{ Hating the heartbeat

Haar bijna doorzichtige blik gleed over haar spiegelbeeld in de ramen. Het was wennen om zichzelf te zien in de nieuwe kleren. Maar ze had weinig keus gehad, ze kon moeilijk haar vodden aan in haar eerste date sinds.. Hem, maar goed. Aangezien ze haar geld wel aan betere dingen uit wou geven was ze op de optie stelen gekomen. Heel simpel, je liep een winkel in, paste het een na het ander en frummelde ondertussen aan het slotje ervan. Zodra deze los was paste je gewoon de broek of shirt die je wou en hing je eigen lelijke exemplaar terug in het rek. Niemand let op je shirt wanneer je een jackje aan hebt, evenals je broek. Zelfs je schoenen werden voorbij gekeken. Ze had echter wel haar nieuwe jasje moeten kopen, ze was nog niet zo goed dat ze die zomaar kon stelen. Jammer genoeg. En terwijl ze zichzelf zo bekeek vond ze dat ze het goed had gedaan. Haar jackje was zwart en ze had een donkere maar passende spijkerbroek aan. Haar schoenen waren rookgrijze gympen en haar shirtje een legergroen. Ze had haar vuurrode haren half ingevlochten waardoor haar haar uit het gezicht bleef en toch die vrije look had. Op het eerste gezicht leek ze misschien niet op iemand die naar een date ging, maar als je Ragya vaker had gezien wist je anders. Ze leek helemaal niet op de dakloze pyromaan die ze was. Naast haar liep zoals altijd Aldrei, die alles behalve zin had om mee te gaan. Maar ze zette geen stap zonder de Ninetales, en andersom ook. Dus mevrouw ging met het benodigde klagen mee. De gouden vos had er geen zin in, ze deed juist haar best om haar trainster om te laten draaien. Waarom ging ze met die asshole op een date? Het frustreerde haar. Maar Ragya hielt stand terwijl ze op Sleipnir naar het restaurant reed. De blauwgevlamde pokémon leek er wel zin in te hebben en reed trots voor zich uit, zijn kop ijdel omhoog. Toch leek hij ook een lichte motievatie te hebben dat zijn trainer genoeg man had aan alleen de hengst. Hij was sexy genoeg toch? Ondanks alle commotie van haar pokémon bereikte de roodharige het gebouw zonder verdere zorgen. Ze stapte af en liet de pokémon terugkeren wannaar ze naar binnen liep. Sommige keken verrast op bij het zien van de Ninetales naast haar, aangezien sommige het vreemd vonden om een pokémon mee in een restaurant te nemen. Maar Ragya beantwoorde de verontwaardigde ogen met haar eigen felle blik, die ze hierna rond liet glijden op zoek naar Kaito. Ze was lichtelijk nerveus en dit irriteerde haar, aangezien ze dit nog niet helemaal als een echte date had geaccepteerd. Maar meer als.. ehem, een geplande ontmoeting? Ze zuchtte, wat kon ze zichzelf toch haten bij hem in de buurt.

{ Eerste post Kaito~

De roodharige liet haar blik even de vrije loop toen ze Kaito zag aanlopen. Bijna goedkeurend keek ze naar diens zwarte bloes, ze was naar mening dat iemand met een lichtte haarkleur wit niet kon dragen. En Kaito’s haar was licht, een zilver bijna. En de donkere kleuren van zijn outfit zorgde ervoor dat die naar voren sprongen, maar in het bijna kleurloos tafereel waren het de zeegroene ogen van de jongen die haar hart liet overspringen. Iets wat ze aan zichzelf haatte, ze mocht haar buitenkant onder controle hebben, haar binnenkant was een ongeleid projectiel. Gelukkig leek ze er alleen zelf last van te hebben. Ze accepteerde de handkus, al deed het haar denken aan de jongen die ze toen in de grot had ontmoet. Hij was anders geweest toen, netter, hij deed meer zijn best zijn eigen karakter te bedekken. Jammer genoeg speelde hij toen de held en zag ze, wat zij vond, als zijn ware gezicht. Of in ieder geval meer van de, en daar was ze op gevallen. Die bedreigingen gaf aan een pyromaan en de hare wegveegde. Die sarcastisch kon zijn en andere gewoon kon negeren alsof het niks was. Waren dit goede eigenschappen? Nee. Maar ze had nooit gezegd dat ze zelf een heilige was. Daardoor maakte haar onbenullige hart een sprongetje en keurde ze zijn donkere kleuren goed. Ze wou geen nette jongen voor haar maar een rauwe dude, het lag haar meer. ‘Ook een goedenavond’ reageerde ze op zijn nette woorden. De waarschuwende blik ontging haar niet, maar ze richtte er geen aandacht op. Maar om het gelijk te houden reageerde ze ook niet op de diepe grom van haar Ninetales, die zich weer naast haar bevond. Aldrei zou zich misschien koest houden omdat Ragya naar deze avond uit keek, maar zeker niet om Kaito. De roodharige nam de arm aan en grijnsde kort, in haar ogen haar vaste ongetemde blik die haar zo sierde. 'Ik dacht dat je het nooit zou vragen' Ze mocht dan wel in de smaak zijn gevallen van meneer, het was duidelijk dat ze niet totaal op hem leunde maar ook een eigen mening had. Het was bijna raar hoe veel ze wisselde tussen de brutale meid en de verliefde dame. Misschien moest ze meer toevoegen aan haar mentale kaartje dan alleen pyromaan, bipolar stond er waarschijnlijk even goed naast.

Ragya liet Kaito het woord doen, met de voornaamste reden dat hij zijn beleefde woorden kon gebruiken en zij voor de verandering eens verwent wou worden. Met haar sierlijke passen volgde ze de man, haar arm nog steeds in die van haar metgezel. Achter haar klonk het sjokken van Aldrei, die zeer ongeamuseerd keek. Maar de Ninetales volgde zonder verder klagen. De tafel kwam in zicht, een simpel ronde tafel van een warm, glanzend hout met eraan twee fijnbewerkte stoelen. Aangezien Ragya een slechte rug had kon ze de versierde maar stevig ogende leuningen wel waarderen. Op de tafel stond een klein rondje met hierin een rood kaarsje, redelijk sweergevend. Eenmaal daar nam de ze beleefdheid van Kaito voor lief en nam plaats op de stoel, om zo weer aangeschoven te worden. Ze sloeg haar benen over elkaar en keek toe hoe Aldrei naast haar ging liggen, haar rug tegen Ragya’s benen, en haar kop op haar goud glanzende poten legde. Eenmaal geplaats keek ze weer naar haar date, als ze het recht had hem zo te noemen. Het kaarsje liet haar haren nog meer opvlammen, evenals haar altijd rode blik. Ze speelden ermee en sierden de fijne trekken van haar gezicht. Toen Keito begon met praten luisterde ze naar hem, hij was altijd beter in praten en ze liet hem dus graag het woord voeren. De blik in diens ogen bezorgde haar een koude trek rond haar ruggengraat, en wederom voelde ze de neiging wat brutaler en feller te zijn. Ze hielt niet van afdwingen, maar omdat ze de avond niet ging verpesten met haar koppige gedoe gaf ze simpel antwoord, en misschien ook omdat ze liever die Kaito had dan de over beleefde. Al was het in haar houding te lezen dat ze zich rustiger gedroeg dan ze misschien zou willen. Maar je moest er oog voor hebben, zoals Aldrei die meteen de verandering voelde en zacht gromde naast haar. ‘Nee hoor fjársjóður, de weg was rustig’ Ze had fjársjóður als vaste bijnaam gebruikt, eerst was het meer spottend geweest maar ondertussen was die toon uit het woord verdwenen. Toch bezat haar stem nog niet de betekenis die het woord eer aan zou kunnen doen. Bij de volgende vraag ontspande ze weer en liet zich maar mee gaan in de loop die de avond zou brengen. ‘Doe maar een water’ Ragya hielt zich meestal aan water of sap, prik smaakte haar niet zo en alcohol was een onnodige luxe. Natuurlijk zou ze beiden drinken mocht het een eis zijn in de situatie, maar liever niet. Daarbij was het beter helder te blijven, ze moest immers nog ‘thuis’ komen, al zat de ironie in de laatste vier letters van het woord. ‘Is er bij jou nog wat spannend gebeurt onderweg?’ vroeg ze maar om het gesprek op gang te krijgen terwijl ze op haar gemak naar achteren leunde. Ze zag Kaito meer dan ieder ander die ze kende, ondertussen was ze niet meer zo scherp bij hem, of in ieder geval meer relaxed. Aldrei verachtte die houding en draaide haar kop weg, al leek de gouden vos te weten dat ze te ver heen waren om nog terug te kunnen.

Ze had altijd een raar gevoel in de buurt van Kaito, alsof ze niet wist wat ze met de jongen aan moest. Haar gezond verstand zei dat de jongen te goed kon liegen om te vertrouwen. Dat hij al meer dan eens wat slecht gedrag had laten zien en dat ze op moest letten op hoever ze erin meespeelde. En dan had je nog het gedeelte dat het gezond verstand keihard uitlachte en de jongen voor haar gewoon wou vertrouwen. Alsof dit gedeelte de zilverharige al helemaal had geaccepteerd. En dan nog dat hele kleine stukje, dat hatelijke stukje waarvan ze dacht dat het gestorven was. Degene die zorgde dat haar hart zich wou versnellen bij zijn blik en aanraking en haar een labiel gevoel gaf. En hoewel ze het nooit hardop zou zeggen was het dat stukje dat meer wou dan vriendschap en heel het lichaam omkocht in die waanzin. Dat stukje was even duidelijk gezegd hetgeen wat al verliefd was. Damn it. Wat vond ze het toch verschrikkelijk zich zo onstabiel te voelen terwijl ze er alles aan deed haar bad-ass zelf te blijven. In die look had ze geen tijd voor kalverliefde. En dat mocht duidelijk zijn. Kaito bestelde hun drinken en Ragya luisterde naar zijn spanning in de avond. Ze kon het niet laten ondeugend te lachen toen ze Kaito al in een ruimte vol baby pokémon zag. ‘Je lijkt me niet echt het baby pokémon typ moet ik toegeven’ sprak ze als de onschuld zelve, terwijl haar uitdagend glanzende rode ogen wat anders zeiden. Bij zijn welgemeende advies lachte ze smalend. ‘Zover ben ik zelf ook wel gekomen, ik denk niet dat Aldrei een baby in het team zou accepteren’ Laten wetend dat ze het hier helemaal mee eens was gromde de pokémon van onder de tafel uit, al was haar toon vlak. Wat verontwaardigd fronste Ragya, zich afvragend wat er met de Ninetales aan de hand was. Ze had wat meer pit in het beest verwacht, vooral met zo veel kansen om de man tegenover haar in vernedering te brengen. Maar de pokémon had de hoop al bijna verloren, en of er moest een kansprijsje aankomen of ze hielt zich koest. ‘Al zou je eens moeten weten wat voor gekke wezens je in het wild tegenkomt’ vervolgde ze maar, haar aandacht maar weer op het gesprek richtend. Ze was wat anders, en waarom wist ze niet. Dit was niet echt een officiële date, in ieder geval niet in haar ogen. Toen ze de drankjes en menukaarten kregen lachte ze als bedankje en nam de kaart aan. Ze bekeek de kaart even en diens menu’s. Ze zag enkele lekkere dinge staan maar damn, die prijzen. Dit kreeg ze niet zomaar betaalt. Ragya was niet voor niks dakloos, het was een huis of eten. En ze had eerder de neiging deze avond op water te leven dan wat duurs te bestellen. Niet dat ze dat zou laten merken, ze gleed dus ook al snel op de betaalbare gerechten. Bij het geplaag van Kaito grijnsde ze met opgetrokken wenkbrauw terug. ‘Hey fjársjóður, jij hebt míj uit eten genomen’ Met een veel betekenisvol lachje. Ze had de nadruk weer op de bijnaam gelegd waar Kaito nog steeds de betekenis niet van wist. Voor haar idee mocht dat ook zo blijven. Het was in haar toon te horen dat ze hem gewoon terug plaagde, ze was eerder een typ dat haar eigen eten betaalde en de rekening opsplitste. Haar ego was immers kwetsbaar..

Ragya liet haar pigmentloze ogen langs het eten glijden. Ze kon zich zeker niet het duurste veroorloven en ze moest iets kopen naar wat haar geld aankon. En er zat in één ding een waarheid. Veel kon het in ieder geval niet worden. Als ze veel geld zou hebben had ze niet in kraakpanden gewoond, hoefde ze haar kleren niet te stelen en had ze een fatsoenlijke baan hebben. Want op het moment kon ze stabiliteit wel gebruiken in haar leven. Nu wou ze niet klagen, ze had het verassend goed voor een dakloze maar dat kwam ook door haar ervaring met reizen. Als ze die niet had gehad had ze nooit geweten hoe ze zakken moest rollen, waar ze zou kunnen verblijven en hoe ze met kleine bijbaantjes wat kon verdienen. Dat had haar op de been gehouden. Het hielp ook niet dat ze vrij veeleisend team had. Aldrei was even goed gehard als zij, wat een rede was waarom ze het zo goed met elkaar vonden. Refur was mentaal nog maar kind, net zoals Kyndill. Sleipnir had een appelkoeken verslaving die ze bij moest houden en Eldur liet niet eens weten wanneer hij honger had waardoor het meeste dwangvoeren werd. Steeds sterker begon ze te denken aan haar plan heel het team te boxen en alleen Aldrei bij zich houden. Om een goed team op te kunnen bouwen. Een voor een. Dan richtte ze zich eerst op een sterke Aldrei zodat ze zich beter kon beschermen in de straten en zou ze pas een nieuwe pokémon toevoegen als de vorige even sterk was als haar Ninetales. Een beetje structuur in het team kon vast geen kwaad. Maar terwijl haar gedachtes wegdreven in de zorgen van een dakloze in een gevaarlijke stad was ze bijna Kaito vergeten. En dat mocht natuurlijk niet gebeuren. Er was iets aan hem dat Ragya het gevoel gaf alsof ze niet wist hem in de fik te steken of te omhelzen. Wat waarschijnlijk doelde dat ze verliefd was. Niet te veel nam ze zich aan, maar genoeg te hebben ingestemd in dit etentje en er moeite voor te doen. Bij diens opmerking speelde er een lachje op haar gelaat. Er was niks dat dichter bij de waarheid lag dan die woorden. Toen hij verder ging met een apart plannetje kwam die twinkel weer in haar ogen. Iets wat weinig goed betekende. ‘Ik stem voor het eerste, het zou niet mijn eerste keer zijn zo onder betalen uit te komen’ Het idee was heel simpel. Je bekeek het bonnetje, pakte wat uit je tas en stak het erin. Daarna stond je op, en liep je weg. Misschien dat iemand je nog aansprak en dan zei je simpelweg dat de betaling in het boekje zat, contant met een kleine fooi voor de moeite. Dan was het gewoon weglopen en zodra je uit het oog was damn hard opschieten op weg te komen. Gaf een beetje pit in de avond, maar hey, alles beter dan betalen. Nadat ze een slok water had genomen had ze ook haar keuze gemaakt. Ze ging voor een simpele Indiase curry. Het was goedkoop en het klonk eetbaar genoeg, daarbij kende ze de schotel nog niet en voelde ze zichzelf wel spannend vanavond. Ook zij sloeg de kaart dicht en wenkte een ober. Deze maakte zijn gekrabbel af en wandelde naar het tafeltje toe. ‘Mag ik u bestelling opnemen?’ Vroeg hij met pen in de aanslag. De roodharige overhandigde de menukaart en sprak simpelweg haar bestelling; ‘Een Indiase curry’ Toen die eenmaal op papier was gezet keek de over naar Kaito, en ook Ragya liet haar blik weer op haar metgezel van de avond vallen.

Het kon zeker nog een interessante avond worden. Aangezien ze al voor ze überhoud gegeten hadden al een plan hadden gemaakt om dit geen normale avondje uit te maken. Al was daar niet zo veel voor nodig. Ze waren het vreemdste duo ooit om samen op een ‘date’ te gaan. Want ze waren dan wel steeds met elkaar aan het flirten, ze bleven elkaar nog steeds bedreigen en maakte ook heel goed duidelijk dat ze beiden happy single waren. Wat ze hier deden? Geen idee, misschien was vriendschappelijk nog het woord wat het minste uitleg nodig had. Nadat de bestelling was opgenomen keek ze weer richting degene voor haar, om zo zijn zeegroene ogen te ontmoeten. Bij zijn woorden fronste ze lichtjes, zich niet heel erg op haar gemak voelend bij die woordkeuze. Deze werden meestal gevolgd door schokkende woorden, zoals een verklaring dat je zwanger was. Nu was dat niet direct wat ze bij Kaito verwachtte maar hey, wie weet wat voor een onheil die woorden zouden brengen. Veelzeggend trok ze dus ook haar wenkbrauw op met een afwachtende blik, zo duidelijk makend dat hij zichzelf moest vervolgen. Hierna keek ze naar het kaarsje voor haar en weerstond de neiging met het vlammetje te gaan spelen. Ze was nog steeds opmerkzaam op de woorden die de zilver harige had gesproken. Zijn eigenlijke woorden waren niet zo schokkend als Ragya gegokt had. En of ze Team Rocket kende, dus knikte ze. ‘Vanzelfsprekend, fjársjóður’ Ze gebruikte de bijnaam van de ander graag als opvulling van haar zinnen, ze sprak het ook met een dieper accent en soms met een andere toon. Zo had ze het woord al vaak sarcastisch uitgesproken, veelzeggend maar ook kalmpjes of koud. Het paste eigenlijk in al die omschrijvingen. Maar goed, ze kende natuurlijk Team Rocket. Ze woonde immers in de stad en niet op de veiligste manier. Ze had ook al vaker kennis mogen maken met diens leden. Floyd, die haar dus uitgenodigd had uit eten om daarna haar pokémon te stelen, dus een hele aangename ontmoeting. Verder Ciro, de andere pyromaan van de stad waarmee ze een hele discussie kon houden over vuur maken. En Larlaith, de vitilligo jongen die haar roodkapje noemde. En haar Ninetales was natuurlijk de boze wolf, hij kon het op die gedachte vast goed met Kaito vinden. Ze was benieuwt waar dit naar toe zou leiden, of was het gewoon een normaal gespreksonderwerp? Nee, dat leek haar onwaarschijnlijk. Anders was hij niet begonnen met het dramatische ‘ik moet je wat vertellen’. En wederom was ze weer teveel aan het denken, dus knipperde ze kort en hief haar pigmentloze ogen weer op, verwachtingsvol.

Goed, dit was een stuk minder erg dan aangekondigd worden dat Kaito zwanger was. Yep, wat was het ook fijn dat dat haar eerste gedachte was geweest. Maar goed, op het punt na dat de jongen voor haar geen gelukkige moeder was kon ze helemaal met het nieuws leven. Hij was lid van Team Rocket. Ze kende veel ergere aankondigingen en de meeste ontmoetingen met diens leden waren niet onaangenaam geweest. Blijkbaar kon ze hem aan het lijstje toevoegen. Het was ook te zien dat Ragya niet van haar stuk was gebracht, wat zeker vraagtekens kon zetten. Er was ook veel nodig de roodharige te verbazen, en Kaito was erin gefaald. ‘Als dat alles is’ merkte ze dus ook koeltjes op. Ze gokte daarbij ook dat Kaito liever Aldrei het raam uit smeet dan een poging deed het dier te vangen. Dit was ook een zeer natuurlijke reactie en kwam voor bij de beste. Maar ze had voor haar beurt gesproken, want hij vervolgde al snel met meer woorden. Hierbij moest ze zeker moeite doen haar verbazing te verbergen, en weer kreeg ze het gevoel dat wat ze ook deed, de zilver harige het zou merken. Ze nam haar woorden zeker terug, hij was erin geslaagd. Aldrei was ondertussen ook weer helderder geworden naast haar en ging rechtop zitten toen ze de lichte spanning bij haar trainster voelde. Maar met een simpele blik zorgde Ragya ervoor dat de gouden vos zich weer liet dalen, al bleven diens ogen nu open. ‘Ik waardeer je aanbod maar ik doe het niet zo goed met.. leiders’ En ondanks de kleine pauze in haar woorden bleef haar blik sterk en fel als altijd in die van ander liggen. Ze was niet bang haar mening te spreken en daarbij enorm koppig. Maar het was de waarheid, ze was enorm slecht met leiders en ze zou denken dat de ander haar daarvoor al lang genoeg zou kennen dat te weten. Ze was fel, brutaal en was zo koppig als maar kon. Het was niet meer dan logisch dat zij en leiders het meestal niet goed met elkaar konden vinden. Toch was ze niet meer of minder veranderd zelfs na die vraag. Dus nam ze een slok water en een hap curie, wat niet goed samenging. Ze was benieuwt hoe Kaito hierop reageerde. En ze verdoemde het deel in haar dat nog echt wat om zijn mening gaf ook.

Nee, dit kon ze niet. Ze was in heel haar leven twee keer aan iets of iemand gebonden geweest. De eerste keer was haar kindertijd, waar ze eerder uitgezwaaid werd dan gemist en ze er alleen voor stond. De tweede keer was Gray, en die was dood of voor eeuwig verdwenen. Beiden dingen waren niet positief geweest en ze had er wel genoeg van. Ze wou gewoon vrij blijven, ongebonden. Daarbij was ze helemaal niet vanplan hier in de buurt te blijven, straks ging ze gewoon weer verder reizen.. Of ja, dat nam ze van zichzelf aan. Daarbij botste ze al heel snel met ieder ander levend wezen en droeg ze dezelfde motivatie als Aldrei bij sociale contacten; ze wou ze het liefste afbranden. Met iedere reden die ze opsomde voelde ze zich helderder worden. Maar diens woorden waren allemaal heel positief. Iets waar Ragya niet in geloofde, ze bleef voet bij stuk en at rustig door aan haar eten. Alsof ze het onderwerp gesloten had. Maar Kaito was nog niet uit zijn troeven. Nee, hij raakte haar recht in de roos met zijn volgende woorden. Ze klemde haar kaken op elkaar. Zo erg was het toch niet? Nee, dat was het wel. Kraakpanden werden doorzocht door politie en grunts, ze zou uiteindelijk zelfs moeten overwegen op een bankje te slapen. Al leek dat met alle ongure types op straat alles behalve een prettige ervaring. Ze beet kort op haar wang en dacht erover na. Maar even resoluut als ze begonnen was schudde ze haar hoofd. ‘Sorry fjársjóður, maar ik sla dit aanbod af’ Haar blik stond echter minder overtuigd dan haar stem, maar ze was op haar punt gebleven dat ze alles zelf wel aankon. Ze had het altijd zelf aangekund. Ondertussen voelde Aldrei naast haar nu helemaal haar twijfel en keek haar duidelijk aan met die intelligente ambere ogen. Deze maakte dat Ragya zichzelf weer uit haar twijfels hief en duwde haar bord naar achteren, ze was uit gegeten. Hierna stak ze haar hand op naar de ober, die meteen aan kwam lopen. ‘Mogen we de rekening?’ sprak ze simpel. En nadat hij even weg was gelopen met hun borden kregen ze al snel een net, zwart boekje waar in zilveren letters de naam van het restaurant op was geschreven. Ze opende het boekje en bekeek de rekening, damn, durfde ze dat te vragen voor wat rijst en een stuk kip? Die waren gek. Maar meer dan een subtiele wenkbrauw optrek verspilde ze er niet aan en overhandigde Kaito de rekening. Die kon vast beter acteren dat ze er geld in deden dan zij. Dus dronk ze haar water op en zag hoe Aldrei meteen opsprong, die was het helemaal beu en was dolgelukkig dat ze eindelijk zouden gaan.