Uptown Funk [Judah Kana]

Judah knipperde een aantal keer met zijn ogen en rekte zich vervolgens op zijn gemak uit. Hij had goed geslapen deze nacht en was nu dus volkomen uitgerust. Zodra hij rechtop ging zitten, merkte hij op dat de zijkanten van zijn tent wat naar binnen waren gebogen. Dat gebeurde als er iets zwaars op lag, zoals sneeuw. Hij had al verwacht dat het die nacht ging sneeuwen – er hadden donkere wolken boven het bos gehangen voordat hij ging slapen – en het verbaasde hem dan ook niets. Naast zich hoorde hij een zacht gegeeuw dat hij al vaker gehoord had. Zo vaak dat hij de eigenaar ervan direct kon herkennen. “Goedemorgen, Hector,” zei hij tegen de Gallade die een halve meter van hem verwijderd was en ook bezig was met wakker te worden. Judah liet hem zijn gang gaan en kroop zijn tent uit om te zien hoeveel sneeuw er was gevallen. Zodra hij buiten kwam zakten zijn voeten wat in de sneeuw en zag Skia een meter of twee verderop in de sneeuw staan. Ze stond 's nachts altijd op die afstand buiten de tent om de wacht te houden, maar tot nu toe had ze dat nog niet gedaan tijdens een sneeuwbui. Gelukkig konden Honedge wel tegen de kou en zou het wel goed met haar gaan. “Goedemorgen, Skia,” zei hij uit gewoonte. Wacht. Waarom kwam ze niet van de grond af, zoals ze normaal gesproken altijd deed zodra Judah haar begroette?

Hij kwam wat dichterbij en werd nu toch wel bezorgd. Skia moest hem wel gehoord hebben, zeker nu er sneeuw lag en zijn voetstappen dus een stuk luider waren. Op dat moment viel zijn frank. “...Je zit toch niet vast, hè?” De Honedge maakte een metaalachtig geluid. Judah zuchtte en liep dichter naar de Pokémon toe. Als ze inderdaad vastzat zou hij toch wel iets moeten bedenken om... Op het moment dat hij zijn handen om het heft wilde sluiten, schoot Skia de lucht in en lachte metaalachtig. Judah viel haast achterover van het schrikken en stond stomverbaasd naar de Honedge te kijken. “Grappenmaker die je bent,” zei hij wat grinnikend, waarbij hij zijn hoofd schudde. Hij had het kunnen weten. Skia hield ervan om hem voor de gek te houden, puur voor haar vermaak. Sommige mensen zouden kunnen denken dat dat gevaarlijk gedrag was, omdat een Honedge het leven uit een mens kan zuigen door zijn sjerp om zijn slachtoffer heen te slaan, maar zo was Skia niet. Judah had ondertussen wel gemerkt dat ze dat niet bij hem wilde doen, al was hij er niet zeker van of dat kwam omdat ze hem als een bondgenoot zag of omdat ze anders geen doelwit meer zou hebben voor haar grappen.

Ondertussen kwam Hector ook de tent uit en ademde de frisse lucht in. Zoals gewoonlijk ging Judah nu weer de tent in om zich om te kleden, want het zou toch wel wat apart zijn als je de hele dag in je pyjama rond liep. Met het grootste gemak had hij binnen een minuut zijn gewone kleding aan en kwam weer naar buiten, om daar zijn Pokémon aan te treffen die wat met de sneeuw speelden. Tenminste, Skia was met de sneeuw aan het spelen. Hector stond gewoon te wachten op wat Judah te zeggen had, die even met zijn handen tegen elkaar wreef om ze op te warmen en vervolgens om zich heen keek. Ze hadden op deze plek niet veel meer te zoeken, dus dan bleef er nog één optie over. “We gaan maar eens verder trekken,” sprak hij, waarna hij zijn rugzak uit zijn tent haalde en deze begon te vullen. Hector maakte ondertussen de tent los van de grond en na een kwartier zat alles in de rugzak en was het bijna niet meer te zien dat er een tent op deze plek had gestaan, op een sneeuwvrije plek na dan. Judah keek even op de kaart die hij bij zich had, terwijl hij de rugzak op zijn rug hief. De tas was zwaar, maar hij was het gewicht allang gewend geraakt en was bovendien in staat om een lange tijd te lopen met het extra gewicht op zijn rug. Zodra Judah had bepaald welke richting het groepje uit zou gaan, begon hij te lopen. Hector liep schuin achter hem en Skia had haar lemmet in haar schede gestoken en lag zo bovenop de rugzak.

Na een dik kwartier te hebben gelopen, kwam er ineens iets tegen het gezicht van Judah aan, waardoor hij direct stopte met lopen. De klap had niet echt pijn gedaan en hij haalde met zijn hand de sneeuw van zijn gezicht af. Sneeuw? Het kon niet van een tak zijn afgevallen, want dan zou het bovenop zijn baret of rugzak beland zijn. Judah hoefde maar even opzij te kijken om te zien dat er duidelijk een sneeuwballengevecht aan de gang was. Voor zover hij kon zien was er maar één mens aanwezig en waren de andere deelnemers Pokémon. Hij bleef even staan en was net van plan om weer verder te lopen, toen hij merkte dat er wat gewicht van zijn rugzak af kwam – een kilo of twee. Het volgende moment zag hij Skia naar de sneeuw zweven en een hoopje sneeuw pakken met haar sjerp, waarna ze het de vorm van een bal gaf en het lukraak naar één van de andere aanwezigen gooide. Judah zuchtte en schudde zijn hoofd, waarna hij een stap zette in de richting waar hij naartoe wilde, maar hij merkte op dat Hector hem niet volgde. Hij draaide zich om en zag dat hij ook wat sneeuw aan het verzamelen was. Blijkbaar hadden de twee Pokémon zojuist besloten dat zij de derde partij gingen zijn in het gevecht. Judah rolde met zijn ogen, maar haalde toch de rugzak van zijn rug af en zette deze op de grond. Skia en Hector maakten er meteen gebruik van als schuilplaats. De jongen besloot maar om even het woord te nemen. “Mogen wij ook meedoen?” vroeg hij wat luider dan normaal, zodat de andere persoon hem kon horen vanaf de plek waar hij stond. Erg veel zin had hij er niet in, maar zijn Pokémon mochten ook weleens wat plezier maken en zo te zien vonden ze dit geweldig.

Een directe reactie kwam er niet van het meisje. Ze deed haar mond wel open, maar de Monferno gooide een sneeuwhoop tegen haar aan, waardoor het meisje hoestte in plaats van iets te zeggen. Het was voor Judah moeilijk om in te schatten of ze instemde of juist niet, dus besloot hij even af te wachten. Verkeerde keuze. Hij had de Tyrogue niet opgemerkt die hun kant op rende met twee sneeuwballen in zijn poten en hij wist pas dat de Pokémon er was toen hij een sneeuwbal volop tegen zijn gezicht aan kreeg. Hij slaakte een geschrokken kreet en verschool zich vlug achter zijn rugzak. Terwijl hij de sneeuw van zijn gezicht af aan het halen was, kwam Skia uit haar schede en schraapte hiermee wat sneeuw op. De Honedge zweefde met een grote snelheid naar de Tyrogue toe en keerde de schede ondersteboven, zodat iedereen die vlak onder haar zou staan getrakteerd zou worden op een sneeuwdouche. Hector maakte van de gelegenheid gebruik door een sneeuwbal richting de Monferno te gooien. Hij trok zich snel terug achter de rugzak, maar kon niet voorkomen dat de kam op zijn hoofd door een sneeuwbal werd geraakt.

Oké, bij nader inzien vond Judah zo'n sneeuwballengevecht toch wel leuk. Hij pakte een hoopje sneeuw en maakte er een bal van, waarna hij boven zijn rugzak uitkwam en de sneeuwbal naar één van zijn tegenstanders gooide. Hij wist nog net op tijd te bukken toen de zoveelste sneeuwbal zijn kant op werd gegooid en hij moest het wel toegeven: het werd met de seconde leuker. Hij besloot het er maar op te wagen en pakte een tweede sneeuwhoop waar hij een bal van maakte en richtte deze op de schouder van het meisje. Normaal gezien zou hij een meisje niet zomaar 'aanvallen', maar wie heeft er gezegd dat zulke regels nog golden bij een sneeuwballengevecht? Judah wierp de sneeuwbal in haar richting en bukte weer, zodat enkel zijn ogen nog boven de rugzak te zien waren.

Skia had de grootste lol en lachte metaalachtig, waardoor ze niet meer lette op de Tyrogue en een sneeuwbal tegen haar heft aankreeg. Ze trok zich vlug terug en verzamelde weer sneeuw met haar schede, waarna ze weer rondzweefde om een Pokémon op een sneeuwdouche te trakteren. Dit keer was de Pancham aan de beurt en Skia hield haar met sneeuw gevulde schede weer ondersteboven recht boven de Pancham. Ze draaide echter snel om haar as toen er weer een sneeuwbal op haar af kwam en dit keer wist ze de sneeuwbal dwars doormidden te snijden met haar lemmet. Ze zweefde gauw weer terug naar de rugzak, waar haar trainer en Hector ondertussen nog steeds stand hielden tegenover de tegenpartij. Judah wilde net nog een sneeuwbal gooien, toen er eentje tegen zijn hoofd aankwam en zijn baret eraf sloeg. Hij liet vlug zijn sneeuwbal los en pakte de groene baret die nu ook wat was bedekt met witte sneeuw. Zonder het hoofddeksel voelde Judah zich naakt, dus hij zette hem snel weer op om vervolgens opnieuw een sneeuwbal te maken. Hij keek om de hoek van zijn rugzak toen hij de stem van het meisje hoorde.

'Om even terug te komen op wat je net vroeg, ja, ja dat mag.' Judah trok zijn hoofd weer snel terug toen er weer een sneeuwbal op hem afvloog, terwijl Hector een poging deed om er één naar het meisje te gooien. 'Maar dat had je zelf waarschijnlijk al door,' vervolgde ze. Judah maakte snel nog een tweede sneeuwbal. “Dat had ik al gemerkt, ja,” riep hij, waarna hij de twee sneeuwballen tegelijkertijd naar zijn tegenstanders wierp. Eigenlijk was het toch wel gezellig, al kende hij de namen niet van de tegenpartij. Nog niet. “Hoe heet je, eigenlijk?” riep hij, waarna hij weer een sneeuwbal ontweek. Hector leek ondertussen een idee te hebben gekregen en ging staan, zodat zijn bovenlichaam boven de rugzak uitkwam. Meteen schoten er allerlei sneeuwballen op hem af, die hij terugkaatste met de lange bladen aan zijn onderarmen.

Judah had al een volgende sneeuwbal gemaakt toen het meisje antwoord gaf op de vraag hoe ze heette: Cecille. Hij had de naam nog niet eerder gehoord, maar dat was ook niet zo vreemd, aangezien hij al net zo weinig namen kende als mensen. Omdat hij niet had verwacht dat ze haar Pokémon ook ging introduceren, had hij de sneeuwbal al haar richting uit gegooid toen ze naar haar Pokémon wees. De Tyrogue heette dus Sivar, de Pancham heette Björn en de Monferno heette Åsa. Ze stelde haar andere Pokémon niet aan hem voor, maar die leken ook niet mee te doen aan het gevecht. Judah dook snel weer achter de rugzak toen er voor de zoveelste keer een sneeuwbal op hem af vloog. Ondertussen had Hector ook weer wat sneeuw bij elkaar gepakt en stond klaar om te gooien. De sneeuwbal die voor hem was bedoeld miste hem, waardoor hij weer op zijn beurt de sneeuw naar de Pancham toe gooide. Het hele gevecht begon overigens zo chaotisch te worden dat Björn zelfs een sneeuwbal naar zijn eigen trainer wierp.

'En wie mag jij wezen?' De stem van Cecille had Judah even afgeleid, waardoor hij een sneeuwbal tegen zijn oor aankreeg. Hij deed een korte poging om de sneeuw ervan af te vegen voordat hij antwoordde. “Judah!” riep hij terug, waarna hij naar zijn Gallade gebaarde. “Dit zijn Hector...” Hij knikte naar iets boven Cecille's hoofd. “En Skia!” Op dat moment liet de Honedge, die boven het meisje was gaan zweven, weer een lading sneeuw vanuit haar schede vallen in een poging om Cecille te raken. Judah grinnikte geamuseerd en gooide weer een sneeuwbal richting de Monferno, terwijl Hector druk in de weer was met het bekogelen van de andere twee Pokémon.

Het resultaat van Skia's actie kwam als een verrassing voor Judah. In plaats van hem en zijn Pokémon te bekogelen, keerden Cecille's teamgenoten zich tegen haar en begonnen de sneeuwballen naar haar te gooien. Judah staakte het vuren en wachtte even af op wat er ging gebeuren. 'Verraden door mijn eigen troepen!' riep Cecille nadat ze dramatisch door haar knieën was gezakt. 'Deze oorlog heb ik verloren... Maar ik kom terug, soldaten!' Na dit gezegd te hebben viel ze achterover op de grond. Het was maar goed dat dit geen echte oorlog was, want dan zou ze niet in staat zijn geweest om ooit nog op te staan. Over opstaan gesproken... ze deed er wel lang over. Judah vroeg zich af of het wel goed met haar ging en maakte aanstalten om op te staan en naar haar toe te gaan, maar haar Tyrogue was hem voor en liep naar haar toe. Zodra de Pokémon tegen haar aanstond schoot ze overeind en greep hem vast, wat Judah toch wel een déjà vu-gevoel gaf. Skia had die ochtend bijna dezelfde grap uitgevoerd bij hem, maar nu kon hij er wel om lachen. Een Honedge en een mens die iets gemeen hebben. Hoe bestaat het?

Als straf voor het overlopen werd Sivar genadeloos gekieteld. Zo te zien was Cecille nog niet van plan om hem los te laten, want zelfs haar Monferno wist haar armen niet van de Tyrogue af te krijgen. Uiteindelijk liet ze hem toch gaan, waarna ze lachend opstond en de sneeuw van zich afklopte. 'Aangenaam, Judah! Sorry dat ik het gevecht zo abrupt eindigde, maar het wordt een beetje oneerlijk als je in je eentje overblijf,' zei ze vervolgens tegen de jongeman, waaruit hij definitief kon concluderen dat het gevecht was afgelopen. Hij stond op – hij moest namelijk gebukt achter zijn rugzak zitten – en keek haar aan. “Insgelijks. En ik denk dat we allemaal al wel genoeg sneeuw tegen ons aan hebben gekregen,” reageerde hij, waarna hij even om zich heen keek. Zijn eigen Pokémon waren weer bij hem komen staan. Hij richtte zijn blik weer op Cecille en stak zijn hand uit. “Vrede, neem ik aan?” Op dat moment merkte hij dat zijn baret wat zwaar aanvoelde, dus daar lag vast nog wat sneeuw op van één of andere sneeuwbal. Hoe dan ook was Judah niet van plan om het er nu al af te halen, want dan zou hij zijn baret moeten afzetten en voor hem stond dat gelijk aan zijn broek uitdoen: iets wat hij niet zomaar zou doen, zeker niet in het bijzijn van een meisje.

Toen Cecille zijn hand schudde, merkte Judah dat ze toch wel een ferme handdruk had voor een meisje. Niet dat hij het erg vond, maar meestal gaven ze een hand die bijna breekbaar aanvoelde. Ergens had hij ook wel kunnen verwachten van Cecille dat ze een stevigere handdruk had dan anders, aangezien ze zich ook goed staande had gehouden in het sneeuwballengevecht. In elk geval bezegelde het de wapenstilstand die waarschijnlijk wel een jaartje zou standhouden en bij de volgende sneeuwval weer opgeheven zou worden. Het viel hem op dat moment op dat Cecille een rode bandana om haar hals droeg en hij vroeg zich af of die bandana dezelfde functie had voor haar als de baret voor Judah. Omdat hij hier wat over nadacht, ontging het hem dat het meisje naar hem toe was gebogen. 'Er ligt wat – wacht, laat mij maar.' Voordat Judah iets had kunnen zeggen, klopte Cecille de sneeuw van zijn baret af en liet deze per ongeluk op de grond vallen.

Meteen schoten de handen van Judah naar de plek waar zijn groene hoofddeksel normaal gezien zat en slaakte hij een verraste maar mannelijke kreet. Hij zei even niks toen Cecille haar excuses aanbood en bukte om de baret te pakken. Voor hem voelde het alsof hij enkel in zijn onderbroek stond, maar andere mensen zouden gewoon zijn blonde haar bovenop zijn hoofd zien zien, wat dezelfde structuur en kleur had als de rest van zijn haardos. Cecille had ondertussen de baret opgepakt en stak het uit in de richting van Judah, wiens gezicht ondertussen wat rood was geworden. “Dank je,” zei hij, waarna hij snel de baret pakte en deze met net zo'n snelheid op zijn hoofd plaatste. Zijn gezicht begon langzaamaan zijn normale kleur terug te krijgen en Judah hoopte maar dat het niet te veel had opgevallen. 'Ik zie dat je een vechttype hebt! Ik ben een groot fan van dat type, zoals je misschien al hebt gezien,' zei Cecille toen. Judah volgde haar blik naar Hector, die merkte dat hij bekeken werd en even achter zijn hoofd krabde. Hij keek weer naar Cecille's Pokémon, die inderdaad bijna allemaal vechttypes waren. Dat hem dat nog niet was opgevallen!

“Ik zie het, ja. Ik heb niet echt een favoriet type, maar vechttypes zijn inderdaad erg indrukwekkend,” antwoordde hij. Hector kwam ondertussen wat dichterbij, want hij was blijkbaar wel nieuwsgierig geworden naar wat die mensen over zijn type te vertellen hadden. “En ze lijken vaak ook wat op mensen, vind je niet?” zei Judah vervolgens grinnikend. Zeker toen hij nog een kind was zag hij Hector als een klein broertje die toevallig een Pokémon was. Herstel, nu was dat nog altijd het geval.

Cecille grinnikte en zei dat Sivar misschien wel een beetje te veel op haar leek. Ook al wist Judah niet precies wat ze ermee bedoelde, hij moest er toch even om lachen. Hector leek qua gedrag en karakter ook wel op hem – en bovendien had hij ook een groene “helm” op zijn hoofd, al had hij die van nature. Judah werd even verrast door het voorstel van Cecille. Een Pokémongevecht tussen Hector en één van haar Pokémon? Hij wist niet goed wat hij ervan moest denken. Hij vermoedde dat Cecille een trainer was en als ze dat inderdaad was, had ze waarschijnlijk meer ervaring dan hij. Judah keek even om naar Hector, want uiteindelijk was hij degene die werd uitgedaagd. De Gallade leek ook even na te denken over het voorstel, maar knikte uiteindelijk goedkeurend. Als extra bevestiging kruiste hij eerst zijn armen, om ze vervolgens snel weer uit te rekken, alsof het zwaarden waren. Judah glimlachte en keek weer naar Cecille. “Akkoord. Welke Pokémon kies jij?” vroeg hij, waarna hij weer even naar Hector keek. Aan zijn houding was duidelijk te zien dat hij klaar stond voor een gevecht en van plan was om ervan te genieten. “Jij mag trouwens beginnen, als je wil,” zei Judah nog tegen Cecille.