmiddels rondrennend meisje in de zandbak niet wilde storen in haar zand koninkrijk. Toen pas rechtte hij zijn rug en stak ditmaal zijn neus de lucht in, hopend de geur van haar op te vangen dan die van de originele, maar met deze wind rook hij enkel de hare. Zou Agami met haar lengte de geur beter kunnen opvangen dan hem? Zo te zien wel, want haar blik werd gefocust en voordat hij op basis van haar snuit bewegingen kon traceren welke kant het op was, maakte ze al een ruw gebaar met haar kop dat hij plaats moest gaan nemen op haar rug. Zonder verder nog een vraag te stellen stapte hij op hem af, nam plaats op haar geschubde rug, waarna ze zachtjes met haar staart sloeg en de luchtruim in vloog. Een verbaasde blik brandde in zijn rug en zonder nog om te kijken wist hij al dat het wel het meisje moest zijn geweest in haar Mega Mindy jurkje. Ergens was ze best aandoenlijk geweest, althans, zolang ze maar niet uit frustratie woorden zou uitkramen, die deden zelfs bijna pijn aan zijn oren. “Waar?” schreeuwde Averill boven het geluid van de ruisende wind aan de Dragonair die voor de verandering vrij laag vloog, als hij zijn benen zou strekken zou hij haast de boomtoppen kunnen aanraken en de bomen rond het meest dichtbebouwde terrein van Hoenn waren zeker niet hoog. Onder hen zag hij inmiddels diverse gebouwen aan hen voorbij gaan, maar het viel hem direct op dat toen Agami een milde bocht naar rechts maakte, ze een dichtgelegen park benarde die vlak bij de stad stond. De Dragonair beantwoordde zijn vraag door met de punt van haar hoorn naar drie bomen te wijzen waar hij op het blote oog vooral Nincada’s in zag zitten en een enkele Taillow, maar geen Aipom. Het leek hem stug dat de Pokémon zich daar zou bevinden, maar hij had altijd Agami kunnen vertrouwen en dat zou niet snel veranderen. Bij nader inzien meende hij een paarse vacht te zijn, waarvan hij eerst gedacht had een Berry te zijn. Dát moest de Aipom dan wel zijn. Heel geruisloog vloog Agami echter niet door de snelheid, waarmee ze de boom benaderde en direct klom de Pokémon uit de boom met iets tussen zijn kaken vast, direct naar een ander. Binnen luttele seconden was de Pokémon verdwenen in de zee vol bomen die tamelijk dicht bij elkaar stonden, erger dan sommige delen van een regulier bos. De Dragonair remde vlak bij de boom af en liet teleurgesteld de vleugels op haar kop opzij hangen, beschaamd om zelfs Averill onder ogen te zien. Bemoedigend klopte hij direct tegen haar wang toen hij van haar afgestapt was. “Niet alles gaat zo gemakkelijk,” lichtte hij met een glimlachje toe, wat maar deels het effect scheen te hebben dat hij wilde; Agami hield haar kop trotser overeind, maar haar ogen verrieden een andere emotie. De jongen ademde diep uit en stak weer zijn neus de lucht in en zonder al teveel moeite wist hij de Aipom’s geur te onderscheiden van de andere wezens. Als het goed was, was de Pokémon nog binnen een straal van een kilometer en dat konden ze makkelijk overbruggen, maar het betekende echter wel met de krappe ruimten tussen de bomen dat hij het alleen moest doen. Al vanuit het luchtruim viel het hem op dat het te dichtbegroeid was om een Pokémon van haar omvang er behendig in te laten bewegen. Hij had haar willen informeren, maar de boodschap scheen al duidelijk te zijn en ze liet haar kop weer ontmoedigd zakken. Uit frustratie balde hij zijn vuisten, maar was niet van plan zich aan deze negatieve emoties toe te geven. “Agami!” Het kwam er bijna als een grom uit, maar het had hierdoor wel de Dragonair’s aandacht weten te trekken, “Ik wil dat jij vanuit het luchtruim je best doet om op roofPokémon te letten of andere hindernissen. En waag het niet het een nutteloze taak te vinden. Je weet wat onze zwakte is als wij jagen, toch?” De Dragonair knikte traag, maar instemmend wat duidelijk genoeg was als antwoord. Hun zwakte was dat ze zich minder bewust van hun omgeving werden, doordat hun reukzin zich enkel focuste op de prooi in kwestie en niet op andere leef organismen of andere gevaren. Agami’s taak was dus letterlijk levensbelangrijk, terwijl hij al zijn moeite zou insteken in het grijpen van de Aipom.

De tijd drong echter en al spoedig zou die één kilometer grens overschreden worden, dus draaide hij zich al om en snelde zich dieper het park in waar vreemd genoeg vrij weinig mensen in rondliepen. Dat scheelde al veel. Hij kon de opmerkelijke geur van de Aipom nog zeer goed ruiken en de Pokémon leek duidelijk zich bewust te zijn van dat iemand hem achterna zat. Het patroon waarin de geur zich ‘bewoog’ leek vooral zigzaggend tussen de takken te zijn, het ontsnappingsmanoeuvre van de Pokémonsoort. Het werkte echter niet zo zeer tegen hem. Met de Dragonair boven hem wist hij aankomende Pokémon te ontwijken en na enige tijd kwam hij bij een boom aan die grensde aan wat zo te zien de hek van het park scheen te zijn. Direct remde Averill af en keek direct omhoog en ving een glimp op van de Aipom die licht bibberend bovenaan de boom zat, angstig naar hem neerkijkend. Averill wist nou wel haast zeker dat hij dit exemplaar herkende, dít was exact de jonge individu die hem rond Fortree City aangevallen had, omdat hij naar een Trainer rook die hem misbruikt had. Echter had hij hem aangevallen op de centrale en meest veilige locatie in de hele jungle en daarmee de lokale vrede verstoord. Agami had toen besloten over de Pokémon te oordelen en deze te verbannen naar de grenzen van de jungle maar dat gebied lag een aardig eindje verderop vanaf dit punt. Dus.. wat deed hij nou híer? Direct had hij naar de Dragonair willen roepen, maar ze vloog al op haar hoede en met haar kop vrij hoog naar de Aipom. Zij was ook verrast de Pokémon hier te vinden, maar het was wellicht strafbaarder dat hij mensenvoedsel tussen zijn kaken had. “Wat doe jij zo ver van de jungle vandaan? Was jij daar niet naar toe verbannen?” vroeg ze kalm en beheerst, maar van binnen voelde ze al de frustraties door haar lichaam heen jagen. De Aipom bibberde angstig, keek vervolgens weg van Agami richting de grond en mompelde onduidelijke woorden uit welk ze meende te herinneren als scheldwoorden in de Aipom’s taal. Zo te zien was de jonge Aipom zelfs bijdehanter geworden door haast in haar gezicht te zitten schelden dan vriendelijk aan haar de situatie woord voor woord uit te leggen. De Dragonair gromde ditmaal luid en bracht haar kop dichter bij de aapachtige Pokémon wat beter scheen te werken, want een antwoord kreeg ze. ‘O-Oké, ik vertel al. Ik leefde daar een tijdlang en werd dus gevangen door… een Trainer,’ kort keek hij naar de jongen, voordat hij verder sprak met zijn bibberende stem, ‘Degene die mij trauma’s bezorgd had, maar ik werd vrijgelaten na een tijdlang onder zijn hoede zitten lijden. Sindsdien leef ik hier rond en leef ik wat het gebied mij aanbied, gezien ik duidelijk niet meer de jungle meer in ka-GA WEG!’

Verrast keek Agami van de Aipom naar Averill welk geduldig beneden stond te wachten en zo te zien enkel één stap genomen had. Dat was echter genoeg om de Pokémon genoeg angst in te boezemen om het eten vast te grijpen met zijn kaken en met een zwaai van zijn staart een hele reeks sterren op hem af te vuren. Huh? “Oef!” Nog net wist de jongen de sterren te ontwijken door naar achteren te springen, waarna hij recht naar de Pokémon keek. Zijn houding was totaal veranderd; zijn minuscule beweging had ervoor gezorgd dat de eerder angstige houding van de Aipom veranderd was in een uiterst vijandige. De Pokémon sprong direct uit de boom, recht op hem af met zijn handvormige start naar zijn gezicht uithalend. Dit had hij zeker niet aan kunnen zien komen, want zelfs Agami stond verlamd van verbazing toe te kijken, totdat ook bij haar het gevaar van de situatie doordrong. Vervaarlijk sloeg ze een grom en schoot uit alle macht richting de Aipom die het lef had om haar partner aan te vallen. Dit ging totaal niet, zoals hij dat wilde; vreedzaam was waarnaar hij streefde, maar dit was alles behalve datgene. Beschermend greep hij één van de vingers vast met zijn hand, trok de Pokémon naar zich toe en greep vervolgens het uiteinde van de paarse staart vast. Direct stribbelde de Pokémon tegen, terwijl de Dragonair het wezentje van achteren benaderde. “Halt!” gromde hij, enkel om de korte moment van afleiding te moeten beboeten met een klap tegen zijn gezicht aan met de Aipom’s staart. Argh! Agami remde af, maar twijfelde zeer sterk toen de Aipom Averill een felle mep met zijn staart bezorgd had. Er borrelde woede in haar lichaam toen ze zag dat hij pijn leed en nou een rode wang had door de klap en nog erger; de Aipom met zijn staart de nek van de jongen vastgreep en deze samentrok. De krankzinnige blik die ze zag in de ogen van de Aipom was niet te missen; hij was zo emotioneel beschadigd dat hij gestuurd werd door alle opgekropte gevoelens dat het in één keer uitgebarsten was. In dit geval tegen Averill gezien diens geur schijnbaar op die van de Trainer in kwestie leek en hij degene was die zich het meest dichtbijzijnd bevond en een mens was. Woest gromde ze en ze kwam toch in beweging, ze kon toch niet zomaar toekijken hoe haar beste vriend werd gewurgd door een verwarde Aipom? Nee, dit mocht ze niet toen. Uit alle macht probeerde hij de vingers rond zijn nek los te wringen en wierp een waarschuwende blik naar Agami die boekdelen sprak; bemoei er niet mee. Eerlijk gezegd wilde hij niet dat iemand gewond zou raken, dat was geheel onnodig. Witte sterren verschenen echter in zijn blikveld en direct rolde hij maar over de grond, zodat hij vlak boven de Aipom terecht kwam. Uit alle macht duwde hij de vingers recht naar de grond toe, maar de Aipom had te weinig hefboomkracht, gezien hij zijn staart uit alle macht tegen de grond aan drukte. Bijna… Met een klap schoten de vingers los en wist hij zich dus te bevrijden uit de dodelijke handgreep van de Pokémon. “D-Dit is.. onnodig! Ik ben hém niet!” gromde Averill, gijpend naar zijn nek, terwijl hij weer op adem probeerde te komen. De Pokémon in kwestie scheen echter niet te luisteren en stribbelde wild tegen door met zijn poten naar hem te slaan. Hij was ergens best gerust dat hij de Pokémon vlak onder hem had, zodat hij amper hem wat aan kon doen, maar het was des te erger dat zijn woorden niet schenen door te dringen. Het ging letterlijk het ene oor in en de ander uit.

Eenmaal op adem beet hij lichtjes gefrustreerd op zijn onderlip en keek kort naar Agami die zich gedeisd hield, al deed ze het met veel moeite. “Grijp hem vast bij zijn staart en ondervraag hem verder,” Agami knipperde traag met haar ogen als teken dat ze het begreep en op het moment dat hij zich van de Pokémon verwijderde greep ze diens staart met haar lange lichaam vast. Natuurlijk ging het niet als plan; de Aipom sprong al weg, voordat ze de staart had kunnen bereiken. ‘Ai!’ brulde de Aipom dreigend die direct op hem afsprong. Ditmaal hield Agami zich echter niet aan zijn woorden, en knalde furieus de Pokémon tegen de grond aan met haar gespierde staart. “Agami! Nee!” De Dragonair fronste, maar was duidelijk tot de conclusie gekomen dat zelfverdediging in zulke situaties wel toegestaan was. De jongen zuchtte luid en schudde zijn hoofd heen en weer. Nee, er was nog één laatste manier en dat was niet door gevechten, zoals onwetende Trainer’s deden, maar de Ranger-wijze, oftewel; vriendschap. Averill hield het tolletje op zijn arm gereed en hield deze recht richting de Aipom die fel tegenstribbelde tegen Agami’s staart. Het enige wat ze mocht doen was hem zo min zo mogelijk laten bewegen, maar zelfs schrammen liet hij niet toe. “Capture.. On!” Direct schoot de tol op de Aipom af die op dat zekere moment ook bevrijdt werd van Agami’s staart. Hoewel het hem pas geleden na veel oefening gelukt was, moest hij het nu in één keer goed doen. Vastberaden greep hij de bijbehorende stok vast en begon met zijn tweede strategie; snelle, maar kleine cirkels om de Pokémon maken. De Pokémon wist niet wat hem overkwam en bleef als bevroren enkel het tolletje met zijn ogen volgen, totdat hij na enkele tellen ongeduldig werd en weer met een zwaai van zijn staart een zee van sterren op Averill afvuurde. Direct schoot Agami beschermend voor hem, liet de parels op haar staart glinsteren en vuurde daarmee een wervelstorm welk de sterren vernietigde. Averill was te geconcentreerd bezig om de Dragonair normaal te bedanken, maar een glimlach scheen genoeg te zijn. Indien de Aipom wegrende of aanviel hield ze deze uit alle macht tegen door de weg te blokkeren met haar lichaam of deze te blokkeren met een Twister. Inmiddels verloor hij het besef van tijd van hoelang hij al bezig was, maar toen de Aipom haast ontspannen oogde leek dat het teken te zijn dat het bijna voorbij was. Toen hij echter het tolletje maar één tel minder snel bewoog, viel de Pokémon weer aan en ditmaal om roekeloos op hem af te springen. Weer beschermde de Dragonair hem en wist met een kleine uithaal met haar snuit de Pokémon weer op de grond te krijgen, recht in het midden van het cirkelvormig figuur wat het tolletje maakte. Pas toen het voorwerp zijn laatste rondje gemaakt had, kalmeerde de Pokémon en liet deze zich op zijn achterwerk vallen, hem verontschuldigend aankijkend. De jongen ademde opgelucht uit nu de Pokémon kalmer uit zijn ogen keek en een minder grote dreiging vormde. Hoewel hij nog sceptisch was dat het apparatuur vriendschappelijke gevoelens over kon brengen vertrouwde hij het systeem verder wel; het resultaat mocht er wezen. “Agami, praat maar met hem,” Op zachte toon commandeerde hij de Dragonair, die knikte en vervolgens weer de houding als ‘rechter’ aannam. ’S-Sorry… Ik l-liet mij.. g-gaan.. Sorry! Echt!’ snikte de Aipom inmiddels en de knul leek al zijn ruggengraat verloren te hebben. De Dragonair liet de punt van haar staart rusten op zijn kop en wreef die heen en weer, zoals ze eerder bij Averill en zijn jongere soortgenoot gezien had. “Ik snap je volledig, maar mijn partner is niet zo. Iemand die dezelfde geur deelt is niet hetzelfde als deze boosdoener… Trouwens, je lijkt op het meisje van wie je wat gejat had,” Verrast keek de Pokémon op met een uitdrukking die vooral om toelichting vroeg. “Ik denk dat de jungle inderdaad geen veilige plek voor je is, maar ik weet wel een ander. Jullie zijn beide namelijk nog vrij jong en met jullie van oorsprong goede hart zullen elkaar vast aanvullen, ondanks jullie verdere verschillen. Daar kijken we gelukkig niet naar; het gaat om wat jullie overeenkomen. Dus, wat zeg je ervan?” Agami was oprecht benieuwd of de Aipom haar aanbod zou accepteren, maar ze moest toegeven dat er veel onbekende zaken in zaten, zoals of het meisje te vertrouwen was en ten tweede, of zij het in haar had om hem een beter leven te bieden. Wat ze wel begreep was dat de Pokémon toch maar terug bleef keren bij mensen, zoals ze nu zag. Dat was eigenlijk ook wat hún gemeen hadden met elkaar, buiten het feit dat ze Pokémon waren. De Pokémon vertrouwde het niet zozeer, maar knikte na zachtjes gemompeld te hebben dat hij toch geen thuis meer had. Agami trok haar ogen tot spleetjes bij die opmerkingen keek hem strak aan, maar besloot toch maar niets te zeggen. Inmiddels keek Averill toe hoe de twee communiceerde en kon er eerlijk gezegd niet al teveel van verstaan, maar genoeg om te begrijpen dat Agami de Aipom een thuis aan de Pokémon bood bij… dát meisje? Dat was zeer overhaast, maar bij nader inzien geen slecht idee.

Spoedig hield Agami haar lichaam lag boven de grond, haar houding voor het instappen voor een vlucht, maar ze hadden ditmaal een extra passagier. De Pokémon sprong al op haar rug, duidelijk nog verward over waar zijn thuis was en Averill kwam vlak achter hem zitten. Een huivering ging door de Pokémon heen om plotseling een mens zo dichtbij te hebben, maar dat verdween door de sensatie van het vliegen. Agami gleed ditmaal eleganter door de lucht en wist zelfs netjes bij de zandbak te landen waar het meisje hen al opmerkte. Direct stapte Averill van Agami’s rug af met de Aipom die vlak naast hem neerkwam en schuw in elkaar kroop bij het zien van de blondine. Direct wilde het blonde meisje gillen van de angst, maar Averill snelde al naar haar toe en greep haar handje vast. “Hij is geen stomme Aipom, kijk eens.. Raak hem aan,” Voorzichtig knielde hij naast haar neer en stuurde haar hand richting het kuifje op de Aipom’s kop. Bij de meest geringe aanraking trokken ze elk in elkaar, onwennig door het gevoel. “Rustig maar, je was toch een stoere meid? Aipom, geef anders haar eten terug?” De Pokémon keek wantrouwend van de boterhamtrommel naar het meisje en overhandigde die voorzichtig. Zo schuw als het meisje was wist ze haar eten vast te grijpen en giechelde ze vrolijk. ‘.. Jjj bent toch een lieve Aipom! Ja, jij!’ Met hervatten moed hoefde Averill minder haar handje te leiden naar het kuifje van de Aipom. Ditmaal ging er enkel een huivering door de Aipom heen die langzamerhand bewust werd dat het geen zeer deed, maar… plezierig aanvoelde. Onwennig staarde de Pokémon haar aan, waarna het meisje nieuwsgieriger werd en aan zijn oor begon te trekken. Het was niet hard, maar de Pokémon was erger gewend en naarmate het meisje meer aandacht op hem richtte met een sympathieke glimlach en de dolgelukkige schittering in haar ogen voelde hij een goed gevoel door zijn lijfje verspreiden. Er stond zowaar een glimlach op zijn gezicht, terwijl het kindje zich steeds meer vermaakte met de aap en zelfs Averill vergat. “Hé, Aipom… Ik heb je thuis gevonden,” Direct keerde de Pokémon zijn kop naar Averill die de Pokémon direct bevrijdde uit de ‘vriendschappelijke’ trance. Hoewel de Pokémon direct wat wilder oogde en Averill wantrouwend opnam, viel hij het meisje niet aan. Langzaam stapte hij zelfs op haar af, totdat het meisje dolsgelukkig haar armen om de nek van hem sloeg en gilde van blijdschap. Dat was een ‘ja’. Dit trok echter twee andere figuren aan, welk Averill niet opgemerkt had, omdat hij het handje van het meisje losgelaten had en in elkaar kromp van het veel te hoge geluid. Wat hem wel opviel was dat de Dragonair niet wantrouwend op de man en vrouw reageerde die bezorgd bij het meisje neerknielde, want op basis van de geuren waren de twee.. haar ouders. Aah, ouders. Averill had even moeite om de brok in zijn keel weg te slikken, maar het lukte en toen de moeder tekeer ging tegen hem, legde hij de hele situatie uit, waaraan het meisje eraan toevoegde dat hij op ‘Mega Mindy’ leek. Het was maar de vraag of ze hem dankbaar waren en de nieuwe partner van het meisje goed hadden opgevangen, want ze keken vrij kritisch naar hem en Agami. Daar hadden ze alle recht toe, en pas op dat moment schenen ze zijn groene pak te herkennen als die van een Ranger, waarna ze hem nog kritischer bekeken. Eveneens nieuwsgierig naar de reactie van de twee oudere soortgenoten keek het meisje en haar nieuwe vriend, de Aipom op.

De ouders wisten duidelijk niet eerst wat ze ervan moesten zeggen, maar nadat Averill hen recht aan keek schenen ze weer hun tong gevonden te hebben. ‘Bedankt voor je hulp, knul!’ bedankte de vader hem, die bij nader in zien vrij lang was, zeker langer dan twee meter en ver boven hem uit torende. Het had echter geen intimiderend effect op hem, gezien Agami ook niet bepaald de kortste was en eveneens ver boven hem uit stak. De kerel ontspande zijn lichaam wat meer en zijn gespannen gezicht werd losser, totdat er zelfs een dankbare glimlach op verscheen. ‘Ik en mijn vrouw waren al bezorgd toen ons kind opeens amper naar ons wilde luisteren en enkel de lucht bleef in staren. Zo te horen wachtte ze gewoon tot u met haar eten zou terugkeren… U was echter een Ranger, niet?’ Ditmaal keek de man hem geïnteresseerder aan dan zonet en ook met een levendige glim in zijn oudere, bruine ogen. Het was een retorische vraag, maar Averill antwoordde deze door instemmend naar de man te knikken. Hij vroeg zich af waarom de gigantische man zoveel interesse in hem gekregen had na enkel een moment oogcontact, want zonet leek het erop dat hij hem zou afsnauwen en met zijn vrouw zou vertrekken. Op dit moment wist hij echter niet meer wat hij kon verwachten, maar vreemd genoeg had hij niet het gevoel dat het iets naars zou zijn, maar zelfs iets positiefs.
‘Mijn excuses, zouden we ons even naar het bos kunnen begeven?’ Weer een retorische vraag, maar zo te zien scheen zijn vrouw er geen probleem mee te hebben na een blik van hem opgevangen te hebben en richtte zich op haar dochter en de Aipom. Averill hief een wenkbrauw verward omhoog en sloeg zijn armen over elkaar, terwijl hij de man vragend aankeek. “Wat ben je van plan?” voeg hij wantrouwend, waarop de man lachte en zonder zijn vraag te beantwoorden enthousiast naar het bos toe liep. Hoewel de kerel van de situatie scheen te genieten had hij duidelijk zo zij twijfels over en keek dus maar naar Agami of die zich raad wist met deze situatie, maar veel schoot hij niet op; ze gromde wantrouwend richting de kerel, maar op een toon wat ze ook bij andere deed. De jongen zuchtte luid en liep achter de man aan, wetend dat als er iets gebeurde hij nog altijd fysiek in betere staat verkeerde dan hem en bovendien in zijn element zat; het natuur. Natuurlijk volgde Agami hem met haar kop weer dreigend de lucht in, maar toen ze eenmaal op een open plek tussen de bomen stonden, kwam vaag het besef door wat de man nou eigenlijk wilde. ‘In mijn jeugd was ik ook een Ranger en ik herken de blik in je ogen. Je was net zoals een vriend uit mijn jeugd waar ik veel mee samenwerkte… Helaas heb ik niets meer over hem gehoord, maar voor de rest lijk je veel op hem,’ lichtte de man toe, waarop Averill aandachtig knikte en een vaag enthousiast gevoel in zijn onderbuik voelde, ‘Maar goed, ik zou graag met u een Pokémongevecht willen houden, is dat goed?’ Hij liet eerst alle woorden de man had uitgesproken zakken en voelde direct het goede gevoel zich verspreiden door zijn bovenlichaam. Schijnbaar kende de man iemand die veel op hém leek, dus was er een kans dat het zijn vader kon zijn, maar zonder een bewijsstuk qua geur had hij er weinig aan. Ook de Dragonair scheen de hint te begrijpen en haar argwaan verdween, mar ze keek juist bezorgder naar hem. “Is prima,” Dat was alles wat hij kón zeggen, hij had het gevoel dat zijn keel dichtgeknepen werd sinds het moment dat het besef dat dit waardevolle informatie over zijn vader kon zijn door hem heen gegaan was. Zijn korte antwoord verraste enkel de Dragonair en de man haalde inmiddels een Pokéball tevoorschijn, wierp die enthousiast de lucht in en liet deze openklappen. Een paarse Pokémon verscheen eruit die een vrij krullende vacht had, vooral bij zijn kop, gepaard met twee zeer grote ogen en oren. Direct snoof hij de lichaamsgeur van de Pokémon in, maar hij werd er niet veel wijzer van en toen hij voor de zekerheid naar Agami keek voor wat informatie betreft de Pokémon, schudde ze kort haar kop teleurgesteld heen en weer. Handig.

Ze moesten dus maar achter komen welke type het was op basis van zijn aanvallen en hoeveel effect Agami’s aanvallen er op hadden. Het leek in ieder geval niet op een Ghost type Pokémon met zijn vacht, dus zou hij zelfs fysiek de Pokémon kunnen pijnigen, terwijl Agami wat zou experimenteren. Nadat hij weer oogcontact met de man maakte riep hij al de eerste aanval toe wat een ‘Light Screen’ scheen te zijn. Direct lichtte de ogen van de Pokémon op die daarbij ook zijn oortjes uitstrekte en vervolgens een scherm over zich heen liet verschijnen. Dat was een Psychic type aanval wat ervoor zorgde dat speciale aanvallen minder effect hadden, dus zo te zien zouden fysieke nog hun volledige effect hebben. Averill zette zich dus af, sprong recht op de Pokémon af en gromde tweemaal wat duidde op een aanval. De man scheen echter verrast te zijn door het gegrom, maar niet zozeer dat hij zich bemoeide met het gevecht, wat uitermate ongewoon was. De Pokémon in kwestie keek hem angstig aan, maar sprong al behendig naar achteren om zijn aanval te ontwijken, maar Agami verscheen vlak achter de Pokémon en haalde fel uit richting hem. De pijnlijke knal wist de onbekende Pokémon te vloeren en had zo te zien daadwerkelijk effect, maar het was niet zeer effectief of ineffectief; het lag er tussen. De roze bol vacht rolde meerdere malen met de scherven van zijn gebroken Light Screen om zich heen, voordat deze met veel gekreun zichzelf overeind hees en plotseling.. grijnsde? Averill rook direct de geur van de man achter hem die al met zijn handen naar zijn nek wilde grijpen om hem te wurgen, wat bijna iedereen bij hem scheen te willen doen. Zonder er verder bij na te denken draaide hij zich naar de man om en deelde een rake trap uit tegen de onderkin van hem, waarna hij pijnlijk naar zijn kaak greep en wat ruimte tussen hen maakte door naar achteren te stappen. Toen pas wist hij moeizaam te ademen met zijn blik op de man gericht. De aanval van de kerel had hij zeker niet verwacht, maar sloeg zijn gebrek aan verbazing daarop en was de kerel geen ex-Ranger? Zo te zien werd dit geen gemakkelijk gevecht nu hij tegen iemand streed die dezelfde regels als hem volgde en bovendien langer was, want de man hoefde maar een centimeter of twee langer te zijn en zijn schop had de man niet weten te raken.

‘Drag!’gromde Agami luidkeels toen de paarse Pokémon een paars-en deels roze straal op haar afvuurde en daarachter aan sprintte, klaar om met haar klauwen uit te halen. De Dragonair was nog deels afgeleid door de man’s verschijning en reageerde daardoor te traag op de aanval. Hierdoor raakte de aanval haar vlak bij haar nek en kon de Pokémon haar met een grijns op zijn snoet benaderen. Ze besloot maar voor haar zelf te vechten, althans dat ze niet op een commando zou wachten, gezien Averill actief meevocht. Voorlopig zou ze het ventje maar vertragen en spoedig vuurde ze een schokgolf op de Pokémon af wat direct de Pokémon verlamde en een stop bracht tot zijn Scratch-aanval. Zonder op een reactie te wachten liet ze de parel bij haar nek lichtgeven en vuurde ze vervolgens met een luide brul een tornado op de Pokémon af, maar gezien de verlamming niet altijd even goed werkte wist deze op tijd voor de tornado weg te springen. Tsk. Agami vuurde gefrustreerd ditmaal meerdere af en ze zag dat één van hen de Pokémon opslurpte en de overige tornado’s zich samenvoegden met deze, waardoor zijn kracht toenam. Het leek er niet op dat de Pokémon zich snel zouden kunnen bevrijden uit de stevige rukwinden met zijn verlamde lichaam, maar dat was niet reden genoeg om niets meer te doen. Ze keek wel kort naar achteren om naar Averill en de kerel te kijken, maar voordat ze het door had knalde de man volop tegen haar rug op.

Na de trap van eerder scheen de man nog prima in staat te zijn om verder te vechten en snelde hij zich dan ook in een zigzaggend patroon op hem af. Het had vele overeenkomsten met een Pokémon die zijn Quick Attack optimaal gebruikte, maar het werd eerder gebruikt als verdedigingsmechanisme dan voor de aanval. Het was hem echter onbekend of de man zich daar bewust van was. Aandachtig hield hij de bewegingen van de man in de gaten, totdat hij vlak bij hem bevond. Averill stapte direct de man opzij en haakte direct zijn been bij de man’s voet welk nog net de grond had verlaten en wist daarmee de man omver te krijgen, maar tot zijn verbazing knalde hij daardoor tegen Agami’s rug op. Huh? Wacht eens even, was dat niet zijn idee al de hele tijd geweest? De haak die hij met zijn been gemaakt had was geeneens zo krachtig en nu hij erover nadacht bewoog de man vlak bij hem wat trager, alsof hij juist dit verwacht had. Waarom deed hij dit echter? Pas toen hij de man tegen Agami zag knallen en ze van de schrik een kreetje liet horen zag hij dat de klap genoeg was geweest om Agami recht haar tornado in te krijgen waar de Pokémon ook al in zat. ‘Disarming Voice, nu!’ kraamde de man uit, terwijl de Dragonair direct de tornado tot een halt bracht. De Espurr wist echter vlak boven haar terecht te komen door de sterke rukwinden en gilde vastberaden naar haar. Direct kromp hij in elkaar door het vreselijk hoog klinkende geluid in tegenstelling tot Agami welk ineens angstiger uit haar ogen om haar heen keek, totdat ze zijn blik ontmoette. Ze oogde zeer verward, wat had die aanval haar net aan gedaan? Averill snelde al richting de onbekende Pokémon, maar de Dragonair trok haar ogen tot spleetjes en vloog recht op hem af met haar hoorn op hem gericht. “A-Agami?” Verward staarde hij naar de Dragonair, maar vermeed direct oogcontact met haar. Wat was er gaande met haar? Ze scheen namelijk opeens hem te willen aanvallen en toen hij met zijn handen een uithaal met haar hoorn wist te stoppen door deze vast te grijpen merkte hij pas dat ze niet enkel verward scheen te zijn, maar ook gefrustreerd en paniekerig. Direct haalde ze uit met haar lange staart om hem te vloeren, terwijl hij uit alle macht de hoorn van zich af duwde. Oké, eerst moest hij haar weten te stoppen. Averill keek haastig om zich heen en merkte de boom vlak achter hem op. Ja, dat zou hem wellicht zijn hachje redden. Direct sprong hij de lucht in, de uithaal ontwijkend, maar wel met haar hoorn nog vast. Zo snel als hij kon liet hij zichzelf weer op de grond zakken, waarop de Dragonair furieus naar hem toe gromde en weer hem scheen te willen vloeren. Ditmaal sprong hij recht naar achteren en bij de meest geringe contact tussen haar snuit en de boomstam, duwde haar hoorn richting de boomstam en schoot zichzelf opzij. Zoals zijn plan was knalde Agami met haar kop tegen de boomstam op met haar hoorn vast in de boomstam, wat hem tijd zou schelen om erachter te komen wat de aanval gedaan had.

‘Psyshock!’ De paarse Pokémon verscheen vlak voor zijn gezicht en vuurde met een grijns fel gekleurde deeltjes op hem af, terwijl hij zijn klauwtjes dreigend voor zich hield. Het was een Psychic type, dus. Averill hield beschermend  zijn armen gekruist voor zich en ving direct de klap op wat vreemde gedachten in hem aanwakkerde. Deze soort Pokémon waren altijd pittig om te verslaan. De sterke geur van de man achter hem kon hij ditmaal wel aan ruiken komen en direct zakte hij door zijn knieën, waardoor de ma’s armen in het niets sloegen. Dat was zeker slim; hem van voren aanvallen en hem hiermee verassen. Met een grijns, rolde Averill zich op zijn rug, trok zijn benen in en duwde de man uit alle macht recht op zijn Pokémon af. Deze actie wist hem wel te verassen, want hij verloor geheel zijn grip op de grond en kwam direct op de door angst bevroren Pokémon terecht die het uitschreeuwde van de pijn met de loodzware kerel op zijn lijfje. Veel dieper dacht hij er niet oer na, gezien zijn zorg vooral naar de Dragonair ging die haar kop uit de stam wist te bevrijden en met een zwaai van haar staart een wervelwind op hem afschoot. Een antwoord kreeg hij waarschijnlijk niet direct meer, maar haar stoppen was uiteindelijk het enige wat erop zat. Hij beet op zijn onderlip en liet zich op de grond vallen, greep zich vast aan de grassprieten en liet de wervelwind boven hem razen en aan zijn lichaam trekken. Uit alle macht probeerde hij zichzelf tegen de grond te drukken, maar de wind scheen net te krachtig te zijn, waardoor hij zelfs zijn schoenen de grond in moest boren. “Ughhh,” Door de inspanning was het moeilijk om zijn ogen op Agami gericht te houden en voordat hij het wist knalde ze furieus met haar kop tegen hem op, waardoor hij werd bevrijd van de wervelwind. Oké, snel landen! Zijn lichaam protesteerde wellicht hevig, maar in de lucht wist hij snel zijn knieën in te trekken om veilig op de grond te landen. Een pijnscheut raasde echter door zijn knie heen, waardoor hij met een kreun zich op de grond liet zakken. Tsk, waar bleef de adrenaline als hij die nodig had? Erger was wellicht dat Agami hem amper de kans gaf iets te verzinnen om haar te stoppen. Hij wilde haar enkel helpen.
Nogmaals haalde Agami fel met haar staart uit en hij plaatste al gewicht op zijn benen om weg te springen, maar een veel ergere pijnscheut schoot rakelings er doorheen. “Ugh, nee..” Het lukte hem niet om weg te springen en het enige wat overbleef was dat hij maar een bolletje van zichzelf vormde om de impact te verminderen; hij trok zijn knieën naar zijn buik en verborg zijn hoofd achter zijn opgetrokken armen. Bam! Daar was de zeer pijnlijke klap, waarmee hij de lucht in werd afgeschoten. Al het lucht verdween uit zijn longen en speeksel droop zijn mondhoeken uit, terwijl hij hevig nar adem hapte. Haast automatisch sperde hij zijn ogen wijd open en merkte automatisch op dat de Dragonair haar rug had toegekeerd richting de man en de onbekende Pokémon… Die in de aanval over gingen! Zij had enkel nog oog voor hem, terwijl de man al grijnzend haar staart dreigde vast te grijpen en de recent geplette Pokémon weer diverse lichtgevende deeltje op de Dragonair’s achterhoofd afvuurde.

Agami was regelrecht in gevaar! De man wilde aan haar staart trekken, zodat zij op hen zou richten en dus haar kop zou omdraaien en de aanval recht in haar gezicht zou krijgen. En hoewel de stroom negatieve gedachten amper effect op hem hadden kon dat haar toestand enkel verergeren. Eenmaal weer op adem wist hij direct wat hem te doen stond, zolang Agami klaar stond om haar Twister op hem te gaan gebruiken. Averill ademde diep in en schreeuwde uit volle borst de naam van de Dragonair die hij beschermde met zijn leven; Agami. Verrast staarde de Dragonair hem voor een tel aan, waarna het erop leek dat ze weer bij zinnen was, gezien ze de parels op haar staart geen licht meer gaven. Dat scheelde hem genoeg tijd om te landen, maar net toen hij zijn knieën wat uitstrekte, vloog Agami als een razende op hem af. Zo snel als hij kon wierp hij zichzelf opzij en wist daarmee de scherpe hoorn van de Dragonair te ontwijken. “Pfoe,” Zijn hart ging tekeer toen hij weer grond onder hem voelde en bij moest komen van de schrik die ze hem bezorgd had. Nu ze gemist had gromde ze oorverdovend naar hem en vloog nogmaals op hem af, ditmaal vastberaden haar doelwit te doorboren met haar hoorn. Averill probeerde snel op een idee te komen om haar weer te laten stoppen, maar ze was slim genoeg om niet dezelfde fout te maken en hij was ditmaal uit ideeën. ‘Psyshock!’ Weerklonk de stem van de man wiens Pokémon op de Dragonair afsprong en de aanval al afvuurde met zijn Trainer achter hem aan. De aanval mocht haar never te nimmer raken. De Dragonair scheen namelijk koste wat het kost hem te willen doden, ondanks wat er haar verder zou overkomen. Het deed hem pijn om in die door instinct en negativiteit geleidde ogen te moeten kijken die tegen hém bedoeld waren. Zij wilde hem echt dood hebben. Averill wist dat ze het niet meende en dit enkel een effect van de aanval was, want de Agami die hij kende was gewoon niet zo en zou hem nooit écht willen doden. Vastberaden sprong hij direct opzij – ondanks dat zijn been volledig tegen werkte- en voelde de vreemde deeltjes tegen hem op knallen met als gevolg dat zijn gedachten nogmaals werden overspoeld met de negatieve gedachten. De Pokémon scheen dat echter de beste moment te vinden om met zijn vlijmscherpe tanden in zijn bonzende enkel te bijten, terwijl de kerel hem een knietje gaf. “Aaaargh! Tssk,” Pijnkreten verlieten zijn mond en hevig sloeg hij om zich heen en wist daarmee de paarse Pokémon van zich af te werpen, recht tegen de wang van de man aan. Recht voor Agami’s kop zakte hij in elkaar met één hand bij zijn edele delen en de ander steunend op de grond. Zijn hele lichaam bibberende, maar hij hield zich voor dat de Dragonair hem nog steeds niet zou doden, zelfs nu hij zwak oogde. Dat zou gewoon niet gebeuren. Met licht trillende mondhoeken keek hij op en maakte direct oogcontact met dezelfde door negatieve emoties geleidde blik. Normaal stonden ze mooier, maar ja.. Haar beeldige hoorn kwam dichterbij en met een zwakke glimlach op zijn gezicht keek hij haar aan. Nou begreep hij echter, waardoor de adrenaline maar niet kwam; hij had Agami nooit als gevaar kunnen zien. Bam! De hoorn doorboorde direct de zijde waar het hart zat en uit alle macht greep hij weer haar hoorn vast en doorboorde met zijn schoenen de aarde onder hem. Zijn warme bloed sijpelde uit zijn hand en borstkas, waar de punt van de hoorn in vastzat, nog net het hart gemist. Direct braakte hij bloed uit, terwijl de pijn zodanig erg was dat er tranen in zijn ooghoeken van kwamen. Verwilderd door de sterke geur van bloed rukte Agami haar hoorn los en viel Averill’s lichaam enkele meters verderop neer op de grond. Niet in staat om zelfs meer te kreunen lag hij tussen de grassprieten, starend naar de Dragonair die furieus met haar staart uithaalde richting de paarse Pokémon die inmiddels in haar staart gebeten had. De klap was krachtig genoeg om de Pokémon de lucht in te lanceren, net zoals een paar tellen geleden met Averill was gebeurd, waarna ze een wervelstorm op hem afvuurde waarin de Pokémon verdween. Woest brulde ditmaal de Dragonair en smeet de Pokémon recht naar de Trainer, waarna haar blik naar de bloedende Averill gleed. ‘Drago!’ Ze benaderde hem op haar hoede en de eerste spoor van herkenning kwam in haar ogen te staan. ‘D-Drago?’ Agami meende hem écht te herkennen, maar was hij niet.. Nee wacht… NEE, NEE! Ze porde haar snuit tegen zijn lijf aan, terwijl er tranen in haar ooghoeken verschenen en zich een weg baande over haar geschubde wangen. W-Was dit haar werk geweest? Nee, NEE! Toch? De Dragonair wist het allemaal niet meer, maar Averill ademde nog, maar zijn wond was diep en de kneuzingen waren erger dan de verwondingen die hij bij een jacht kreeg. Bemoedigend begon ze hem schoon te likken, maar er volgde geen respons. Wat als ze dat ding deed wat hij altijd irritant vond? Direct keek ze zo argwanend als ze kon uit haar ogen, maar nog bleef de jongen stil op de grond liggen met een zeer onrustige ademhaling. ‘Drago!’ Jammerde ze en greep voorzichtig de jongen bij zijn nekvel en legde die tegen haar opgerolde lijf aan. Dit kon toch niet waar zijn.. Nee, het kon haar even niet uitmaken of het van een vijand kwam, ze kon hem niet in haar uppie toch helpen? Angstig keek ze om haar heen en spotte de man en de onbekende Pokémon op, welk niet bij bewustzijn meer scheen te zijn, al was dat eerder een vermoeden dan een feit. De man oogde nog in goede staat en met haar kop laag en haast tranen in haar ogen maakte ze oogcontact met hem.

Eerst keek hij angstig naar haar, hij verwachtte de zeer verwarde Dragonair, maar zag dat zij weer bij bewustzijn was en zich om haar partner bekommerde. Het was triest dat de jongen zoveel vertrouwen in zijn Pokémon scheen te hebben dat het zover uit de hand gelopen was, maar hij had de knul dan tot het uiterste getest. Net zoals hij bij zijn vriend had gedaan en zijn partner. Gek genoeg leidde het beide naar dezelfde situatie; de Trainer raakte bijna fataal gewond door de Pokémon waarin hij nog het meest geloofde. Triest. Achteraf verweet zijn vriend hem echter niet en noemde het maar een ‘ongelukje’, maar deze jongen oogde.. anders dan hij. Met een diepe zucht hees hij zichzelf moeizaam overeind en haalde al lopend de benodigdheden erbij; met zijn avontuurlijke dochter die zo fragiel was moest hij wel. De vorige keer had hij het echter bij zich, omdat hij een baan in de zorg had en daar net iets té gehecht aan was. Vlak naast de Dragonair knielde hij neer en haalde eerst een doekje tevoorschijn waar hij alcohol opspoot. Eerst zou hij zijn wonden maar ontsmetten en aandachtig maakte hij de wonden schoon, welk afgezien van die bij de borst ernstig waren, maar niet urgent om ter plekke te moeten behandelen. Terwijl hij elke wond schoonmaakte reageerde de knul wel door bij de meest geringe aanraking te.. grommen? De man schonk er weinig aandacht aan en inspecteerde de wond bij zijn borst aandachtig, welk gelukkig vrij schoon was en hechtte deze ter plekke dicht. Hij was blij dat hij net voordat hij begonnen was zijn handschoenen maar aangetrokken had, want dit was een bloederig karweitje. Spoedig kwam er echter een eind aan, al was het duidelijk een vrij gehaaste behandeling, maar goed genoeg om het even uit te houden. Nou had hij enkel verband nodig en terwijl hij ermee in de weer was leek de Dragonair elk moment in huilen uit te barsten met haar zeer vochtige ogen en het aanhoudende gejammer. Het herinnerde hem enkel weer aan het ziekenhuis waar hetzelfde gebeurde, al was het gedrag van de Pokémon niet heel storend. Na het verband extra aangetrokken te hebben deed hij met een zucht zijn handschoenen uit. ‘Hij komt er wel bovenop, maar breng hem direct naar een ziekenhuis,’ Agami wilde er niet verder over nadenken dat deze kerel hen in de situatie gebracht had, Averill’s leven stond op het spel. Als ze wraak wilde, dan kwam dat als hij weer de oude was. Ze vloog dus met Averill’s nekvel vast tussen haar kaken zo snel als ze kon de stad in, terwijl de man langzaam naar zijn Pokémon liep en met een frons op neer keek. Met een diepe zucht keerde hij haar terug in de Pokéball, wetend dat zij duidelijk uitgeteld was door de grote, boze Dragonair. De knul zou hij echter niet  meer kunnen vergeten; zijn vertrouwen in Agami was gewoonweg zo groot dat het hem écht bijna fataal geworden was. Het verbaasde hem soms, die band tussen Pokémon en hun Trainer.

"The bond that links your true family is not one of blood, but of respect and joy in each other's life."