Omnia habet causam

Hij bleef wel vrij vaak de toren bezoeken, dat was hem wel zeker opgevallen. Of eerder, was het niet dat hij de Tower of Mastery bezocht, was hij wel ergens anders in Shalour City te vinden. Een klein zuchtje kwam uit zijn mond, het was bijna een gewoonte geworden. Niet dat het nou bepaald veel erg was. Altijd afwisseling kon ook soms voor narigheid zorgen. Bij deze gedachten verscheen er onwillekeurig een grijns op zijn gezicht, met wat er later gaat gebeuren gaat verandering zeker toegepast zijn. Naast hem liep Lugus, zijn Lucario. De Pokémon viel in tegenstelling tot de rest van zijn team niet bepaald veel op, dus het was minder opvallend als hij een Lucario naast zich had lopen dan een Charizard die ergens rondvloog. De verkoelende lucht in de toren voelde veel prettiger aan dan buiten, waar het naar zijn menig vrij warm was. Niet dat zoiets erg was. Het was gewoon dat de jongen vrij weinig met hittes had, niets bijzonders. Met zijn blik omhoog gericht keek Nathan naar het enorme Lucario standbeeld voor hem. Het ding was echter niet hetzelfde als Lugus, gezien de voor eeuwig in steen gemaakte Lucario in mega vorm was. Zelf had de jongen deze maar twee keer gezien; een keertje bij zijn Lucario, de andere keer van de locale gymleader. De eerste keer had de Aura Pokémon iemand aangevallen. Het kon beter zijn vervlopen zeg maar. Schuin ging zijn blik naar de Lucario, welke met grote ogen keek naar het standbeeld voor hem. Hm, dat is nog waar ook ja, de Aura Pokémon had het ding nog nooit gezien he? Voor alles een eerste keer zoals ook wel werd gezegd. Enkel wie daar als eerste op was gekomen, dat kwam niet bij de jongen op. Misschien dat hij naar boven moest gaan, er kon nog wat te zien zijn, enkel betwijfelde Nathan deze gedachte. Het was duidelijk te merken dat er maar weinig personen waren, het was onwaarschijnlijk dat er heel veel mensen waren welke allemaal zo stil konden zijn namelijk. Op zijn voetstappen na klonk het in de toren leeg, al snel klonk een tweede stel -waarvan hij aannam dat deze van Lugus waren- en een derde stel voetstappen. Wacht. Wat? Een derde stel voetstappen? Omdat hij zo in gedachten was verzonken merkte hij het pas te laat dat dit persoon vlak voor hem bevond. En ze botsten. Er klonk een gemompelde sorry van dit persoon, waarbij hij zelf zijn hoofd schudde. "Niet jouw schuld, ik had zelf beter moeten opletten." wat, waarom deed hij ineens zo... niet-Nathan? Ah well, mensen andere impressies van hem geven dan normaal kon ook wel eens een ander iets zijn dat nog wel wat kon worden. "Gaat het?"

"Niet jouw schuld, ik had zelf beter moeten opletten." Zei de stem die aan het persoon waartegen ze was gebotst toebehoorde. Shira keek op, okay mooi dan was dat ook weer makkelijk geregeld. In ruzie om onbenullige dingetjes had ze dan ook alles behalve zin. "Gaat het?" Vroeg de groenharige jongen haar vervolgens. Kort wierp de blondine een blik op haar elleboog waarna ze de jongen weer in zijn gele ogen aankeek. "Enkel een schram, niets ernstigs, jij?" Vroeg ze om beleeft te blijven nadat ze antwoord had gegeven. Schrammen had ze genoeg gehad in haar leven, het waren kleine dingen die binnen een week weer compleet waren verdwenen. Niet iets om een drama van te gaan maken, niet in haar geval tenminste.

Kort knikte hij toen er werd gesproken dat er enkel een schram was, niet dat er nou trouwens heel veel anders kon gaan gebeuren. Al schudde de groenharige daarna al weer snel zijn hoofd toen het aan hem werd gevraag of hij iets was. "Ik heb niets." hij had erger gehad, heel veel erger dan zo een kleine botsing dat bijna niets getekende. Zijn ogen keken haar onderzoekend aan, bijna keurend. Het was nogal moeilijk haar leeftijd in te schatten, maar ze zou hoogstens een jaar of twee van zijn eigen leeftijd kunnen verschillen. de laatste keer dat zoiets was gebeurd wouden hij en het andere persoon niets met elkaar te maken hebben, wat voor hem wel weer scheelde. Hij had het niet altijd nou veel met praten of dergelijk. "Nathan is de naam." stelde hij zichzelf maar voor.

Shira's blauwe ogen vielen op de Lucario die achter de jongen stond. Lucario een van de pokémon die instaat was tot Mega Evolutie en waarvan het beeld midden in de toren was in zijn Mega Evolutie vorm. Zo ver ze wist had ze eigenlijk nog niet veel meer Lucario's gezien, die van de jongen was een van de eerste. "Nathan is de naam." Het voorstellen van de jongen wekte haar uit haar gedachtes. "Mijn naam is Shira, aangenaam Nathan." Stelde ze zichzelf voor en zei ze de standaard beleefdheid er achter met een knikje. "Wat kwam je hier eigenlijk doen?" Vroeg ze vervolgens rustig uit nieuwsgierigheid. Veel had ze niet te doen op het moment dus een rustig gesprekje kon geen kwaad.

Aha, ze haar naam was dus Shira. "Aangenaam." klonk er enkel van hem, zonder ook maar iets anders, zoals een knikte of dergelijke. Wat hij daar kwam doen? Tja, dar was eigenlijk nog wel eens een best goede vraag ook. "Gewoon wat rondkijken, al is er wel bijna niets te zien." dit sprak hij als ervaring, van de vorige keer dat hij in de Tower of Mastery was geweest. Het was een.. apart bezoekje geweest. "En jij dan?" kaatste hij de vraag terug, het was iets om het gesprek om gang te houden.

"Aangenaam," zei de groenharige jongen enkel. De perfecte beleefdheid was het niet, maar alsnog beter dan niets. Ze kon dan ook niet van iedereen verwachten om beleeft te zijn, dat was ze zelf niet eens altijd. Zelf was ze het dan ook over het algemeen alleen maar omdat ze dat zo van haar vader had geleerd, uit respect voor hem deed ze dat nu nog. "Gewoon wat rondkijken, al is er wel bijna niets te zien." Beantwoordde Nathan haar vraag. "En jij dan?" Stelde hij de vraag binnen enkele secondes ook weer aan haar terug. "Ik kom hier wat informatie zoeken over Mega Evolutie aangezien ik zelf een, nou ja bijna twee, van de pokémon heb die dat zouden kunnen. Daarom wil ik weten hoe het zit voor de tijd dat zij er aan toe zijn." Antwoordde Shira rustig en eerlijk op zijn vraag. Dat was eigenlijk een logische reden om hier te zijn, veel andere dingen waren er eigenlijk niet te doen.

Terwijl er antwoord werd gegeven deed de groenharige zijn handen in zijn zakken. Ergens kon het hem niet minder uitmaken wat mensen ergens deden en waarom. Hij had het eerder gevraagd zodat het niet awkward stil zou blijven, en trouwens, als dat wel het geval werd kon hij gewoon weggaan, simpel als wat. Al luisterde hij maar half, kwam er wel het een en ander binnen over dat ze wat wou gaan uitzoeken met mega evoluties. "Ah." Kwam er als een kort antwoord. Waar hij in tegenstelling wel min of meer geïnteresseerd over was vroeg hij wel naar "En Shira, kom je uit Kalos?" soms kon er daar nog wel interessante informatie uit gehaald worden, al was dat niet altijd het geval.

Nathan deed tijdens haar praten zijn handen in zijn zakken. Lekker nonchalant zo. "Ah," zei hij enkel zonder er verder woorden aan te besteden of verder geïnteresseerd proberen te zijn. "En Shira, kom je uit Kalos?" Vroeg de groenharige haar vervolgens. Ergens had ze het idee dat hij niet eens geïnteresseerd was in de dingen die hij aan haar vroeg maar ze gewoon zomaar vroeg zonder er echt naar te luisteren. Het gaf haar minder zin om überhaupt nog iets te zeggen. Sociaal blijven was niet altijd even makkelijk voor haar. "Origineel wel, de laatste drie jaar heb ik echter in Jotho gewoond, ik ben nog niet veel meer dan een week terug in Kalos." Antwoordde ze zonder daarna nog iets terug te vragen. Als hij daadwerkelijk verder wilde praten zou hij dat maar moeten doen, zelf ging ze er geen moeite voor doen om het gesprek op gang te houden. Op die manier zou het zichzelf uitwijzen.

Eerst Kalos, daarna Jotho en weer terug naar Kalos dus? Ook niet echt dat elke dag te zien was, al had hij het niet echt bepaald voor het zeggen. "Ik kom zelf uit Kanto, al ben ik daar al een geruime tijd niet meer geweest." En met die tijd bedoelde hij acht jaar. Het was niet volledig nodig voor anderen over hem te weten, maar soms was het wel nodig om uit de ander wat meer informatie te krijgen. Misschien niet altijd prettig om te doen, maar dat was wel met heel wat meer dingen zo. Daar kon niets aan veranderd worden. Alhoewel, er waren altijd diverse manieren, maar ze waren niet allemaal zonder geweld.

Hij begon uit zichzelf weer te praten. Praktisch beantwoordde hij de vraag die zij niet aan hem had gesteld. "Ik kom zelf uit Kanto, al ben ik daar al een geruime tijd niet meer geweest." Vertelde hij zonder er verder nog iets over te zeggen. Ach waarom dan niet nog een poging doen om verder te gaan met het gesprek. Echt veel andere dingen had ze toch niet te doen vandaag. Anders zou ze maar een beetje doelloos ronddwalen waarschijnlijk. "Waarom ben je dan naar Kalos gekomen?" Vroeg ze daarom maar aangezien het de meest logische vraag was om te stellen op het moment.

Een kleine, vrijwel onzichtbare frons verscheen bij het horen van haar vraag. Hm, het was niet dat hij haar de waarheid wou gaan vertellen. Gewoon een klein deel ervan, met nog een hoopje leugens zou het wel goed. "Je zou kunnen zeggen dat ik er niets meer te zoeken had, Kalos is wel zeker.. interessanter dan Kanto." Er stond een kleine grijns op zijn gezicht. "En jij dan, waarom was jij naar Johto gegaan?" Nathan lette totaal niet op het feit dat Lugus zijn trainer intensief aanstaarde, alsof deze de groenharige nog nooit zo had meegemaakt.

"Je zou kunnen zeggen dat ik er niets meer te zoeken had, Kalos is wel zeker.. interessanter dan Kanto." Antwoordde Nathan waarna er een grijns op zijn gezicht verscheen. "En jij dan, waarom was jij naar Johto gegaan?" Vroeg hij haar vervolgens. Hem vertellen waarom ze werkelijk naar Johto was gegaan? Mooi van niet. Haar verleden was nou niet bepaald iets om trots over te vertellen, in ieder geval niet voor haar. Sommige mensen zouden misschien trots zijn op het eerste deel van haar verleden, zij behoorde niet bij die mensen. "Ik ben uit huis gezet en bij een gezin in Jotho gaan wonen." Vertelde ze rustig zonder er bij te zeggen waarom ze uit huis was geplaatst.

Langzaam knikte hij bij haar antwoord. Niet iedere dag was zo een antwoord te horen maar ach, als hij voor hemzelf het echte verhaal ging vertellen zou de jongen raar worden aangekeken. Hij was vrij dom en onwetend over de wereld, al was dat nu duidelijk. "Niet iets dat iedereen zomaar overkomt." sprak hij luchtig, alsof Nathan er geen probleem in zag. Niet dat hij het zag, veel zorgen over de medemens had hij niet. Enkel die vrienden -of meer- met hem waren. Eigenlijk waren er dat wel vrij veel nu hij jet zich bedacht, veel meer dan hij eigenlijk nu zou willen hopen.

Nathan knikte langzaam bij haar antwoord. Ze deed er natuurlijk luchtig over, wat zou ze anders moeten doen. Haar hele levensverhaal aan een onbekende vertellen? Dat zou het er zeker niet logischer op maken, daar was ze zeker van. "Niet iets dat iedereen zomaar overkomt." Zei de groenharige er vervolgens net zo luchtig over als Shira er zelf over deed. Ergens wel fijn, dan waren ze er snel over klaar ook. Beter dan iemand die meteen wilde weten waarom in ieder geval. "Tja sommige dingen overkomen je gewoon."