{ Like acid

De brandwonden genazen altijd snel. Ze waren een deel van haar lichaam geworden en de licht getinte vlekken leken haar porseleinen huid alleen maar meer te sieren. Ze vleiden langs haar heupen en rug. Sommige waren oud, andere weer nieuw. Het paste bij de vurige meid en ze koesterde ze. Waar ze nu de vlammen onder controle kon houden bleven ze altijd wild. Soms werd je gebeten. Natuurlijk nu minder dan vroeger maar het risico bleef. Toen ze zich omdraaide keek ze in de bekende ogen die ze eerst had ontmoet in een grot. Niet echt bewust van haar halfnaakte vorm nam ze de hand aan. Kort gleed een blik naar zijn ontblote spieren. Damn. Met moeite kreeg ze haar rode ogen naar diens verpakte arm en hierna weer naar Kaito's blik. Aldrei grauwde en porde met haar gouden pootje hard in diens zwakke arm. Behendig sprong ze hierna weer naast haar trainster. Toen diens woorden haar berijkte keek ze casual naar beneden en hierna weer naar diens spieren. "Ik heb beter gezien" opperde ze kalmpjes met een glimlach. Hierna kwam een zuster die een blauwe gel op haar wonden smeerde. Ze sloot kort haar ogen en fronste.

Ach wat wou ze de jongen graag haten. Hij was slijmerig en voor haar doen veel te goedhartig. Ze vertrouwde hem niet helemaal en zelfs Aldrei had zo'n hekel aan hem dat het nog een wonder was dat er nog niks was afgebrand. Maar het was zo moeilijk iemand te haten met zo'n lichaam, heel moeilijk. Ragya deed haar best niet te blozen en normaal te blijven kijken. Bij zijn woorden grijnsde ze plagend en had gezegd ze beter had gezien. Het was waar, ze had zeker beter gezien. Maar jah, ook heel veel slechter. Ragya zelf had ook spieren al was het op een heel andere manier dan Kaito. Ze had een zandloper figuur met een normale voorgevel en uitlopende achterkant. Haar rug was gespierd van het fysieke werk dat ze dagelijks deed en ook haar dijen waren noemingswaardig gespierd. Zelfs haar armen waren zichtbaar getraind, al mocht ze nog lang niet zeggen dat ze een model was. Toch zag je bij iedere beweging deze fijne laag spieren onder haar huid rollen. Dagelijks rende en klom ze, haar conditie was zo dus opperbest. Brute spierkracht had ze immers niet, ook haar lengte mocht niet baten dus moest ze maar wat anders. 'Ach Elskan toch' sprak ze even droog meelevend. Ondertussen pronkte de Ninetales om haar werk en trots keek ze de jongen aan. Aldrei nam haar taak om het leven van Kaito een hel te maken heel serieus. Plots werd er een gordijntje voor haar gezicht geschoven en de roodharige grinnikte. De licht getinte zuster keek haar streng aan en mompelde iets in een taal die ze niet begreep. Waarschijnlijk wat over dat ze een schande was voor haar familie. Bij de woorden van Kaito grijnsde ze veelzeggend, wetend dat haar sillouette voor hem te zien was. 'Je mist echt heel wat Kaito' sprak ze liefelijk terwijl ze haar jeans uittrok. Brandwonden op haar benen had ze nooit zo snel maar er waren toch enkele brutale vlammetjes geweest. De nog steeds mompelde zuster behandelde haar benen en ging hierna weer aan het werk aan haar rug. Aldrei dook onder de gordijnen door en sprong ruw op Kaito, haar pootjes ongemakkelijk verwarmt. 'Hoe is onze held trouwens zo gewond geraakt? Weer voor een ijspegel gesprongen?' De zuster zei haar hier te blijven en geen gekke dingen te doen, hierna liep ze haar hokje uit, keek nog eens fel naar Kaito en liep toen met haar laatste waardigheid weg om nog wat pijnstillers te halen.

De gouden vos was een lichtelijk sadistische pokémon.. Als het aan haar had gelegen had ze meneer allang afgebrand en diens as begraven maar ze had zich nog zo netjes ingehouden. En nog begon de jongen te piepen. Verontwaardigd snoof ze en keek met haar intelligente ambere ogen in die van Kaito. Het was zichtbaar in haar blik dat ze precies wist wat ze deed en er alles behalve spijt van zou krijgen. Voor haar was dit hetzelfde alsof ze wakker zou liggen van een dode Ratata. Beiden niet dus. Maar toen Psycho de prachtige pokémon liet vliegen was er een nieuwe kernoorlog uitgebroken. Grauwend schudde deze haar pels uit en stond op het punt meer dan alleen Kaito af te laten branden, en voor haar pacht sneuvelde heel het ziekenhuis mee. Ondertussen depte Ragya de gel van haar benen, zuchtte om de rotzooi en pakte hopeloos een natte handdoek. Bij de woorden van de ander grinnikte ze. ‘Misschien maak je gewoon geen goede indruk’ Sprak ze bijna even onschuldig als haar Ninetales. ‘Zoroark zijn hele leuke beesten’ voegde ze er nog heel rustig aan toe, alsof het Kaito’s schuld was. Het was voor haar ook veel makkelijk te praten nu ze niet naar diens ontblote spieren hoefde te kijken. Minder afleiding. Het lukte haar eindelijk haar benen schoon te krijgen en ze trok haar broek weer aan. Na nog even gevoelt te hebben aan haar rug besloot ze ook dat deze er nog niet aan toe was. Zuchtend trok ze het gordijntje ook weer open, nog steeds niet zozeer bewust dat geen manier was om iemand aan te spreken. Bij diens volgende woorden trok ze een wenkbrauw op. Oh, zo dus. ‘Fjársjóður’ sprak ze in haar koude thuistaal, haar accent nu duidelijker worden. Hoe dreigend het woord schat kon klinken, maar je kon de betekenis van het koosnaampje er nog in vinden. ‘Als Psycho Aldrei leert vliegen heb je veel meer zorgen dan die arm’ sprak ze zo simpel alsof ze opperde wat ze zouden eten voor ontbijt. Het was op de toon gegaan van een feit. En het was waar, als Aldrei werd gekrenkt zou ze er eigenhandig ervoor zorgen dat meneer geen botten overhad om te breken. Hmm, misschien was woedebeheersing nog geen slecht plan. En even luchtig als je bent na een dreigement liep ze naar de jongen toe, ging naast hem zitten op bed zover er nog ruimte was en keek hem direct aan met een vleiend lachje. Om haar woorden nog wat daad bij te zetten keek ze kalmpjes naar Aldrei. Deze zat ondertussen heel ontevreden naar het tafereel te kijken. In diens blik was alles behalve spijt of barmhartigheid jegens de jongen te zien. Ragya liet haar vinger afwezig over de rand van Kaito’s verband glijden. ‘Ik denk dat therapie haar zeker geen kwaad zou doen’ sprak ze sceptisch, meer tegen zichzelf dan tegen de andere in het vertrek.

Zoroark waren leuke beesten vond Ragya zelf, ze waren slimmer dan de meeste mensen. Hierbij een veelzeggende blik op Kaito werpend, en ze paste in de types van haar team. Misschien ging ze er nog een voor zichzelf vangen, al was het maar om de jongen naast haar lastig te vallen. Maar tot dan nam Aldrei die taak goed op zich. De Ninetales hielt zich echter koest door op Ragya’s bed te zitten en bijna meelevend naar Psycho te kijken, alsof ze hem vroeg hoe hij het met zo’n domme trainer vol kon houden. Verder lag de gouden vos er als een koningin bij hoe haar poten gekruist waren en haar staart sierlijk omhoog stond. Haar ambere ogen hielden Ragya en Kaito in de gaten, wantrouwend als altijd en klaar om meneer in een kampvuur te veranderen mocht de situatie het toedoen. Terwijl ze daar zat en afwezig met haar vinger over de rand van het verband ging miste ze bijna diens woorden. Daardoor knipperde ze ook verrast terwijl ze haar ogen in die van Kaito liet vallen. Niet per se, nou meneer, wat een peptalk. Het liet haar echter grijnzen, haar littekens door vuur leken niet te deren. Ze gaven patroon op haar witte huid en sommige complimenteerde haar figuur zelfs. Het was haar linker bovenarm die echter lelijk was, het was een teken, ingekerfd door een mes. Meestal bedekte ze het met een lap stof die ze er omheen bond, zo ook vandaag. Een rood strookje stof die om haar arm gebonden was, niet zo opvallend als het litteken zou zijn. Ze mocht zich er dan wel niet voor schamen, ze was er wel bewust van, en hoe andere ernaar keken. Zachtjes zuchtte ze maar om haar gedachtes, waarom was ze er meer bewust van nu ze zo naast Kaito lag? Bij Loki’s hoorn, wat haatte ze dit. ‘Bedankt neem ik aan, en ik moet toegeven dat ik ook niet zozeer afgeleid word door jou verband’ Waarbij haar blik veelzeggend naar diens gespierde buik gleed. Hmmhmm, heel mooi, kon ze aan wennen. Klagelijk pakte ze hierna een kussen en legde die op zijn betere lichaamshelft, om er daarna op te gaan liggen en hem meer als steuntje te gebruiken dan wat anders. Op de manier waarop ze tegen hem aan lag leek alles behalve intiem, iets wat je eerder zou verwachten. Nu ze eenmaal goed lag keek ze lichtjes omhoog met haar vrijwel pigmentloze ogen. ‘En, nog wat spannends gedaan behalve ruzie gezocht met Zoroark?’ vroeg ze zo casual mogelijk wanneer je tegen iemand aan lag.

{ My hero <3

Bij de terugvraag dacht ze even na. Wat had ze verder gedaan? Redelijk wat noemingswaardige dingen. Met name ruzie gezocht, een etentje geregeld met een vreemde en pokémon gevangen. Misschien moest ze de eerste twee weglaten, was niet zo charmant om open over te vertellen. Nou, het tweede kon nog een mooi plaagmiddel worden. Het was laag, maar ze zou het niet kunnen laten. Dus vleide ze haar arm omhoog, half om Kaito heen en keek voor zich uit met een nadenkende blik. ‘Hmm, wat nieuwe pokémon, misschien zelf enkele die een betere mening over je dragen’ begon ze dus simpel. Ze had Sleipnir erbij gevangen. Eldur gekocht en Kyndill gekocht. Waarschijnlijk was Sleipnir niet zo dol op de ander, want ja, de hengst vond zichzelf al meer dan genoeg. Eldur was waarschijnlijk wel behoorlijk tegen Kaito, al was het met enig wantrouwen besloot Ragya dat de pokémon de zilverharige wel zou mogen. Zo lang ze zelf vriendelijk tegen hem deed dan. De Growlithe nam dingen heel gevoelig op. Ze vervolgde even nonchalant als ze was begonnen. ‘Verder niet zo veel, door een dak heen gevallen, een etentje geregeld’ somde ze koeltjes verder op. Het dak incident had enkel wat splinters achter gelaten die al snel weer waren genezen, dankzij de steel type van Tawnee dan. Het etentje was een heel vaag gebeuren waarvan ze nog steeds niet helemaal zeker wist of het wel doorging. Zij en Floyd waren er niet verder op in gegaan dan het feit dat zij moest betalen. Wat een gentleman was die man ook geweest. Ze voelde de arm van Kaito om zich heen en reageerde er niet op, alsof het natuurlijk was dat iemand met sexy spieren een arm rond je heen legde. Was het maar natuurlijk, zwijmel zwijmel.. Oké, uit de dagdroom. Toen meneer voorstelde dat ze ook zonder kussen op hem mocht liggen pakte nonchalant het kussen in haar rechterhand, ging terug liggen op de warme borstkast en legde het kussen heel soepel tegen Kaito’s gezicht aan. ‘Je hebt gelijk, veel beter’ nu ook de grijns tot haar stem laten doordringen. Ze kreeg het voor elkaar haar lichaamswarmte en blos normaal te houden, maar wat kreeg ze een hekel aan die opgefokte hartslag van haar. Het was maar goed dat ze Kaito een klap kon verkopen als hij zijn hand op haar voorgevel legde want anders had ze iets om zich voor te schamen. Toen haar blik op de andere man viel die haar begeerlijk bekeek, alsof ze het laatste stuk vlees was op de schaal kon ze niks anders dan zacht te lachen en zich weer tegen Kaito aan te vleien. Alsof ze duidelijk maakte dat ze momenteel al bezet was met iemand die minder behaard was. Ze had er duidelijk geen last van dat ze in haar bh lag, als je zonder problemen in een bikini kon lopen kon het toch ook in bh? Het was zowat hetzelfde, alleen de stof was anders. Ze voelde zich er dus ook helemaal niet ongemakkelijk in, als je om zulke dingen al zou moesten blozen en wegkijken wat was er dan nog anders?

Haar pigmentloze ogen, met hun vertrouwde rode gloed ontmoette de scherpe blik van Kaito simpel. Zo onschuldig als ze erbij lag was het toch wel te geloven dat ze meer deed dan alleen handjes schudden. Het was dus ook verbazend te weten dat Ragya nog maar een vriendje had gehad, en die dood of weg was. Daarna had ze nooit meer met iemand verder gegaan dan geflirt. Maar flirten kon ze en ze gebruikte haar vrouwelijke krachten graag in haar voordeel. Misschien was dat wel de rede waarom ze een nette meid bleef, omdat ze zo vaak met mannen praatte dat het haar weinig meer deed en ze niet snel onder de indruk meer was. Dat was natuurlijk moeilijk te geloven nu ze half bloot op Kaito lag, die net meer was als een vreemde. Maar hij was anders, een uitzondering, lofað. Bij zijn woorden grijnsde ze half, als de onschuld zelve. ‘Zeker, vooral omdat hij beloofd had mijn pokémon te stelen na we klaar waren en ik moet betalen’ Haar toon was zo natuurlijk, alsof dit dagelijks gebeurde bij ieder etentje dat ze had. Dat was gelukkig niet zo, anders zou het haar enorm veel kosten. Maar nog voor ze er te diep in kon kijken merkte ze de situatie van Kaito en de andere jongen op. Bijna territoriaal ging het blikken kruisen in zijn werk. Alsof de winnaar van hun staarwedstrijd haar zou krijgen. Die gedachten moest ze maar snel uit dat koppie van hun slaan. Ze wist zeker dat Aldrei zou helpen, de gouden vos keek ondertussen naar de vreemde jongen, wachtend op een teken dat ze die in brand mocht steken. De Ninetales had de hoop op gebraden Kaito toch al laten hangen. Toch bekeek ze de jongen in het bed naast hun even. Hij had een normale bouw en een opkomend baardje. Zijn haar zat wild maar de combinatie van diens donkere haar en groene ogen was zeker niet lelijk. Stiekem viel ze meer op donker haar, al gaf ze die info maar niet door aan Kaito. Ze voelde de spanning in zijn lichaam, alsof hij klaar was de ander naar buiten te gooien. Zijn toon bevestigde dit enkel. ‘Fjársjóður,’ bracht ze hem ter herinnering, niet door hebbend dat ze in haar thuistaal sprak. ‘Ik hoop toch niet dat je denkt dat ik mezelf niet kan redden?’ Hij zou haar maar eens moeten zien, haar hoogte was dan niet zo indrukwekkend, ze kon zichzelf zeker redden. Ze was snel, behendig en kon binnen drie seconden brand stichten. Daarbij wist ze waar ze moest trappen mocht het om een heer gaan, probleem opgelost. Ze voelde de zilverharige weer wat ontspannen en kon het niet laten hem te plagen met zijn woorden. ‘Ach, er zijn veel vissen in de zee niet? Daarbij ben ik vrij tevreden als single’ bracht ze hem ter herinnering. Het was waar ook. Ze had geen jongen nodig in haar leven, zelfs geen hot boy als degene waarop ze lag. Maar goed, vertel dat maar aan haar huppelde hart vol vrouwelijke gevoelens. Damn you hormonen. Bij zijn woorden begon het vuur in haar ogen weer te branden. Maar ze slikte de opmerking in en keek in plaats daarvan naar haar voorgevel. ‘Je hebt het over het raam toch? Want hier is het niet zo indrukwekkend’ merkte ze rustig op. Ze mocht dan wel wat voorgevel hebben, het was ook geen tijdschrift nivo. Maar ze waardeerde het gebaar. Toen ze dichter tegen hem aan werd gehouden stribbelde ze ook niet tegen. Hell no, ze genoot hier evenveel van als hij, ofja, niet overdrijven. Ze ging dus gewoon herliggen, zo met haar hoofd net onder Kaito zijn schouder komend en legde haar benen over die van de jongen zodat ze niet zomaar het bed af gleed. Misschien moest ze de jongen maar als kussen promoveren, ze lag niet verkeerd.

Toen hij veelzeggend doelde op haar voorgevel trok ze een wenkbrauw op. Ze keek er zelf even naar en leek de mogelijkheden af te wegen. Ze kon hem slaan, maar zou bijna onrechtvol zijn. Ze zat hier immers in haar grijze bh en het was logisch dat een jongen hiernaar zou kijken. Dat zat nogal ingebouwd bij ze. Dus die optie leek af te vallen, dan had je nog de sarcastische oplossing, die haar veel meer aanstond. Ze begreep het toch nooit waarom jongens borsten aantrekkelijk vonden. Het waren twee heuvels vet aan de voorkant van je lijf, heel sexy was dat ook weer niet. Waarom was dat vet wel mooi en ander vet niet? Haar andere vet verdiende ook liefde. Al mocht Ragya niet klagen. Haar simpeltieke manier van leven zorgde ervoor dat ze dun bleef en door haar reserves heen brandde. Ze was nog niet mager, maar het kon zeker komen als ze nog langer op straat bleef leven. Daar moest ze eigenlijk wat voor vinden. Maar ze raakte afgeleid van het onderwerp, en keek omhoog naar Kaito. ‘Nou fjársjóður, dan heb je zeker weinig te zien’ Wat zelfspot was van tijd tot tijd heerlijk. En het was waar, ze had niet de grootste. Je zag ze wel, zeker, maar de helft van de shirtjes met een lage nek kon ze niet aan als ze niet door wou gaan als stripper. Ze zat rond het gemiddelde, misschien er wat onder. Maar nu eindelijk van het voorgevel onderwerp af, klaar ermee. Kort verstijfde ze toen ze zijn hand naar beneden voelde glijden. Niet een ongemakkelijk verstijven maar een afwachtende, wantrouwende. Ze was op zulke momenten merkbaar niet gewent aangeraakt te worden door een jongen, maar op de manier hoe snel ze zich hervatte was het vaak niet te merken. Al wou ze Kaito graag vergelijken met een roofdier, hij leek veel meer op te merken van lichaamstaal dan haar lief was. ‘Ik moet toegeven dat als ik uit het bed val het niet zo goed is voor je imago’ Doelend op het feit dat hun publiek er niet mee eens was. Het zou haar niet verbazen als de jongen hun uit zou lachen mocht Ragya op de grond terecht komen. Blijkbaar was hun mannelijkheidsronde nog niet afgelopen, het zou haar verbazen als die ooit zou stoppen. Toen ineens de zuster binnen kwam en ze de hand op haar bovenbeen voelde was het voor haar jonge hart even te veel om op te nemen. Immers was ze hier nogal in tweestrijd. Ze vond de aanraking niet onprettig maar ze was te koppig om er zich zomaar aan toe te geven. Daarbij was de zuster een van de weinige die haar voor niks wou helpen maar blijkbaar was deze net iets strenger in de opvoeding geweest. De taal die ze sprak was voor haar ook niet te verstaan, maar dat spel kon ze ook spelen. ‘Als ik dankzij jou mijn gratis behandelingen kwijtraak’ sprak ze Kaito streng toe waarnaar ze als de onschuld zelve haar hand op zijn borst legde. Dit was een van de weinige tekenen van affectie die ze eigenhandig had gedaan, en de jongen op het andere bed leek het aan zijn bleke hoofd ook te merken. ‘Speel maar gewoon mee, ik ga dramatisch doen’ Vervolgde ze zachtjes, een onheilspellende twinkel in haar ogen. Onschuldig keek ze de zuster aan, hopend ook goed genoeg te kunnen acteren om die vrouw te overtuigen. ‘Systir, fyrirgefðu, Systir. Ég elska hann og ég get ekki staðist það lengur.’ Pleitte ze haar getuigen toe, nu vol in haar eigen taal sprekend op bijna smekende toon. Alles was gelogen maar ze haar toon breekbaar opgesteld, kwetsbaar. Ze wist dat niemand, op Aldrei na, haar kon verstaan. En de gouden vos trok zowat wit weg en keek met een uitdrukking van zware trauma. ‘Hann var særður, svífa. Mér er alveg sama ekki lengur hvað þeir munu segja’ De tweede zin sprak ze feller uit, richting de vrouw terwijl ze zich dichter tegen de jongen aantrok. ‘Mér er alveg sama ekki lengur hvað þú mun hugsa’ En hierbij al het geklaag van de vrouw de lucht in werpend gaf ze Kaito een kus. Niet over de top gaan denken, gewoon een kusje op de wang die je ook bij familie zou geven. Maar de vrouw mompelde verschrokken en wandelde weg, een gezicht met gemengde gevoelens. Alsof ze twijfelende tussen overgeven of dit opschrijven voor een liefdes roman. Ze wankelde weg. Aldrei ondertussen staarde vanaf het andere bed haar aan, in puur ongeloof over wat ze had gezegd. Breed lachend keek ze de Ninetales aan. ‘Ik meende het toch niet’ sprak ze plagend richting haar pokémon. Al zag je in diens blik nog steeds de trauma liggen terwijl ze haar kop op het bed neer legde. Nu keek ze weer omhoog naar Kaito, en ging weer fatsoenlijk liggen. ‘Verwacht asjeblieft niet dat ik het ga vertalen’ sprak ze zowat vermoeid terwijl ze weer casual ging liggen alsof er niks was gebeurt. Even voor de goede moed begon ze het in haar hoofd te vertalen. En damn, wat kon ze goed overdrijven. Het was duidelijk geweest dat haar slechte acteer kunsten genoeg waren om de vrouw voor de gek te houden, en de jongen in het andere bed. Maar ze wist wel beter dat het helemaal niet zo denderend was gegaan. Ze had tussen de zinnen door moeten denken en hing soms vast op een woordje. Zo was Aldrei er ook niet ingetrapt en de jongen onder haar waarschijnlijk ook niet. De Ninetales was eerder ziek geworden dat ze uberhoud deze woorden in dezelfde zin als Kaito had durven te gebruiken. Maar het grapje was zeker geslaagd en Ragya dacht er als de onschuld die ze was niks over. Ze hoopte alleen zo dat ze de jongen geen verklaring schuldig was. Ze lachte even na. Hell no. Natuurlijk kon ze altijd liegen, of hem gewoon negeren, of een kus geven. Wedden dat hij dan niks meer vroeg.

{ Sorry dat hij zo lang is maar ik was toch bezig xD En ook sorry voor mn slechte Ijslands (a)
{ Edit; 20 woorden toegevoegd zodat ik 1000 woorden heb (a)