Doing Team Rocket stuff

Team Rocket en zijn assignments. Ze waren niet erg en het was niet dat de zwart harige het allemaal met tegen zin deed, verre van. Het was gewoon dat ze enkel kwamen wanneer hij er geen zin in had of wanneer hij wat beters te doen had. Een koffie drinken bijvoorbeeld, dat was zeer belangrijk wilde hij eens een rustig dagje hebben of een rustige avond. Niet belangrijk? Wel ja, het was maar net wat je zelf belangrijk vind en wat niet. Die avond deed hij toch liever net wat anders, maar als hij zijn taken als maar op zij zou schuiven dan bleef hij het uitstellen, en uitstellen. Daarom dat hij ook daar stond. Voor de Tower of Mastery. Binnen in branden licht dat overduidelijk kwam van een kampvuur dat mensen daar gesticht hadden. Zwervers? Yeah waarschijnlijk. Of de ongure types die er klaarblijkelijk leken rond te dwalen opzoek naar Arceus mag weten wat. Dat ging leuk worden.
Floyd stak zijn handen in zijn jaszakken vooraleer hij de toren binnen stapte. Er waren best veel mensen te zien en zo ook enkele pokémon dat hij kon zien. Magmortar, Machoke en een Electivire. Ze waren hier vast bezig met fun stuff. De Magmotar en Electivire stonden er maar wat bij te staan, of beter gezegd ze stonden toe te kijken hoe de Machoke soms een steen uit de muur klopten, en als het niet lukten zou één van de andere pokémon ten hulp schieten. Wat was hun plan? De toren laten instorten? Het was wel eens wat anders dan dingen in de fik steken, de wereld proberen te veroveren. Ja, het was nog best origineel.

Het verbaasde Floyd dat het toch een hele tijd had geduurd vooraleer iemand hem had opgemerkt. Hij was namelijk een indringer in hun persoonlijke zaken. Iemand riep naar hem, al was het niet meer dan een Ej, gevold door de vraag wat hij deed in de Prism Tower. Als ze meteen een antwoord hadden verwacht hadden ze pech. De zwart harige nam rustig de tijd om de omgeving in zich op te nemen en te zien hoeveel mensen er waren. Het waren er toch heel wat. Gezellig. Dezelfde stem als eerder riep naar hem dat hij wat zei. ‘Werkelijk? Dat was me nou niet opgevallen,’ zei Floyd. Hij bedoelde het sarcastisch maar het was duidelijk dat hij de sarcasme in zijn stem vergeten was. De kerel wisselde namelijk een blik met een ander uit die zijn schouders op hield. ‘Gezellig optrekje hebben jullie hier,’ ging Floyd verder die nog enkele stappen naar voor wilden zetten maar zijn pad werd geblokkeerd door één of andere brede kerel. Soms wenste hij echt dat hij wat groter was en misschien iets breder was gebouwd. Echt een indruk liet hij niet na qua spieren en lengten. ‘Of niet,’ mompelde hij haast onverstaanbaar voor zover hij zelf door had. Zijn blik was afgedwaald naar de drie pokémon die hun werk hadden laten vallen. Ook hun hoofden waren allemaal op de vreemdeling gericht. Floyd haatte het om in het midden van de belangstelling te staan.
Er werd hem gevraagd wat hij er deed, en iemand hoger in de toren riep dat hij weg moest gaan. Iets groffer maar goed, dat was bijzaak. ‘Ik ben hier precies om nieuwe vrienden te maken,’ die keer moest de sarcasme er wel in gezeten hebben. ‘Wel nee, eigenlijk ben ik hier om jullie allemaal naar buiten te krijgen zodat ik rustig mijn werk kan doen.’ Dat was wat hij daar deed, zijn werk, enkel weerhield die bende sukkels hem ervan om het goed te kunnen doen. ‘Dus als ju-’ en daar stopte zijn zin. Hij had te laat gezien dat de Electivire op hem af was gekomen, één van zijn zwarte uitsteeksels rond hem had gebonden en de andere gevaarlijk dicht bij zijn gezicht hield. De straaltjes elektriciteit kon hij haast horen. Hij was weer eens goed bezig.

Een stuk of vijf mannen waren om hem heen komen staan. Allemaal zagen ze er hetzelfde uit, ruigere types dat dachten dat ze cool en angstaanjagend waren. Ze bezagen de toren vast als hun persoonlijke optrekje of zo iets. Iets werd tegen hem gezegd maar het was niet alsof dat Floyd echt aan het opletten was. Zijn aandacht ging vooral naar de plek waar ze aan het breken waren geweest. Hij moest van Team Rocket komen zien of hij hier het één of het andere kistje kon vinden, wie weet waren deze kerels wel naar hetzelfde op zoek en was het verstopt op die locatie. Daar kwam hij natuurlijk niet achter als hij vast bleef hangen. ‘Ik hoop ten zeerste dat jullie beseffen dat dit een grote fout was,’ zei Floyd. Hij had het natuurlijk over hem gevangen pakken en bedreigen. Een lach vulde de ruimten wat Floyd de kans gaf om twee van zijn pokéballen te vergroten. De kerels hadden het niet eens door, dat was pas wanneer dat twee rode stralen uit de pokéballen kwamen die veranderde in een Blastoise en Hydreigon. De Hydreigon vuurde meteen een aanval af op de Electivire. Zijn zwarte tentakel liet Floyd los terwijl de pokémon zelf naar achter vloog en tegen de muur aan knalde. Zonder ook maar een seconde te twijfelen raakten Floyd de Keystone aan die de mega evolutie van Bellamy in gang zetten.
De vijf personen waren wijs genoeg om naar achter te stappen en afstand te creëren. ‘Hydro Pump.’ De Magmotar en Machopke hadden zich klaar gezet om de aanval op te vangen maar het was niet in hun opgekomen dat de Blastoise hun trainers zou aanvallen. Door de harde waterstraal werden de kerels zo naar achter geblazen richting de deur. Als de beschermende pokémon dat het waren gingen de drie pokémon naar hun trainers toe om zeker te zijn dat ze in orde waren. ‘De deur bevind zich vlak naast jullie, als jullie nu verstandig zijn zou ik deze toren verlaten en nooit meer terug komen,’ zei Floyd met vernauwde ogen. Kort gebaarde hij naar Waglington die voor hem kwam zweven, klaar om de mensen aan te vallen. De beslissing die genomen werd was voor beide partijen positief. De drie pokémon werden terug geroepen en de kerels verlieten - na wat geschold - de Tower of Mastery. ‘Daar zijn we van af.’

Ook Floyd had één van zijn pokémon terug laten keren en dat was Waglington geweest. Bellamy had hij nog nodig om te zien wat zich in die muur bevond. Als er al iets was. ‘Haal daar nog enkele stenen tussen uit, maar zie wel dat de boel hier niet in stort.’ Floyd had geen zin om aan zijn einde te komen door zijn eigen pokémon. Wel ja, als er iets zou instorten dan was het dat domme beeld dat er stond want het gat bevond zich juist in het onderstuk van het standbeeld. Bellamy ging gelukkig voorzichtig te werk en na enkele stenen weg gehaald te hebben zetten hij wat stappen naar achter om Floyd ruimte te geven. Het was geen al te groot gat maar wel diep. Floyd stak zijn hand en een deel van zijn arm erin om op de tast te zoeken naar iets dat een doosje zou kunnen zijn. Hopelijk had hij niet gewoon kostbare tijd verspilt.