The past is filled with lies

"Ik heb zo een vermoeden dat het iets was dat we absoluut niet hoefden te weten." zei Nath. Kort nam Tawn weer een slok, wetend dat ze een erg droog iets zou zeggen als ze dat niet deed. Ze moest zich werkelijk in gaan houden om niks droogs te zeggen. Echter bleef ze staren naar het glas water. Juist ja. Dus dit was de reden dat ze naar dit huis moest komen? ... Okay dan... Kort keek ze echter op toen ze iemand van de trap hoorde komen. De vader herkende ze van de vorige keer, echter was de moeder nieuw en deze lachte... Jezus. 'Ach... het is niet dat ik jullie nooit 'gezien' heb' Kort grinnikte Tawn waarna ze even naar haar glas keek. "Gezellig," zei ze even zachtjes... Dat was er sneller uit gekomen dan verwacht. Dus nam ze nog maar een slok.

Zodra pas ook de ouders waren gekomen keek Nathan naar hen om, om meteen lichtjes rood aan te schieten bij wat de oudere vrouw zei. Arceus, moest dat echt? Riddle moest het ook erg vinden, gezien ze er nu zo bijzat. Hij kuchte even, hopend van dit onderwerp af te komen. "Maar dat was niet waarom we hier zijn gekomen.." nee, totaal niet. Arceus. Waarom moest het echt precies nu, op dit moet gaan gebeuren.

"Maar dat was niet waarom we hier zijn gekomen.." Ze grinnikte even zachtjes. Zou wat zijn als het wel zo was. 'Hey jongens kom eens allemaal gezellig kijken naar wat we doen' lol. "Inderdaad" Hoorde ze van die vader. 'Zoals ik al gestuurd had... Denken we dat jullie zussen zijn... of te wel jij bent ook onze dochter..' Ze keek even lichtjes op van haar glas naar die man en keek even licht verbaasd. Ho... Ho... Wacht daar even. 'Ik weet het wel zeker' zei die moeder. 'Je bent direct na je geboorte geadopteerd' Uhm... Okay dan... 'De redenen hiervoor waren dat we jullie beiden een goed leven wilden geven en dat konden we toen helaas nog niet' Vervolgde hij even kort. 'Je echte naam is Tacey... geen idee wat je naam nu is' Kort slikte even... Terwijl hij de fotos op tafel legde, bleef ze hem aankijken. "Tawnee," zei ze even. "Het is Tawnee..." zei ze vervolgens zachtjes. Daarna zette ze het glas op tafel en pakte ze eerst even een foto vast. KOrt keek ze ernaar... Echter legde ze hem snel terug op tafel en nam ze die geboortecertificaat even vast. Kort keek ze ernaar... Maar al snel legde ze hem terug neer en nam ze snel nog een foto. Licht verbaasd staarde ze ernaar. 'We wilden jullie beide niet belasten met de waarheid, echter hebben we later wel pogingen gedaan om je te vinden' ... 'Echter was dit tevergeefs, de gegevens van je adoptieouders samen met heel veel andere documenten waren helaas verloren gegaan toen ons oude huis afbrandde' Kort slikte het meisje, starend naar een foto waar alles duidelijk op stond. 'Het spijt ons dat dit alles niet eerder verteld is en dat het zo vaag is allemaal' Ze voelde hoe haar lichaam even trilde. Betekende dat... Dat... dan... Alles van haar... Ouders, nee, anders oudrers, adoptiedingen... Leugens waren? Al die jaren. En Lion... Dit kon niet... Nee, dit was niet waar. Ietwat geschokt verstijfde ze, waarbij de foto vantussen haar vingers viel. Dit kon... Dan klopte de rest dus ook... Waarom haar moeder nooit naar haar had gekeken als een dochter, maar meer als een persoon. Kort slikte ze waarna ze even naar voren leunde en haar handen in haar haren zette. En... Waarom ze dus ook niet op hen leek. Kort probeerde ze haar ademhaling onder controle te houden. Dus... Al die stomme jaren... Al die pijn. Allemaal dat ze had moeten doen... Voor haar... 'ouders'... Maar aan de andere kant... Had ze ook van hen gehouden. Al die herenneringen. Kort welden er tranen op. Leugens... Allemaal. Ze sloot haar ogen even en veegde even kort in haar gezicht om wat tranen weg te nemen. Dit was te... Te... Plots... En het onderwerp was ook gewoon te gevoelig voor haar. Kort slikte ze even. Daarna schudde ze lichtjes haar hoofd, alsof ze wilde zeggen dat dit niet waar kon zijn.

Stilletjes luisterde de groenharige naar wat de ouders te zeggen hadden, hij had hier vrij weinig mee te maken dus hield zijn mond er ook over. Soms nam hij kleine slokjes van zijn cola, het gesprek volgend. Dus Tawn's ehm.. Officiele naam wat Tacey. Okay dan. Moest hij gaan onthouden, kon hij misschien ooit nog een grapje mee gaan uithouden. Er werden foto's en papieren gelegd, welke hij van een afstand bekeek, maar kon er toch niets van opmaken dus lette al niet meer op de dignen. Toen de ouders uitgesproken leken te zijn leek er iets te geneuren met de blondine. Ze trilde geheel, had haar handen in haar haren gezegd. Weinig dat hij kon gaan doen, dus tja. Maar wow, hij had dat eigenlijk niet echt zien aankomen, hun twee zussen.. Apart. Maar nu het werd gezegd, hij wist nog wel hoe Riddle eruit zag voor ze haar haren had geverfd, nog blond en all. Tawn was ook blond, leek genoeg op elkaar. Voor hem dan, was vast en zeker weer heel anders voor hen. De jongen sprak geen woord, laat het de twee meiden maar eerst even verwerken, leek hem wat beter.

Kort slikte ze even. Okay dus... Dus... Dat was allemaal niet echt? Kort veegde ze nogmaals de tranen weg, gevolgd door het langzaam opkijken van het blonde meisje. Even voelde ze een hand op haar rug en keek ze even naar de roodharige. Hoe... Moest dit nu allemaal? Wat... Wat was dit? Kort slikte ze, waarna ze even keek van haar zus naar de ouders. Even keek ze elk kort aan. Daarna knipperde ze even en sloeg ze haar ogen weer naar de grond. Ze wilde heel graag even alleen zijn... Misschien buiten... Kort slikte ze... Nee... Okay... Niet weglopen. Ze haalde diep adem en keek terug op waarna ze even kort geforceerd een lach op haar gezicht haalde, haar armen had ze nu op haar schoot gelegd. Daarna sloeg ze echter al snel weer haar ogen van hen. Wat nu? Moest ze lekker gaan vertellen wat er in die jaren was gebeurd. Kort zuchtte ze even... En hoe moest het nu? Kort keek ze terug op. "Als... Je me zocht..." klonk er even. "... Hier ben ik dan," klonk er even zachtjes, waarna ze zachtjes lachte, maar toch even de tranen wegveegde. Gewoon kalm blijven Tawn.

Al leek Riddle er nig vrij nuchter op te reageren, leek het bij Tawn niet geheel makkelijk te gaan. Toen ze ineens opkeek was er een geforceerde lach te zien, waar toch over haar gezicht tranen rolden. "Als... Je me zocht..." begon ze ineens, wat? "... Hier ben ik dan," waarna de blondine haar tranen wegvoog. Het leek nu, zo, op deze manier echt een typische actie die zij ging doen. Zachtjes moest hij even grinniken om zijn eigen gedachten, oh Tawnee toch.

Kort slikte ze even... Okay dan... Gewoon... He. 'Kijk, we zijn enorm blij dat we je gevonden hebben... maar we gaan je niet dwingen om hier te blijven of wat dan ook' zei... Haar vader. Okay, Arceus, dit was echt raar. Om zo over deze man te denken. Kort knipperde ze even. 'De keuze is geheel aan jou, je bent niks verplicht, als je bij je adoptieouders wilt blijven wonen is dat je goed recht' Wel meteen sloeg ze haar ogen van hem af en keek ze kort naar de grond. Als er een iets was dat Tawn niet kon, dan was het keuzes maken. 'We begrijpen dat dit nogal groot nieuws is en dat jullie beide het nog wel moeten verwerken' zei de moeder nog. Kort keek ze even naar de grond. Aan de ene kant wilde ze heel graag deze mensen, en daarbij haar echte familie, beter leren kennen. Maar aan de andere kant had ze zo het gevoel dat ze dan haar adoptieouders verraadde. Kort staarde ze naar de grond. Ze zou nu heel graag die mensen willen bellen. Dus ze keek even lichtjes op. "Zou ik iemand mogen bellen?" klonk er even. Naja. Vanaf haar punt leek het erg onbeleefd nu gewoon recht te staan en te gaan bellen. Zeker midden in een gesprek zoals deze.

De vader van Riddle- ehm, hun twee sprak dat dat hij de blondine niets dwong. Zelf zat Nathan met zn gedachten ergens anders, oke, hij heeft dus gehad met zussen, zonder het door te hebben dat ze zussen waren. Niet echt erg ofzo, nee, totaal niet eerlijk gezegd. Hij keek op toen Tawn vroeg of ze iemand mocht bellen fronste hij even, ergens toch wel benieuwd naar wie dat mocht zijn, misschien haar adoptieouders, leek hem wel logisch.

Geen idee hebbend van wat de andere ervan dachten... Maar zij wilde gewoon iets weten... Geen idee hoe zij erover zouden denken... Die andere, haar adoptieouders. Altiar en Trev waren hun naam. En dan had ze nog Lionell, haar uhm... 'Broer' dus. Kort zuchtte ze even. Eigenlijk wilde ze echt helemaal niet... Dit doen... Maar ergens voelde ze een verplichting om het te doen. Gewoon, ze was zo... Kon zij nogal weinig aan doen eigenlijk. Kort slikte ze even waarna ze kort opkeek en even naar die ouders van haar keek. Okay dan... Uhm... Goed. "Natuurlijk mag dat" Kort verscheen een klein lachje op het gezicht van het jonge meisje. Het liefst wilde ze buiten bellen, gewoon... Alleen. Dat zouden ze vast snappen. Ze kwam dan ook overeind en liep naar de deur, waarna ze al snel buiten stond en even kort rondkeek. Echter sloeg ze eerst haar ogen weg en trok ze de deur achter zich toe. Ze nam de de Holo caster in haar handen en keek er even onzeker aan... Here we go. Kort drukte ze het bekende nummer in. Eerst maar de vaste huisding proberen. Ze tikte het bekende, groene ding aan en bracht de Holo Caster naar haar oor, zodat ze kon gaan bellen. Kort keek ze even rond. Hier buiten was het echt mooi... Om eerlijk te zijn... Kort zette ze een stapje naar voren. De eerste keer dat de Holo Caster over ging, beet ze even nerveus op haar onderlip. Daarna zuchtte ze even en begon ze alweer te stappen. Hoe pijnlijk het ook was... Ze forceerde zich wel. Maar meestal stapte ze als ze over zulke dingen moest bellen... Gewoon dingen die niet lekker lagen. Kort slikte ze, waarna ze zich omdraaide en nog een paar kon horen hoe het ding over ging. Toen het blondje net wilde toeleggen, hoorde ze opeens hoe de telefoon aan de andere kant werd opgenomen. "U spreekt met Altiar Kore," "Ja mam... Ik ben het," klonk er even zachtjes. Kort hoorde ze even een klein lachje aan de andere kant van de lijn."Tawnee! Das echt al lang geleden dat ik jouw stem heb gehoord!" klonk er opgetogen. Kort slikte ze even... Ze wist naar wat ze aan het wijzen was, maar zoal zij als haar vader wisten dat ze er niks meer mee wilde. "Inderdaad..." Klonk er zachtjes. Ergens had ze gehoopt dat het de vader, Trev, van het gezin zou zijn. Hij was een stuk aangenamer... "Het is echt toevallig dat je nu belt," klonk er even. KOrt keek ze even rond, nog steeds was ze rond aan het stappen. "Ik heb je vader kunnen overtuigen, hij vind het ok dat je terug gaat zingen," Wacht wat? Kort stopte Tawn met stappen. "Wat? Je weet best dat ik dat niet wil?!" Riep ze een beetje luider dan dat ze wilde. Kort hoorde ze even een zucht, gevolgd door een zacht gelach. "Je hebt geen keuze schatje, je bent onze dochter," Kort kwam er een brok in haar keel. Ze slikte even langzaam. "Dus, we komen je waarschijnlijk overmorgen oppikken in Santalune, bij Lennert, je weet wel, die vriend van pap," Kort keek ze even snel naar binnen in het huis. "Ik weet wel zeker dat je stem nu sterk genoeg is," klonk er even. "Zonder je broer en je vader... Die... Het ongeval heeft gehad is er weinig inkomen," klonk er weer eens. "GA DAN ZELF WERKEN!" Riep ze even veel te snel in het ding. Kort sloeg ze haar ogen van het gebouw af. "... Tawnee, dat is geen toon om tegen je moeder te praten," klonk er even. Kort balde het meisje haar hand tot een vuist. "Je hebt geen keuze, je bent minderjarig," klonk er. "Je hebt een jaar je zin mogen doen, nu word het wel tijd dat je deze hele 'Pokémon reis' laat voor wat het is," Kort hoorde ze een zwak gelach. "Je moet ook denken aan je inkomen voor later, schat. Met Pokémon trainen ga je echt geen huis kunnen kopen," Kort voelde ze tranen prikken. "Je moet eens wakker worden," klonk er weer. "Je leeft in een droom en het is mijn job om je weer wakker te maken en klaar te maken voor de maatschappij waar we allemaal inzitten," Even legde ze een hand in haar gezicht. Arceus. "Als het goed gaat kan je het misschien nog combineren met je werk, het trainen... Af en toe ene gym uitdagen, hm?" Klonk schudde ze lichtjes haar hoofd. "En... En Lion?" Zei ze even met trillende stem. "Hij? Oh, hij zal het wel goed doen. Hij verdiend tenminste nog geld met het breeden van Pokémon. In vergelijking met jou, Tawnee, staat hij met zijn beide voeten op de grond," Kort snikte ze even. Even  bleef het stil aan de andere kant van de lijn, net zoals bij haar. Maar uiteindelijk voelde ze een hevige woede opflakkeren bij haarzelf. "Ik... Ik zit echt niet met m'n hoofd in de wolken," klonk er even zachtjes. Het was moeizaam... Maar het lukte wel. Kort schoot de vrouw aan de andere kant in de lach, feeks dat het was. "Schat toch, je weet heel goed dat vechten met Pokémon  voor kleine kinderen zijn," klonk er even op een heel serieus stem... Voor kleine kinderen? ... "Ik heb een Aggron..." "Wat leuk," "Van level 100," Opeens werd het heel stil, geen gelach deze keer. "Ik ben bijna verdronken, heb een Krokorok aan mijn arm gehad... Ik was bijna dood toen ik van een klif viel," Haar stem klonk bloedserieus, zelfs niet zacht. "Ik kreeg een kogel in mijn been," vervolgde ze even. De ander bleef stil. Maar uiteindelijk trok deze haar bek weer open. "Dan kom je zeker naar huis," "Ben ik al," zei ze even op een zachte stem. "Wat zei je daar?" "Je hoorde me wel..." Even hoorde ze afkeurend gesnuif. "Ik weet het, Altiar..." zei ze zachtjes. "Wat? Dat ik je nu kom halen? Ja daar mag je heel zeker van zijn jongedame. HOE DURF JE ZELF ZO TEGEN ME TE DOEN?!" Even hoorde ze hoe er wat geroep aan de andere kant van de lijn was. Kort streek ze wat tranen weg. "Ik ben geadopteerd he?" En toen werd het stil. Het bleef heel lang stil... Toen hoorde ze een luid gesnuif. "Ik heb ze ontmoet," zei ze zachtjes. "Al die jaren... Jullie... Waarom deden jullie dat? Ik ben niet eens jullie echte dochter... Ik..." "Ja, je bent geadopteerd," klonk er snel. "Kind, je ouders wilden je niet, je moet blij zijn," Even kwam er een brok in haar keel. "Denk je serieus dat iemand zo'n kreng als jou in huis wil?" Ze voelde tranen prikken. "Dit komt allemaal door die kutman van me," mompelde het mens. "Ik had nooit moeten instemmen om dit kind in huis te nemen," klonk er weer. "Je bent alleen maar problemen, weet je dat?!" Even snikte ze zachtjes. "Wat ga je nu dan doen? Hm? Wat moeten wij nu doen?" Kort slikte ze even. "Denk je serieus dat je een keuze hebt?" Even voelde ze tranen langs haar wangen gaan. "Want dat heb je echt niet," Kort voelde ze zich lichtjes trillen... Tawn, kalm blijven. "IK ZWEER JE ECHT, JIJ GAAT ZINGEN VOOR MIJ EN JE GAAT VEEL GELD VOOR MIJ BINNEN HALEN," Wel meteen gooide Tawn het ding op de grond en draaide ze zich om, waarna ze al snel snikkend wegrende, maar toen struikelde. Daar lag ze dan... Trillend, snikkend... Nooit zou ze een echte familie hebben... En al die jaren waren gewoon leugens en maskers... Ze legde haar handen in haar gezicht en huilde meteen een stuk harder. Alles haatte haar... En ze was zo bang.

Het antwoord van de ouders was eigenlijk best wel logisch, waarom zou de blondine eigenlijk niet mogen bellen? Oke, misschien niet al te handig om gewoon zomaar ervoor weg te lopen, zou enkel voor de anere mensen immers verwarring opbrengen. Naja. Hij volgde met zijn ogen de blondine hoe ze de deur uitliep, zodra deze weer werd dichtgedaan werd zijn aandacht ergens anders op gefixt. "Maar wie had dat ooit gedacht, dat jij en Tawn zissen waren." sprak de groenharige na een tijde stil gebleven te zijn. Jup, ondaks dat haar officiele naam dus Tacey was, zou hij de blondine gewoon blijven noemen zoals hij haar altijd had gekend. Wie zou het nou fijn vinden om na jaren hetzelfde te worden genoemd, ineens een andere naam te 'krijgen' enkel omdat de andere niet offifieel was?