The past is filled with lies

Kort trok ze haar benen op. Het trok natuurlijk wel wat door de draadjes... En het deed ook echt wel pijn... Kort zuchtte ze. Eigenlijk wilde ze helemaal niet mee... Want ze snapte er echt bar weinig van... En ze moest nog iemand zoeken daar... Maar toen ze eigenlijk letterlijk de boot op werd gesleurd had ze weinig keuze gehad. Ze zuchtte even zachtjes, ze had de hele reis geweigerd op te kijken en ze zat daar maar, want veel kon ze niet doen door die schotwonde van haar. Ze had gelukkig wel een fab kruk. Ze zat ergens op een soort bankje, die tegen de rand was geplaatst. Kort liet ze dan ook haar blik afdwalen naar het golvende water. Ze zouden er weldra zijn zeker... KOrt slikte ze even. Wat was dit allemaal? Ze vond Riddle maar eng en Nath had haar nog geen dag terug geschoten, dus ja, ze voelde zich niet echt zo veilig -ookal was dat tweede haar schuld-.

{Nathan & Riddle}

En daar waren ze weer terug opweg naar Kalos, het was wel even leuk geweest in Hoenn, voor zover het dat te noemen was dan. Hij en Riddle hadden Tawnee gewoon lettelrijk de boot op gedragen, waarom? Nou, ze moest gewoon mee naar Kalos, punt uit. Een zuchtje ontsnapte zijn mond, hopelijk duurde het niet al te lang meer. Nee, qua wachten had hij echt geen geduld. Hij stond tegen de reiling aan van de boot, voor zich uit starend en deels naar de oceaan. Het was hem opgevallen dat mensen hem vermeden bij het zicht van het niet sl te mooie litteken op zijn wang. Beter ook nog, Nathan had er echt geen zin in om nou met mensen te gaan praten.

Ze zuchtte even en keek langzaam van het water naar het land dat met de seconde dichter kwam. Nu zou terug lopen naar Hoenn helemaal niet goed gaan. Toen er werd omgeroepen dat ze zich moesten klaarmaken omdat ze weldra zouden aanleggen, bewoog het blonde meisje voor geen meter. Ze bleef enkel naar het water staren. Ze wilde niet mee. Punt uit. Kort trok ze haar benen dichter naar zich toe, wat een nog pijnlijker gevoel gaf. Ze sloeg haar armen om haar benen en bleef zo zitten... Nope, ze mogen haar gewoon laten zitten.

Pas toen er werd omgeroepen dat ze bijna gingen aanleggen, lette de groenharige ook volledig op. Hij keek op, om de regio te gaan zien, eindelijk, kon een keertje tijd worden. Bij het zicht van Tawnee welke niet leek te bewegen zuchtte Nathan even, dat werd haar weer meesleuren dan. "Kom overeind, anders word je weer meegesleurd." sprak de jongen rustig tegen de blondine. Hij gaf haar nog een kans, maar als ze die niet ging aannemen moest het maar even op een andere manier gaan gebeuren.

"Kom overeind, anders word je weer meegesleurd." Ze reageerde er niet op en keek zelfs niet op. Hmpf. "Ja... gedraag je niet als een kleuter" hoorde ze van de roodharige. "Ik kan hier ook allemaal niks aan doen" Ze strekte al snel haar benen en liet ze van het bankje glijden waarna ze even kort haar kruk nam. Ze keek echter nog steeds niet op, ze wilde geen oogcontact maken met hen. Kort slikte ze. Toen ze echter waren aangelegd, kwam ze waarschijnlijk sneller overeind dan dat er van haar werd vannacht. Ze forceerde zich wat en wandelde snel weg van de twee, waarbij ze al snel van de boot was en met deze pas verder wandelde, starend naar de grond. Het deed best pijn, maar wat maakte het ook uit.

Geen enkele reactie, zelfs toen Riddle ook wat kwam zeggen. Een zuchtje verliet zijn mond, wat hadden ze daar nou weer aan. Echter toen de boot was aangelegd en hun aan land mochten gaan stond de blondine in no time op, om daarna weg te benen. Nathan keek haar wat beduusd na, haalde zijn schouders op en liep Tawn maar achterna. Juist ja. "Weet je wel waar je heenmoet?" riep de groenharige haar nog na. Arceus, mochten hij en Riddle haar zo nog uit de mensengroep vissen en naar Anistar dragen. Dat ging wat worden.

"Weet je wel waar je heenmoet?" Ja, Hoenn, terug naar daar. Kort liet ze haar blik over de grond gaan. Ze knipperde even voorzichtig. Ze wilde echt net de ball van Saiko pakken, toen ze opeens een persoon voor zich zag en moest stoppen met haar gewandel. Kort knipperde ze even met haar ogen waarna ze kort verbaasd naar de roodharige keek. "Oké, nou even opletten, de auto is die kant niet op en zo kom je ook nooit bij ons huis" Ze zuchtte even zachtjes... Juist ja... "Je hebt nou gewoon even geen keus..." Kort sloeg haar ogen van de andere af. Yeah so... Kort sloot ze haar ogen dan ook. Ze besefte zelf maar half waarom ze mee moest... Nee correctie, ze wist eigenlijk niet waarom ze naar dat huis moest. Kon ze niet gewoon haar leven leiden? Jezus.

Arceus, ja Riddle, dat snapte hij ook wel. Ondertussen leek de roodharige Tawn te hebben ingehaald en wat tergen haar te zeggen, iets wat te maken had met waar een auto stond. Wetende dat de blondine totaal niet wou gaan meewerken liep hij naar haar, vervolgens tilde de groenharige haar op, om Riddle aan te kijken. "Laten we daar dan maar heengaan." sprak hij droogjes, om die richting op te lopen, de blondine in zijn armen gewoon mee te dragen, of ze het wou of niet.

Haar blik bleef even strak op de grond gericht. Pffff, kon je dit werkelijk geloven? Zij allesinds niet nee.... kort zuchtte ze, maar toen ze opeens van de grond werd gevist, keek ze kort verbaasd rond. Wie, wat, waar... waarom? Oh Nathan... kort zuchtte ze. Nee, ze wilde zelfs nier verzetten, wetend dat de groenharige haar zo onder bedwang kon houden als hij wilde. Kort snoof ze dan ook lichtjes, waarna ze even kort naar de grond staarde, of eigenlijk gewoon haar blik naar beneden hield. Ze kwamen immers in beweging, nog wat gepraat, blabla, kortom, ze kon weinig doen. Uiteindelijk keek ze wel lichtjes op toen ze opzoek waren naar die auto. Kijk als iemand der nu eens uitlegde waarom ze mee moest zou ze al een stuk gelukkiger zijn.

Na niet heel veel lopen en een Tawn in zijn armen die niet echt leek tegen te stribbelen moesten ze er volgens de roodharige bijna zijn. Mooi zo. "Weet je echt niet precies waar de auto is.?" vroeg Nathan, licht twijfelend. Arceus, het was hopelijk maar niet zo. Ergens hoopte hij dat het gewoon snel over was, maar dat zou het waarschijnlijk nooit zijn. Geweldig. Ging zijn leven verder op zijn kop worden gegooid, als dat al mogelijk was. Het viel hem op dat Tawnee nu pas had opgekeken, goed. Niet dat ze echt kon meehelpen met zoeken, maar toch.