Eigenlijk was het niet eens Oskar’s bedoeling geweest om naar de kermis te gaan. Hij wilde gewoon een bezoekje brengen aan Santalune City, maar toen hij er aan kwam bleek het dat er een groot feest aan de gang was. Hij klaagde echter niet, want kermissen betekenden attracties en lekkere snacks en veel plezier met veel mensen en dat waren allemaal dingen waar Oskar geen nee tegen zei. Hij voelde zich zelfs een heel stuk gelukkiger toen hij er achter kwam dat er feest was. Misschien dat hij zelfs nog iets gratis kon scoren! En zo niet, dan kon hij misschien iets winnen. Dat klonk ook al als een feest. Het zou pas écht een droomfeest zijn, als hij hier met een date was geweest, maar hij had bewust er voor gekozen om de afgelopen paar weken niet meer op dates te gaan. Even weer wat rust kon ook geen kwaad. Sowieso had hij hier moeilijk een date voor kunnen plakken, aangezien de kermis voor hem volledig onverwachts was gekomen.

Enfin, Oskar was blij met deze verrassing en stapte met een brede grijns tussen de mensen door, op zoek naar een attractie die hij zijn geld waard vond. Hij overwoog om één van zijn Pokémon om hulp te vragen, maar die hielden waarschijnlijk niet van drukte. Was het eigenlijk toegestaan om een Pokémon mee te nemen een attractie in? Dat zou hij eigenlijk ergens moeten navragen. Dan kon hij alsnog een date hebben. Nee, wacht, dat klonk wel heel sad. Een date met een Pokémon? Dan was hij nog liever alleen.

Hij koos er voor om de Octillery eens uit te proberen. Deze attractie had hij als kind ook wel eens in gezeten, dus hij wist dat hij het niet vervelend zou gaan vinden. Of het vervelend of een gelukje was wist hij niet, maar het bleek een populaire attractie te zijn en toen hij aan de beurt was zat er in elk karretje al iemand, de meesten zelfs al twee personen. Hij was gedwongen om bij iemand anders in te stappen, wat hij zelf geen probleem vond maar de ander misschien wel. Daarom besloot hij maar om toestemming te vragen voordat hij zijn brede lijf in het karretje propte. “Sorry, is het oké als ik hier bij in kom? Anders wacht ik nog wel een rondje,” vroeg hij voorzichtig.

Pas nadat hij de vraag gesteld had keek hij naar wie er in het karretje zat. Tot zijn verbazing was het iemand die hij kende – wat echt een wonder was, want Oskar kende niet veel mensen in Kalos. Vreugde overspoelde hem bij het zien van de blonde haren en het mooie gezicht van Cevella. “Whoa!” was het eerste wat hij uit bracht. “Cevella! Jou heb ik lang niet gezien.” Als ze niet vast zat in het apparaat had hij haar een knuffel gegeven. Misschien was het maar beter, want nu herinnerde hij zich waarom hij haar had aangesproken. Vlug klom hij de machine in en klemde hij zichzelf vast, zodat hij er niet uit zou vliegen als de Octillery begon te bewegen. Dat zou nog eens wat zijn. “Hoe gaat het met je?” vroeg hij, zijn blik weer op Cevella richtend. Dat praten in een attractie misschien niet zo’n goed idee was stond hij niet bij stil.

Ook voor Oskar kwam de beweging van de attractie vrij onverwachts. Hij verloor de concentratie op wat Cevella aan het zeggen was, waar hij dat wel voor nodig had omdat het nogal luidruchtig was op de kermis. Dat ze haar zin niet af kon maken door de attractie had hij niet door, maar zijn schuldgevoel verdween al snel toen ze hem een vraag stelde. Of hij hier alleen was. “Jeeep!” Ook zijn woord(en) klonk(en) wat langgerekt door de beweging. Een gesprek voeren kon nog eens lastig worden zo, maar hij ging toch door met praten. “Aals mijn brooeer mee niet verteeeld haad vaaan de kermiisss, haad ik heeet niet eeens geweten!” zij hij, zijn best doend om verstaanbaar te zijn, beide ondanks de beweging en over de luide kermismuziek heen.