Uptown Funk [Judah Kana]

Judah was er te laat achtergekomen dat Cecille niet háár nummer, maar dat van haar vriendin aan hem had gegeven. Nu had hij dus Sara aan de lijn in plaats van Cecille, wat niet erg handig was op dit moment. De jongeman had nu eenmaal geen enkel gevoel voor richting in steden en in zijn eentje zou hij Cecille misschien wel nooit vinden. Gelukkig kende Sara min of meer de weg in Santalune City en wist ze hem door de stad te leiden. Op een gegeven moment had Judah dan eindelijk een bakker gevonden waar hij ook nog een blond meisje zag staan met een Tyrogue. Dat kon gewoonweg niemand anders zijn dan Cecille en naarmate hij dichterbij kwam, werd hij hier steeds zekerder van. “Heel zeker. Haar Tyrogue staat er ook bij. Bedankt voor je hulp!... Zal ik doen. Tot ziens!” Hij legde af en met zijn Holo Caster nog in zijn hand liep Judah op Cecille af. “Ik moet je de groeten doen van Sara,” zei hij met een knikje naar zijn Holo Caster, waarna hij snel even de naam bij het nummer veranderde naar “Sara” in plaats van “Cecille”. Dat was wel zo handig.

Het was duidelijk dat Cecille nogal verbaasd was dat Judah haar vriendin kende. De jongeman kon het niet laten om even te grinniken en hield zijn Holo Caster even voor zich uit. “Je gaf me háár nummer in plaats van de jouwe,” antwoordde hij. Nu hij er zo over nadacht, was het best een grappige situatie. Het was iets wat je in een grappige film zou zien of bij een verborgen camerashow, maar in het echt? “Zullen we anders even naar binnen gaan? Dat praat wat gemakkelijker,” stelde hij toen voor. Het was niet alleen makkelijker om te praten als je aan een tafel zat, maar Judah had wel gemerkt dat hij door al dit gedoe nog meer honger had gekregen en hoe sneller hij iets te eten zou hebben, hoe beter.

De Tyrogue schoot in de lach, maar Cecille zelf reageerde droogjes dat het stom van haar was. “Ach, dat kan iedereen wel overkomen,” zei Judah in een poging de situatie wat gemakkelijker te maken. Hij volgde Cecille naar binnen en de heerlijke geuren van de tientallen broodjes en gebakjes lieten hem bijna watertanden. Voordat hij de kans had gekregen om naar een fijn plekje te zoeken om te zitten, rende Sivar al naar een tafel toe en maakte duidelijk dat dat de plek was waar hij wilde gaan zitten. Judah liep ernaartoe en ging tegenover Sivar en Cecille zitten, waarna hij merkte dat er naast hem nog een stoel vrij was. Eigenlijk had Hector nog wat verzorging nodig, maar de rust in de Poké Ball en zo meteen ook iets te eten zou hem vast wel goed doen. Hij liet de Gallade naast zich verschijnen, die even wat verrast om zich heen keek, maar al snel naast zijn trainer ging zitten. “Zullen we nu even onze nummers uitwisselen, of wil je eerst wat eten?” vroeg Judah toen hij Cecille weer aankeek.

Dat Sivar een gesprek wilde voeren, zorgde ervoor dat Hector zowaar praatte – in Pokémontaal natuurlijk –, wat zelden voorkwam. De Gallade was meestal een stil type en als hij al iets wilde zeggen, deed hij dat telepathisch en sprak hij zo enkel tegen Judah. Dit was dus best een ongebruikelijk moment, maar het verbaasde Judah verder maar weinig. Ondertussen besloot Cecille dat ze eerst maar eens wat te eten zouden halen en Judah volgde haar zodra ze was opgestaan. Wat besluiteloos keek hij naar al de lekkere broodjes, gebakjes en taarten. Tja, waar had hij eigenlijk zin in? Op dit moment zou hij bijna alles naar binnen werken wat hem zou worden voorgeschoteld. Het ontging hem echter niet dat Cecille haar Tyrogue riep, die naar hen toekwam en Hector kwam er vanzelfsprekend ook bijstaan. Terwijl Judah nog nadacht over wat hij zou nemen, had Hector al een keuze gemaakt. Hij had zijn blik gericht op hetzelfde soort gebakje als zijn collega-vechtpokémon en Judah nam zich voor dat hij dat voor de Gallade zou kopen. Uiteindelijk vroeg Cecille wat hij zou nemen en hij wilde net zeggen dat hij het nog niet wist, toen hij ineens iets heerlijks zag liggen. “Een worstenbroodje,” besloot hij te zeggen, waarna hij ook zijn keuzes bestelde. Zodra hij alles gekregen had, betaalde hij voor het eten en liep weer terug naar de tafel.

Gelukkig waren er ondertussen geen andere klanten binnengekomen en kon het groepje gewoon weer aan hun tafeltje gaan zitten. Judah ging als eerste zitten en wachtte tot Hector ook naast hem zat, waarna hij de Gallade het gebakje gaf en hij zelf het worstenbroodje al vasthield. “Smakelijk!” reageerde Judah. Hij nam een hap van het broodje en... het smaakte veel beter dan hij had verwacht! Het broodje van Cecille smaakte haar duidelijk ook en ze vroeg hoe Judah's broodje smaakte. “Echt verrukkelijk!” antwoordde hij en om zijn woorden wat extra kracht bij te zetten nam hij een tweede hap van zijn broodje. Heerlijk! Hector genoot zelf ook van zijn gebakje en er was zelfs een glimlach verschenen op het gezicht van de gewoonlijk serieuze Pokémon.