Come out, come out, wherever you are ~

Blije draaide het meisje een rondje, terwijl haar staartjes sierlijk met haar beweging mee zwierden. Verrukt bekeek Tan haar eigen spiegelbeeld. Zoals verwacht stond dit uniform haar erg goed, het was perfect gewoon. Ze had uiteindelijk het broekje omgeruild voor een rokje, gewoon omdat ze zich daar fijner bij voelde. Het was waar dat haar benen mooi waren, maar een strakke broek onthulde ook dingen die ze liever voor zichzelf hield. Ze was en bleef vijftien en haar ouders zeiden dat ze pas verder mocht gaan met haar metamorfose als ze achttien of ouder was, dus voor nu zou ze alles maar even moeten accepteren en ermee moeten leven.
Al neuriënd huppelde ze het gebouw uit, gevolgd door een Turtwig die wat moeite moest doen om haar bij te houden omdat het toch een schildpad Pokémon bleef met een wat trager tempo normaliter. ‘We gaan dit tolletje eens uitproberen Eddie!’ kondigde ze blij aan waarna ze zich een beetje omdraaide zodat ze naar de Pokémon kon kijken. Ze liep achteruit, wat langzamer zodat de Turtwig haar beter bij kon houden. ‘Oh Eddie, als ik je gewoon kon dragen dan hadden we dit probleem niet…’ Natuurlijk kon hij er ook niks aan doen, niemand kiest ervoor om op een bepaalde manier geboren te worden… En zo kon zij dat eens weten.

De nieuwe wereld om haar heen fascineerde het meisje, maar er was één ding wat erbovenuit stak: de toren. Vanuit iedere plek waar ze stond kon ze hem wel zien en het duurde niet lang voordat de aantrekkingskracht van het onbekende zijn werking op haar begon te krijgen. Als gehypnotiseerd wist ze zich er een weg naartoe te banen, bleef ervoor staan.
In plaats van het meteen te betreden besloot het meisje er een rondje omheen te lopen. Haar handen achter haar rug gevouwen, alles rustig bekijkend en in zich opnemend. Ze wilde net wat zeggen, tegen haar geliefde Turtwig, toen een geluid ervoor zorgde dat ze stil bleef staan en om zich heen keek. Eddie voegde zich al snel bij haar. ‘Hallo?’ klonk haar stem eenzaam over het gebied, terwijl ze nog steeds om zich heen keek. ‘Wees niet bang, ik bijt niet!’

OOC; Eerste post voor Fleur Fievez!

De ander was alles behalve bang. Voor ze het doorhad werd Eddy zowat besprongen door een andere Pokémon. De katachtige Pokémon was te snel voor de Turtwig, die het maar gewoon onderging. Hij scheen het niet super erg te vinden, maar voelde zich er wel ongemakkelijk onder. De schildpad Pokémon was vrij timide en zei nooit echt veel, zo deed hij dat nu ook niet.
Met grote ogen keek Tan ernaar, ietwat verbaasd door wat er nou precies voor haar ogen gebeurde. Het duurde echter niet lang of ze kreeg een brede grijns op haar gelaat. ‘Hallo daar!’ sprak ze blij, hurkte naast haar Pokémon neer en de onbekende kat. Eventjes keek ze naar hem, waarna ze ineens de ander vastgreep met twee handen: pakte zo de poten vast van de kat en hield hem voor zich. ‘Wat ben jij actief zeg,’ glimlachte ze.
 
Na de Pokémon nog even te hebben bekeken realiseerde ze zich dat er nog iemand zich bij hun had gevoegd. De blondine keek op en liet de Pokémon langzaam los. ‘Eddy, wees aardig,’ sprak ze terwijl ze weer recht ging staan en naar de ander keek. De persoon was ook blond en een meisje. Ze had mooie blauwe ogen… De kleuren waren een beetje hetzelfde als die van haar, maar buiten dat verschilden ze erg veel van elkaar. Wij zij een best ‘bol’ gezicht had, als je keek naar haar wangen die net twee bapao’s waren zo bol, was haar gezicht vrij slank en had ze een duidelijke kaaklijn.
‘Oh sorry,’ verontschuldigde ze zich, ‘Is deze Pokémon van jou? Hij’s echt een schatje!’ De reden dat ze zich verontschuldigde was voor het zomaar aanraken van andermans Pokémon. Zelf had ze liever ook niet dat bepaalde types aan haar dierbare Eddy kwamen en vandaar dat het dus beter was om eigenlijk eerst toestemming te vragen – maar ze had het meisje eerst niet opgemerkt dus was dat haar totaal ontschoten.

Het was duidelijk dat de blondine de eigenaar was van de kat toen deze weer terug naar haar toeliep en zich liet oppakken. Meestal lieten Pokémon zich niet door iedereen oppakken, maar door hun eigenaars altijd wel en omdat de ander de enige hier was moest zij wel de eigenares zijn van de Meowth.
Er kwam een lichte frons op haar gelaat toen de ander iets zei over een prijs en een show. Ze had zich destijds wel enigszins ingelezen in de verschillende soorten… Pokémonberoepen. Maar er waren een paar die ze al gelijk had afgeschreven; zoals trainer én breeder. Ze was te onhandig en chaotisch om een gymgevecht te kunnen winnen, daarbij ook te naïef, en voor een breeder… Ja daar had ze gewoon het geduld niet voor – zo makkelijk was het. Vandaar dus ook dat ze niet wist wat een ‘show’ in moest houden, omdat ze het boekje daarvoor gelijk weer dicht had gedaan. ‘Een show? Voor werelds schattige Pokémon?’ vroeg zo nogal dom, omdat ze echt geen idee had – het was het enige wat ze kon verzinnen qua show als ze naar de kat keek.
 
Ze hurkte weer neer, streek met haar handen over haar rokje terwijl ze dit deed zodat deze netjes tussen haar benen werd geklemd. Met haar handen op haar knieën geplaatst keek ze toe hoe Jumper weer naar haar toeliep. ‘Hallo Jumper,’ glimlachte ze, ‘Ik ben Tan!’ Langzaam stak ze een hand naar hem uit, hield deze voor hem zodat hij het even kon inspecteren. ‘Hij is nog jong hé?’ merkte ze op, maar hield haar blik op de Pokémon gericht, ‘Ik denk dat alle jonge Pokémon wel hun negatieve trekjes hebben, net zoals een klein kind. Ze moeten nog leren wat wel en niet mag, maar dat komt vanzelf.’ Zo was het althans bij haar gegaan destijds als klein kind. Eddy had ze gekregen toen hij al wat ouder was en ook volgroeid als Turtwig.

Voorzichtig besloot ze uiteindelijk haar handen door de vacht te laten glijden van de Meowth, pakte hem zachtjes vast en tilde hem uiteindelijk op. Het duurde niet lang of ze wist hoe ze hem het beste vast kon houden, de positie waarin het niet naar voelde voor zichzelf – maar ook niet naar voor hem (gewoon zoals je normaliter een kat vasthoudt). Ze draaide een van haar handen een beetje, die bij zijn schouder zat, en krabde hem een beetje bij zijn wang. ‘Je gaat me toch niet krabben?’ vroeg ze liefjes, waarna ze opkeek. ‘Oh, eh… Ik ben Tan, trouwens en dit is Eddy.’ Ze keek om zich heen, moest even zoeken naar de schildpad die zich een beetje achter haar had verstopt. Hij was dit keer niet zozeer bang voor de ander, eerder verlegen.